สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1195 สาวใช้ตัวแสบ 1099

ตอนที่ 1195 สาวใช้ตัวแสบ 1099
เย่เชินหลินนั่งอยู่บนโซฟาไม่ขยับไปไหน แต่สายตากลับแอบเปล่งประกาย ระลอกคลื่นสีขาวสลับซับซ้อนแบ่งกระโปรงออกเป็นชั้นๆ เอวบางรับกับใบหน้าที่โดดเด่นของเซี่ยชีหรั่น ผมของเธอถูกหวีเล็กน้อย เผยลำคอสะอาดหมดจด
“สวยมาก”เย่เชินหลินพยักหน้าพูด
เซี่ยชีหรั่นหลีกเลี่ยงคำชมที่ไม่ปิดบังของทั้งสองอย่างเขินอาย คิดจะก้าวเดิน แต่ลืมความยาวที่ไม่ธรรมดาของชุดกระโปรงอังกฤษ ทำให้เท้าซ้ายเหยียบเท้าขวา เอียงไปทางด้านหน้า
“ชีหรั่น” ahern ร้องเรียกทันที กำลังคิดจะยื่นมือออกไป เบื้องหน้าปรากฏร่างคนสีดำแวบหนึ่ง คว้าเอวของเซี่ยชีหรั่นด้วยความรวดเร็วมาก
เสียงแชะดังขึ้น ahern หยิบมือถือถ่ายภาพทั้งสองคนลงไป“เร็วมาก ดูเหมือนทักษะกังฟูจีนของนายจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม” ahern กล่าวชม
เย่เชินหลินดึงมือของเซี่ยชีหรั่นเดินไปตามทางอย่างคุ้นเคย ahern มองด้านหลังของเขาและกล่าวอย่างเคร่งขรึม：“เชินหลิน เสี่ยวฉุนรู้ว่านายกลับมาแล้ว”
แผ่นหลังของเย่เชินหลินนิ่งไปชั่วคราว แต่ไม่หยุดก้าวเดิน“ไปไหน？”เซี่ยชีหรั่นถูกพันเอวหายใจไม่ค่อยสะดวก ถามไปพร้อมกับหอบเล็กน้อย
“ถ้าคุณอยากใส่ชุดแบบนี้ออกไปข้างนอกผมก็ไม่ถือสา”
ชุดกระโปรงสไตล์ตะวันตกใส่แล้วหลวมเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นดึงเสื้อผ้าที่ห้อยบนไหล่กลับมา
“ขอโทษด้วยครับ พวกเราจะแจ้งให้นักออกแบบให้มาปรับแต่งเสื้อผ้าให้กับคุณเซี่ยทันที”พ่อบ้านกล่าวขอโทษ
“ไม่เป็นไร”เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นไปศูนย์การค้าโรม เซี่ยชีหรั่นประคองเสื้อผ้าที่เคลื่อนไปมาบนไหล่ของตนเอง เดินตามเขาไป
ขึ้นไปบนบันไดวน เซี่ยชีหรั่นเบิกตากว้างและมองไปที่อาคารอันงดงาม เย่เชินหลินที่ยืนอย่างผ่อนคลายอยู่ด้านข้างจู่ๆก็โอบไหล่ของเซี่ยชีหรั่น และกระซิบข้างหูว่า：“คุณซื้อเสื้อผ้าไปก่อนนะ ผมจะรีบกลับมา”
เซี่ยชีหรั่นยกมือต้องการคว้าเย่เชินหลินเอาไว้เพื่อถามให้ชัดเจน เสื้อผ้าที่ไหล่หลุดลง รีบดึงกลับขึ้นไปใหม่ ในพริบตาเดียว เย่เชินหลินก็เดินไปที่ทางออกแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเดินขึ้นไปบนชั้นสองเพียงลำพัง เย่เชินหลินไม่อยู่ อยู่ดีๆเซี่ยชีหรั่นก็ไม่มีอารมณ์ช้อปปิ้ง จึงเลือกเข้าไปในร้านที่เจ้าของเป็นคนจีนอย่างเรื่อยเปื่อย
พนักงานแนะนำไซส์ที่เหมาะสมกับเซี่ยชีหรั่นอย่างรู้ใจ เธอหยิบเสื้อชุดกระโปรงสไตล์ตะวันตกขึ้นมาหนึ่งตัว ด้านข้างมีสองมือข้ามมา：“ฉันจะเอาชุดนี้”
“คุณจาง คุณผู้หญิงคนนี้เห็นชุดนี้ก่อน”พนักงานรีบเดินขึ้นมา
“เบ่าหลัว คุณดูสิคะ ฉันต้องการเสื้อตัวนี้ ！”ผู้หญิงหันไปออดอ้อนผู้ชายด้านข้าง
พนักงานดึงเซี่ยชีหรั่นไปด้านข้างและกระซิบว่า：“คุณคะ นิสัยของคุณจางคนนี้ค่อนข้างรับมือยาก ผู้ชายที่มากับเธอมีความเกี่ยวข้องกับมาเฟียฉันคิดว่าคุณควรที่จะยอมเธอนะคะ”
เซี่ยชีหรั่นหันไปมองผู้ชายคนนั้น ดวงตาเล็กสีฟ้าดูน่ากลัว ผมสีทองที่ดูแข็งเล็กน้อยเพราะใส่แว๊กซ์มากเกินไป แถมยังมีหน้าท้องที่ยื่นออกมาอย่างชัดเจน
“เธอมองอะไร？”ผู้หญิงยืนตรงหน้าผู้ชาย ถามอย่างไม่แยแส：“คนที่ชอบจับผู้ชายรวยๆอย่างเธอฉันเจอมาเยอะแล้ว เธออย่าพยายามเลย”
ถึงแม้เซี่ยชีหรั่นจะรังเกลียดความหยิ่งผยองของผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ไม่ต้องการให้พนักงานลำบากใจ ส่งสายตาขอบคุณให้พนักงานและวางเสื้อผ้าลง：“ฉันไม่ซื้อแล้ว”
ผู้หญิงนำเสื้อผ้าเข้าไปในห้องลองเสื้อด้วยความเย่อหยิ่ง เซี่ยชีหรั่นเพิ่งจะเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้า ผู้ชายคนเมื่อสักครู่ตามหลังออกมา：“คุณสวยมาก”
ผู้ชายยื่นมือออกไปต้องการสัมผัสใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น เธอหลบและใช้ภาษาอังกฤษกล่าวด้วยความโมโห：“คุณคะ ช่วยระวังด้วยค่ะ”
ผู้ชายหัวเราะแปลกๆ ควักเงินออกมาจากกระเป๋าเหมือนจะยัดให้เซี่ยชีหรั่น ：“ถ้าเธออยู่กับฉันสักคืน เงินทั้งหมดจะเป็นของเธอ”
“พวกเธอทำอะไรกัน！”ผู้หญิงที่เดิมทีควรจะอยู่ในห้องลองเสื้อถือเสื้อผ้าพุ่งเข้ามาตะโกนใส่เซี่ยชีหรั่น：“เธอมันผู้หญิงหน้าด้าน มองเห็นผู้ชายก็จะเอา”
ผู้คนที่อยู่โดยรอบเริ่มมีคนมองมาตรงนี้ เซี่ยชีหรั่นปัดมือของผู้ชายที่ถือเงินออกไป แย่งเสื้อผ้าของผู้หญิงและควักบัตรสีทองออกมาจากกระเป๋า：“ฉันต้องการเสื้อตัวนี้”
ผู้หญิงมองเห็นบัตรสีทองเปล่งประกายในมือของเซี่ยชีหรั่น จากนั้นจึงกล่าวอย่างไม่แยแส：“ไม่แน่อาจจะใช้หน้าสวยๆแลกมา”
เซี่ยชีหรั่นอดทน：“ฉันคือนักออกแบบของแบรนด์เครื่องประดับแฟชั่น ฉันออกแบบแหวนบนนิ้วที่เธอสวมอยู่ อีกอย่าง รายได้ของฉันในตอนนี้ สามารถซื้อชุดกระโปรงตัวนี้ได้”
ผู้หญิงหน้าเขียวหน้าซีด ซ่อนแหวนเพชรที่ตนเองชอบที่สุดไว้ข้างหลัง ผู้ชายตาเล็กเริ่มดึงหล่อน ：“ช่างมันเถอะ พวกเราไปร้านอื่นกัน”
“ไม่เอา เสื้อชุดนี้ราคาเท่าไหร่ ฉันจะจ่ายสิบเท่า เธอมันเป็นผู้หญิงเกาะผู้ชายกิน”ผู้หญิงรูดกระเป๋าและหยิบบัตรสีทองออกมาเช่นกัน
“ผมก็หวังให้เธอยอมเกาะผมกิน”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นนอกประตู หญิงสาวหันไปมองและไม่อาจละสายตาจากร่างของอีกฝ่ายได้
รูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ชุดลำลองสีดำสวมทับร่างกายอย่างสบายๆ หน้าตาคมคายไม่แพ้ชาวต่างชาติ เย่เชินหลินถือบัตรสีทองวางที่เคาเตอร์จ่ายเงิน：“นอกจากเสื้อผ้าที่คุณผู้หญิงเลือกไว้เมื่อสักครู่ ใส่ถุงให้หมด”
หญิงสาวหน้าเขียวหน้าซีด เสื้อผ้าที่นี่ เธอต้องออดอ้อนผู้ชายอยู่นานถึงจะยอมพาตนเองมาซื้อ
“ที่รักพวกเราไปกันเถอะ”ฝ่ายชายกระซิบเกลี้ยกล่อม
“ไปให้ไกลๆ ดูความงี่เง่าของคุณสิ！”หญิงสาวเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นด้วยแววตาโหดร้าย ออกไปจากร้านอย่างโกรธแค้น
เปลี่ยนเป็นชุดกระโปรงสไตล์ตะวันตกอย่างสบายๆ เซี่ยชีหรั่นลงมาจากชั้นบนพร้อมกับเย่เชินหลิน มีเสียงหวานๆตะโกนมาจากด้านข้าง
“พี่เชินหลิน”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าด้วยความแปลกใจ ไม่ไกลจากตรงนั้นมีเด็กผู้หญิงชาวจีนสวมชุดกระโปรงสไตล์ตะวันตกสีชมพูมองมาที่พวกเขาอย่างอ่อนหวาน กระโดดโลดเต้นขึ้นมาเกาะแขนเย่เชินหลิน
“เสี่ยวฉุนอย่าวุ่นวาย”เย่เชินหลินดึงมือออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เด็กผู้หญิงที่ชื่อว่าเสี่ยวฉุนปากมุ่ย ดวงตากลมโตชะงักลง：“พี่เชินหลินทำไมถึงได้ใจร้ายแบบนี้ ฉันไม่ได้สวยเหมือนพี่สาวคนนี้ พี่คงจะชอบหวานใจคนใหม่แล้วแน่เลย”
เสียงร้องไห้ของเสี่ยวฉุนดังขึ้นเรื่อยๆ รอบด้านมีคนมองเข้ามาไม่หยุด เซี่ยชีหรั่นปวดหัว คว้ามือของเย่เชินหลินส่งให้เสี่ยวฉุนทันที：“นี่จ๊ะ อย่าร้องไห้นะ”
เซี่ยชีหรั่นเพียงแค่อยากปลอบโยนเสี่ยวฉุน เย่เชินหลินหันมามองเซี่ยชีหรั่นอย่างแปลกใจ ไม่ได้สะบัดออกอีก จูงมือเสี่ยวฉุนอย่างตามใจ
ยืนอยู่หน้ารถ เสี่ยวฉุนเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง：“พี่เชินหลินจะไปไหน ทำไมฉันไปด้วยไม่ได้”
เย่เชินหลินรู้สึกร้อนรน เสียงดุอย่างไม่รู้ตัว：“อย่าโวยวาย”
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นเสี่ยวฉุนน้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ ได้เพียงแต่เอ่ยออกมา：“คุณอย่าร้องไห้นะคะ”
เย่เชินหลินหยิบมือถือโทรหา ahern ดึงมือของเซี่ยชีหรั่นยัดเข้าไปในรถและขับออกไป
“เธอก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง”เซี่ยชีหรั่นมองกระจกหลัง
ไหล่ถูกบิดกลับมาอย่างแรง เย่เชินหลินขยับเข้าไปกัด คำรามเสียงต่ำ：“เซี่ยชีหรั่น ในใจของคุณมีผมบ้างไหม”
เซี่ยชีหรั่นลูบริมฝีปากที่ถูกกัดจนเจ็บ：“ฉันเพียงแค่ปลอบโยนเด็กคนหนึ่ง”
“เด็กคนหนึ่งจะปีนขึ้นเตียงของคุณตอนกลางดึกไหม？เด็กคนหนึ่งจะเล่นกับกลุ่มมาเฟียไหม？”เย่เชินหลินคำรามเสร็จมองออกไปนอกหน้าต่าง ทิ้งให้เซี่ยชีหรั่นอยู่ในภวังค์คนเดียว
รถจอดลงหน้าอาคารโปร่งขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นลงจากรถกวาดตามองไปรอบๆ มีรถหรูที่ไม่ทราบชื่อจอดอยู่ข้างอาคาร หัวเราะในใจอย่างขมขื่นอย่างอดไม่ได้ นับตั้งแต่ได้พบกับเย่เชินหลิน ได้เห็นหลายสิ่งที่แตกต่างไปจากโลกก่อนหน้านี้มากเกินไปจริงๆ
เย่เชินหลินเอื้อมมือมาจับเซี่ยชีหรั่นและกำชับว่า：“อีกสักครู่ไม่ว่าจะทำอะไรห้ามหายไปจากสายตาของผมเข้าใจไหม？”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า สีหน้าของเย่เชินหลินดีขึ้นเล็กน้อย เดินไปก้าวสองก้าวก็ถอยกลับมาจับมือของเซี่ยชีหรั่นแน่น ถึงจะเดินเข้าไปในประตูใหญ่
อาคารสไตล์โกธิคขนาดใหญ่มีผู้คนเข้ามาไม่ขาดสาย เซี่ยชีหรั่นตามติดเย่เชินหลิน มีคนเงยหน้ามองเซี่ยชีหรั่นไม่หยุด มีบางคนถึงกับเอ่ยชมขึ้นมาอย่างเปิดเผย
ทั้งสองเดินผ่านทางเดินยาว แสงไฟมืดลงเรื่อยๆ เสียงพูดคุยจากด้านหลังประตูยังคงดังไม่หยุด
บริกรพาเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นมาถึงชั้นสอง แตกต่างจากบรรยากาศเสียงดังบริเวณชั้นหนึ่ง ชั้นสองเงียบสงบกว่า ทัศนวิสัยก็ดีขึ้น
เซี่ยชีหรั่นหยิบเมนูบนโต๊ะ มองเห็นจำนวนเลขศูนย์ด้านหลังชื่อเครื่องดื่ม อดกลืนน้ำลายไม่ได้
แสงไฟสลัวตกกระทบกลางเวที“ ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่งานประมูลเครื่องประดับในวันนี้ วันนี้เราจะประมูลของใช้ส่วนตัวในยุคการเดินเรือของซีซาร์มหาราช แขกท่านใดที่สนใจไม่ควรพลาด”
สายตาของเย่เชินหลินไม่ได้อยู่ที่กลางเวที แต่สอดส่องไปรอบๆ จนเมื่อสายตาตกบนร่างของผู้ชายคนหนึ่ง ห้องส่วนตัวที่มีขนาดใหญ่ที่สุด ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นกำลังเคาะอัญมณีบนไม้เท้าอย่างไม่รู้ตัว
เซี่ยชีหรั่นมองไปตามสายตาของเย่เชินหลิน อ้าปากอย่างตกตะลึง：“นั่นลูกของที่ตายไปแล้วของkiu ใช่ไหม？”
ดูเหมือนเย่เชินหลินจะพยักหน้าอย่างไม่แยแส ในที่สุดก็เลื่อนสายตากลับไปบนเวที ผู้ชายที่ยืนอยู่เหลือบมองมาทางเซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แขกผู้มีเกียรติทุกท่าน การจัดแสดงต่อจากนี้คือกริชสิบสามดาวที่จักรพรรดิซีซาร์ใช้สังหารนางเงือกที่ท่าเรือนางเงือก บนกริชฝังเพชรเม็ดใหญ่ที่สุดในโลกและอัญมณีสีชมพูที่หายากมาก！
ตำนานกล่าวว่าจักรพรรดิซีซาร์ออกแบบกริชเล่มนี้เป็นพิเศษเพื่อคนรัก คนที่ไร้วาสนาจะไม่สามารถดึงกริชออกมาจากฝักได้”
เมื่อพิธีกรกล่าวจบลง แขกด้านล่างเวทีแอบกระซิบกัน ไฟหรี่ลง ลำแสงสปอตไลท์พุ่งไปที่กลางเวที กริชสิบสามดาวบนกระจกส่องแสงสะท้อนยิ่งเพิ่มความน่าหลงใหล
เซี่ยชีหรั่นถูกคำพูดของพิธีการดึงดูดความสนใจ มองไปข้างหน้าด้วยจิตใจจดจ่อเล็กน้อย เย่เชินหลินหันหน้าไป มองดูสถานการณ์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ไม่ไกลจากตนเองมีชายคนหนึ่งถือซิการ์อยู่เงียบๆมาตลอด แสงไฟตรงปลายซิการ์แผ่วเบา ส่วนทุกทิศทางด้านล่างเวทีที่ดูเลือนรางก็เริ่มกระพริบแสงไฟสีส้ม
มองจากด้านล่างเวทีไม่เห็นอะไร แต่จากด้านบนเวทีจะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าแสงที่สว่างจ้าปรากฏเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า โอบล้อมสถานที่นี้เอาไว้พอดิบพอดี