สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1215 สาวใช้ของคุณเย่ 1119

บทที่ 1065 สาวใช้ของคุณเย่ 987
“เย่เชินหลิน! คุณให้ฉันอาบน้ำให้คุณเนี่ยนะ!!” เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่คนรับใช้ที่ยืนอยู่ในแถวและเจ้าหน้าที่พยาบาลในหอผู้ป่วยวีไอพีที่รับใช้เจ้าหน้าที่อาวุโสฝ่ายการเมืองและนักธุรกิจ
เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นและพูดอย่างใจเย็น “แน่นอน คุณต้องรับผิดชอบ” หลังจากพูดจบ เขาก็เคาะพลาสเตอร์ที่ข้อเท้า
เซี่ยชีหรั่นขยับสายตาไปที่ข้อเท้าของเย่เชินหลิน ภาพน่าหวาดเสียวในวันนั้นก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง หากเย่เชินหลินไม่ปรากฏตัวขึ้น ถ้าเขาไม่เห็นเบาะแส ถ้ารถของเย่เชินหลินระเบิด ร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านโดยไม่ตั้งใจ
เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นจ้องมองไปที่ข้อเท้าของเขา ดวงตาของเขาเป็นสีแดง เขากวาดมองผู้คนที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างเย็นชา พ่อบ้านรู้ความ จึงให้คนรับใช้ทั้งหมดออกไปและปิดประตู
“มานี่” เย่เชินหลินกระซิบ
“ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน” เซี่ยชีหรั่นได้ตกอยู่ในภวังค์โทษตัวเอง
“มานี่!” เย่เชินหลินกัดฟันและเพิ่มเสียงของเขา
เซี่ยชีหรั่นดวงตาแดงก่ำ เดินเข้ามาใกล้แล้วก้มศีรษะลงเล็กน้อย
กุมหน้าผากที่ปวดร้าวและมองไปที่เย่เชินหลินด้วยน้ำตา “มันเจ็บ!”
เย่เชินหลินหดมืออย่างใจเย็นและเริ่มปลดกระดุมเสื้อผ้าของเขา “เอาความคิดบ้าๆของคุณออกไป”
เสื้อเชิ้ตถูกโยนลงบนพื้นโดยเย่เชินหลิน เผยให้เห็นร่างกายและกล้ามหน้าท้องที่ออกกำลังกายมานาน เซี่ยชีหรั่นมองไปที่อีกฝ่ายปลดกระดุมกางเกงอย่างสบายๆและพูดตะกุกตะกัก “คุณกำลังทำอะไรอยู่!”
เย่เชินหลินยังคงเคลื่อนไหว กวาดตามองเซี่ยชีหรั่น “อาบน้ำเถอะ”
การเคลื่อนไหวนั้นทำให้เย่เชินหลินเซ เซี่ยชีหรั่นเกือบจะกระโดดข้ามมาแล้ววางแบนพาดไหล่เพื่อประคองเยชินหลิน
เย่เชินหลินสูดดมกลิ่นจางๆจากผมสีดำของเซี่ยชีหรั่น มุมปากของเขาก็ยิ้มอย่างมีชัย
ในอ่างอาบน้ำ เย่เชินหลินกำลังนั่งอยู่ในอ่าง เซี่ยชีหรั่นก้มศีรษะลงและถือผ้าขนหนูผืนบางเพื่อช่วยเช็ดคอของเย่เชินหลิน เนื่องจากระยะห่าง เซี่ยชีหรั่นจึงยืดตัวยาว ส่วนเย่เชินหลินก็โน้มตัวเข้ามาใกล้มาก หน้าอกขึ้นๆลงๆทำให้เธอหน้าแดง
หลังจากเช็ดร่างกายส่วนบนของเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง มือของเซี่ยชหีรั่นก็หยุดที่หน้าท้องส่วนล่างของเขาซึ่งมีโฟมปกคลุมอยู่ซึ่งครึ่งตัว
เย่เชินหลินจับมือของอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำเมื่อเซี่ยชีหรั่นกำลังจะดึงออกไป “เช็ดสิ!”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นพร้อมกับเหงื่อเย็นๆบนใบหน้าแดง “คุณทำเองสิ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้วด้วยท่าทางที่ดูเย้ายวน เขาแนบหน้าผากของเขากับเซี่ยชีหรั่น รู้สึกถึงความอบอุ่นบนใบหน้าของอีกฝ่ายและกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ “เนื่องจากคุณดูแลไม่ทั่วถึง ฉันจึงต้องใช้วิธีอื่นในการลงโทษคุณ”
น้ำกระเซ็นไปทั่วและเสียงกรีดร้องของเซี่ยชีหรั่นถูกยั้งด้วยจูบอันร้อนแรงของเขา
เซี่ยชีหรั่นนอนขดตัวอยู่บนโซฟาและมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า เย่เชินหลินที่อยู่ด้านข้างเคาะนิ้วของเขาอย่างรวดเร็วบนแป้นพิมพ์
“เซี่ยชีหรั่น!” เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นก็เด้งออกมาโดยไม่รู้ตัว “ฉันอยู่นี่!”
“ไปส่งไฟล์ในตู้ตรงนั้นให้ฉัน” เย่เชินหลินสั่ง ดวงตาของเขาไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มได้ เขาไม่ได้อยู่อย่างสงบสุขในห้องเดียวกันกับ เซี่ยชีหรั่นมานานแค่ไหนแล้ว ช่วงหลายวันนี้เขาใช้วิธีนี้เซี่ยชีหรั่นจึงอยู่ในสายตาของเขาอย่างเชื่อฟัง
เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปที่ตู้ เปิดไฟล์เดินกลับไปที่ด้านข้างของเย่เชินหลิน โทรศัพท์ดังขึ้น เย่เชินหลินรับโทรศัพท์และรั้งเซี่ยชีหรั่นไปที่ต้นขาของเขา
สัมผัสที่เร่าร้อนทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัด เธอบิดเอวและต้องการที่จะยืนขึ้นแต่บั้นท้ายกลับถูกตบเบาๆ ดูเหมือนเย่เชินหลินจะพูดถึงบางอย่างที่สำคัญมาก เขามองไปที่เซี่ยชีหรั่นและใช้ปากของเขาส่งเสียง “อย่าสร้างปัญหา”
เพราะกังวลเกี่ยวกับขาของเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นทำได้เพียงนั่งบนต้นขาของเย่เชินหลิน “เอาล่ะ ผู้อำนวยการไป๋ แบบนี้แล้วกัน”
วางสายโทรศัพท์แล้ว เย่เชินหลินก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างเคร่งขรึม “เบื้องบนมาที่นี่ วันนี้คุณไปเป็นเลขาของฉัน”
เซี่ยชีหรั่นตกตะลึงและหลังจากนั้นไม่นานก็พูดว่า: “บุคคลอันดับต้นๆที่คุณพูดถึงคือ XXX นั่นคือประเทศของเรา… ”
เย่เชินหลินพยักหน้าแต่เซี่ยชีหรั่นไม่สบายใจ “ฉันทำไม่ได้ ไม่งั้นทำไมคุณไม่ให้จางเฟิงอี้ไป”
เย่เชินหลินส่ายหัว “จางเฟิงอี้มีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ” เขามองไปที่นาฬิกา เขาเลิกคิ้วและยิ้ม “ทำไมคราวนี้ถึงยอมนั่งบนร่างกายของฉันอีกครั้งล่ะ?”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง พึมพำ “ไม่ใช่ซะหน่อย เพราะข่าวของคุณทำฉันตกใจหรอก”
เย่เชินหลินขับรถพาเซี่ยชีหรั่นตรงไปที่ร้านแฟชั่นระดับไฮเอนด์ พนักงานต่างพากันมาล้อมรอบเขา เย่เชินหลินคว้าข้อมือของเซี่ยชีหรั่นและไปที่บริเวณเสื้อผ้าของผู้ชาย เอ่ยสั้นๆและกระชับว่า “เลือกมา”
เซี่ยชีหรั่นเลือกอย่างระมัดระวังก่อนขะเลือกสูทและเนคไทแล้วส่งให้เย่เชินหลิน: “ชุดนี้มีขนาด xxx มันน่าจะเหมาะกับคุณ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้วและยิ้ม “ฉันไม่คิดว่าคุณจะจำมันได้”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงและรอให้เย่เชินหลินออกมาพร้อมที่จะออกไปข้างนอก เย่เชินหลินคว้าข้อมือของเซี่ยชีหรั่น เลิกคิ้วและพูดกับพนักงานว่า “จัดการเธอแบบที่ไปงานเลี้ยงของรัฐ”
ชุดสูทสำหรับสุภาพสตรีระดับไฮเอนด์ที่ได้รับการตัดเย็บอย่างดี รองเท้าส้นสูงสีชมพูเพื่อเพิ่มความสูง ควบคู่ไปกับไข่มุกออสเตรเลียครึ่งชั่วโมงต่อมาเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินก็ออกไปในรูปลักษณ์ใหม่
วันนี้การจราจรทั้งหมดในเมือง Z ถูกปิดกั้น เย่เชินหลินขับรถอยู่ข้างหน้า โทรศัพท์ดังขึ้นและดูเหมือนว่าเขาจะสื่อสารกับคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนที่จะลงรถและขับไปยังอาคารแห่งหนึ่ง
“คนที่คุยกับคุณเป็นคนที่มีอำนาจมาก ข้างๆคนๆนั้นหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ข้างคนขับรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพยักหน้า
ด้านหน้าของพื้นที่เปิดโล่งขนาดใหญ่ รถได้หยุดลงอย่างช้าๆ มีบอดี้การ์ดหกคนนำทางไปรอบๆรถทั้งสองคันตามความเร็วของรถอย่างช้าๆ
เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นลงจากรถและล้อมรอบด้วยบอดี้การ์ดเพื่อปกป้องพวกเขาทันที เย่เชินหลินรีบเดินไปที่รถสีดำ มีคนหนึ่งเดินออกจากรถและตบไหล่เย่เชินหลินด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยชีหรั่นยังคงตกตะลึง เย่เชินหลินค่อยๆดึงแขนของเซี่ยชีหรั่นและรีบเดินตามฝูงชนไป
ไฟกระพริบยังคงกะพริบอยู่รอบๆ ชายคนนั้นก็หยุดและหันหน้าไปมองเซี่ยชีหรั่น “คุณคือนักออกแบบเซี่ยชีหรั่น”
เซี่ยชีหรั่นถึงกับผงะ: “ค่ะ ฉันเอง”
ชายคนนั้นยิ้มและพูดว่า “ภรรยาของฉันชอบการออกแบบของคุณมาก”
“จริง… จริงเหรอคะ!” เซี่ยชีหรั่นซึ่งกลายเป็นศูนย์กลางของผู้ชมทั้งหมดในคราวเดียวกล่าวอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยสีหน้าเร่งรีบและครึ่งหนึ่งของร่างกายของเขาปกป้องเซี่ยชีหรั่นเพื่อหลีกเลี่ยงการสนทนา ชายคนนั้นมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินอย่างชัดเจน จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุยด้วยรอยยิ้ม
โยวเล่อเฝ้าดูปฏิสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดระหว่างทั้งสองในทีวี เล็บที่ตกแต่งอย่างประณีตก็ถูกกำเข้าหาฝ่ามือของเธออย่างกะทันหัน ยาแก้ซึมเศร้าทั้งหมดในมือของเธอก็กระจัดกระจายอยู่ที่พื้น
“คุณป้า คุณเป็นอะไรรึเปล่า”เย่เนี่ยนโม่ประหลาดใจกับเสียงดังและวิ่งลงไปชั้นล่าง มองไปที่ โยวเล่อการปรากฏตัวของเย่เนี่ยนโม่ทำให้ โยวเล่ออิจฉามากขึ้นจนดึงเนี่ยนโม่อย่างรุนแรง แล้วผลักเขาลงบนโต๊ะกาแฟและตีก้นของเย่เนี่ยนโม่
เสียงร้องไห้อันน่าสยดสยองของเนี่ยนโม่ผสมกับเสียงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งของ โยวเล่อดังขึ้น พอพ่อบ้านมาตามเนี่ยนโม่ไปกินข้าว พบว่าเนี่ยนโม่ไม่อยู่ในห้องแล้ว
“คุณทำอะไรกับนายน้อย!” เมื่อมองไปที่ภาพวาดที่เนี่ยนโม่ทิ้งไว้บนโต๊ะเย่เนี่ยนโม่กำลังร้องไห้อยู่ข้างๆฝ่ามือของ โยวเล่อ
“เขาไม่เชื่อฟัง ฉันจะช่วยสอนแทนพ่อแม่ของเขา ให้ความรู้เขาไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่” โยวเล่อพูดเสียงแข็ง รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่คิดว่าถูกเย่เชินหลินผลักไส
“นายน้อยหนีออกจากบ้านไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน” บอดี้การ์ดถูกเรียกให้มาตรวจสอบวิดีโอ พบว่าเนี่ยนโม่วิ่งออกจากบ้าน เย่เชินหลินต้องการตรวจสอบเรื่องนี้
“หนูน้อย ชื่ออะไรจ้ะ” ถงจืงจืงถือกระเป๋านักเรียนและมองลงไปที่เย่เนี่ยนโม่
เนี่ยนโม่เงยหน้าขึ้นตาสีแดงที่กำลังร้องไห้และมองไปที่ถงจืงจืงอย่างใจเย็น ถงจืงจืงยิ้มให้ “อย่ากลัว ฉันไม่ใช่คนเลว ดูสิ นี่คือบัตรประจำตัวนักเรียนของฉัน” ถงจืงจืงให้บัตรประจำตัวนักเรียนของเธอกับเนี่ยนโม่
เนี่ยนโม่พึมพำ “คุณยายหมาป่าก็หลอกลวงหนูน้อยหมวกแดงแบบนี้”
ถงจืงจืงมองไปที่เย่เนี่ยนโม่ซึ่งเพิ่งอายุไม่กี่ขวบด้วยความระมัดระวัง ดวงตาที่โตใส ผิวหนังที่บางทำให้เย่เนี่ยนโม่ดูเหมือนลูกของครอบครัวที่ร่ำรวย ฉันชอบเด็กคนนี้มาก เธอนั่งยองๆแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้น ไม่เชื่อพี่ พาไปสถานีตำรวจใช่ไหม”
เนี่ยนโม่เอียงศีรษะเพื่อคิดสักพักก่อนที่จะพูดว่า “ฉันต้องการหาลุง สวีเห้าเซิง”
“สวีเห้าเซิงนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงคนนั้นหรือ” ถงจืงจืงถามอย่างไม่เชื่อ
เนี่ยนโม่ครุ่นคิดสักพักดูเหมือนว่าเขาจะเห็นลุงสวีในทีวีบ่อยๆ เขาน่าจะมีชื่อเสียงและพยักหน้าให้กับความไร้เดียงสา
ถงจืงจืงจับมือเย่เนี่ยนโม่อย่างมีความสุขและพูดว่า “มันยากที่จะบอกคนอื่น ทุกคนรู้จักสตูดิโอของสวีเห้าเซิง พี่จะพาคุณไปที่นั่นเอง”
อาหารที่เซี่ยชีหรั่นกินอย่างฝืดเคือง ทุกคำที่กินดูเหมือนว่าจะมีคนถ่ายทอดสด เมื่อตระหนักว่าเธอได้เปิดเผยอาหารต่อหน้าผู้คนทั้งประเทศทำให้มือของเซี่ยชีหรั่นที่ถือตะเกียบแข็งขึ้น
กุ้งถูกใส่ลงในชามที่ว่างเปล่า เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างสบายๆ เซี่ยชีหรั่นเด้งตัวเหมือนแมวที่มีขน ยัดกุ้งกลับเข้าไปในชามของเย่เชินหลินและมองไปรอบๆ จากนั้นก็กระซิบ “เอาจริง นี่คือการถ่ายทอดสดเหรอคะ!”
เมื่อมองไปที่เซี่ยชีหรั่นซึ่งหงุดหงิด เย่เชินหลินก็รู้สึกมีความสุขมาก แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดกัดฟันแน่นด้วยเสียงที่เป็นอันตราย “คุณไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับฉันขนาดนั้นเลยหรือ?”
เสียงสั่นในกระเป๋าของเขาทำให้ เย่เชินหลินระงับความโกรธในใจ เขาออกจากที่นั่งและเดินออกไปข้างนอก เมื่อเขากลับไปที่เบาะใบหน้าของเขาก็ซีดแล้ว: “เนี่ยนโม่ หนีออกจากบ้าน”