สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1196 สาวใช้ตัวแสบ 1100

ตอนที่ 1196 สาวใช้ตัวแสบ 1100
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ตรงกลางเวทีได้ส่องแสงกระทบลงบนกระจกโปร่งใส มันขยับขึ้นสูงอย่างช้าๆ พร้อมกับนำกริชแวววาวขึ้นมาด้วย
ด้านล่างเวทีมีคนแอบกระซิบกระซาบไม่หยุด เซี่ยชีหรั่นมองเห็นไม่ชัดเจน ขยับไปข้างหน้าสองก้าว เกาะราวจับมองไปที่กลางเวที
“กริชเล่มนี้ราคาเริ่มต้นคือ 500,000 ดอลลาร์สหรัฐ ไม่จำกัดขอบเขต ตอนนี้เริ่มทำการประมูลได้”พิธีกรถือค้อนเล็กๆมองผู้คนด้านล่างเวทีด้วยใบหน้ามีความสุข
“พระเจ้า เป็นเพียงแค่กริชเล่มเดียวคิดไม่ถึงว่าจะสามารถประมูลได้ราคาสูงเช่นนี้ ！”เซี่ยชีหรั่นกลืนน้ำลาย
จู่ๆบุหรี่ในมือของชายหนุ่มก็ดับลง เย่เชินหลินขมวดคิ้ว สังเกตไปรอบๆอย่างรวดเร็ว แสงสว่างที่ก่อตัวเป็นรูปสี่เหลี่ยมด้านล่างเวทีค่อยๆหายไปอย่างที่คิดเอาไว้！
ไม่ได้การ！เย่เชินหลินลุกขึ้นต้องการจับเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ทันที เซี่ยชีหรั่นกำลังมองกริชเพชรตรงกลางเวทีอย่างตั้งอกตั้งใจ เมื่อถูกเย่เชินหลินจับ ก็ตกใจ เป็นเหตุให้มือมีปฏิกิริยาโต้ตอบยกขึ้นทันที
“คุณผู้หญิงท่านนี้เริ่มประมูล！”สปอตไลท์กลางเวทีส่องไปที่มือของเซี่ยชีหรั่น ผู้คนต่างหันไปมองเธอตามแสงไฟ
ดวงตาของเย่เชินหลินกลอกไปมา ผู้ชายด้านข้างที่เดิมทีเตรียมตัวลุกขึ้นนั่งกลับลงไปอีกครั้ง จุดซิการ์ในมือใหม่ ส่องแสงกระพริบ
รู้สึกได้ถึงสายตาของเย่เชินหลิน ชายคนดังกล่าวถือไวน์แดงหันมามองเขา และมองไปทางเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินพยักหน้าให้อีกฝ่าย บดบังร่างกายของเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้านิ่งเฉย
“ทำอย่างไรดี？ ฉันยกมือขึ้นอย่างไม่ระวัง”เซี่ยชีหรั่นเก็บมือลงอย่างละอายใจ ขยับเข้าไปข้างๆเย่เชินหลินดึงแขนเสื้อของเขาด้วยความวิตกกังวล
เย่เชินหลินโอบเอวของเย่เชินหลินและพาเธอไปที่นั่ง ยืนด้านข้างของเธอและก้มลงกล่าวว่า：“ผมมีทางออก”
“อะไรหรือคะ？”เซี่ยชีหรั่นเงยหน้า
“ซื้อ”
พิธีกรตะโกนออกมา：“คุณผู้หญิงท่านนี้ประมูลครั้งที่หนึ่ง？ยังไม่มีท่านไหนเสนอราคา”
ห้องวีไอพีบนชั้นสองมีแสงสีส้มแวบหนึ่ง กล่าวอย่างช้าๆด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง：“ให้ราคาสองเท่า”
เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินมองไปที่ผู้ชายสวมชุดสีดำที่นั่งอยู่ด้านข้างพร้อมกัน เขาคีบซิการ์หันมาพยักหน้าให้ทั้งสองคน
นิ้วมือของเย่เชินหลินขยับเบาๆ สองมือของเซี่ยชีหรั่นรีบวางทับบนหลังมือของเขา：“คุณอย่าไปสู้กับเขา พฤติกรรมนี้เหมือนพวกพวกเศรษฐีใหม่”
เย่เชินหลินชะงักงัน พลิกมือจับนิ้วของเซี่ยชีหรั่นและกล่าวด้วยรอยยิ้ม：“ผมแค่จะบอกคุณว่าเสื้อของคุณกระดุมหลุด”
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้า ไม่รู้ว่ากระดุมตรงหน้าอกถูกเปิดออกตั้งแต่เมื่อไหร่ ความนุ่มนวลสีขาวราวกับหิมะดูอวบอิ่มอย่างผิดปกติภายใต้แสงไฟสลัว
ติดกระดุมอย่างเร่งรีบ กลางเวทีทุบค้อนเรียบร้อย ดูเหมือนพิธีกรจะเกรงใจผู้ชายคนนั้นมาก กำลังจะเดินถือกล่องขึ้นมาบนชั้นสองด้วยตนเอง
ผู้ชายคนดังกล่าวชี้ไปที่เซี่ยชีหรั่น จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินมาหาเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน พิธีกรงุนงง ทำได้เพียงถือกล่องเคลื่อนย้ายตามที่ชั้นหนึ่ง
“คุณผู้หญิงครับ คุณ Manuel ต้องการมอบกริชเล่มนี้ให้แก่คุณ”เหมือนกับพิธีกรจะสังเกตเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด แต่สายตากลับอยู่ที่เย่เชินหลิน
“ไม่ไม่ไม่ นี่มันมีค่ามากเกินไป”เซี่ยชีหรั่นโบกมือซ้ำไปซ้ำมา
“คุณผู้หญิงคนสวย มีเพียงกริชที่เปล่งประกายเล่มนี้ถึงจะเหมาะสมกับคุณ โปรดรับเอาไว้เถอะ”Manuel เดินมาตรงหน้าของทั้งสองคน
เย่เชินหลินพยักหน้าให้ทั้งสองคน สายตากวาดมองแสงสีส้มบริเวณชั้นหนึ่งที่ค่อยๆหายไปไม่หยุดอย่างรวดเร็ว และยิ้มอย่างสบายใจ：“ในเมื่อคุณ Manuel ใจกว้างเช่นนี้ ผมก็ขอรับไว้ในนามของภรรยาผมแล้วกัน”
Manuel ยิ้มไม่พูดอะไร เย่เชินหลินยื่นมือออกไปรับกล่องมาอย่างที่คิดเอาไว้ พิธีกรสีหน้าเปลี่ยน เมื่อเย่เชินหลินยื่นมือออกไปก็พลิกมือ ควักปืนพกออกมาจากใต้กล่อง
เย่เชินหลินหมุนข้อมือ ยึดกล่องที่ด้านหลังมือของพิธีกรอีกครั้ง พิธีกรรู้สึกเจ็บปวด จนปืนพกร่วงหล่นไปบนพื้น ไถลไปด้านข้างเซี่ยชีหรั่นพอดี
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่พิธีกร และมองไปที่เย่เชินหลิน เหยียดเท้าออกไปเตะปืนลงชั้นล่างทันที
พิธีกรกับ Manuel คิดว่าเซี่ยชีหรั่นจะหยิบปืนขึ้นมาช่วยเย่เชินหลิน ต่างมองอีกฝ่ายด้วยความงุนงง
“ทำผิดหรือเปล่า？”เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน
“ไม่ ทำได้ดีมาก”เย่เชินหลินหัวเราะ ออกแรงที่มือ จนมือของพิธีกรเสียรูปไปเรียบร้อย
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นเตะปืนลงไปด้านล่างเวทีก็เริ่มโกลาหลอย่างแท้จริง ผู้คนต่างเข้าแถวอย่างรวดเร็วจากทั้งสี่มุมของประตู คนที่อยู่ใจกลางทำการยิงกราดไปทั่ว
“แกเป็นใคร？”ดูเหมือน Manuel จะไร้ความรู้สึกกับโศกนาฏกรรมด้านล่าง เพียงแค่มองเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นไปอยู่ด้านหลัง เลิกคิ้วถาม：“แกหวังให้ฉันเป็นใคร”
“ไม่ว่าจะเป็นศัตรูหรือว่าเป็นเพื่อน เมื่อมาที่นี่ ในที่สุดก็คือคนตาย”น้ำเสียงของManuel เรียบเฉย เหมือนกำลังคุณเรื่องดินฟ้าอากาศของวันนี้
เย่เชินหลินมองเห็นคนเริ่มขึ้นมาจากบันไดทั้งสองอัน เขาคลายหูกระต่ายและเอ่ยเสียงทุ้มต่ำว่า：“แกสามารถลองดูได้”
Manuel สนใจการยั่วยุของเย่เชินหลินมาก ผู้ชายคนนี้เด็ดเดี่ยว สายตาอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
ผู้หญิงคนนี้มองแล้วดูเหมือนอ่อนแอมาก แต่กลับน่าสนใจมาก เห็นได้ชัดเจนว่าบรรยากาศในตอนนี้ไม่ได้ใช้หลักทำนองคลองธรรมมาคาดการณ์ เธอยังคงมีจิตใจที่จะดูการดวลปืนที่ชั้นล่าง
“ฉันสามารถปล่อยแกไปได้ แต่ฉันสนใจผู้หญิงคนนี้มาก” Manuel สีหน้าเรียบเฉยมองดูว่าเย่เชินหลินจะเลือกอย่างไร
เย่เชินหลินมอง Manuel เอียงตัวไปดึงเซี่ยชีหรั่นมาอยู่ข้างกาย ตอบเสียงต่ำว่า：“น่าเสียดายมาก ฉันไม่ได้มีนิสัยชอบปล่อยของตนเองไป”
จูบที่อบอุ่นประทับบนริมฝีปากของเซี่ยชีหรั่นอย่างรุนแรงท่ามกลางห่ากระสุน เธอเปิดตากว้างอย่างฉับพลัน
Manuel เลิกคิ้ว โบกมือไปด้านข้าง คนสองกลุ่มวิ่งขึ้นมาจากบันไดอย่างรวดเร็ว ：“อีกสักครู่ผมจะนับหนึ่งสองสามคุณวิ่งลงไปชั้นล่าง หาที่หลบไม่ต้องออกมา ahern จะมาตามหาคุณ”เย่เชินหลินกระซิบข้างหูของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นกำลังจะปฏิเสธ เย่เชินหลินวนรอบเอวของเธอเพื่อหลบมีดจากคนอิตาลีตัวสูงใหญ่ กำลังแขนที่แข็งแกร่งโบกไปทางผู้ชายคนนั้น ผู้ชายตัวสูง190 เซนติเมตรถอยกลับไปทันที
คนพรั่งพรูเข้ามาไม่หยุดหย่อน มือข้างหนึ่งของเย่เชินหลินจับเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ สองเท้าที่ยืดหยุ่นพุ่งเข้าไปในกลุ่มคน เลือกหยิบปืนพกที่ตกลงมาในกลุ่มคน โหลดกระสุนจัดการคนที่พยายามซุ่มโจมตีเซี่ยชีหรั่นจากด้านหลังอย่างแม่นยำ
ถึงแม้เย่เชินหลินจะเก่งแค่ไหน เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มชนที่บุกโจมตี ใบหน้าก็ได้รับบาดเจ็บ Manuel มองดูด้วยความสนใจ เย่เชินหลินถือปืนพกจ่อคนที่ล้อมรอบเซี่ยชีหรั่น ตะโกนเสียงดัง：“หนึ่ง！”
เซี่ยชีหรั่นคว้ามือของเย่เชินหลินแน่นตะโกนอย่างลำบากใจ：“ไม่เอา คุณตัวคนเดียวไม่มีทางรอดหรอก！”
“สอง！”
“เย่เชินหลิน！”เซี่ยชีหรั่นร้องสุดเสียง ผู้ชายคนหนึ่งถูกเย่เชินหลินซัดลงไปนอนกับพื้นอย่างอับอายจนเกิดเป็นความโมโหหยิบมีดที่เสียบหน้าอกของคนบนพื้น ฉวยโอกาสตอนที่เย่เชินหลินไม่ได้สังเกตพุ่งมาทางเซี่ยชีหรั่น
ในสายตาเบิกกว้างฉับพลันของเซี่ยชีหรั่นคืออ้อมกอดที่คุ้นเคยของชายหนุ่มและแรงผลักตามน้ำหนักของตนเอง
“เซี่ยชีหรั่น！สาม！”
เย่เชินหลินผลักเซี่ยชีหรั่นอย่างเต็มแรงไปตรงบันไดที่ไม่มีคน Manuel ขมวดคิ้ว เดินตามเซี่ยชีหรั่นไป ทันใดนั้นเสียงก็ลอยมาตามลม เย่เชินหลินขยับข้อต่ออย่างเย็นชา ：“ศัตรูของแกคือฉัน”
Manuel มองดูเลือดที่ไหลซึมออกมาจากเอวของเย่เชินหลิน ทำท่าทางเตรียมรับมือการโจมตีจากฝ่ายตรงข้าม：“ok ฉันชื่นชมแกมาก ตอนนี้จะให้แกเห็นว่าคนแข็งแกร่งเป็นอย่างไร”
เซี่ยชีหรั่นเห็นสายตาที่เย่เชินหลินมองมาที่ตนเอง ทำให้เกิดความหวัง จับบันไดอย่างสั่นเทา เซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
สติปัญญาบอกเธอว่า ตอนนี้หากไปตามหา ahern อาจจะสามารถช่วยเย่เชินหลินได้ แต่ในใจกลับรู้สึกตื่นตระหนก
“ผู้หญิงของแกทิ้งแกไป？แต่ฉันพูดความจริง เธอเป็นผู้หญิงเอเชียที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบมา”Manuel เช็ดริมฝีปากที่ถูกเย่เชินหลินต่อยจนแตกและกล่าวอย่างผ่อนคลาย
เย่เชินหลินเซไปเซมาพยุงร่างกายกับเก้าอี้ด้านหลัง หัวเราะอย่างทะนงตัว：“ใช่แล้ว น่าเสียดายที่จะไม่ได้มองเห็นว่าแกตายภายใต้เงื้อมมือผมอย่างไร ฉันจะฝากคำชมจากแกไปให้เอง”
Manuel ขมวดคิ้ว ดึงปืนพกอันปราณีตออกจากขากางเกง และหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ละเอียดงดงามออกจากคอเสื้อเช็ดปืนพก เดินเข้าไปหาเย่เชินหลินอย่างชะล่าใจ น้ำเสียงไม่ผ่อนกลายเหมือนเดิมอีกต่อไป：
“คนปากแข็งไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากผลประโยชน์ทางวาจาเพียงเล็กน้อย บอกมา ผู้หญิงคนนั้นถูกส่งมาจากองค์กรต๋าหลินใช่ไหม？”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ในขณะเดียวกันก็คิดได้ เกรงว่าตนเองกับเซี่ยชีหรั่นจะตกอยู่ในความขัดแย้งของทั้งสองอำนาจ ความเจ็บปวดในช่องท้องส่วนล่างค่อยๆดึงความคิดของเขาไปหมด เช็ดเลือดบนริมฝีปาก เย่เชินหลินหัวเราะและกล่าวว่า：“เธอเป็นแค่ผู้หญิงของฉัน！”
“รนหาที่ตาย！ฉันเกลียดคนอื่นอกตัญญูฉัน” Manuel ยกปืนขึ้น เสียงฝีเท้าหนักหน่วงพุ่งเข้ามาจากด้านหลัง Manuel อารมณ์เสียหลบไปด้านข้าง
เซี่ยชีหรั่นใช้มีดในมืดฟันลงไปที่ Manuel อย่างรุนแรง สายตาที่ผ่อนคลายของManuel ตกตะลึงทันทีเมื่อเห็นมีดในมือของเซี่ยชีหรั่น
ในช่วงเวลาที่ตกตะลึง เซี่ยชีหรั่นหันตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยร่างกายที่ยืดหยุ่นเพราะการออกกำลังกายด้วยโยคะอย่างเป็นประจำเฉือนแขนของManuel ด้วยกริชจนเป็นแผลเปิดอ้า เลือดสดไหลออกจากคมมีดทันที
“เธอดึงกริชสิบสามดาวออกมาได้อย่างไร！”Manuel จับแขนของตนเองและขมวดคิ้วมองกริชที่มีรัศมีสีฟ้าบนมือของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินสวมกอดเซี่ยชีหรั่นที่วิ่งเข้ามาหา เตะคนด้านข้างที่คิดจะเข้ามาใกล้คนของตนเอง นำมีดในมือเซี่ยชีหรั่นจอไปที่ลำคอของManuel
“นี่คือเหตุผลที่เธอกลายเป็นผู้หญิงของฉัน”เย่เชินหลินเช็ดริมฝีปากที่แตก ก้มลงมองผู้ชายคนนั้น
“คุณ Manuel แกอยากให้ฉันใช้มีดตัดคอแกตอนนี้หรือค่อยตัดคอเมื่อเจอกันครั้งต่อไป”เย่เชินหลินหัวเราะเสียงดังท่ามกลางกลุ่มคนที่ห้อมล้อม