สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1217 สาวใช้ของคุณเย่ 1121

บทที่ 1067 สาวใช้ของคุณเย่ 989
คนที่อยู่หลังประตูดูเหมือนจะเงียบและเอื้อมมือไปหยิบคุกกี้ เซี่ยชีหรั่นได้กลิ่นเจลอาบน้ำ ปรากฎว่าอีกฝ่ายกำลังอาบน้ำอยู่
เซี่ยชีหรั่นยิ้มให้ชายคนนั้นแล้วขอโทษ ชายคนนั้นปิดประตูดังปัง เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเพื่อนบ้านใหม่คนนี้จะเข้าหายาก
ในความมืด เย่เชินหลินนั่งเงียบๆมองดูบิสกิตสีทองที่ส่องแสงอยู่บนโต๊ะ มือกดหัวใจที่เต้นอย่างวุ่นวาย หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะเบาๆ “เซี่ยชีหรั่น เราเจอกันอีกแล้วนะ”
เซี่ยชีหรั่นเกือบจะวิ่งไปที่สถาบานกือซือด้วยความเร็วสูง กว่าจะทำบิสกิตให้เพื่อนบ้านใหม่เสร็จก็นานอยู่ แถมยังต้องย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่อีก
อาคารของไม้กางเขนในวิทยาลัยมีขนาดใหญ่อย่างน่าประหลาด เซี่ยชีหรั่นกำลังพยายามแยกทิศเหนือใต้ตะวันออกและตะวันตก ชายคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลดูเหมือนจะนั่งยองๆอยู่กับพื้นโดยหันหลังให้เธอ
เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป เห็นเสื้อเชิ้ตผ้าลินินและร่างสูง มองดูอีกฝ่ายมีความสุขที่ได้แกล้งมดก็ลังเลจะเอ่ยปาก “โทษนะคะ คุณรู้ทางไปที่แผนกออกแบบของสถาบานกือซือไหม”
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นเมื่อเขาได้ยินคำนั้น เซี่ยชีหรั่นตกใจเล็กน้อย ความหล่อเหลาของเย่เชินหลินคือความเย็นชาที่คนอื่นเข้าใกล้ได้ยาก ในขณะที่สวีเห้าเซิงดูสง่างามกว่า ทว่าชายตรงหน้าเขากลับเหมือนกับประติมากรรมตะวันตกที่สมบูรณ์แบบ
ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น “คุณคือผู้หญิงที่งามอย่างแท้จริงที่ผมเห็นครั้งแรกในวันนี้”
เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่หญิงสาวที่มาจากฝั่งตรงข้าม “พวกเขาก็ดูดีเหมือนกัน”
ชายคนนั้นมองตามการจ้องมองของเซี่ยชีหรั่นและเบ้ปากของเขา “ธรรมดาๆ ฉันยังเห็นว่าคุณดูดีที่สุด”
ชายคนนั้นโยนไม้ในมือทิ้งและยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น “ฉันจะพาคุณไปที่สาขาออกแบบ เห็นแก่ที่คุณเป็นคนสวยหรอกนะ”
เซี่ยชีหรั่นถูกชายคนหนึ่งขับรถพาไปที่สาขาออกแบบ พอเห็นสายตาจากคนรอบๆ เซี่ยชีหรั่นจึงต้องการเว้นระยะห่างจากอีกฝ่าย แต่ชายคนนั้นกลับพูดอย่างขบขัน “คุณควรชินกับการถูกมองแบบนี้”
เธอหายใจเข้าลึกๆ เซี่ยชีหรั่นพยายามรักษาระยะห่างของเธอ “ฉันไม่ได้เป็นลิงในสวนสัตว์นะ”
เมื่อพูดคุยกับชายคนนี้ตลอดทางจนถึงสาขาออกแบบ เซี่ยชีหรั่นก็ยกยิ้มทักทายเจ้าหน้าที่ กล่าวว่า “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นผู้ช่วยออกแบบคนใหม่ ฉันอยากพบอาจารย์Ruiki”
คนในสำนักงานมองไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วยิ้ม พูดว่า “อาจารย์Ruikiอยู่ข้างหลังคุณไม่ใช่เหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นหันกลับมาทันที Ruiki ยิ้มอย่างสดใส “ฉันไม่คาดคิดว่าคนที่ หลินเจี๋ยแนะนำคือคุณนะ สายตาเฉียบคมจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นหยิบภาพถ่ายออกมาด้วยความประหลาดใจ ชี้ไปที่ชายมีหนวดมีเคราที่ถือถ้วยรางวัลและถามว่า “คุณหน้าตาแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”
Ruikiลูบคางที่เรียบเนียนของเขา “แต่มันเหมาะกับความชอบของสาวตะวันตก แต่มันไม่เหมาะกับความชอบของสาวตะวันออกนี่นา”
ในตอนเย็นเซี่ยชีหรั่นใช้เวลาในการคุกคาม kuiki รถที่หยิ่งผยองหยุดลงที่ตรงหน้า เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสงสัย “การขับรถไม่ยุ่งยากเหรอ?”
Ruiki พูดอย่างมีความหมาย “รถตู้สามารถแก้ปัญหาความต้องการที่เข้มงวดได้”
เซี่ยชีหรั่นกระแทกประตูรถอย่างเงียบๆ ไม่เต็มใจที่จะสนใจ Ruiki อีกต่อไป พอเดินออกจากประตู เซี่ยชีหรั่นหยิบกุญแจออกมาแต่กุญแจกลับร่วงลงพื้น เซี่ยชีหรั่นจึงก้มตัวเพื่อหยิบมันขึ้นมา แต่ข้อมือเธอถูกจับไว้อย่างแรง
สวีเห้าเซิงมีกลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงพึมพำกับร่างกายของเซี่ยชีหรั่นและต้องการจูบแก้มของเธอ “ชีหรั่น กลับมาอยู่กับฉันได้มั้ย”
เมื่อรู้ว่าสวีเห้าเซิงเมา เซี่ยชีหรั่นจึงพยายามสวีเห้าเซิงออกไป “พี่สวี คุณเมาแล้ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”
สวีเห้าเซิงเอียงศีรษะและพูดด้วยน้ำเสียงคลุมเครือ “ฉันไม่เมา ฉันไม่เคยได้สติขนาดนี้มาก่อน เซี่ยชีหรั่น เราถูกกำหนดให้อยู่ด้วยกัน”
กระดุมบนเสื้อคลุมของเซี่ยชีหรั่นถูกปลด เธอมองสวีเห้าเซิงผู้อ่อนโยนด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นน้ำหนักบนตัวของเธอก็เบาลงตามมาด้วยเสียงที่คุ้นเคย
เย่เชินหลินกระแทกสวีเห้าเซิงไปที่มุมและต่อยเขาโดยไร้ความปรานี สวีเห้าเซิงตบกำแพง หลังจากนั้นไม่นานก็ค่อยๆลุกขึ้น เขาพิงอยู่ที่มุมและเอามือปิดตา “ชีหรั่น ฉันขอโทษ ชีหรั่น”
เซี่ยชีหรั่นยังคงจ้องมองเย่เชินหลินที่ปรากฏตัวขึ้น เย่เชินหลินจับแขนของเธอไว้และลากเธอเข้าไปในห้อง มีเสียงปิดดังปัง แล้วเย่เชินหลินก็กดเซี่ยชีหรั่นไว้กับบานประตู
มือใหญ่หยาบกร้านเริ่มลูบที่คอของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินถามอย่างดุเดือด “เขาสัมผัสคุณที่ไหน นี่เหรอ หรือนี่?”
การกระทำของเย่เชินหลินนั้นเป็นการลงโทษที่หยาบคาย ผิวของเซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นกระซิบด้วยความเจ็บปวด “เย่เชินหลิน หยุดนะ!”
“หยุดเหรอ” เย่เชินหลินทวนคำพูดของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ ทว่าแรงมือเขาไม่ได้ผ่อนลงเลย เขาดึงเซี่ยชีหรั่นไปที่ห้องน้ำ กอดอีกฝ่ายลงในอ่างอาบน้ำและชี้ฝักบัวไปที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นสำลักน้ำออกมาและเริ่มร้องไห้ด้วยความเสียใจ เย่เชินหลินตกใจ ปิดฝักบัวแล้วโน้มกอดเซี่ยชีหรั่นไว้ เขาตบหลังของเซี่ยชีหรั่นอย่างเงอะงะ “ไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“คุณก็เห็นว่าเห็นฉันพยายามดิ้น แต่คุณยังคงทำแบบนี้กับฉันอีก เห็นอยู่ว่าฉันพยายามหนีหน้าคุณ” เซี่ยชีหรั่นตะโกนขณะที่น้ำตาไหลสะอื้น และสำลักขณะเดียวกัน
เย่เชินหลินห่อเซี่ยชีหรั่นด้วยผ้าขนหนูผืนใหญ่ พาเธอออกจากห้องน้ำและวางไว้บนเตียงอย่างเบามือ เขาดึงผ้าขนหนูออกเพื่อจะช่วยเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเสื้อผ้า
เซี่ยชีหรั่นคลุมเสื้อผ้าของเธอและพูดอย่างไม่พอใจ “คุณจะทำอะไร!”
เย่เชินหลินแตะผมที่เปียกของเซี่ยชีหรั่นอย่างงกเงิ่น “เปลี่ยนเสื้อผ้าสิ ไม่งั้นคุณจะเป็นหวัด”
เซี่ยชีหรั่นจ้องมองเย่เชินหลินจนกระทั่งเย่เชินหลินเดินออกจากห้องไป เธอก็ปิดประตู
เย่เชินหลินนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความสนใจเมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินออกมา เมื่อนึกถึงกิริยาเมื่อครู่เซี่ยชีหรั่นจึงถามว่า “คุณอยากดื่มอะไร”
“ชา” เย่เชินหลินพูดพลางหันไปมองที่โซฟา เสื้อชั้นในสีม่วงแขวนอยู่ที่ด้านหลังของเก้าอี้โซฟาอย่างน่าประทับใจ ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดง เมื่อเช้านี้เธอรีบออกไปและลืมเก็บ เธอวิ่งไปม้วนบรามาเก็บ จากนั้นเปิดประตูแล้วโยนมันเข้าไปในห้องทันที
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างขบขัน ขณะที่เซี่ยชีหรั่นพยายามปกปิดด้วยการเดินไปที่ตู้เย็น แล้วนั่งอยู่หน้าตู้เย็นสักพัก หันหน้ามาด้วยความอายเล็กน้อย
“ขอโทษที ตอนนี้ไม่มีน้ำชา”
เย่เชินหลินไม่สนใจ “เบียร์”
เซี่ยชีหรั่นย่อตัวลงมอง จากนั้นหันกลับมาและพูดว่า “โทษที ไม่มีเบียร์”
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น “แล้วคุณมีอะไร?”
เซี่ยชีหรั่นหยิบถ้วยน้ำไปที่ก๊อกเพื่อเติมน้ำหนึ่งถ้วย แล้วเทน้ำอีกถ้วยจากกาต้มน้ำและพูดว่า “น้ำประปาและน้ำเปล่า คุณจะเอามั้ย?”
เย่เชินหลินยืนขึ้นอย่างไร้ความรู้สึกและวางเสื้อสูทไว้ในมือ “ไปกันเถอะ?”
เซี่ยชีหรั่นตามมาและถามอย่างแปลกๆ “จะไปไหน?”
ชายตรงหน้าไม่ตอบและออกจากประตูทันที ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต เย่เชินหลินสวมสูทและเข็นรถเข็นช็อปปิ้ง ไม่มีความรู้สึกขัดขืนแต่อย่างใด แต่กลับถูกกลุ่มผู้หญิงรายล้อม
เซี่ยชีหรั่นรีบเดินไปด้านหน้าและหยิบเกี๊ยวขึ้นมา เย่เชินหลินหยุดตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น “คุณวางแผนที่จะกินเกี๊ยวแบบนี้เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เหรอ?”
แม้ว่าจะรู้สึกอายเล็กน้อย แต่เซี่ยชีหรั่นก็พยักหน้า เธอแลบลิ้นออกมาและพูดว่า “ก็ยุ่งนี่”
เย่เชินหลินใส่เกี๊ยวทั้งหมดกลับเข้าไปในช่องแช่แข็ง ลากเซี่ยชีหรั่นออกมา จากนั้นก็ไปที่โซนเนื้อและผัก
“ฉันทำอาหารไม่เก่ง” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ผักหลากสีและพูดด้วยความลำบากใจ เย่เชินหลินเดินไปข้างทางเพื่อซื้อผัก
“คุณหล่อมาก แถมคุณก็ออกมาซื้อของชำอีก การเป็นภรรยาของคุณต้องมีความสุขมากแน่ๆ” หญิงสาวข้างๆเธอขัดจังหวะ
เย่เชินหลินหันหน้าไปมองเซี่ยชีหรั่นผู้ซึ่งกำลังแยกแยะหัวหอมสีเขียวและกระเทียมแล้วพูดเบาๆ “การทำอาหารเป็นความสุขแบบหนึ่งที่จะเติบโตได้ก็ต่อเมื่อคุณดูคนที่คุณชอบมีความสุขและเพลิดเพลินกับการกิน”
ทันทีที่เขามาถึงโรงรถ เซี่ยชีหรั่นก็ตบหัวตัวเองแล้วตะโกน “ลืมซื้อชาค่ะ” ก่อนที่เย่เชินหลินจะตอบสนอง เซี่ยชีหรั่นก็วิ่งไปที่ห้างสรรพสินค้า
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นสงบลงจากความวุ่นวายจนมองไม่เห็นเย่เชินหลิน เธอไม่แปลกใจกับการปรากฏตัวอย่างกะทันหันของเย่เชินหลิน แต่เธอหวาดกลัวโยวเล่อ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวเกินไปและเธอรู้สึกดีที่จะไม่กลับไปที่นั่นอีก
เซี่ยชีหรั่นก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย แล้วเหยียบมรกตที่พื้น
“เฮ้ คุณกำลังทำอะไรกับแหวนของฉัน!” ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเธอรีบวิ่งไปคว้าแหวนจากมือของเซี่ยชีหรั่น ดูเซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวังและทุกคนรอบๆก็มุงดู
“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันเหยียบมันเมื่อกี้ ฉันก็เลยหยิบมันขึ้นมา” เซี่ยชีหรั่นไม่พอใจกับแรงกดดัน เธอเอ่ยอธิบายเบาๆ
หญิงอ้วนพูดกับผู้คนในซูเปอร์มาร์เก็ตโดยรอบแล้วตะโกนว่า “ฉันเห็นเธอจ้องแหวนที่ฉันถืออยู่ตลอด มรกตของฉันแพงมากนะ กล้าบอกว่าไม่อยากเอาไป”
เสียงหยาบของหญิงสาวทำให้คนรอบข้างเริ่มพูดคุยและบางคนก็บ่นเกี่ยวกับเซี่ยชีหรั่น “เสื้อผ้าของเธอดูเหมือนจะเป็นสินค้าแบรนด์เนม จะเอาแหวนของคุณไปทำไม?”
ผู้หญิงคนนั้นดันเอวหนาของเธอและพูดกับฝูงชนที่กำลังช่วยออกหน้าแทนเซี่ยชีหรั่น “คุณกับเธอเป็นพวกเดียวกันหรือเปล่า ที่ช่วยเธอแบบนี้”
“คุณนายหลิว?” เสียงแผ่วเบาดังมาจากด้านนอกฝูงชน ใครบางคนในฝูงชนหันศีรษะไปมองและหลีกทางให้ชายหนุ่มรูปหล่อโดยอัตโนมัติ
ฝูงชนที่รายล้อมไปเงียบลงเพราะเย่เชินหลิน เย่เชินหลินยอมรับความสนใจของผู้คนรอบข้างได้อย่างสบายใจ เขาเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นและหันไปหาหญิงอ้วนแล้วพูดว่า “โครงการนั้นดำเนินอยู่เป็นอย่างไรบ้าง”
หญิงอ้วนยิ้มเพื่อให้ดวงตาเล็กๆของเธอลึกขึ้นและเธอพูดพร้อมกับฉีกยิ้ม “ขอบคุณเจ้านายเย่ที่มอบป้ายชื่อให้กับสามีฉัน สามีฉันอยากเชิญคุณไปทานอาหารค่ำด้วยกัน ใช่แล้ว ทำไมเจ้านายเย่ถึงมาซูเปอร์มาร์เก็ตคนเดียวล่ะ?”