สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1224สาวใช้ของคุณชายเย่ 1128

ตอนที่ 1224 สาวใช้ของคุณเย่1128
เซี่ยชีหรั่นเห็นKittyสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงว่า “ถ้าเธอรู้สึกไม่สบายก็รีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ”
ความเป็นห่วงของเซี่ยชีหรั่นทำให้Kittyแน่วแน่ในทันทีว่าเธอจะต้องช่วยให้เซี่ยชีหรั่นแย่งเย่เชินหลินกลับมาให้ได้
เมื่อใกล้เข้ากลางดึก ร่างที่ใช้มือคลำทางได้ปรากฏขึ้นที่ทางเดินอาคาร ตึกใหญ่ที่ตามปกติจะคึกคักนั้นก็มืดสนิท มีเพียงไฟบนพื้นสีอ่อนๆ อยู่รอบด้าน
Kittyอึกอัก และเดินไปที่ห้องน้ำในอาคารอเนกประสงค์ ป้ายที่ประตูยังไม่ขยับไปไหน Kittyเรียกเข้าไปด้านใน “มีใครอยู่ไหม?”
ไม้ถูพื้นยังคงติดอยู่ที่ลูกบิดประตูห้องน้ำ แต่ไม่มีเสียงอยู่ข้างในเลย ลมด้านนอกหน้าต่างทำให้ประตูห้องน้ำส่งเสียงดัง Kittyกรีดร้องวิ่งออกมาจากห้องน้ำ และโทรหาเซี่ยชีหรั่นอย่างสั่นเทา
“Kitty?”
“ประธานเซี่ยคะ ดิฉันขังถงจืงจืงไว้ในห้องน้ำ เมื่อครู่ดิฉันเรียกเธอ แต่ว่าเธอไม่ตอบเลย ดิฉันกลัว!” Kittyอธิบายอย่างสั่นๆ
เซี่ยชีหรั่นไม่มีเวลาที่จะดุKitty เธอหยิบเสื้อคลุมและออกไปทันที เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู เย่เชินหลินมองไปที่นาฬิกา และเมื่อเขาออกมาอีกครั้ง เขาก็เห็นลิฟต์ลงไปอย่างรวดเร็ว
“ประธานเซี่ย ในที่สุดคุณก็มาแล้ว” Kittyเรียกเธอที่หน้าบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น เธอไม่กล้าอยู่คนเดียวในอาคารอเนกประสงค์
เซี่ยชีหรั่นกังวลเกี่ยวกับบาดแผลบนศีรษะของ ถงจืงจืง จึงไม่ได้ว่าอะไรออกไป ปล่อยให้Kittyพาตัวเองไปที่ห้องน้ำ ถอดไม้ถูพื้นหน้าประตูห้องน้ำออก แล้วเปิดประตู ถงจืงจืงเป็นลมล้มอยู่บนโถชักโครก
“จืงจืง? เป็นอะไรรึเปล่า ฉันจะพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” ถงกายกายพยุงถงจืงจืงออกมา Kittyก็รีบขึ้นไปช่วย
ทันทีที่เดินออกจากห้องน้ำเสียงของเย่เชินหลินก็ดังขึ้นในเงามืดข้างๆ “พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?”
ในห้องผู้ป่วย ถงจืงจืงนอนหลับอย่างสงบ Kittyก้มศีรษะลงและพูดว่า “ขอโทษค่ะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ใบหน้าของเย่เชินหลินเย็นชาขึ้นเล็กน้อย “ใครให้สิทธิ์เธอทำแบบนี้?”
เซี่ยชีหรั่นปกป้องKitty สีหน้าแย่ลงเล็กน้อย “ฉันเชื่อว่าKittyคงไม่ทำสิ่งเหล่านี้โดยไม่มีเหตุผล ต้องมีความขัดแย้งระหว่างทั้งสองคนแน่ๆ”
ถงจืงจืงที่นอนอยู่บนเตียงตื่นขึ้นมา และเมื่อเธอเห็นKitty เธอก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นด้วยความหวาดกลัวว่า “พี่เซี่ย ฉันผิดไปแล้ว พี่ไม่ต้องส่งKittyมาลงโทษฉันได้ไหม อยู่คนเดียวในห้องน้ำมันมืดจริงๆ”
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น Kittyที่เดิมทีรู้สึกผิดอยู่ ในตอนนี้ก็โกรธมากขึ้น “ทำไมคุณถึงเอาประธานเซี่ยมาเกี่ยวด้วย เห็นๆ อยู่ว่าฉันทำคนเดียว”
ถงจืงจืงรู้สึกกลัวขึ้นมาและพยายามจะคว้าแขนของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินขมวดคิ้วและพูดว่า “ช่างเถอะ กลับกันไปให้หมด”
Kittyพึมพำและจากไป เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลิน “คุณไม่ไปเหรอคะ?”
“เชินหลิน เชินหลิน!” ถงจืงจืงเรียกออกมาจากในห้องผู้ป่วย เย่เชินหลินขมวดคิ้วและมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ก่อนจะพูดว่า “คุณกลับไปก่อนเถอะ ผมจะตามไปทีหลัง”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า และไอขึ้นทันทีที่เดินไปไม่กี่ก้าว เย่เชินหลินดึงแขนของเซี่ยชีหรั่น และวางฝ่ามือของเขาไว้ใกล้กับหน้าผากของเซี่ยชีหรั่นใบหน้าของเขาอึดอัดเล็กน้อย “ทำไมถึงร้อนได้ขนาดนี้?”
เซี่ยชีหรั่นปิดจมูก และพูดด้วยเสียงขึ้นจมูกว่า “คงเป็นเพราะเมื่อตอนเย็นฉันรีบออกมา โดนลมเข้าก็เลยเป็นหวัดหนะค่ะ”
“จางเฟิงอี้ มาที่ห้องผู้ป่วย 401 ” เย่เชินหลินวางสายโทรศัพท์ และจูงมือเซี่ยชีหรั่นไปที่ห้องฉุกเฉิน ถงจืงจืงพุ่งตามออกมา และมองไปที่ เย่เชินหลินด้วยความเสียใจ “ฉันปวดหัวจังเลยค่ะ!”
เซี่ยชีหรั่นถอนมือออกมาจากมือของเย่เชินหลิน “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับไปนอนสักพักคงดีขึ้น”
จางเฟิงอี้และเซี่ยชีหรั่นเดินผ่านกันไป เมื่อมองไปที่สายตาของเย่เชินหลิน จางเฟิงอี้ก็ตามไปอย่างรู้หน้าที่ว่าต้องทำอย่างไร ขณะที่รถหยุดลงที่ล่างตึกจางเฟิงอี้มองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่กำลังถูจมูกอยู่ตลอดเวลา และพูดว่า “คุณหญิงครับ จะไม่ไปหาหมอจริงๆ เหรอครับ?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว และยืนยันที่จะกลับบ้านคนเดียว ก่อนจะกินยาแก้ไข้ไปสองสามเม็ด และหลับไป
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ บนหน้าผาก เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อย ผ้าเย็นที่หน้าผากถูกหยิบออกไป และวางลงบนศีรษะอีกครั้ง
“ถงจืงจืงไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะ? ศีรษะด้านหลังของเธอดีขึ้นหรือยังคะ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเร่งรีบ พร้อมกับอาการไอ
เย่เชินหลินระงับความโกรธของเขา และพูดว่า “ดูแลร่างกายของตัวเองก่อนดีกว่าไหม คุณเกือบจะป่วยแล้วนะ”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร เพราะว่าศีรษะของเธอร้อนมาก แต่ร่างกายกลับเย็นซะอย่างนั้น ก่อนจะพาตัวเองเข้าไปในผ้าห่ม และโผล่ออกมาเฉพาะศีรษะเท่านั้น
ที่มุมของเตียงถูกเปิดออก เย่เชินหลินเข้ามา และนำขาที่เย็นเฉียบของเซี่ยชีหรั่นมาวางไว้ระหว่างขาของตัวเอง เซี่ยชีหรั่นจึงรีบพูดออกไป “อย่าเข้าใกล้ฉันมาก เดี๋ยวจะติดเอานะคะ”
มือใหญ่ตบก้นของเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ปรานี แล้วลูบอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลินอย่างว่าง่าย และมือก็ถูกเย่เชินหลินนำไปวางไว้ที่หน้าอกของเขา
“คุณไม่ไปอยู่เป็นเพื่อนถงจืงจืงเหรอคะ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างลังเล ความร้อนจากโพรงจมูกทำให้เย่เชินหลินขมวดคิ้ว และกวาดศีรษะของ เซี่ยชีหรั่นอย่างใช้แรง เย่เชินหลินวางมือบนหลังของเซี่ยชีหรั่นและพูดเสียงหนักว่า “ไปนอน!”
“ประธานเซี่ยคะ วันนี้ประธานเย่มากับถงจืงจืงค่ะ” Kittyประหลาดใจที่เห็นถงจืงจืงและเย่เชินหลินมาด้วยกัน
เซี่ยชีหรั่นกำลังยุ่งอยู่กับเอกสารในมือ จึงตอบสนองด้วยเสียงในลำคอเท่านั้น คนในบริษัทจำนวนไม่น้อยที่เห็น ถงจืงจืงและเย่เชินหลินมาด้วยกัน และก็มีบางคนที่ต้องการประจบประแจงถงจืงจืง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือหัวหน้าจ้าวของแผนกออกแบบ
“จืงจืง ฉันได้ยินมาว่าคุณมีความสัมพันธ์ที่ดีกับประธานเย่ พวกคุณเป็นญาติกันหรือเปล่า?” หัวหน้าจ้าวพาถงจืงจืงไปนั่งด้วยรอยยิ้มอย่างสนิทสนม
“เราไม่ใช่ญาติกันหรอกค่ะ” ถงจืงจืงปฏิเสธ ดวงตาของหัวหน้าจ้าวสว่างขึ้นมา ไม่ใช่ความสัมพันธ์เครือญาติยังสนิทกันขนาดนี้ ไปมาหาสู่กัน แสดงว่าต้องเป็นความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดมากกว่าญาติแน่ๆ
“ก็เหมือนกันแหละค่ะ ถ้าอย่างนั้นคุณช่วยคุยกับประธานเย่ให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ? ฉันมีโปรเจ็กต์หนึ่งที่ประธานเย่ไม่เห็นด้วยตลอด” หัวหน้าจ้าวมองว่าถงจืงจืงเป็นสะพานเชื่อมระหว่างเย่เชินหลินและแผนกออกแบบ
ถงจืงจืงครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะยกปากขึ้นและพูดว่า “ได้ยินมาว่าพวกเรากำลังแข่งขันกับอาคารหนานหยางเพื่อประมูลกีฬาโอลิมปิกไม่ใช่เหรอคะ? พอถึงตอนนั้นคุณก็นำเนื้อหาเกี่ยวกับการประมูลที่คุณออกแบบมาให้ฉันดู ฉันจะช่วยคุณเอง”
“คุณจะดูเนื้อหาเกี่ยวกับการประมูลทำไมกันคะ?” หัวหน้าจ้าวถามอย่างสงสัย
ถงจืงจืงเม้มปากและร้อนรนขึ้นมา “ฉันเรียนศิลปะก็หวังว่าจะได้ดูเนื้อหาเกี่ยวกับการประมูลว่าเป็นอย่างไรหนะสิคะ”
หัวหน้าจ้าวมองไปที่ความไร้เดียงสาของถงจืงจืง และแอบหัวเราะเยาะในใจ ก็แค่หมากที่ไร้สมองตัวหนึ่งเท่านั้น ถึงได้รับปากในทันทีแบบนี้
ในที่ประชุม สีหน้าท่าทางของเย่เชินหลินจริงจังมาก “การฉกฉวยการประมูลกับอาคารหนานหยางในครั้งนี้ ทุกแผนกจะต้องร่วมมือกันมากขึ้น และให้ logo อยู่ในความดูแลของบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นของประธานเซี่ยก่อน”
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างตั้งใจ ทันทีที่ออกจากห้องประชุม เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าตัวเองลืมสมุดจดบันทึกการออกแบบ จึงรีบกลับไปหยิบ แต่กลับได้ยินบทสนทนาจากข้างใน
“เชินหลิน เราโกหกพี่เซี่ยแบบนี้จะดีเหรอคะ?” เสียงของ ถงจืงจืงเศร้าโศกเล็กน้อย
เย่เชินหลินยิ้มอย่างอึมครึม “ผมจะบอกเธอคืนนี้”
น้ำเสียงของถงจืงจืงเริ่มกังวล “อย่าบอกเธอเลยค่ะ พวกเราทำแบบนี้ก็รู้สึกผิดกับพี่เซี่ยมากพออยู่แล้ว ก็ให้พี่เซี่ยวาดฝันไปอย่างนั้นเถอะค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นถอยห่างออกมาเรื่อยๆ สองขาของเธออ่อนแรง พยายามฝืนให้ตัวเองออกจากตรงนั้น ความทรงจำของถงจืงจืงเลอะเลือนก็เพราะเธอ เธอจึงขอให้เย่เชินหลินดูแลถงจืงจืง ไม่คิดเลยว่าในระหว่างนั้นจะเกิดความรักขึ้นได้ ก็ดี ในเมื่อเธอไม่สามารถรับรักเขาได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วหนิ?
เมื่อได้ยินเสียงตกอยู่ที่นั่งลำบาก คนในห้องประชุมจึงกดสวิตช์บันทึกเสียงและอุปกรณ์แปลงร่าง แล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“ติ้งตึ่ง” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นและเห็นคนที่เดินเข้ามาในลิฟต์
เย่เชินหลินยกมือขึ้นแตะหน้าผากของเซี่ยชีหรั่น “เพียะ!” เซี่ยชีหรั่นผลักมือของเย่เชินหลินออกจนเกิดเสียงดัง
“คุณทำอะไร?” เย่เชินหลินถามอย่างเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นเงยคอขึ้นและมองไปที่เย่เชินหลิน “เย่เชินหลิน สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือคุณไม่พูดอะไรเลย!”
สีหน้าของเย่เชินหลินเปลี่ยนไป? เธอรู้แล้วเหรอ? เมื่อไหร่กัน? เมื่อลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่ง ประตูค่อยๆ เปิดออก เย่เชินหลินก็กดลิฟต์ชั้นสูงสุดทันที เซี่ยชีหรั่นเฝ้าดูเย่เชินหลินยืนกั้นประตู ประตูถูกปิดลง และมองไปที่เย่เชินหลินอย่างดุเดือด
“คุณรู้มากน้อยแค่ไหน?” เย่เชินหลินถาม
“รู้ทุกเรื่องที่คุณไม่ต้องการให้ฉันรู้” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเย็นขึ้นมาที่หัวใจ คนที่กอดเธอไว้ในอ้อมแขนเมื่อคืน วันนี้ได้เผยตัวตนออกมาแล้ว
เย่เชินหลินไม่ได้อธิบายอะไรมาก เพียงแค่พยักหน้า “รู้แล้วก็ไม่เป็นไร”
ไม่เป็นไร? เซี่ยชีหรั่นเย้ยหยัน “ถ้าอย่างนั้นฉันจะกลับไปออกแบบภาพวาดได้รึยังคะผู้จัดการเย่?”
เย่เชินหลินโกรธเล็กน้อย เมื่อประตูเปิด ก็หันตัวและเดินออกไปโดยไม่หันกลับมา ทิ้งเย่เชินหลินไว้คนเดียวในลิฟต์
ในตอนกลางคืน เซี่ยชีหรั่นยังคงออกแบบอยู่ภายใต้แสงไฟ ประตูถูกเคาะเบาๆ และ จางเฟิงอี้ก็เดินเข้ามา
“คุณหญิงครับ ผมเห็นห้องทำงานของคุณยังเปิดอยู่ ผมเลยซื้ออาหารว่างมาให้คุณครับ” จางเฟิงอี้พูดอย่างแผ่วเบา
ท้องของเซี่ยชีหรั่นร้องขึ้นมา “ผู้จัดการจางลำบากคุณเลยค่ะ”
จางเฟิงอี้วางกล่องอาหารลงบนโต๊ะแล้วจากไป เซี่ยชีหรั่นหยิบกล่องอาหารขึ้นมาอย่างมีความสุข อาหารในกล่องยังคงมีไอร้อนลอยออกมา
ที่ชั้นบนสุด เย่เชินหลินเฝ้าดูเซี่ยชีหรั่นกินอย่างมีความสุข พร้อมกับยิ้มมุมปาก “เรียบร้อยแล้วครับ” จางเฟิงอี้ยืนอยู่ข้างๆ เย่เชินหลิน
“ช่วงนี้มีการเคลื่อนไหวอะไรไหม?” เย่เชินหลินรู้สึกกังวลเล็กน้อยเมื่อเขาดูเซี่ยชีหรั่นร้อนจนลวกลิ้น
จางเฟิงอี้ตอบด้วยเสียงทุ้ม “ยังคงดำเนินการอยู่ครับ คุณมีแผนจะจัดการเมื่อไหร่ครับ?”
เย่เชินหลินมองไปที่แสงไฟในระยะไกล และพูดอย่างมั่นใจว่า “เร็วๆ นี้”
“จืงจืง นี่เป็นความลับของบริษัท คุณห้ามเปิดเผยออกไปเด็ดขาด แค่ดูก็พอ!” หัวหน้าจ้าวนำแบบร่างที่เซี่ยชีหรั่นมอบให้ตัวเองเมื่อเช้านี้ หยิบให้ถงจืงจืงดู