สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1244 สาวใช้ของคุณเย่ 1144

บทที่ 1244 สาวใช้ของคุณเย่ 1144
หลังจากวางสาย เหยนชิงเหยียนก็ถอนหายใจยาว การเจรจากับเย่เชินหลินนั้นกดดันเกินไป เย่เนี่ยนโม่มองตนเองอย่างเย็นชา ใบหน้าที่คล้ายเย่เชินหลินทำให้เหยนชิงเหยียนนึกถึงเย่เชินหลินขึ้นมา
“อย่ามองฉัน!” เหยนชิงเหยียนตะโกนขึ้นด้วยความอยากจะเอาชนะเย่เหนียนโม่อย่างควบคุมไม่ได้ แต่จู่ๆคำพูดของเย่เฉินหลินก็ดังขึ้นในความคิดและเขาก็ไม่กล้าทำอีก
“หม่ามี๊บอกว่าน้าจิ่วจิ่วอยากมีน้องสาวตัวเล็ก ๆ” เย่เหนียนโม่กล่าวอย่างกะทันหัน
เหยนชิงเหยียนตะลึงไปชั่วขณะ เมื่อนึกถึงใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจิ่วจิ่ว ภายในหัวใจของเขาก็อ่อนยวบราวกับว่ามันจะพังทลายลง ใช่แล้ว เขาต้องการเงินก้อนนี้เพื่อให้จิ่วจิ่วและหมิงเย้า รวมถึงเด็กที่กำลังจะเกิดมามีชีวิตที่ดี!
ภายในรถ เซี่ยชีหรั่นถือกระเป๋าไว้ในมือหนึ่งอย่างรัดกุม อีกมือหนึ่งก็จับมือของเย่เชินหลินไว้แน่น สีหน้าของเย่เชินหลินไม่สู้ดีนัก
เมื่อมาถึงสวนสาธารณะริมถนน เซี่ยชีหรั่นกำลังจะลงจากรถ แต่กลับถูกเย่เชินหลินดึงกลับมา เขาจูบริมฝีปากที่ย้อมสีของเซี่ยชีหรั่นอย่างดูดดื่ม และปล่อยให้การสัมผัสระหว่างริมฝีปากนั้นทำให้จิตใจที่ว้าวุ่นของเขาสงบลง
“เนี่ยนโม่กำลังรอฉันอยู่นะ” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นเบา ๆ เธอเอี้ยวตัวไปเปิดประตูเพื่อจะออกไป
เย่เชินหลินฟื้นความสงบก่อนหน้านี้และพูดโดยควบคุมน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “เตรียมตัวให้ดี”
เซี่ยชีหรั่นเดินไปรอบ ๆ พร้อมกับถือกล่องหนักไว้ เธอมองไปที่ผู้คนรอบ ๆ อย่างทำอะไรไม่ถูก “พี่สาว ต้องการให้ผมช่วยไหมครับ?”เด็กชายสะพายกระเป๋านักเรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาหาและมองไปที่เซี่ยชีหรั่นพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เธอต้องการเงินใช่หรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกังวล
เด็กชายเกาหัวอย่างไม่เข้าใจ“ผมแค่มันหนักเกินไปสำหรับคุณคนเดียว ผมไม่ได้ต้องการเงินหรอก แต่จะขอเบอร์โทรศัพท์มือถือหน่อยได้ไหม?”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างกล้ำกลืนและปฏิเสธการเข้าใกล้ของชายคนนั้น ทันใดนั้นเองโทรศัพท์ก็ดังขึ้นและมีเสียงแปลก ๆ พูดขึ้นมา : “คุณเซี่ย ดูเหมือนว่าคุณจะยังคงเป็นที่นิยมอยู่นะ”
เซี่ยชีหรั่นตอบกลับไปอย่างตึงเครียด“คุณอยู่ไหน?”
ชายคนนั้นหัวเราะอย่างประหลาด “สำหรับนิสัยของเย่เชินหลินน่ะจะไม่เรียกสิ่งต่างๆออกมาอย่างเชื่อฟังแน่ ดังนั้น ผมจึงขอชื่นชมพลซุ่มยิงบนอาคารต่างก่อนแล้วกัน”
ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะพูด โทรศัพท์ก็ถูกตัดสายไป เหยนชิงเหยียนมองไปที่เย่เหนียนโม่ ความเกลียดชังพุ่งเข้ามาในดวงตาของเขา เขาประเมินหัวใจของเย่เชินหลินต่ำเกินไปและเขาไม่สามารถเอาเงินนี้ได้แล้ว มิฉะนั้นเขาจะถูกเปิดโปง!
คนกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปในรถบ้าน สิบสามซึ่งเป็นหัวหน้ากล่าวด้วยความเคารพกับเย่เชินหลินว่า “ทุกคนพร้อม ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะไม่ออกมา เมื่อไหร่ที่เขาปรากฏตัวจับเขาได้ทันที”
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ไม่ไกลและพยักหน้า พร้อมทั้งพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม: “คราวนี้ต้องทำให้สำเร็จเท่านั้น ห้ามล้มเหลวเด็ดขาด”
“ครับ!” สิบสามตอบอย่างพอใจ เย่เชินหลินไม่ได้ส่งพวกเขาไปปฏิบัติภารกิจมานาน ในที่สุดก็มีภารกิจอีกครั้งหนึ่งและพลาดไม่ได้อย่างแน่นอน
เย่เชินหลินกำลังเตรียมพร้อมที่จะช่วยเหลือเย่เหนียนโม่ ในอีกด้านหนึ่ง จิ่วจิ่วที่กำลังท้องโตก็อยู่ข้างกายผู้ชายกำลังกระหยิ่มยิ้มย่อง เธอขอร้องเซี่ยชีหรั่นช่วยตามหาเจ้าของหมายเลขโทรศัพท์ จิ่วจิ่วรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเป็นผู้ชาย
ผมของชายคนนี้ย้อมหลายสีและเสื้อผ้าของเขาก็แปลกตา ทำไมเหยนชิงเหยียนถึงอยากใกล้ชิดกับผู้ชายแบบนี้กัน? เมื่อเห็นชายคนนั้นเดินเข้าไปในบาร์ที่มีเสียงดังจิ่วจิ่วก็รีบเดินตามไป
“ผมจะบอกคุณให้นะว่า วิธีการหาเงินที่ดีที่สุดคือการเอาเงินของคนอื่น และช่วยพวกเขาขจัดภัยพิบัติ ผมทำสำเร็จงานหนึ่งก็ได้มาหลายแสนหยวนแล้ว” ชายคนนั้นกล่าวอย่างมีชัย
“พูดมาเร็ว ๆ สิว่าคุณทำอะไร จำเป็นต้องใช้คนไหม” คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างโห่ร้อง
ชายคนนั้นยิ้มพร้อมกับกอดและจูบผู้หญิงคนหนึ่ง “ช่วยผู้ชายของคุณลักพาตัวลูกชายของคุณเย่ คนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองของเรา เขายังขอให้ผมไปซ่อนตัวอยู่ต่างประเทศ น่าขำสิ้นดี ไปอยู่ต่างประเทศจะสู้อยู่ในประเทศได้ยังไง”
ชายคนนั้นพูดคุยและหัวเราะ ใบหน้าของจิ่วจิ่วซีดเผือด ทำไมเหยนชิงเหยียนถึงทำแบบนั้น!
“บอกฉันมาสิว่า สถานที่ลักพาตัวอยู่ที่ไหน!” ทันใดนั้นจิ่วจิ่วก็ลุกขึ้น คว้าคอเสื้อชายคนนั้นขึ้นมา ท่าทางขึงขังและหน้าท้องที่ยื่นออกมาทำให้ชายคนนั้นรู้สึกหวาดกลัว และเขาก็บอกตำแหน่งทั้งหมดในคราวเดียว
รถคันแล้วคันเล่าล้อมรอบบ้านเก่าอย่างเงียบ ๆ เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่นไว้แน่น หลีกเลี่ยงการวู่วามชั่วขณะแล้วกระโจนไปช่วยคนอย่างไม่คิด
แสงไฟสลัวในบ้านหลังเก่า ร่างหนึ่งเดินไปรอบ ๆ เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ชายคนนั้นอย่างประหม่า จนกระทั่งร่างที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นที่หน้าต่าง
“เหนียนโม่!” เซี่ยชีหรั่นเรียกออกมาเบา ๆ เย่เหนียนโม่ถูกชายคนนั้นจับขึ้นมาในขณะที่กำลังสลบ
“โอเค ตอนนี้ขึ้นอยู่กับเราแล้ว” สิบสามกลั้นใจพาลูกน้องลงจากรถเพื่อเข้าใกล้บ้าน
เข้าใกล้บันไดทางเข้า สิบสามก้าวไปตามขั้นบันไดทำให้เกิดเสียง “เอี๊ยดอ๊าด” ขึ้น
คิ้วของเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินกระตุกขึ้น สิบสามหันหน้ามาและพูดอย่างเชื่องช้า: “ขอโทษนะพี่สองมักจะบอกให้ผมลดน้ำหนักเสมอ ผมควรที่จะเชื่อฟังเขา”
เย่เฉินหลินเลิกคิ้วและพูดเบา ๆ : “กลับไป ก็ทำโทษตัวเองซ่ะ”
การแต่งงานแบบไร้เรื่องเพศ ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเหงา การออกนอกกำแพงกลายเป็นทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด การแต่งงานที่น่าเบื่อทำให้เธออดไม่ได้ที่จะนอกใจ สามีเปลี่ยนไปรักคนอื่น ทำให้แม่สามีลำบากใจ ชายหนุ่มอบอุ่นและเกรงใจ ทำให้เธอแทบจะอดใจไม่ไหว …
สิบสามดูจริงจังขึ้นมา แมวขนปุยตัวเบาเข้ามาในห้อง จากนั้นก็ถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว สีหน้าไม่สู้ดีนัก ออกทำภารกิจมากมายหลายครั้ง ความผิดพลาดที่ทำในวันนี้เพียงพอที่จะดื่มน้ำได้หนึ่งหม้อ สิบสามถอยไปหาเย่เชินหลินพลางกระซิบว่า : “ฝ่ายตรงข้ามปรากฏตัวแล้ว”
ชายคนนั้นเดินออกไปพร้อมกับปิดหน้าเหนียนโม่ อีกมือหนึ่งก็ใช้ปืนจู่ที่หัวของเหนียนโม่ “ ปล่อยผมไป! ไม่งั้นฉผมจะฆ่าเด็กคนนี้”
เหยนชิงเหยียนมองไปที่กลุ่มคนในความมืดจับปืนพกในมืออย่างสั่นเทา เขาตายที่นี่ไม่ได้ จะให้จิ่วจิ่วก้มหัวให้เซี่ยชีหรั่นไม่ได้
“แกทำอะไรกับเหนียนโม่” เซี่ยชีหรั่นรีบเข้าไปในฝูงชนและมองไปที่เย่เหนียนโม่อย่างเป็นห่วง
“ เขาสลบไปชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นในตอนนี้ แต่ถ้าคุณไม่ปล่อยผมไป เขาอาจจะหลับยาวไปเลยก็ได้” เหยนชิงเหยียนแสร้งทำเป็นผ่อนคลาย　　
“ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างเด็ดขาด” ฝ่ามือของเย่เชินหลินมีเหงื่อออกเล็กน้อย แต่น้ำเสียงของเขามั่นคงมาก เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินที่สงบนิ่งด้วยความหวาดกลัว
เหยนชิงเหยียนไม่ได้คิดว่า เย่เชินหลินจะโหดร้ายขนาดนี้ เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยจนกระทั่งอยากที่เหนี่ยวไกอย่างไม่รู้ตัว
บนชั้นดาดฟ้าประตูถัดไป นักจู่โจมคนหนึ่งปืนเล็งไปที่ศีรษะของชายคนนั้นเงียบ ๆ การมาของเหล่าอู่อย่างเงียบๆทำให้เย่เชินหลินรู้สึกโล่งใจ
“ชิงเหยียน หยุดนะ!” เสียงร้องที่เสียดแทงหัวใจดังมาจากด้านหลังฝูงชน　　
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ชายสวมหน้ากากด้วยความตกใจ และแม้แต่เย่เชินหลินเองก็ประหลาดใจชั่วครู่ หลังจากประหลาดใจเย่เชินหลินโบกมือและเรียกเหล่าอู่เพื่อระงับการโจมตี
“จิ่วจิ่ว?” เหยนชิงเหยียนถอดหน้ากากออกแล้วจ้องมองไปที่จิ่วจิ่วด้วยความงุนงง　　
“ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ ชีหรั่นเป็นเพื่อนของเรานะ คุณจะลักพาตัวเพื่อนของเราไป เพื่อเงินจริงๆเหรอ คุณทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นได้อย่างไร!” จิ่วจิ่วกุมท้องของเธอและตะโกนด้วยความเสียใจ เซี่ยชีหรั่นรีบไปข้างหน้าเพื่อพยุงเธอ
“ผู้หญิงคนนั้นชื่อซือซือ เธอยั่วยวนฉัน ฉันก็ไม่ต้องการ แต่เด็กคนนี้จำหน้าผมได้แล้ว ผมไม่มีทางเลือก ผมปล่อยให้คุณและลูกอยู่ในเงามืดของคนร้ายลักพาตัวไม่ได้” เหยนชิงเหยียนร้องไห้กับสารภาพกับจิ่วจิ่ว
“ปล่อยเขาไป” เย่เชินหลินสั่งอย่างเย็นชาและโบกมืออีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นจับมือของเย่เชินหลินและส่ายหน้า: “อย่าทำให้เด็กเกิดมาโดยไม่มีพ่อเลยนะ”　
“ชิงเหยียน ปล่อยเนี่ยนโม่เถอะนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ถือโทษโกรธคุณ ในอนาคตคุณจะดูแลจิ่วจิ่วและลูก ๆ ของคุณให้ดี” เซี่ยชีหรั่นเกลี้ยกล่อมเหยนชิงเหยียน
เหยนชิงเหยียนส่ายหัวอย่างร้อนรน : “ลูกที่มีพ่อเป็นคนร้ายลักพาตัวอย่างผม คงไม่มีหน้าไปมองใครได้ ผม … ” เลื่อนปืนไปที่หน้าผากของเขา มือทั้งสองของเหยนชิงเหยียนพร้อมจะเหนี่ยวไกอย่างสั่นเทา
“ท้องของฉัน!” จู่ๆจิ่วจิ่วก็คร่ำครวญและก้มตัวลงขณะกำลังกุมท้อง　　
เซี่ยชีหรั่นให้กำเนิดเหนียนโม่มาและรู้ว่าจิ่วจิ่วกำลังจะคลอดและตะโกนบอกเหยนชิงเหยียนอย่างตื่นเต้น: “คุณกำลังทำอะไรอยู่ เธอจะคลอดแล้ว!”　　
เหยนชิงเหยียนจ้องมองจิ่วจิ่วอย่างตื่นตระหนก เดวิดก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและพาเนี่ยนโม่กลับมาอยู่ข้างเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นกอดและจูบเนี่ยนโม่อีกครั้ง จากนั้นทุกคนก็รีบไปที่โรงพยาบาลทันที
ในห้องผู้ป่วย เหยนชิงเหยียนคุกเข่าต่อหน้าจิ่วจิ่ว จิ่วจิ่วก็หันหน้าไปทางด้านข้างใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอเต็มไปความเหนื่อยล้า เธอให้กำเนิดเด็กในรถ แต่น่าเสียดายที่เด็กไม่รอดและเสียชีวิตลง
“พวกเรามาหย่ากันเถอะ” จิ่วจิ่วเอ่ยเบา ๆ
เหยนชิงเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ : “ผมรู้ว่าผมผิด ผมไม่สมควรอยู่เคียงข้างคุณ ผมขอโทษเรื่องลูกที่เสียชีวิตไป อย่าบอกหมิงเย้านะว่าพ่อของเขาเป็นโจรลักพาตัว”
เมื่อมองไปที่คนทั้งสองที่สะอึกสะอื้นในห้องผู้ป่วย เซี่ยชีหรั่นเดินไปหาเย่เชินหลินที่กำลังเงียบสนิท
“จะมาขอร้องแทนเขาหรือ?” เย่เชินหลินพูดแผ่วเบา แสงสีส้มปรากฏขึ้นจากปลายนิ้วของเขา　　
“ทุกคนต้องชดใช้สิ่งที่พวกเขาทำ” เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นมาอยู่ข้างกาย และลูบผมที่ยุ่งเหยิงของเซี่ยชีหรั่น
“แต่เด็กคนหนึ่งไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีพ่อ” เซี่ยชีหรั่นพูดเบา ๆ
เย่เชินหลินพ่นควันออกมาและพูดโดยไม่หวั่นไหวว่า “เขาต้องถูกลงโทษ”
เซี่ยชีหรั่นหลบสายตาลงและพยักหน้าอย่างแผ่วเบา เย่เชินหลินเมื่อตัดสินใจทำอะไรแล้วจะเปลี่ยนแปลงได้ยาก เธอต้องการบอกข่าวนี้ให้จิ่วจิ่วรู้ แต่เย่เชินหลินพูดอย่างเงียบ ๆ ข้างหลังเซี่ยชีหรั่นว่า : “ พรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงอาหารค่ำกับคณบดีจางของศาล”
เหยนชิงเหยียนถูกตัดสินจำคุก 10 ปีในข้อหาลักพาตัว
“ขอโทษนะจิ่วจิ่ว ฉันช่วยเธอไม่ได้เลย” เซี่ยชีหรั่นพยุงจิ่วจิ่วออกมาจากประตูของศาล
จิ่วจิ่วกอดเหยนหมิงเย้าและพูดกับเซี่ยชีหรั่นด้วยรอยยิ้ม : “โชคดีที่ได้รับความช่วยเหลือจากเธอ ถึงได้รับโทษน้อยแบบนี้ ความหวังที่เหลืออยู่ทั้งหมดของฉันคือหมิงเย้าแล้วล่ะ”　　
เมื่อเห็นการแสดงออกที่เงียบสงบของจิ่วจิ่ว เซี่ยชีหรั่นทำได้เพียงแต่ถอนหายใจ เอวของเธอถูกมือแกร่งโอบล้อมเอาไว้ เย่เชินหลินเข้าไปกระซิบหาเซี่ยชีหรั่น “ยังโทษผมอยู่เหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้าและกอดเย่เชินหลินกลับ : “ขอบคุณ”　　
คำขอบคุณเพียงคำเดียวสามารถเปลี่ยนความเสียใจ ความวุ่นวาย และความไม่มั่นคงในวันนี้ ให้กลายเป็นเถ้าถ่าน สิ่งที่เย่เชินหลินต้องการทำในตอนนี้คือรักภรรยาของเขาให้ดีที่สุด