สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1214 สาวใช้ของคุณเย่ 1118

บทที่ 1064 สาวใช้ของคุณเย่ 986
“อ๊ะ! คอนแทคเลนส์ฉัน!” โยวเล่อกรีดร้องและขยี้ตา เซี่ยชีหรั่นตกใจและรีบพูดว่า: “พ่อบ้านรับผ้าขนหนูให้เธอ”
แม่บ้านเห็นเซี่ยชีหรั่นถอนหายใจด้วยความรังเกียจ ในใจมีความสุขมากเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นสั่งเขา เขาจึงไปเก็บของที่ห้อง เพื่อหาผ้าขนหนู แต่การเคลื่อนไหวของเขาช้าลงมาก
น้ำนมก็กระเด็นไปที่ตัวของเซี่ยชหีรั่นด้วยเช่นกัน แม่บ้านนำผ้าขนหนูมาและคนรับใช้ที่อยู่รอบๆก็รีบวิ่งขึ้นไปช่วยเซี่ยชีหรั่นเช็ดคราบนมบนกระโปรงของเธอ
“คุณตาบอดหรือไง ไม่เห็นว่าตาของฉันลืมตาไม่ได้เหรอ ควรเช็ดเสื้อผ้าแบบนั้นให้เธอรึไง” โยวเล่อปิดตาของเธอ
แม่บ้านเยาะเย้ยและพาดผ้าขนหนูไว้รอบๆโยวเล่อ คนรับใช้คนอื่นๆดูแลเซี่ยชีหรั่นราวกับว่าพวกเขาไม่ได้ยิน ปล่อยให้โยวเล่ออยู่คนเดียว
“หลินเจี๋ย ขอโทษนะ ฉันมาสาย!” เซี่ยชีหรั่นรีบเข้าไปในร้านอาหาร
บริกรนำทาง โยวเล่อไปที่ที่นั่ง หลินเจี๋ยลุกขึ้นและช่วยเซี่ยชีหรั่นอย่างสง่างามและยิ้ม “ไม่เป็นไร ฉันเพิ่งมาถึง พาซือซือไปเสริมสวยก็เลยแวะมาที่นี่”
เมื่อเห็นรอยเปื้อนที่ชัดเจนบนกระโปรงของเซี่ยชีหรั่น หลินเจี๋ยก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว โยวเล่อพักอยู่ในบ้านของคุณเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าและกล่าวว่า “ค่ะ อยู่มาได้หนึ่งสัปดาห์แล้ว”
หลินเจี๋ยอุทานด้วยความประหลาดใจ “ชีหรั่น คุณรู้ว่าคุณกำลังทำอะไร ย้ายออก ไม่ว่าคุณต้องการอยู่ที่ไหน จะอาศัยอยู่ในวิลล่าของฉันทางตะวันตกของเมืองมั้ย”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวและหยุดหัวข้อด้วยรอยยิ้ม: “หลินเจี๋ย คุณมีธุระอะไรกับฉันเหรอ?”
เมื่อเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นไม่อยากพูดถึงโยวเล่อเลย หลินเจี๋ยจึงหยิบข้อมูลในมือออกมาด้วยความกังวล “ดู Ruiki ดีไซเนอร์ชื่อดังที่กลับมาจากฝรั่งเศสก่อนหน้านี้สิ ทิศทางการออกแบบของคุณส่วนใหญ่เป็นแหวน แต่ทิศทางหลักของเขาคือของที่ระลึกและเครื่องประดับ”
เซี่ยชีหรั่นเห็นคนในนิตยสารสายตาก็เปล่งประกาย! เธอยิ้มและพูดว่า “นี่ไม่ใช่นักออกแบบที่ได้รับรางวัล Swan Award ซึ่งเป็นรางวัลการออกแบบสูงสุด”
เมื่อมองไปที่เซี่ยชรั่นที่มีความสุข อารมณ์ของหลินเจี๋ยก็ดีขึ้น เขาพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันรู้ว่าคุณสนใจในตัวเขา ตอนนี้เขาเป็นศาสตราจารย์ที่ สถาบานกือซือและต้องการคู่หู ฉันสงสัยว่าคุณอยากจะไปโรงเรียนและช่วยเขามั้ย”
“ฉันเต็มใจค่ะ ฉันเต็มใจ!” ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นสว่างขึ้น ซ่อนนิตยสารและบอกว่าการได้ร่วมงานกับ ruiki ถือเป็นจุดสูงสุดที่นักออกแบบทุกคนสามารถไปถึงได้!
เมื่อเซี่ยชีหรั่นจากไป เธอยังคงถือนิตยสารและยิ้มอย่างมีความสุข หลินเจี๋ยมองไปที่ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเซี่ยชีหรั่นและมีความคิดในใจเกิดขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและโทรออกหมายเลขที่ไม่เคยใช้ น้ำเสียงของเขาเย็นชาและแข็งกร้าว “ฉันต้องการให้คุณช่วยฉันแก้ปัญหาให้คนๆหนึ่งอย่างรวดเร็วและไร้ความปรานี”
หลังจากพบกับหลินเจี๋ยแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ขับรถกลับบ้าน เห็น Cayenne ในกระจกมองหลังกำลังไล่ตามรถปอร์เช่ของเซี่ยชีหรั่นไปอย่างไม่เร่งรีบ
เซี่ยชหีรั่นมองกระจกหลัง ราวกับว่ายังสามารถมองเห็นใบหน้าเย็นชาของเย่เชินหลิน เธอพยายามชะลอความเร็วและปล่อยให้อีกฝ่ายผ่านไป แต่พบว่าคันเร่งดูเหมือนจะพังและไม่มีการตอบสนองใด ๆ
“เกิดอะไรขึ้น?!” เซี่ยชีหรั่นด้วยความตื่นตระหนก เหยียบเบรกอย่างหมดหวัง
มีทางโค้งอยู่ข้างหน้าไม่ไกลนักและเย่เชินหลินก็วิ่งตามเสียงแตรจากด้านหลัง
“เกิดอะไรขึ้น! ลดความเร็วหน่อย!” เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างวอกแวกขณะดูสภาพถนนข้างหน้า
เซี่ยชีหรั่นรักษาความเร็วด้วยความหวาดกลัวและพูดว่า “ฉันไม่รู้ เบรกดูเหมือนจะพัง!”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว มีทางลาดปรากฏต่อหน้าเขา หากเซี่ยชีหรั่นรักษาความเร็วนี้ เขาอาจจะถูกเหวี่ยงออกไปเมื่อเลี้ยว
“ควบคุมพวงมาลัยไป ไม่ต้องกังวล” เย่เชินหลินมองดูเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้งและเพิ่มแรงม้าให้กับเซี่ยชีหรั่นและขับไปข้างหน้า
ทางโค้งที่ชันที่สุดข้างหน้า เซี่ยชีหรั่นเฝ้าดูรถของเย่เชินหลินพุ่งเข้ามาหาเหมือนลูกศร เขาวนรถที่ด้านบนสุดของทางขึ้น แล้วหักรถดริฟท์ไปทางด้านขวาเพื่อขวางไว้
เซี่ยชีหรั่นเหยียบเบรกอย่างหมดหวังและชนเข้ากับ Cayenne ของเย่เชินหลิน หลังจากกระแทกอย่างรุนแรง ถุงลมนิรภัยก็เด้งขึ้นเพื่อปกป้องเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นคลานออกมาจากเบาะนิรภัยอย่างรวดเร็ว แล้วรีบไปหาเย่เชินหลิน รถของเย่เชินหลินได้รับแรงปะทะแต่ความเสียหายนั้นรุนแรงน้อยกว่ารถของเซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน เย่เชินหลิน!” เซี่ยชีหรั่นพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว ด้านหน้ารถของเย่เชินหลินถูกกระแทกเข้าไปเป็นรอยบุบ ควันโขมงลอยขึ้นมา
เธอแทบจะหมดหวังแล้วก็เข่าอ่อนทรุดลงหน้ารถของเย่เชินหลิน ไม่ได้มองประตู น้ำตาไหลพรากบนหน้าของเซี่ยชีหรั่น “เย่เชินหลิน!”
ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นเปิดประตู เซี่ยชีหรั่นก็ถูกรวบเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นและได้กลิ่นที่คุ้นเคย เซี่ยชีหรั่นจึงร้องออกมา “คุณทำให้ฉันกลัวแทบตาย ทำไมคุณถึงทำแบบนั้น!”
เย่เชินหลินลูบหลังของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไหลลงบนแก้มและคอ ตัวเธอสั่นไปหมด
“ฉันขอโทษ เซี่ยชีหรั่น” เย่เชินหลินจูบโคนผมของเซี่ยชีหรั่นและผลักเซี่ยชีหรั่นออกไป
“ขาของฉันติดอยู่ ตอนนี้คุณไปตามใครสักคนมาหน่อย” สายตาเย็นชาของเย่เชินหลินกลับมาอีกครั้งและสั่งเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นร้องไห้ด้วยความสับสน เธอพูดด้วยเสียงที่ขึ้นจมูก “คุณพูดอะไร ฉันอยากอยู่ที่นี่กับคุณ!”
เย่เชินหลินทุบพวงมาลัยอย่างไม่อดทน ทำเสียงแหลมและพูดอย่างเย็นชา “ยัยผู้หญิงไร้ยางอาย”
ท่าทีและคำพูดที่เย็นชาของเย่เชินหลินทำให้หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเหมือนอ่างน้ำเย็นที่สาดมาที่เท้า “โอเค ฉันจะเรียกคนมาช่วย!”
เมื่อมองดูเซี่ยชีหรั่นเดินโซเซไป เย่เชินหลินมองไปที่หน้ารถที่ขึ้นควันอย่างใจเย็น เขาพยายามขยับขาแล้วเดินโซเซ แล้วมือเล็กๆคู่หนึ่งก็พยุงเขาไว้
“คุณไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ เซี่ยชีหรั่น!” เมื่อเห็นว่าควันจากด้านหน้ารถรุนแรงขึ้น เย่เชินหลินจึงผลักเซี่ยชีหรั่นด้วยมือของเขาอย่างโหดเหี้ยม
เซี่ยชีหรั่นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าและจับแขนของเย่เชินหลินไว้อย่างดื้อรั้นโดยไม่พูด เธอเงยหน้าขึ้นมองดวงตาของเย่เชินหลินอย่างดื้อดึงพร้อมกับดวงตาที่แดงและบวมของเธอที่ร้องไห้อยู่แล้ว
เย่เชินหลินถอนหายใจแตะแก้มของเซี่ยชีหรั่นและพูดด้วยน้ำเสียงช้าๆ “ชีหรั่น คุณเห็นควันจากด้านหน้ารถมั้ย มันอาจจะระเบิดในไม่ช้า ฟังฉันนะ ออกจากที่นี่ คิดถึงเนี่ยนโม่ไว้”
เซี่ยชีหรั่นจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นและร้องว่า “ไม่ ฉันทำไม่ได้ ฉันจะช่วยคุณ ฉันช่วยได้!”
เธอลากร่างกายส่วนบนของเย่เชินหลินออกมาอย่างดื้อรั้น มองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่ไม่ยอมแพ้ เย่เชินหลินถอนหายใจเล็กน้อย อดทนต่อความเจ็บปวดอย่างรุนแรงและขยับเท้าออกจากที่นั่ง
เมื่อเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังจะร้องไห้อีกครั้ง เย่เชินหลินจึงดุอย่างหยิ่งผยอง: “อย่าร้องไห้”
“ฉันไม่ร้องไห้ ฮึบ” เซี่ยชีหรั่นพูดพร้อมกับสะอึกไห้
ในโรงพยาบาล โยวเล่อร้องไห้และกรีดร้องอยู่นอกวอร์ด “ฉันเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน คุณกล้าขวางฉันเหรอ”
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว โยวเล่อรู้ได้อย่างไรว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเย่เชินหลินและอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้
ประตูถูกผลักเปิดออกอย่างแรง บอดี้การ์ดต่างก็ขอโทษที่จับมือของโยวเล่อ “ท่านประธาน ขอโทษครับ ผู้หญิงคนนี้บ้าจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นเดินไปหาโยวเล่อและตบโยวเล่อด้วยหลังมือ เสียงดังทำให้โยวเล่อตะลึง
“เซี่ยชีหรั่น คุณกล้าตบฉัน!” โยวเล่อดิ้นรนอย่างลนลานภายใต้การจ้องมองที่เย็นชาของเย่เชินหลิน บอดี้การ์ดจับโยวเล่อไว้แน่นไม่ให้โยวเล่อเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่น
“คุณรู้ได้อย่างไรว่าเย่เชินหลินอยู่ในโรงพยาบาลนี้ คุณรู้ได้อย่างไรว่าเราประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ มีทางเดียวเท่านั้นที่เป็นไปได้ เบรกรถเสียเป็นฝีมือของคุณ”
เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเย็นชา โยวเล่อมองไปที่ดวงตาของซี่ยชีหรั่น ออร่าลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังคงตะโกนว่า “เซี่ยชีหรั่น คุณไม่ควรพูดเรื่องไร้สาระโดยไม่มีหลักฐาน”
“พอแล้ว” เสียงแผ่วเบาดังมาจากเตียง เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินหันหน้าไปมองเย่เชินหลินพร้อมกัน
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นและพูดว่า “เซี่ยชีหรั่นคุณออกไปก่อน”
ดวงตาแห่งชัยชนะของโยวเล่อลอยอยู่เหนือเธอ เซี่ยชีหรั่นถึงกับผงะและเปิดประตูอย่างเงียบๆแล้วเดินออกไป โยวเล่อวิ่งไปหาเย่เชินหลิน แต่เห็นชายตรงข้ามลุกขึ้นนั่ง
“เย่เชินหลิน คุณยังบาดเจ็บอยู่!” โยวเล่ออยากจะก้าวไปช่วยเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินยืนขึ้น มองไปที่โยวเล่ออย่างไม่ลดละ ยื่นมือไปที่ใบหน้าของโยวเล่อและพูดเบาๆว่า “ฉันไม่ใช่คนดี ตรงกันข้าม ฉันจะแจ้งความ”
มือที่เย็นเฉียบของเย่เชินหลินจับบนใบหน้าของโยวเล่อ แล้วโยวเล่อก็กล่าวด้วยความตื่นตระหนก “นี่คุณเชื่อในเรื่องไร้สาระของเซี่ยชีหรั่นเหรอ เธออาจจะอยากตายและให้ฉันตายไปพร้อมกับเธอ!”
เย่เชินหลินเลิกคิ้วและยิ้มจางๆ “จริงเหรอ?”
บนทางด่วนรถปอร์เช่คันหนึ่งวิ่งตรงไปอย่างรวดเร็ว มือของโยวเล่อถูกมัดจับกับพวงมาลัยและร่างของเธอก็ถูกมัดติดกับเก้าอี้
เบรกถูกดึงออกด้วย มีทางเลี้ยวอยู่ไม่ไกลและด้านนอกของวงเลี้ยวก็เป็นเหว “เย่เชินหลิน คุณกำลังทำอะไร ปล่อยฉันไปนะ” โยวเล่อจับพวงมาลัยแน่น ทั้งตกใจและหวาดกลัว เธอไม่กล้าที่จะขยับแต่ตะโกนใส่ผู้ชายที่หายใจเงียบๆทางวิทยุ ในที่สุดเธอก็เข้าใจมันแล้ว ความหวาดกลัวของเย่เชินหลิน
เสียงหัวเราะเบาๆของเย่เชินหลินดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ โยวเล่อพูดอย่างลุกลี้ลุกลน “ฉันตายแล้ว การสะกดจิตบนร่างกายของเซี่ยชีหรั่นจะไม่สามารถแก้ไขได้นะ ถ้าคุณต้องการเห็นเธอไม่มีวันตกหลุมรักคุณอีกละก็!”
“เร่งความเร็ว” เย่เชินหลินสั่งอย่างเย็นชา ชายที่นั่งข้างๆโยวเล่อกดมือของเขาลงบนมือของโยวเล่อบังคับให้เธอเร่งความเร็ว
รถกำลังเข้ามุมแรงเหวี่ยงขนาดใหญ่ทำให้โยวเล่อรู้สึกว่าเธอกำลังตกอยู่ในอันตรายจากการถูกเหวี่ยงออกไป เธอตะโกนด้วยความตกใจว่า “ฉันคิดผิด ฉันไม่รู้ว่าคุณจะอยู่ข้างหลังเธอ ฉันผิดไปแล้ว”
ทันใดนั้นรถก็หมุนและหยุดที่ขอบหน้าผา เย่เชินหลินลงจากรถด้านหลังแล้วเดินไปหาโยวเล่อด้วยไม้ค้ำ มองดูผู้หญิงที่ถูกลากออกจากรถนั่งบนพื้นร้องไห้จนเครื่องสำอางเลอะหน้า
“จำไว้ เมื่อไหร่ที่เซี่ยชีหรั่นตกอยู่ในอันตราย มูลค่าของคุณจะกลายเป็นลบ ภาวนาให้เซี่ยชีหรั่นมีชีวิตยืนยาวกว่าคุณเถอะ” เย่เชินหลินตบหน้าโยวเล่อและถอดถุงมือออกจากมือของเขา หลังจากจัดการแล้วเขาก็โยนมันลงบนใบหน้าของโยวเล่ออย่างรังเกียจและเดินจากไป