สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1223 สาวใช้ของคุณชายเย่1127

ตอนที่ 1223 สาวใช้ของคุณเย่1127
เย่เชินหลินยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นไปชั้นบนอย่างใจเย็น เซี่ยชีหรั่นที่ฟุบอยู่บนหลังของเย่เชินหลิน รู้สึกถึงการหายใจที่สมมาตรและกล้ามเนื้อของอีกฝ่าย ทำให้รู้สึกอบอุ่นอย่างอธิบายไม่ถูก
เย่เชินหลินเดินขึ้นบันไดมาโดยไม่หน้าแดงหรือหอบเลย เขาอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้อง เซี่ยชีหรั่นมองไปรอบๆ อย่างสงสัย และพบว่าจานที่เธอนำมาในวันแรกถูกวางไว้ในตู้
เย่เชินหลินวางเซี่ยชีหรั่นลงบนเตียงขนาดใหญ่ที่แทบจะไม่ได้ใช้งาน เมื่อเห็นเย่เชินหลินเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นก็พยายามขยับร่างกายของตัวเอง
“คุณจะทำอะไร?” เย่เชินหลินยืนกอดอกอยู่ที่ประตู และมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นงอตัวเล็กน้อย และพูดขึ้นอย่างทำตัวไม่ถูก “ไปห้องน้ำค่ะ”
เย่เชินหลินก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยเซี่ยชีหรั่น แต่เซี่ยชีหรั่นก็โบกมืออย่างรวดเร็ว “ฉันไปเองได้ค่ะ?”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว และพูดเบาๆ ว่า “งั้นเหรอ? ไหนไปสิ”
เซี่ยชีหรั่นเม้มริมฝีปาก ยกขาของตัวเองขึ้น และยืนช้าๆ ทันทีที่เธอก้าวออกไป ความเจ็บปวดก็เกิดขึ้น แต่ดีที่สองมือของเธอจับเซี่ยชีหรั่นไว้ได้ทัน
เย่เชินหลินกอดเอวเซี่ยชีหรั่นแล้วพาเดินไปที่ห้องน้ำ วางอีกฝ่ายลง และพูดเบาๆ ว่า “เสร็จแล้วก็เรียกผม”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างเงียบงัน ได้แต่ภาวนาให้เท้าของตัวเองดีขึ้นในเร็ววัน เซี่ยชีหรั่นออกมาจากห้องนั่งเล่น มานั่งอยู่บนโซฟา และได้กลิ่นหอมจากห้องครัว
เย่เชินหลินกวนโจ๊กอย่างชำนาญ และนำโจ๊กไปให้เซี่ยชีหรั่น “ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยความจริงใจ
เย่เชินหลินวางโจ๊กลงบนโต๊ะด้วยความแรงอยู่เล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ใบหน้าของชายตรงหน้าที่เย็นชาขึ้น ก่อนจะพูดว่า “โอเคค่ะ ฉันจะไม่พูดขอบคุณสองคำนี้อีกแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยชีหรั่นอ่อนลง เย่เชินหลินจึงหยิบโจ๊กขึ้นมาอีกครั้ง แต่ในขณะนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ประธานเย่ คุณถงอารมณ์ไม่ค่อยดีเมื่อไม่เห็นคุณอยู่ที่นี่” จางเฟิงอี้พูดขึ้น
เซี่ยชีหรั่นที่กำลังกินโจ๊กอยู่ก็เงยหน้าขึ้น เมื่อเธอได้ยินชื่อของถงจืงจืง หลังจากวางโทรศัพท์แล้ว เย่เชินหลินก็หยิบเสื้อสูทที่ด้านหลังของเก้าอี้โซฟาขึ้นมา และมองไปที่แครอทที่เซี่ยชีหรั่นวางไว้ข้างๆ ชาม “กินแครอทไปด้วย”
เซี่ยชีหรั่นที่ถือช้อนอยู่ พูดขึ้น “ถงจืงจืงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”
เย่เชินหลินพยักหน้า และจูบที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่น ก่อนจะจากไปอย่างรีบร้อน ทันทีที่เย่เชินหลินเข้ามาในล็อบบี้ของบริษัท ร่างหนึ่งก็วิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชินหลินอย่างทันที
เย่เชินหลินต่อต้านโดยทันที และคิดอยากจะเหวี่ยงอีกฝ่ายออกไป ร่างกายเขาแข็งทื่อไปชั่วขณะ สักพักถงจืงจืงก็พูดขึ้น “เชินหลิน คุณไปไหนมา ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ต้องการฉันแล้ว!”
พนักงานที่เฝ้าดูอยู่ทั้งหมดต่างกระซิบกันไปมา เย่เชินหลินกวาดสายตาไปเบาๆ พนักงานก็รีบลดศีรษะลง ก่อนเขาจะลูบหลังถงจืงจืง “ปล่อยก่อน”
ถงจืงจืงส่ายหัว และหดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน “ไปปล่อยค่ะ”
เย่เชินหลินมองไปข้างหน้า และพูดลอยๆ “บางครั้งผมก็สงสัยว่าคุณแกล้งทำรึเปล่า?”
ทันทีที่สิ้นเสียง ถงจืงจืงก็ถอยออกมาจากอ้อมแขนของเย่เชินหลิน และพูดอย่างโกรธๆ ว่า “ฉันจะแกล้งทำทำไมคะ แกล้งทำเป็นปัญญาอ่อนนี่มันสนุกเหรอคะ?!”
หลังจากถงจืงจืงคำรามเล็กน้อย เธอก็วิ่งไปที่ลิฟต์ เย่เชินหลินมองไปที่ด้านหลังของถงจืงจืง และยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
ในสถาบานกือซือ ruikiแสร้งทำเป็นจริงจังพูดว่า “นักศึกษาทุกคน สำหรับคนที่เรียนด้านการออกแบบ ถ้าได้ฝึกงานในที่ที่ดีที่สุดสำหรับเส้นทางการออกแบบ ก็จะเป็นประโยชน์ในอนาคตมากๆ ตอนนี้มีใครหาสถานที่ฝึกงานได้แล้วบ้าง ไหนลองพูดสิ?”
ถงจืงจืงเป็นคนแรกที่ยกมือขึ้น “อาจารย์คะ หนูจะไปฝึกงานที่แผนกออกแบบของบริษัทเย่ซื่อค่ะ”
คำพูดของถงจืงจืงทำให้ในชั้นเรียนเกิดเสียงครึกครื้นขึ้นมา นักศึกษาชายคนหนึ่งพูดด้วยความเหยียดหยามว่า “แผนกหลักของบริษัทเย่ซื่อจะปล่อยเด็กผู้หญิงที่ยังไม่จบการศึกษาเข้าไปแบบง่ายๆ อย่างนั้นได้อย่างไร เธออย่าได้โม้ไปหน่อยเลย”
ruikiมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่มีคำถาม เซี่ยชีหรั่นแสร้งทำเป็นไม่เห็น และจัดการการบ้านของนักเรียน ruikiหันศีรษะไปพูดอย่างมีความหมายว่า “ถงจืงจืง เพื่อนร่วมชั้นคนนั้นก็พูดถูก เธอจะมั่นใจได้อย่างไร”
ถงจืงจืงมองไปที่เซี่ยชีหรั่น และพูดด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “ดูเหมือนว่าฉันจะต้องทำให้พวกนายเห็นด้วยตาตัวเองซะแล้วหล่ะ”
ถงจืงจืงคว้าโทรศัพท์ และใช้นิ้วกดอะไรบางอย่าง หลังจากนั้นไม่นาน ก็มีเสียงดังมาจากโทรศัพท์ “สวัสดีครับ ผมจางเฟิงอี้จากบริษัทเย่ซื่อ ไม่ทราบว่าโทรมาจากไหนครับ”
“ฉันเองค่ะ ขอเรียนสายกับเชินหลิน” ถงจืงจืงเหลือบมองเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังตกตะลึงอยู่ตรงนั้น และพูดอย่างมีชัย
“คุณถง นี่คือเบอร์ที่ทำงานของประธานเย่ ไม่ทราบว่าคุณได้มาได้อย่างไรครับ?” จางเฟิงอี้ถามอย่างสุภาพ
คำถามของจางเฟิงอี้ที่มาจากโทรศัพท์ดังออกมาอย่างชัดเจน ทำให้ใบหน้าของถงจืงจืงแดงขึ้น ก่อนจะพูดเสียงดังออกไป “ฉันจะเรียนสายกับเย่เชินหลินค่ะ”
มีน้ำเสียงที่วุ่นวายออกมาจากในโทรศัพท์ จากนั้นเสียงทุ้มและหนาก็ตอบว่า “อืม?”
“เชินหลิน ฉันจะได้ไปทำงานในบริษัทของคุณใช่ไหมคะ?” ถงจืงจืงถามอย่างตื่นเต้น เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ถงจืงจืงที่ทำท่าทางอย่างมีความสุข และเริ่มกังวลว่าสิ่งที่เธอทำในตอนแรกจะถูกหรือไม่
เสียงจากปลายสายหยุดลงชั่วขณะ แล้วก็ตอบรับออกมา “อืม” หลังจากที่เย่เชินหลินตอบเสร็จก็วางสายโทรศัพท์ทันที ถงจืงจืงเก็บโทรศัพท์อย่างพึงพอใจ
“ท่านประธาน คุณหญิงดูเหมือนจะอยู่ที่นั่นด้วย” จางเฟิงอี้พูดกับเย่เชินหลินที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างและมองไปที่ห้องทำงานของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินเฝ้าดูแสงแดดที่ส่องลงมาบนโต๊ะทำงานของเซี่ยชีหรั่น ซึ่งสะท้อนถึงการออกแบบล่าสุดของเซี่ยชีหรั่น โดยแตะที่ราวบันไดเบาๆ โดยไม่พูดอะไร
ในตอนเช้า เซี่ยชีหรั่นกำลังจะออกจากบ้าน รถของเย่เชินหลินก็ขับมาจากระยะไกล เย่เชินหลินเลิกคิ้วและมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นขึ้นรถ เย่เชินหลินหันไปช่วยเซี่ยชีหรั่นรัดเข็มขัดนิรภัย และยื่นถุงกระดาษอุ่นๆ ให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเปิดมันขึ้นมา และเห็นว่าเป็นทาร์ตไข่ของ KFC เธอเหลือบมองไปที่เย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นจินตนาการถึงสีหน้าของเย่เชินหลินที่ซื้อทาร์ตไข่ที่ KFC อย่างเงียบๆ และหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น และถามขึ้น “น่าขันเหรอ?”
“ไม่ค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างจริงใจ ในขณะที่รถจอดลงในโรงจอดรถ เมื่อเซี่ยชีหรั่นลงจากรถ เธอก็ได้ยินเสียงของถงจืงจืง “เชินหลิน บังเอิญจังเลยที่เจอคุณที่นี่!”
ถงจืงจืงพยักหน้าไปทางเซี่ยชีหรั่น เธอใส่ชุดทำงานและคล้องแขนของเย่เชินหลิน สายตาของเย่เชินหลินกวาดมองไปที่ถงจืงจืง ถงจืงจืงถึงได้วางมือลงอย่างเชื่อฟัง แต่ก็เปลี่ยนเป็นจับแขนเสื้อแทน ในตอนนี้ เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านหลังกลับไม่เห็นอะไรเลย
“เชินหลิน ช่วงนี้ฉันปวดหัวมาก และยังต้องไปยืนเบียดเสียดบนรถบัสทุกวันอีก!” ถงจืงจืงพูดอย่างโศกเศร้า
เซี่ยชีหรั่นได้ยินถงจืงจืงพูดว่าตัวเองปวดหัว ก็กังวลขึ้นมา “พวกเราพักอยู่ใกล้ๆ กัน ให้ฉันไปรับเธอทุกวันไหม”
ถงจืงจืงมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้ม “เดี๋ยวจะลำบากพี่เซี่ย ให้เชินหลินมารับฉันดีกว่าค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นหันศีรษะและมองไปที่เย่เชินหลินโดยไม่รู้ตัว ถงจืงจืงดึงเชินหลินเบาๆ และมองไปที่เย่เชินหลินอย่างอ้อนวอน เย่เชินหลินเดินไปข้างหน้าและตอบอย่างแผ่วเบา “อย่าลืมทานอาหารกลางวันด้วย”
ถงจืงจืงรีบแย่งตอบ “เราก็ทานอาหารกลางวันด้วยกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?” เซี่ยชีหรั่นตะลึงไปชั่วขณะ ที่แท้เมื่อครู่เย่เชินหลินกำลังคุยกับถงจืงจืง?
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น และย้ำว่า “อย่าลืมทานอาหารกลางวันด้วย”
ถงจืงจืงเม้มริมฝีปากด้วยความไม่พอใจ เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า “ค่ะ ฉันรู้แล้ว งั้นฉันไปก่อนนะคะ”
เซี่ยชีหรั่นทำตัวออดอ้อนเหมือนกับถงกายกายไม่ได้ จึงตอบอย่างว่องไวและรีบปลีกตัวไป เย่เชินหลินมองไปที่ร่างของเซี่ยชีหรั่น ถ้าเซี่ยชีหรั่นหันไปในเวลานี้ เธอจะเห็นนัยน์ตาของชายคนนี้ที่เต็มไปด้วยความรักใคร่
“Kitty เธอเอากระดาษชุดนี้ไปยังอาคารอเนกประสงค์เพื่อพิมพ์เป็นหนังสือ” เซี่ยชีหรั่นสั่งให้Kittyพิมพ์แบบร่างการออกแบบที่เธอเพิ่งทำเสร็จ
Kittyนำกระดาษไปที่อาคารอเนกประสงค์ อาคารอเนกประสงค์ทั้งหมดอยู่ในขอบเขตของบริษัทเย่เชินหลิน เนื่องจากธุรกิจขนาดใหญ่ บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นก็นับเป็นส่วนหนึ่งของบริษัทเย่ซื่อ ดังนั้นในบางครั้งKittyก็จะช่วยเซี่ยชีหรั่นทำธุระเกี่ยวกับคัดลอกสิ่งต่างๆ
ดูเหมือนว่าจะมีผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆ เครื่องถ่ายเอกสารกำลังออดอ้อนกับผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ “ฉันไม่รู้วิธีใช้เครื่องนี้จริงๆ คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?”
ชายคนนั้นตอบรับทันที และช่วยถงจืงจืงถ่ายเอกสาร Kittyยืนถือเอกสารอยู่ข้างๆ ในขณะนั้นถงจืงจืงก็เห็นKittyและพูดว่า “คุณคือผู้หญิงที่เป็นผู้ช่วยของพี่เซี่ยหนิคะ สวัสดีค่ะ!”
Kittyมองไปที่เอกสารที่ถงจืงจืงต้องการคัดลอก และพูดอย่างหยิ้งยโสว่า “ฉันเป็นผู้ช่วยให้ประธานเซี่ย คุณเป็นผู้ช่วยให้ประธานเย่ ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ”
ถงจืงจืงเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเป็นของตระกูลเย่ ฉันต้องช่วยบริษัทเย่ซื่อมากกว่าพี่เซี่ยอยู่แล้ว นอกจากนี้ ฉันมาจากสถาบานกือซือสาขาออกแบบ แล้วคุณหล่ะคะ?”
Kittyที่ถูกอีกฝ่ายหยามเข้า ก็โต้ตอบไปทันที “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ควรไปถามประธานเย่ก่อนนะคะ ในเมื่อบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นถูกก่อตั้งโดยประธานเซี่ย และยังรับซื้ออีก คุณจะสามารถทำได้อย่างประธานเซี่ยที่ก่อตั้งแบรนด์คนเดียวได้รึเปล่า ก็ยังพูดยากนะคะ!”
พนักงานชายคนนั้นหายไปนานแล้ว ถงจืงจืงและ Kitty จ้องตากันอยู่ข้างเครื่องถ่ายเอกสาร ในห้องน้ำ Kittyสาปแช่งถงจืงจืงอย่างโหดเหี้ยมในขณะที่ดึงกระดาษชำระไปด้วย
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณจะไม่ผิดหวังถ้าทำงานร่วมกับฉัน” เสียงถงจืงจืงดังขึ้น Kittyแอบฟังอยู่ที่ประตูสักพัก แล้วพึมพำในใจ “ร่วมงาน? บริษัทเย่ซื่อมอบงานให้ผู้หญิงคนนี้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?”
ความคิดที่ไม่ดีครอบงำความสงสัยของKittyอย่างรวดเร็ว และเร่งมือเร่งเท้าเดินออกมา ก่อนจะนำไม้ถูพื้นเสียบขวางห้องน้ำที่ถงจืงจืงอยู่
Kittyหัวเราะอย่างมีความสุขเมื่อได้ยินเสียงของอีกฝ่ายกดชักโครก เมื่อเดินออกไปนอกประตู เธอก็ได้ยินถงจืงจืงเปิดประตูอย่างแรง ก่อนจะหยิบป้ายงดใช้จากหน้าประตูที่กำลังซ่อมแซม มาวางอยู่หน้าประตู Kitty ยิ้มและจากไป
“Kitty วันนี้เธอเป็นอะไรไป เหม่อลอยตลอดเลย ตรงนี้กับตรงนั้นก็ทำผิดด้วย” เซี่ยชีหรั่นใช้นิ้วมือชี้ไปเอกสารในมือ และพูดกับKitty
Kittyพยักหน้าอย่างขอไปที หลังจากจัดการกับถงจืงจืง ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย เพราะนี่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว