สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1227 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1131

#####บทที่ 1227 สาวใช้ของคุณเย่1131
บทที่ 1227 สาวใช้ของคุณเย่1131
ถงจืงจืงนับเลขในใจ และมองไปที่ดวงตาของโยวเล่อและพูดด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อฉันจัดการผู้ชายที่เธอทำให้เขามาเป็นของเธอไม่ได้ เธอก็ควรรีบย้ายออกจากตระกูลเย่โดยเร็วที่สุด เพราะเป้าหมายต่อไป ฉันจะย้ายเข้าไปอยู่ไปที่นั่น เพราะฉันก็ไม่อยากเห็นเธอที่นั่นเช่นกัน!”
เมื่อถงจืงจืงพูดจบก็เดินจากไปโยวเล่อมองไปที่ทางเดินที่ว่างเปล่าด้วยความโกรธ ถงจืงจืง ฉันจะไม่ปล่อยเย่เชินหลินไปแน่
ในโรงพยาบาล เซี่ยชีหรั่นมองไปที่คุณหมอที่กำลังเย็บแผลของถงจืงจืงและจิ่วจิ่วก็ส่งข้อความมาว่า “ทำไมเธอถึงอยู่กับพวกเขาอีก ในเมื่อพวกเขาทำกับเธอถึงขนาดนี้?!”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างขมขื่น และตอบว่า “อย่างไรก็ตาม บาดแผลที่ถงจืงจืงได้รับก็เป็นเพราะเธอช่วยฉัน อย่างน้อยฉันต้องแน่ใจว่าร่างกายของเธอจะแข็งแรง”
อีกด้าน ถงจืงจืงขมวดคิ้วและจับเย่เชินหลินแน่น เย่เชินหลินไม่ขยับไปไหน ปล่อยให้ถงจืงจืงจับตัวเองไว้ คุณหมอเอาถาดยาไปทิ้ง “หนึ่งชั่วโมงนี้คอยอยู่กับคนไข้ก่อนนะครับ เพื่อดูว่ามีปฏิกิริยาอะไรหรือเปล่า”
เย่เชินหลินพยักหน้า และหันไปเลิกคิ้วใส่เซี่ยชีหรั่น “คุณกลับได้เลยนะ”
ความเหินห่างของเย่เชินหลินทำให้จิตใจที่มั่นคงของเซี่ยชีหรั่นสะเทือนเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าอย่างเร่งรีบ และหัวเราะเยาะตัวเอง “ที่แท้ทั้งสองคนนั้นก็รู้สึกว่าเธอขวางหูขวางตานี่เอง”
เมื่อเดินผ่านห้องทำงานนายแพทย์ เสียงหนึ่งทำให้เซี่ยชีหรั่นหยุดตัวลง
“นายแพทย์คะ ฉันอยากให้คุณบอก ถงจืงจืงว่าเรื่องทั้งหมดของเธอเป็นเรื่องเท็จ ถ้าคุณพูดไป ครึ่งล้านก็เป็นของคุณ แค่ประโยคเดียว” เซี่ยชีหรั่นพิงประตู และเห็นโยวเล่อกำลังล่อลวงนายแพทย์
“ไม่ใช่สิ! เห็นได้ชัดว่าโยวเล่อมีปัญหา” เซี่ยชีหรั่นเดินกลับไปที่ทางเดิม และเปิดประตู “พวกคุณต้องระวัง….”
ในห้องผู้ป่วย ถงจืงจืงกอดเอวของเย่เชินหลินและร้องไห้อย่างหนัก เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่น เสียงโห่ร้องของเธอดูเหมือนจะนิ่งไปชั่วขณะ แล้วก็รีบปล่อยมือ
เย่เชินหลินหันกลับมาและมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างไร้ความรู้สึก และถามอย่างเรียบเฉยว่า “มีอะไรเหรอ?”
นายแพทย์เดินเข้ามา ตรวจดูบาดแผลของถงจืงจืงอยู่สักพัก ก่อนจะแสร้งทำเป็นว่ารับรู้ว่า “การวินิจฉัยครั้งก่อนผิดพลาดไปเล็กน้อย แม้ว่าคุณคนนี้จะบาดเจ็บที่หลังศีรษะ แต่เธอไม่ได้ความจำเลอะเลือน”
ถงจืงจืงตกใจ และเห็นโยวเล่ออยู่ที่ประตู ฉายแววขุ่นเคืองในใจ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่กำจัดไปได้ง่ายๆ จริงๆ!
สายตาของเย่เชินหลินมองไปที่ถงจืงจืง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ต่ำลง “ช่วยให้คำอธิบายแก่ผมด้วย”
ถงจืงจืงพูดติดอ่าง หลบสายตา ดูร้อนรนไปหมด เธอไม่มีเตรียมใจถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
“โยวเล่อยัดเงินครึ่งล้านหยวน เพื่อให้นายแพทย์เปลี่ยนคำพูด ฉันได้ยินมันในห้องทำงานของนายแพทย์เมื่อครู่นี้” เซี่ยชีหรั่นพูดขณะที่มองไปที่เย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นเดินออกไปข้างนอกโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ ไม่ได้สนใจว่าทั้งสองในห้องผู้ป่วยนั้นจะจบลงอย่างมีความสุขอย่างไร มีฝีเท้าที่มั่นคงตามอยู่ข้างหลัง ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะถูกเย่เชินหลินคว้าไว้
“อย่ามาจับฉัน” เซี่ยชีหรั่นสะบัดมือของเย่เชินหลิน แต่มือของเย่เชินหลินนั้นจับไว้แน่นมาก
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น หายใจเข้าลึกๆ และพูดว่า “พรุ่งนี้ไปหาเย่เนี่ยนโม่ที่ออสเตรเลีย”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มขึ้น “ทำไมคะ กลัวว่าฉันจะขัดขวางพวกคุณเหรอ ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ฉันกำลังคิดว่าจะหนีจากคุณอย่างไร หลังจากนี้คุณก็อยู่ส่วนคุณ ส่วนฉันก็จะอยู่ส่วนฉัน”
คำพูดที่โพล่งออกมาทำให้ดวงตาของเย่เชินหลินอึมครึมลงเรื่อยๆ และไล่ให้ทั้งสองที่อยู่ข้างห้องเก็บออกไป และพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องเก็บของ
“คุณจะทำอะไร!” เซี่ยชีหรั่นไม่เต็มใจ และดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ
เย่เชินหลินใช้มือซ้ายรวบมือทั้งสองข้างของเซี่ยชีหรั่นไว้ และถามด้วยเสียงต่ำ “คุณบอกว่าคุณรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว ตกลงคุณรู้อะไรบ้าง? และรู้มากแค่ไหน?”
หรือว่าเย่เชินหลินต้องให้เธอพูดออกมาถึงสิ่งที่เขาและโยวเล่อทำนั้นมันไม่สำเร็จ! เซี่ยชีหรั่นรู้สึกหงุดหงิด
“ปล่อยมือฉัน ฉันถึงจะบอกคุณ” เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
เย่เชินหลินมองออกว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็ไม่ได้รั้งเซี่ยชีหรั่นอีกต่อไป เซี่ยชีหรั่นหันหลังและวิ่งไปที่ประตู
ด้วยความที่ห้องมืดเกินไป เซี่ยชีหรั่นสะดุดเศษขยะที่พื้นและกระแทกเข้ากับโครงเหล็กข้างๆ บนโครงเหล็กเต็มไปด้วยเวชภัณฑ์ และกำลังจะล้มลงมา
“ชีหรั่น! ” เย่เชินหลินตะโกนสั้นๆ และปกป้องเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างแน่นหนา ก่อนที่มันจะล้มลงมา
ศีรษะของเซี่ยชีหรั่นถูกตรึงไว้ในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน ได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้นที่หน้าอกของอีกฝ่าย และเสียงครวญครางครั้งสุดท้ายด้วยความเจ็บปวด
“เย่เชินหลิน คุณเป็นอะไรไป?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างสั่นๆ
เย่เชินหลินยกศีรษะของเซี่ยชีหรั่นขึ้น และพูดด้วยความผ่อนคลายที่คุ้นเคย “ครั้งหน้าอย่าวิ่งในที่มืดแบบนี้อีก มันอันตราย”
เซี่ยชีหรั่นเม้มริมฝีปาก และต้องการพูดอะไรบาง ศีรษะของเย่เชินหลินก็ตกลงบนไหล่ของเซี่ยชีหรั่นแล้ว
“เย่เชินหลิน อย่าเพิ่งหลับ ฉันจะไปเรียกคนมาช่วย!” เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ ผละออกจากเย่เชินหลินที่ยังคงกอดตัวเองไว้แน่น และวิ่งไปที่ประตู ดูเหมือนว่าประตูเสีย เพราะเปิดยังไงก็ไม่ออก
โยวเล่อเฝ้าดูประตูที่สั่นอย่างรุนแรง และยิ้มเล็กน้อย ปล่อยให้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นพูดกันให้ชัดเจนข้างใน รอให้จัดการถงจืงจืงเสร็จแล้ว ค่อยจัดการเซี่ยชีหรั่นต่อ ในท้ายที่สุด เย่เชินหลินก็ต้องเป็นของเธอเอง
ในห้องเก็บของ เซี่ยชีหรั่นได้ย้ายเย่เชินหลินไปยังบริเวณที่กว้างขึ้น และให้เย่เชินหลินนอนหนุนบนกล่องยา อุณหภูมิในห้องเก็บของลดลงอย่างรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นสัมผัสที่แขนของเย่เชินหลิน ถึงรู้ว่ามันเย็นมากๆ
เธอถอดเสื้อคลุมของตัวเอง และห่มให้เย่เชินหลิน อีกฝ่ายกระตุกโดยไม่รู้ตัว ปากของเขาพึมพำออกมาว่าหนาวโดยไม่รู้ตัว
เซี่ยชีหรั่นรู้ดีว่าห้องเก็บของในโรงพยาบาลจะต้องลดอุณหภูมิเพื่อป้องกันแบคทีเรียที่มีอุณหภูมิสูงแพร่พันธุ์ เธอกัดฟัน และถอดเสื้อผ้าทั้งหมด เซี่ยชีหรั่นเข้าไปในอ้อมแขนของเย่เชินหลิน และให้ความอบอุ่นแก่เย่เชินหลินด้วยอุณหภูมิของเธอเอง
เธอไม่เคยฟังการเต้นของหัวใจที่เงียบขนาดนี้ของชายคนนี้มาก่อน เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าเย่เชินหลินจะหลับไปโดยไม่รู้ตัว
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน เย่เชินหลินขมวดคิ้วและตื่นขึ้น รู้สึกถึงน้ำหนักที่กดตัวเขาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พบว่าเซี่ยชีหรั่นนอนอยู่บนตัวเขาอย่างเงียบๆ
“ชีหรั่น คุณเป็นอะไรรึเปล่า?” เสียงของเย่เชินหลินสั่นโดยที่เขาก็ไม่รู้ตัว
เซี่ยชีหรั่นขยับตัวเล็กน้อย และพึมพำ “คุณตื่นแล้วเหรอคะ? ทำไมถึงนอนนานขนาดนี้ ฉันก็อยากนอนบ้าง”
เย่เชินหลินแตะที่หน้าผากอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ก็พบว่ามันร้อนอย่างน่าตกใจ แต่ร่างกายของเขากลับเย็นอย่างน่าตกใจเช่นกัน มีคนใช้เท้าถีบประตูออก เย่เชินหลินตะโกนใส่พยาบาลที่กำลังมองดูเขาทั้งสองคนว่า “ช่วยเธอด้วยครับ”
เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง แต่สิ่งที่เธอเห็นคือถงจืงจืงที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“พี่เซี่ย คุณตื่นแล้ว” ถงจืงจืงพูดขึ้น
ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นมองไปรอบๆ ห้องผู้ป่วย ถงจืงจืงสังเกตเห็นมันและพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เซี่ย คุณกำลังมองหาเชินหลินใช่ไหมคะ? พอดีที่บริษัทที่เรื่องนิดหน่อย ฉันเลยให้เขากลับไปก่อนแล้วค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเก็บสายตากลับมา และพูดโดยไม่มีความเสียใจหรือดีใจ “เข้าใจแล้ว ขอฉันอยู่เงียบๆ สักพักได้ไหม?”
ถงจืงจืงยิ้มหวาน ลุกขึ้นยืน ก่อนจะหมุนลูกบิดประตูและพูดว่า “พี่เซี่ย คุณรู้ว่าฉันชอบเย่เชินหลิน และคุณก็เห็นแล้วว่า ดูเหมือนว่าเขาจะเชื่อใจฉันมากขึ้นเรื่อยๆ คุณควรจะจากไปดีกว่านะคะ”
การจากไปของถงจืงจืงดูเหมือนจะพัดพาอากาศไปด้วย หรือว่าเธอจะต้องไปแล้ว? เซี่ยชีหรั่นปิดแก้มของตัวเอง
เย่เชินหลินผลักเปิดประตู ก็เห็นว่าห้องว่างเปล่าแล้ว มีพยาบาลที่กำลังทำความสะอาดอยู่
“แล้วเธอหล่ะครับ?” เย่เชินหลินถามด้วยเสียงเย็นๆ
“ออกจากโรงพยาบาลไปเมื่อครู่นี้แล้วค่ะ” พยาบาลตอบอย่างระมัดระวังกับชายผู้เย็นชาตรงหน้า
ไม่รู้ว่าถงจืงจืงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ และพูดอย่างลังเลว่า “พี่เซี่ยบอกว่าเธอไม่อยากอยู่กับพวกเรา เชินหลิน พี่เซี่ยเกลียดฉันรึเปล่า ฉันอยากจะไปขอโทษ”
เย่เชินหลินหันหลังกลับ และเดินออกไปอย่างเย็นชา “อย่าไปสนใจเธอ”
ที่สนามบิน เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ตั๋วไปออสเตรเลีย โทรศัพท์ของเธอถูกปิดเครื่องไว้ ตอนนี้เธออยากเจอเย่เนี่ยนโม่ที่สุด
คนที่นั่งลงข้างๆ ได้แย่งตั๋วของเซี่ยชีหรั่นไป เซี่ยชีหรั่นหันไปด้วยความตกใจ “โยวเล่อ?”
โยวเล่อมองไปที่เซี่ยชีหรั่นขณะที่พลิกตั๋ว “ทำไม คิดอยากจะหนีไปแล้วเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “คืนตั๋วเครื่องบินให้ฉันด้วย ฉันจะไปหรืออยู่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”
โยวเล่อเดินเข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น และพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าฉันบอกเธอว่าถงจืงจืงเข้าหาเย่เชินหลินโดยวางแผนไว้ล่วงหน้าตั้งแต่แรก แม้กระทั่งเรื่องที่เธอความจำเลอะเลือน ก็เป็นเรื่องไม่จริงทั้งหมดล่ะ?”
โยวเล่อคาดหวังว่าเซี่ยชีหรั่นจะแสดงท่าทีโมโห เพื่อที่เธอจะได้นั่งรอใช้ผลประโยชน์ แต่เซี่ยชีหรั่นกลับฟังอย่างเงียบๆ เธอพูดอย่างเฉยเมยว่า “เมื่อเทียบกับสิ่งเหล่านี้ ฉันยังจำได้ดีเมื่อตอนที่เธอทำร้ายฉัน เป็นเขาที่ยื่นมือมาปกป้องฉันไว้ ไม่ว่าจะปรารถนาดีหรือไม่ก็ตาม”
โยวเล่อบีบตั๋วไว้ในมือเธอแน่น เธอคิดว่าจะสามารถบรรลุข้อตกลงกับเซี่ยชีหรั่นได้ แต่เธอไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะไม่คล้อยตามด้วยเลย
“ถ้าเธอเป็นแบบนี้ เย่เชินหลินจะถูกแย่งไปไม่ช้าก็เร็วแน่” ใบหน้าของโยวเล่ออึมครึม
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่โยวเล่อ มองไปที่อดีตเพื่อนรักคนนี้ และพูดอย่างจริงจัง “อะไรที่มันเป็นของเธอ มันก็จะเป็นของเธอ อะไรที่ไม่ใช่ของเธอ ต่อให้พยายามยังไง มันก็ไม่ใช่ ประโยคนี้มีไว้สำหรับฉัน และสำหรับเธอเช่นกัน”
โยวเล่อตัวสั่นด้วยความโกรธ เมื่อมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้า เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่สู้ และเธอก็ไม่อยากจะเสียเวลากับเซี่ยชีหรั่นอีกต่อไป โยวเล่อโยนตั๋วและพาสปอร์ตทั้งหมดใส่มือของเซี่ยชีหรั่น และพูดอย่างดุดันว่า “แล้วแต่เธอเถอะ”
“พี่เซี่ย พี่เซี่ย” ถงจืงจืงวิ่งมาจากระยะไกล และพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างหายใจไม่ทัน
“ถงจืงจืง? เธอมาได้อย่างไร?” เซี่ยชีหรั่นอุทาน
ถงจืงจืงมองไปที่เซี่ยชีหรั่น และพูดอย่างจริงจังว่า “เนี่ยนโม่กลับมาแล้วค่ะ แต่เกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างทาง เชินหลินให้ฉันมาตามคุณ พวกเรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ”
ร่างกายของเธออ่อนแรงเกือบทั้งตัว เซี่ยชีหรั่นรีบเดินตามถงจืงจืงออกไป มีรถรออยู่ด้านนอกสนามบิน เซี่ยชีหรั่นตามขึ้นไปทันที