สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1240สาวใช้ของคุณชายเย่1140

บทที่ 1240สาวใช้ของคุณชายเย่1140
“เซี่ยชีหรั่น ฉันจะไม่ปล่อยแกไป ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่!” ซือซือพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะกดโทรออก “มารับฉันที่นี่เดี๋ยวนี้!”
เหยนชิงเหยียนหลบซ่อนจากสายตาของเย่เชินหลินอย่างหวาดกลัวจนเมื่อซือซือขึ้นรถ ก่อนจะคำรามเสียงดัง “คุณทำบ้าอะไร รู้ไหมว่ามีคนมากี่คน! ครั้งนี้เย่เชินหลินต้องจับคุณจนได้แน่”
ใบหน้าของซือซือกลับมาเป็นปกติและยังคงยิ้มได้ “ฉันจะไม่เล่นเกมกับพวกเขาสักระยะเวลาหนึ่ง และจะรอดู”
“หลินเจี๋ย?” เซี่ยชีหรั่นค้นหาจากห้องหนึ่งไปอีกห้องหนึ่ง เย่เชินหลินจับเซี่ยชีหรั่นและกัดฟันพูดว่า “อย่าวิ่งไปทั่ว !”
ผู้ชายผมยุ่งเป็นกระเซิงหน้าตามอมแมมพุ่งออกมาจากห้อง ๆ หนึ่ง หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ด้านหลัง เสียงฝีเท้าเบาและล้มลงไปที่มุมทันที
“คุณยังไม่ตาย เซี่ยชีหรั่น คุณยังไม่ตาย”
“หลินเจี๋ย ขอโทษนะ ฉันคิดออกแค่วิธีนี้” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่หลินเจี๋ยด้วยความรู้สึกผิด เธอไม่อยากเปิดเผยเรื่องที่ว่าซือซือคือส้งหลิงหลิง แต่ต้องการช่วยเหลือหลินเจี๋ย ดังนั้นจึงต้องแสร้งทำเป็นว่าถูกฆ่าโดยคนที่ซือซือส่งมาที่สถานที่จัดงาน
ใช้ความตายของตัวเองเพื่อให้ซือซือไม่ทันระวังตัว คิดไม่ถึงว่าการตอบสนองของหลินเจี๋ยจะได้ผลเกินคาด หลินเจี๋ยมองมาที่เซี่ยชีหรั่น ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้นปิดตาและหัวเราะอย่างมีความสุข “ไม่ตายจริง ๆ ก็ดีแล้ว เซี่ยหรั่น คุณต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ”
ตั้งแต่ออกมาจากที่กักขังหลินเจี๋ย เย่เชินหลินก็ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลย เซี่ยชีหรั่นลอบมองเย่เชินหลินอย่างเงียบ ๆ เย่เชินหลินมองดูเอกสารในมืออย่างว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เปรยตามองมาทางเซี่ยชีหรั่น
“เย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และก็ยอมที่จะพูดออกมา
“พลับ!” เย่เชินหลินรวบรวมเอกสาร และเดินไปยังชั้นวางเอกสารด้านข้าง
“เย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นเพิ่มระดับเสียงขึ้นเล็กน้อย เย่เชินหลินกวาดชั้นบนของชั้นเอกสาร ก่อนจะกลับมาที่ด้านหน้าของโต๊ะและล้มตัวลงบนโซฟา
“เชินหลิน ขอโทษ” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้น เธอตกใจกับเอกสารที่ถูกกวาดลงมา
“ไม่ต้องมาขอโทษผม！” เย่เชินหลินกวาดสิ่งของต่าง ๆ บนโต๊ะออกไปและพูดออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งโหยง เธอมองเย่เชินหลินอย่างตกตะลึง เย่เชินหลินเช็ดหน้าของตน และมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเฉยชา เซี่ยชีหรั่นสับสนจนกระทั่งได้ยินเสียงสตาร์ทรถ
เอกสารบนพื้นเตือนสติให้เซี่ยชีหรั่นรู้ตัวว่าเพิ่งจะเกิดอะไรขึ้นและยังเตือนเธออยู่กลายๆว่าทำไมเย่เชินหลินถึงโกรธมากขนาดนี้
“เย่เชินหลิน” เซี่ยชีหรั่นตะโกนสุดเสียงและรีบวิ่งลงไปพร้อมกับรองเท้าแตะ
แม้จะใช้แรงกายไปจนหมดแล้วก็ทันแค่เพียงแสงไฟท้ายรถของเย่เชินหลินเท่านั้น
ความเร็วนั้นมันเร็วเกินไปกว่าที่เซี่ยชีหรั่นจินตนาการเอาไว้มาก
เซี่ยชีหรั่นกัดฟันกรอด เธอเข้าไปในรถและไล่ตามเย่เชินหลินไป ความเร็วของรถเย่เชินหลินนั้นเร็วมาก เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเร่งความเร็วแม้จะหวาดกลัว
เย่เชินหลินหยุดที่คลับระดับไฮเอนด์ หางตาของเขาเหลือบมองไปด้านหลัง ผู้หญิงที่ตามเขาได้หายไปแล้ว
นิ้วมือที่หงิกงอก็คลาย ก่นด่าเบา ๆ เย่เชินหลินกำลังจะกลับไปที่รถเพื่อไปหาเซี่ยชีหรั่น แสงสว่างก็พุ่งเข้าใส่เขา
เย่เชินหลินหยุดมองไปที่รถของเซี่ยชีหรั่นอย่างว่างเปล่าและเดินต่อไปยังคลับ ผู้หญิงโง่คนนี้จะทำอะไรกับผมได้!
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเข้ามาในคลับ เธอก็รู้สึกหายใจไม่ออกเพราะกลิ่นของซิการ์ พวกคนรวยยิ่งเที่ยวกันเป็นบ้าเป็นหลัง อยู่ที่คลับไม่มีปัญหาเรื่องการขาดแคลนหนุ่มหล่อสาวสวยที่เจ้าของคลับได้จัดไว้ให้ ตราบใดที่คุณมีเงิน คุณก็จะได้รับการปรนนิบัติอย่างราชา
“เย่เชินหลิน?” เซี่ยชีหรั่นมองหาร่างที่คุ้นเคยภายใต้แสงไฟสลัวจนกระทั่งได้ยินเสียงอยู่รอบตัว
“ประธานเย่ ฉันไม่สน วันนี้คุณต้องดื่มกับฉัน ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยคุณไปหรอกนะ?” เซี่ยชีหรั่นตกตะลึงและเฝ้าดูดาราหญิงยอดนิยมที่กำลังอยู่แถวหน้ายั่วยวนเย่เชินหลินด้วยความอวบอิ่มของเธอ
“เธอไม่ได้อยู่บนเส้นทางของสาวบริสุทธิ์มาตลอดเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นพึมพำ
เย่เชินหลินเล่นกับแก้วไวน์ในมือและเมื่อเขาได้ยินเสียงพึมพำของเซี่ยชีหรั่นใบหน้าที่กล้ำกลืนของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มบาง ๆ ขึ้น
นักแสดงหญิงคิดว่าเย่เชินหลินกำลังยิ้มให้ เธอจึงกล้าพอที่จะยื่นมือของเธอไปที่หน้าอกของเย่เชินหลิน
“ถ้าคุณเข้ามาอีกแม้แต่เซนเดียวล่ะก็ มือของคุณอาจไม่สามารถถ่ายทำในวันพรุ่งนี้ได้” เย่เชินหลินจ้องมองแก้วบรรจุของเหลวในมือของเขานิ่ง ๆ คำพูดที่เย็นชาทำให้ดาราสาวตะลึงและถอยออกไปอย่างเชื่อฟัง
“ดาราหญิงในปัจจุบันมีขีดจำกัดในความอดทน” เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ไม่ไกลจากเย่เชินหลินและพึมพำว่ามีคนอยู่รอบ ๆ เย่เชินหลินมากเกินไปและเธอยังคงลังเลว่าจะก้าวไปข้างหน้าหรือไม่
เย่เชินหลินได้ยินเสียงพึมพำของเซี่ยชีหรั่นอย่างชัดเจนและใบหน้าที่ไม่แสดงออกของเขาก็ค่อยๆคลี่คลายลง นักแสดงหน้าใหม่อีกคน มองไปที่ผู้หญิงที่เย่เชินหลินเตือนอย่างมีชัยและกล่าวอย่างเชื่อฟัง: “ท่านประธานเย่ ทำไมไม่ให้ฉันนวดให้ล่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเลิกคิ้วและไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไร นักแสดงหญิงยืนขึ้นอย่างกล้าหาญและหนุนไหล่ของเย่เชินหลิน เพียงแค่ปิดกั้นการจ้องมองของเซี่ยชีหรั่นโดยไม่กดเบาหรือหนัก
เซี่ยชีหรั่นยืดคอของเธอ แต่พบว่าเธอสามารถมองเห็นด้านหลังของดาราหญิงเท่านั้น ดาราคนนั้นกดลงไปโดยไม่เห็นปฏิกิริยาของชายตรงหน้า
นักแสดงสาวเม้มริมฝีปาก ขณะที่มือทั้งสองข้างเกาะไหล่ของเย่เชินหลิน เธอหันศีรษะหวังจะจูบเขา แต่ไหล่ของเธอถูกชนโดยใครบางคน
นักแสดงหญิงเซและเกือบจะล้มลง แต่เมื่อเธอล้มก็ได้รับการช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว: “ขอโทษ” ผู้ที่เดินชนพูดด้วยเสียงต่ำและเดินจากไปอย่างเศร้าหมอง
เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เมื่อเห็นตอนที่นักแสดงต้องการถามเย่เชินหลิน ร่างกายก็เคลื่อนที่ไปไกลกว่าสมอง
เมื่อเห็นนักแสดงสาวหันหน้าไปจูบเย่เชินหลินอีกครั้งเธอก็รู้สึกอึดอัดมากขึ้น เย่เชินหลินมีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาของเขา แต่เขาก็ยังไม่แสดงออกในสายตาของคนอื่น
แก้วไวน์ในมือของเขาก็ขวางริมฝีปากของนักแสดงสาวอย่างง่ายดาย เจ้าของคลับที่อยู่ด้านข้างยิ้มอย่างขมขื่น “ประธานเย่คุณไม่สามารถมาที่นี่และจากไปโดยปราศจากความปรารถนาได้หรอกนะ”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว: “ไม่ ผมตกหลุมรักคนหนึ่งอยู่”
แว่นตาของนักแสดงสาวรอบๆเปล่งประกายขึ้นรอคอยที่จะได้รับการคัดเลือก ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านข้างกำลังจะฉีกดอกกุหลาบประดับบนโต๊ะ
เย่เชินหลินลุกขึ้นยืนและเดินผ่านนักแสดงหญิงไป เดินมาและมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินอย่างว่างเปล่าด้วยความสงสัยเมื่ออีกฝ่ายรู้เกี่ยวกับตัวเอง
“คนนี้ก็ไม่เลวใช่ไหมล่ะ?” เย่เชินหลินหัวเราะ นิ้วมือลูบไล้ไปบนผิวที่อ่อนโยนของเซี่ยชีหรั่น ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นอุทาน เขาอุ้มเธอแล้วเดินไปที่ห้องส่วนตัวชั้นสอง มีเพียงนักแสดงมากมายที่จ้องมองพวกเขา
“ปล่อยฉันลง!” ที่เซี่ยชีหรั่นตะโกนด้วยความโกรธ แต่หน้าของเธอกลับแดง
เย่เชินหลินของไปที่เซี่ยชีหรั่น มือของเขาคลายออกและเขาทำท่าจะปล่อย เซี่ยชีหรั่นรีบเอื้อมมือไปกอดเย่เชินหลินแน่นมองลงไปด้วยความกลัว
“อย่าโวยวาย” เย่เชินหลินชำเลืองมองเซี่ยชีหรั่นด้วยดวงตาสวยงาม เปิดประตูและโยนเซี่ยชีหรั่นลงบนเตียงในห้องแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำคนเดียว
เซี่ยชีหรั่นหันกลับมาในห้องเตรียมจะหนีไปอย่างแผ่วเบา เสียงที่สงบเยือกเย็นและไม่ปรานีของชายคนหนึ่งก็ดังมาจากห้องน้ำ : “คิดว่าออกจากห้องนี้ไปได้แล้วลองดูสิ”
“ฉันแค่หันไปเฉย ๆ ” เซี่ยชีหรั่นพึมพำและกลับไปที่เตียง
หลังจากนั้นไม่นานม่านประตูโปร่งใสก็ถูกดึงออก เย่เชินหลินเดินออกมาโดยมีเพียงผ้าขนหนูพันรอบตัวเขา ผมเปียกทั้งศีรษะ ความสง่างามและความเกรงขามตามปกติดูจะน้อยลง หยดน้ำไหลลงบนอกแกร่งราวกับเป็นเงือกหนุ่มในความฝัน
เย่เชินหลินนั่งอย่างเกียจคร้านบนเก้าอี้โซฟาด้านหลังโต๊ะทำงานขนาดใหญ่ และมองไปที่เซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาอันเฉียบคม “คุณรู้ไหมว่าตัวเองทำอะไรผิด?”
เซี่ยชีหรั่นพึมพำ: “ไม่ควรไล่หรือไม่ควรทำร้ายนักแสดงหญิงตอนนี้หรือ？”
เย่เชินหลินเคาะนิ้วของเขาบนโต๊ะทำงาน การแสดงออกบนใบหน้าของเขาเย็นลง “ถ้าคุณอยากจะพูดแบบนี้ล่ะก็ คุณจะออกไปเลยก็ได้นะ”
“ไม่ควรใช้การหลอกลวงเพื่อช่วยหลินเจี๋ย” เซี่ยชีหรั่นเพิ่มระดับเสียง
เย่เชินหลินเงียบไปเขาจำได้ว่าเขาเกือบจะสูญเสียการควบคุมจริงๆ เมื่อเขาเห็นหน้าท้องของเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยเลือด จากนั้นเขาก็รู้ว่าถ้าไม่มีเซี่ยชีหรั่น มันคงจะเป็นสิ่งที่ไม่อาจจินตนาการได้
“ขอโทษ ต่อไปฉันจะไม่ใช้วิธีการที่รุนแรงเช่นนี้อีก” เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าลง
“คุณรู้ไหม” เย่เชินหลินยืดเสียงของเขาและค่อย ๆ พูดทีละคำ: “ผมรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและยังมีเลือด?”
เย่เชินหลินลุกขึ้นและเดินไปหาเซี่ยชีหรั่นก่อนจะพูดต่อ: “รู้ไหม ผมเกือบจะสติแตกไปพร้อมกับคุณแล้ว!”
เย่เชินหลินเดินมาถึงด้านหน้าเซี่ยชีหรั่น จ้องมองไปที่เธอ และเพิ่มระดับเสียงในการพูด “รู้ไหม ผมรู้สึกอย่างไรเมื่อสิ่งที่คุณทำคือแลกกับการทำร้ายผมและทำให้ผู้ชายอีกคนพอใจ!”
“ขอโทษ ฉันขอโทษ!” น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไหลออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เมื่อมองไปที่การแสดงออกของชายตรงหน้า เธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
นิ้วของเย่เชินหลินแตะที่หางตาของเซี่ยชีหรั่น สัมผัสกับสินค้าชิ้นเอกได้ทันเวลาและชิมมันอย่างระมัดระวัง เย่เชินหลินยิ้มอย่างขมขื่นและกล่าวว่า “มันขมจริงๆ”
“ถ้าคุณอยากทำก็มาเลย!” เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถคิดวิธีที่จะขอโทษได้
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างไม่เชื่อ: “สุดท้ายคุณก็คิดว่าผมเป็นผู้ชายที่สมองมีแต่เรื่องพรรค์นั้นรึไง?”
สีหน้าของเย่เชินหลินไม่เคยแย่ขนาดนี้มาก่อน หัวใจของเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เขาส่ายหัวและอยากจะเดินออกไปข้างนอก
จู่ๆ เซี่ยชีหรั่นก็กระโดดลงจากเตียงและกอดเอวของเย่เชินหลินจากด้านหลัง เธอแนบร่างกายตัวเองไปที่เอวของเขาและพูดอย่างเงียบ ๆ “ฉันไม่รู้ว่าจะแสดงออกอย่างไร”
คำพูดของเซี่ยชีหรั่นทำให้หัวใจที่เดิมทีเต็มไปกังวลของเย่เชินหลินสงบลงและน้ำตาของอีกฝ่ายก็เหมือนคบเพลิงที่กำลังแผดเผาหลังของเขา
“ปล่อย” เย่เชินหลินพูดอย่างแผ่วเบาน้ำเสียงของเขาไม่ได้โกรธอีกต่อไปแล้ว แต่เซี่ยชีหรั่นที่ลุกลี้ลุกลนก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นมันและกอดแน่นกว่าเดิม: “ฉันไม่ปล่อยหรอก!”