สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1218 สาวใช้ของคุณเย่ 1122

บทที่ 1068 สาวใช้ของคุณเย่ 990
เย่เชินหลินพยักหน้าอย่างว่างเปล่าและกล่าวว่า “มาซื้อของกับภรรยา”
หญิงอ้วนกล่าวอย่างอิจฉาว่า “ท่านผู้หญิงอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ เจ้านายเย่เป็นคนดีจริงๆ สามีฉันนะ แค่ขอให้เขาไปกับฉันทำอย่างกะฉันจะฆ่าเขา แล้วไหนคุณนายเย่ล่ะ?” หญิงอ้วนเหยียดศีรษะของเธอไปมาในฝูงชน
เย่เชินหลินเดินไปที่ด้านข้างของเซี่ยชีหรั่น ยื่นมือออกไปเพื่อโอบกอดเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ข้างๆ เขาเลิกคิ้วและพูดว่า “นี่ไง”
“อา! เธอ ได้ไง เป็น… ” หญิงอ้วนกลืนคำพูดสุดท้ายภายใต้คำเตือนที่เข้มงวดของเย่เชินหลิน
“เธอเป็นภรรยาคนรวย จำเป็นต้องขโมยของของเธอไหมล่ะ!” ความคิดเห็นของคนข้างๆทำให้ใบหน้าของหญิงอ้วนที่แดงกลายเป็นสีขาว ยิ่งกังวลว่าจะทำให้เย่เชินหลินขุ่นเคืองและส่งผลกระทบต่อโครงการของครอบครัวเธอ
เย่เชินหลินมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างเย็นชาและเดินออกไป แต่เซี่ยชีหรั่นหยุดเดินแล้วหันศีรษะกลับมา กล่าวด้วยความจริงใจ “คุณนายหลิว แม้ว่ามรกตของคุณจะมีลักษณะดี แต่ก็เป็นของปลอม อย่าใส่เลยจะดีกว่า” เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวราวกับว่าเธอกินแมลงวัน เย่เชินหลินจึงพาเซี่ยชีหรั่นไปที่โรงรถอย่างอารมณ์ดี
บนรถ เย่เชินหลินขับรถไปที่บ้านของเซี่ยชีหรั่นอย่างคุ้นเคย เซี่ยชีหรั่นจึงถามอย่างสงสัย “คุณรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ไหน”
เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาหยุดรถเพราะไฟแดง เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่พักหนึ่งและกล่าวว่า “คุณไม่เคยวางแผนที่จะปล่อยฉันไปเลยใช่ไหม”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว ยอมรับคำพูดของเซี่ยชีหรั่น “ใช่”
“แล้วโยวเล่อล่ะ ” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ด้านหน้าและกล่าวว่า “ฉันจะไม่ยกโทษให้เธอที่ทำแบบนั้นกับเนี่ยนโม่”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นแล้วหันศีรษะไปจูบเธอ เขากึ่งบังคับให้เซี่ยชีหรั่นนั่งแบบขยับได้ “ชีหรั่น ให้เวลาฉันหน่อย” เย่เชินหลินหอบและพูด
ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเป็นสีแดง ความแวววาวบนริมฝีปากของเย่เชินหลินทำให้เธอไม่กล้ามองเขา เธอจ้องมองไปยังเบื้องหน้าไกลๆ แล้วเซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆว่า “ฉันเห็นคุณไปโรงพยาบาลจิตเวชในวันนั้น ฉันได้ยินบทสนทนาระหว่างคุณกับโยวเล่อ”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่น สีหน้าซับซ้อน สักพักจึงเอ่ยว่า “จำสิ่งที่หัวหน้าเกาะพูดได้ไหม ตอนนี้ kiu ตายไปแล้ว แก้การสะกดจิตของคุณได้มีแค่โยวเล่อเท่านั้น”
เซี่ยชีหรั่นเฝ้าดูเม็ดฝนที่กระทบกระจกนอกหน้าต่างและพูดเบา ๆ “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงเอาอกเอาใจเธอช่วงนี้เหรอ?”
สายฝนที่นอกหน้าต่างทำให้เย่เชินหลินว้าวุ่นใจและความสงบของเซี่ยชีหรั่นทำให้เขารู้สึกแย่ เขาหันศีรษะของเซี่ยชีหรั่นอย่างดื้อรั้นขณะมองออกไปนอกหน้าต่างให้หันกลับมาหาตัวเอง “จางเฟิงอี้กำลังตามหาอยู่แล้ว เราจะเจอมัน อดทนหน่อยนะ”
“เย่เชินหลิน คุณมักจะพูดว่าฉันคงไม่เชื่อคุณ แต่ทำไมคุณไม่บอกฉันเลยทั้งที่เรื่องเกี่ยวกับฉัน ทำให้ฉันเหมือนเป็นคนนอก?” เซี่ยชีหรั่นระบายสิ่งที่เก็บกดในใจออกมา
เย่เชินหลินยิ้มอย่างขมขื่น “ถ้าฉันบอกคุณ คุณจะเชื่อฟังและไม่ขัดขืนเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นเงียบ หากเย่เชินหลินพูดกับเธอตั้งแต่แรก เธอคงไม่ได้อยู่เฉยๆ
“ปล่อยไว้เถอะ อย่าไปคิดอะไร” เย่เชินหลินสตาร์ทรถแล้วรีบกลับบ้าน
“ชีหรั่น!” สวีเห้าเซิงเดินออกไปนอกประตูห้องของเซี่ยชีหรั่น พอเห็นเย่เชินหลินที่อยู่เบื้องหลังเซี่ยชีหรั่น สีหน้าพลันดูไม่ดี
“ชีหรั่น ไม่เป็นไรใช่มั้ย” สวีเห้าเซิงมองเย่เชินหลินอย่างตื่นตัว เย่เชินหลินเลิกคิ้ว “คำนี้ควรเป็นคุณที่พูดเหรอ?”
เบ้าตาของสวีเห้าเซิงจมลงเล็กน้อย คางของเขาเป็นสีเข้มและริมฝีปากของเขาก็แห้ง สวีเห้าเซิงกล่าวด้วยความยากลำบาก “ชีหรั่น เมื่อคืนฉันเมา ฉัน… ”
เซี่ยชีหรั่นมองดวงตาของสวีเห้าเซิงแล้วส่ายหัว พูดอย่างหนักแน่นว่า “พี่สวีพวกเราทุกคนถูกสะกดจิต”
ทันใดนั้นสวีเห้าเซิงก็เงยหน้าขึ้น แม้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะไม่ยอมรับเขา แต่เขาก็จะไม่ปฏิเสธความรักที่มีต่อเธอ หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ใช่ เราเป็นคนที่ถูกสะกดจิตที่น่าสงสาร”
เย่เชินหลินช่วยเซี่ยชีหรั่นถือของเข้าไปในครัว มุมปากของเขายกขึ้น “ห้องหนังสืออยู่ที่ไหน ฉันต้องทำงานสักหน่อย?”
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ที่ประตูและพูดอย่างลังเล “เย่เชินหลิน ฉันคิดว่ามันดึกแล้ว คุณควรกลับบ้านแล้วนะ?”
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง เธอไม่แน่ใจว่าคำสั่งที่ชัดเจนในการไล่แขกออกไปเช่นนี้จะทำให้อีกฝ่ายโกรธหรือไม่
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว “งั้นห้องหนังสืออยู่ที่นั่นเหรอ?”
หลังจากรับสมุดบันทึกของเซี่ยชีหรั่นแล้ว เย่เชินหลินก็ปิดประตูห้องโดยไม่มีใครอื่น เซี่ยชีหรั่นจ้องไปที่อาหารทะเลจำนวนมากด้วยความงุนงง
มีเสียงอุทานอยู่ด้านนอกประตู เย่เชินหลินได้ยินเซี่ยชีหรั่นกรีดร้อง จึงรีบเดินออกจากห้อง “เกิดอะไรขึ้น?”
เซี่ยชีหรั่นชี้ไปที่ปลาที่กำลังกระโดดอยู่ในหม้อไฟและพูดอย่างน่าสังเวช “ฉันอยากจะเอาปลาออกไปล้าง แต่มันกระโดดออกจากมือของฉันแล้วกระโดดลงไปในหม้อฆ่าตัวตาย”
เย่เชินหลินมองไปที่ปลาหญ้าที่กระโดดในหม้อแห้งและจับหน้าผากของเขา “เซี่ยชีหรั่น ไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเถอะ”
“แต่ฉันอยากช่วย!” เซี่ยชีหรั่นพึมพำ
เย่เชินหลินยีหัวเซี่ยชีหรั่น เขามวนแขนเสื้อขึ้นอย่างใจเย็น หยิบถุงมันฝรั่งและส่งให้เซี่ยชีหรั่น “คุณจะไปปอกมันฝรั่งไหม?”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้ารับถุงมันฝรั่ง เย่เชินหลินหั่นผักอย่างชำนาญ ห้านาทีต่อมาเย่เชินหลินถือมันฝรั่งห้าอันที่และถามว่า “มันฝรั่งอยู่ที่ไหน?”
เซี่ยชีหรั่นเตะถุงที่เต็มไปด้วยมันฝรั่งที่พื้นลงไปในอ่างล้างจานใต้ตู้และมองเย่เชินหลินยิ้ม เมื่อกี้ตอนกำลังปอกมันฝรั่งสมองของเธอเต็มไปด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิง รู้ตัวอีกทีมันฝรั่งก็กลายเป็นมันฝรั่งหลุมแล้ว
เย่เชินหลินชี้นิ้วของเขาและพูดอย่างว่างเปล่า “ห้องนั่งเล่น”
เวลากำลังผ่านไป เซี่ยชีหรั่นเฝ้าดูเย่เชินหลินที่นั่งอยู่บนโซฟาอ่านข่าวเศรษฐกิจ ดูเหมือนจะไม่มีความตั้งใจที่จะจากไป
“เย่เชินหลิน ดึกแล้วนะ” เซี่ยชีหรั่นกลืนน้ำลายและพูด
เย่เชินหลินถอนหายใจและพลิกหน้ากระดาษอย่างสงบเย่เนี่ยนโม่ปีนขึ้นไปบนร่างของเซี่ยชีหรั่นพร้อมกับหนังสือเทพนิยายและพูดว่า “หม่ามี้ เล่านิทานให้ฟังหน่อยฮะ”
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลิน เปิดหนังสือและเล่านิทานให้เนี่ยนโม่ฟังอย่างเงียบๆ หลังจากนั้นไม่นานเสียงหายใจที่สม่ำเสมอของเนี่ยนโม่ก็ดังขึ้น
เนี่ยนโม่เดินไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่นที่กำลังง่วงนอนพร้อมกับจูบที่เปียกชุ่มบนหน้าผากของหญิงสาวที่กำลังงงงวย ดวงตาที่อ่อนโยนของเขาฉายออกมาภายใต้แสงสลัว “ฝันดีนะ เซี่ยชีหรั่น”
“โอ้โอ้! ฉันจะสายแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นรีบม้วนขนมปังขึ้นมาหนึ่งชิ้นและปิดประตูขณะที่มีเสียงหัวเราะเบาๆจากด้านหลัง เซี่ยชีหรั่นหันกลับมาด้วยความประหลาดใจ เห็นเย่เชินหลินปิดประตูอย่างใจเย็นในชุดสูท
“คุณ คุณ คุณ!” ขนมปังปิ้งของเซี่ยชีหรั่นตกลงไปที่พื้น
“เจ้านายเย่ คุณนาย” จางเฟิงอี้ยืนอยู่ข้างลิฟต์และเคารพเซี่ยชีหรั่นเล็กน้อย เย่เชินหลินเดินเข้าไปในลิฟต์ สักพักก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะรีบเข้ามา
เห็นได้ชัดว่ามีเพียงสามคนในลิฟต์ แต่เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัด แม้แต่เสียงหายใจก็ถูกปล่อยออกมามากมาย
ทันทีที่ลงมาชั้นล่าง เสียงแตรดังเตือนว่าruikiกำลังคุยกับเด็กผู้หญิงที่เดินจูงหมาในตอนเช้า เขาเห็นเซี่ยฉีชีหรั่นจึงโบกมือพูดว่า “ชีหรั่น ชีหรั่น วันนี้คุณดูสวยจัง!”
เย่เชินหลินหันหน้าไปอย่างว่างเปล่าและบอกกับจางเฟิงอี้ “ตรวจสอบว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในชุมชนนี้ว่าเป็นใครแล้วเปลี่ยนให้หมด”
เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปหา Ruiki ด้วยใบหน้าที่หดหู่ “อาจารย์ ทำไมคุณมาที่นี่ได้ล่ะ!”
Ruiki ผิวปาก “มาดูคนสวยในละแวกนี้”
“อาจารย์?” เย่เชินหลินเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นและรวบเอวของเซี่ยชีหรั่นเพื่อประกาศความเป็นเจ้าของ
Ruiki เหล่มองเย่เชินหลิน สักพักพูดว่า “เย่เชินหลิน ชายหนุ่มที่ร่ำรวยที่สุดสิบอันดับแรกในปีนี้ นายหล่อเหลาเหมือนในนิตยสารเลยนะ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว “คุณแตกต่างจากในนิตยสารมาก”
Ruiki แตะคางที่เรียบเนียนของเขาและหัวเราะ “ชีวิตมักจะต้องมีสามัญสำนึกทรงผมหลายๆทรง เช่นเดียวกับการสวมกางเกงบ็อกเซอร์และกางเกงใน”
เย่เชินหลินหันหน้าไปอย่างว่างเปล่าและพูดกับเซี่ยชีหรั่น “คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เขา”
เซี่ยชีหรั่นและ Ruiki รีบไปที่ห้องเรียน Ruiki พูดอย่างเจ็บปวด “ที่รักจ๋า ผู้ชายของคุณดุร้ายจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นมองแผนการสอน ในขณะที่หันศีรษะและพูดว่า “ฉันรับรองได้ว่าถ้าคุณปล่อยให้เขาได้ยินคำสามคำ “ที่รักจ๋า” คุณจะเห็นด้านที่โหดร้ายอย่างแท้จริงของเขา”
Ruiki บ่นอยู่พักหนึ่งและทั้งคู่ก็เข้าเรียนใน Class A ของสาขาออกแบบในเวลาเดียวกัน
“ว้าว! สวยมาก!” นักเรียนที่นั่งอยู่ในชั้นเรียนร้องขึ้น ทั้งชายและหญิงในสถาบันศิลปะนั้นหล่อเหลาอยู่แล้ว แต่พวกเขาก็อุทานออกมาหลังจากเห็นเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นสวมเสื้อยืดเรียบง่าย หวีผมหางม้าและใบหน้าที่ไร้ที่ติของเธอก็น่ามองยิ่งขึ้น เมื่อมองไปที่แบรนด์เสื้อผ้าบนร่างกายของเธอ บางคนก็เห็นว่าเป็นแบรนด์หรู เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงเริ่มรุมล้อมเซี่ยชีหรั่นเพื่อขอโทรศัพท์และการดูแลผิว
มือคู่หนึ่งโอบไหล่ของเซี่ยชีหรั่นและเสียงขี้เกียจดังขึ้น “อาจารย์คนสวยคนนี้เป็นดอกไม้ที่มีชื่อเสียง เด็กๆถอยไป”
“ว้าว ครูคะ คุณหล่อจัง” สาวๆรอบข้างกรี๊ดและหนุ่มๆก็โอดครวญ
Ruiki แตะคางที่สะอาดอย่างมีชัยแล้วพูดว่า “เราทำการออกแบบ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการมีอารมณ์ความคิด อย่างเช่นที่นักเรียนถามฉัน คุณคิดว่าความรักคืออะไร”
“ความรักคือเวลาที่คุณอยากมีเซ็กส์แล้วเธอก็อยากมีเซ็กส์กับคุณด้วย” เด็กชายโห่ร้องจากเบื้องล่าง
Ruiki ยิ้มและพูดว่า “ปกติเราเรียกคนแบบคุณว่าสัตว์”
สาวสวยข้างล่างยกมือขึ้น “ความรักคือการรู้ว่าผู้ชายคนหนึ่งมีผู้หญิงอยู่เคียงข้างและยังคงตกหลุมรักเขาโดยไม่ลังเล เช่นเดียวกับที่ฉันรู้สึกกับเย่เชินหลิน ฉันได้ยินมาว่ามีผู้หญิงลึกลับอยู่ข้างๆเขาแล้ว แต่ฉันก็ยังชอบเขา”