สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1246 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1146

บทที่ 1246 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1146
“สวัสดีค่ะ” ป่าเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ด้านหน้าเซี่ยชีหรั่นเอ่ยทักทายเสียงหวาน
เซี่ยชีหรั่นจำได้ว่าเป็นเด็กสาวที่อยากจะตอบแทนบุญคุณคนเมื่อวาน ก็ยิ้มตอบบางๆ “อรุณสวัสดิ์”
ป่าเอ๋อร์ แต่งองค์ทรงเครื่องอย่างงดงาม เห็นสภาพของฝ่ายตรงข้ามที่ไม่ได้แต่งหน้าแล้วก็รู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง จึงประจบถามเซี่ยชีหรั่นว่า “คุณทำอย่างไรให้คนอย่างท่านประธานบริษัทเย่ซื่อปักใจไม่แปรเปลี่ยนไปจากคุณกันคะ”
เซี่ยชีหรั่นคิ้วขมวด คำถามของป่าเอ๋อร์ทำให้เธอรู้สึกไม่ชื่นชอบเป็นอย่างมาก ป่าเอ๋อร์นึกว่าเซี่ยชีหรั่นกลัวตัวเองแย่งเย่เชินหลินไป จึงรีบโบกมือ พลางเอ่ยว่า
“ฉันไม่ได้มีความคิดอื่นนะคะ เพียงแค่อยากรู้ว่าคนที่โดดเด่นอย่างเย่เชินหลินจะชื่นชอบผู้หญิงแบบไหนเท่านั้นเองค่ะ”
ป่าเอ๋อร์ รีบเอ่ยอธิบาย เซี่ยชีหรั่นยิ้ม ยื่นมือไปลูบผมยาวหยักศกของเด็กสาว เอ่ยตอบช้าๆว่า “ถ้าหากว่าต้องพูดจริงๆล่ะก็ นั่นก็มีเพียงแค่อย่างเดียวคือ เป็นตัวของตัวเอง”
คำพูดของเซี่ยชีหรั่นไม่สามารถทำให้ ป่าเอ๋อร์ พอใจได้ กลับทำให้รู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามตอบตัวเองอย่างขอไปที เมื่อเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นจะจากไปแล้ว ป่าเอ๋อร์ ก็จับแขนของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ “เฮ้! ฉันพูดไปขนาดนี้แล้วแท้ๆ ถึงคุณจะไม่อยากพูด แต่ก็ไม่สามารถตอบฉันแบบขอไปทีอย่างนี้นะคะ”
เซี่ยชีหรั่นที่ถูกแรงมหาศาลดึงโดยไม่ทันตั้งตัว จึงล้มไปทาง ป่าเอ๋อร์ กลิ่นฉุนของน้ำหอมทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกคลื่นไส้ เวียนหัวตาลายขึ้นมาทันที จึงก้มตัวจะอาเจียนออกมา
“เฮ้ คุณทำอะไรน่ะ!” ป่าเอ๋อร์ ดันร่างเซี่ยชีหรั่นออกอย่างร้อนรน เซี่ยชีหรั่นจึงล้มลงไปกองกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“ชีหรั่น!” ไห่ลี่หมินที่กำลังเดินเล่นอยู่กับหลินหลิง เห็นเซี่ยชีหรั่นถูก ป่าเอ๋อร์ ผลักออก ก็รีบก้าวเข้ามาอุ้มเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา ไห่ลี่หมินมุ่งหน้าเข้าไปในบ้านพัก
“ไม่ใช่ฉันนะคะ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันแค่ดึงเธอเท่านั้นเอง” ป่าเอ๋อร์ อธิบายอย่างร้อนใจ
หลินหลิงมองป่าเอ๋อร์อย่างลึกซึ้ง เอ่ยช้าๆว่า “คุณเป็นลูกสาวของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้สินะ รีบกลับไปปรึกษากับคุณพ่อของคุณเถอะ”
เมื่อเซี่ยชีหรั่นขยับนิ้วเล็กน้อยก็รู้สึกถึงอุณหภูมิที่อบอุ่นยิ่งกว่าเดิมส่งผ่านเข้ามา “ชีหรั่น” เย่เชินหลินตะโกนออกมาเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นค่อยๆลืมตา ข้างในลำคอยังรู้สึกไม่สบาย ก็มีน้ำแก้วหนึ่งยื่นมาที่ริมฝีปาก เซี่ยชีหรั่นจิบไปคำหนึ่งแล้วก็เอนตัวลงนอนบนเตียงใหม่อีกครั้ง
“หม่ามี้ คุณพ่อบอกว่าจะมีเด็กน้อยอีกคนหนึ่งแล้ว” เย่เนี่ยนโม่ที่พาดตัวอยู่บนเตียงเอ่ยพูด
เด็กน้อยหรือ เธอเบนสายตาไปมองเย่เชินหลิน เย่เชินหลินที่สีหน้าท่าทางจริงจังก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มอย่างเห็นได้ชัด “สองเดือนแล้ว”
“ฉันมีลูกหรือคะ” เซี่ยชีหรั่นนึกถึงเด็กสาวเกล้าผมแกะสองข้างที่พบเห็นในฝัน ลูบท้องแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างซื่อๆ
“เพียงแต่ว่าครรภ์ของคุณยังอ่อนอยู่ อาจจะต้องพักอยู่ที่นี่สักหลายเดือน” หลินหลิงที่อยู่ด้านข้างเอ่ยแทรกขึ้นมา
ข่าวการตั้งครรภ์ทำให้ทั้งวันของเซี่ยชีหรั่นถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศแห่งความปีติยินดี คิดอยากจะออกไปหาเย่เชินหลิน แต่หลินหลังยับยั้งเธอเอาไว้ด้วยสายตาแปลกๆ “ประธานเย่กำลังเจรจาธุระ”
เซี่ยชีหรั่นเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัย วางแผนจะพาเย่เนี่ยนโม่กับไห่โจ๋ซวนออกไปเที่ยวเล่น จึงนึกขึ้นได้ว่ากระเป๋าสตางค์ยังอยู่ในห้อง ยังไม่ทันจะเปิดประตู เสียงของป่าเอ๋อร์ที่อยู่ในห้องก็ดังขึ้น “เย่เชินหลิน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะผลักเธอจริงๆนะ และก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงได้อาเจียนกะทันหัน คุณพ่อฉันให้ฉันมาอธิบาย ไม่อย่างนั้นจะไล่ฉันออกจากบ้าน”
เย่เชินหลินนั่งอยู่บนโซฟาไม่พูดอะไรสักคำ นิ้วมือที่อยู่บนไม้แดงชั้นดีนั้นเคาะเบาๆ มองไปทางหญิงสาวรูปร่างหน้าตางดงามที่ยืนร้องไห้อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่แยแส
“เธอไม่ได้ผลักฉัน เป็นตัวฉันเองที่รู้สึกไม่สบายตัวขึ้นมากะทันหัน” เซี่ยชีหรั่นผลักประตูเข้ามา เย่เชินหลินที่ใบหน้าไร้ความรู้สึกมาตลอดก็ลุกขึ้นประคองเซี่ยชีหรั่น ทั้งสองคนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับป่าเอ๋อร์
ป่าเอ๋อร์เช็ดน้ำตาเงียบๆ เธอสามารถร้องไห้กับชายหนุ่มได้ แต่ไม่อยากจะเป็นเหมือนกับผู้หญิงที่อ่อนแอ “เป็นแบบนี้แหละ!” ป่าเอ๋อร์เอ่ยพูด หน่วยตาแดงระเรื่อ
“อย่าให้ผมเห็นคุณอีกเป็นครั้งที่สอง” เย่เชินหลินเอ่ยอย่างเย็นชา โอบเซี่ยชีหรั่นจากไป ริมฝีปากงดงามของป่าเอ๋อร์ถูกฟันขบจนเลือดซึม ความไม่เป็นธรรมที่เธอไม่เคยได้รับมาก่อนนี้ เธอจะต้องเอามันคืนมาทีละนิดๆ
ภายในห้องประชุมอันกว้างขวาง ป่าเอ๋อร์ผลักประตูออกไป มองชายหนุ่มที่อยู่ภายใต้แสงไฟแล้วหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น “ประธานเย่ ฉันเป็นตัวแทนของทางโรงแรมมาเจรจาปัญหาการต่อสัญญาในครั้งต่อไปค่ะ
ป่าเอ๋อร์หยิบแผนการทำงานออกมาอย่างมั่นใจ สาเหตุหลักๆที่เธอสามารถได้รับความรักความทะนุถนอมจากคุณพ่อนั้น ก็เป็นเพราะว่าเธอมีสมองในการทำธุรกิจ
เย่เชินหลินเปิดอ่านแผนการทำงาน สายตาแฝงไปด้วยร่องรอยการชมเชย ป่าเอ๋อร์ยิ้มอย่างประหลาดใจ พูดจาฉะฉานอย่างมีหลักการขึ้นมา
“ประธานเย่ ดิฉันขอเชิญคุณทานอาหารมื้อหนึ่งในฐานะเจ้าบ้านที่ต้องให้การต้อนรับแขกผู้มาเยือนค่ะ” ป่าเอ๋อร์มองเย่เชินหลินหวานเชื่อม ยิ้มพลางเอ่ย
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว ป่าเอ๋อร์เพิ่งจะนึกได้ว่าบ้านพักเชิงเขาทั้งหมดนี้ล้วนเป็นของผู้ชายคนนี้ สีหน้าจึงมีโทสะเล็กน้อย
“ไปเถอะ!” เย่เชินหลินลุกขึ้นเดินนำออกไปจากห้องประชุม ป่าเอ๋อร์ก็ตามไปด้วยความประหลาดใจ “ป่าเอ๋อร์!” เด็กหนุ่มที่สะพายกระเป๋าหนังสือใบใหญ่วิ่งมาหยุดอยู่หน้าป่าเอ๋อร์ มองป่าเอ๋อร์อย่างประหลาดใจ
“คุณมาทำอะไรอีก” ป่าเอ๋อร์มองไปทางเย่เชินหลินอย่างระมัดระวัง กลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะเข้าใจผิด เด็กหนุ่มตะลึงไปครู่หนึ่ง ค่อยเอ่ยตอบว่า “คุณเคยพูดไม่ใช่หรือว่า ถ้าหากผมสามารถปีนเทือกเขาเอเวอเรสต์ได้สำเร็จ จะให้โอกาสผมครั้งหนึ่ง ผมปีนสำเร็จแล้วนะ!”
เด็กหนุ่มมองหญิงสาวที่ตัวเองคิดถึงทุกวันทุกคืนด้วยใบหน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย ป่าเอ๋อร์เชิดคางขึ้น เอ่ยตอบอย่างไม่เกรงใจว่า “ฉันล้อคุณเล่น ดูคุณสิ ไม่มีเงิน คนทั้งบ้านเบียดเสียดกันอยู่ในบ้านที่กว้างหนึ่งร้อยตารางเมตร ใครจะแต่งให้คุณกัน นี่ต่างหากที่จะเป็นคนรักในใจของฉัน ประธานบริษัทเย่ซื่อ!”
เด็กหนุ่มมองป่าเอ๋อร์คล้องแขนเข้ากับแขนของเย่เชินหลินอย่างหน้าดำหน้าแดง เย่เชินหลินที่ใบหน้าเรียบเฉย ปรากฏสีหน้าข่มโทสะเอาไว้ ดึงมือของป่าเอ๋อร์ออกจากแขนของตัวเองอย่างรวดเร็ว และเอ่ยกับเด็กหนุ่มว่า “เธอไม่คู่ควรกับคุณจริงๆ”
“เย่เชินหลิน คุณเดินช้าหน่อยสิคะ!” ป่าเอ๋อร์ ที่เดินตามอยู่ข้างกายเย่เชินหลินหายใจหอบ เมื่อถึงบริเวณขายของหวานแล้ว ในที่สุดเย่เชินหลินก็หยุดฝีเท้าลง พลางถามว่า “ผู้หญิงชอบทานเค้กอะไรหรือ”
หัวใจ ป่าเอ๋อร์ ที่ถูกเย่เชินหลินทำให้ท้อแท้ใจฟื้นตัวขึ้นมาเล็กน้อย ทั้งยังสั่งเค้กที่ตัวเองชอบไปหลายชิ้น “เท่านี้ก็พอแล้ว มากไปจะทานไม่ลง”
เย่เชินหลินพยักหน้า รับของหวานที่พนักงานในร้านห่อเสร็จแล้วมา ก็เดินออกไปข้างนอก ป่าเอ๋อร์ตะลึงค้าง “เย่เชินหลิน! คุณจะไปที่ไหนน่ะ”
คำตอบที่เธอได้รับมีเพียงแค่ชายหนุ่มที่เดินไปไกลแล้ว เซี่ยชีหรั่นพุ่งตัวเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง กระเพาะปั่นป่วนจนทรมาน
เซี่ยชีหรั่นที่จมูกได้กลิ่นหอมหวานของเค้กลอยมา ก็หันหน้าไปมองเค้กที่วางอยู่เต็มโต๊ะ เย่เชินหลินช่วยล้างมือเซี่ยชีหรั่นให้สะอาด และหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมือให้กับเซี่ยชีหรั่น
“เรื่องพวกนี้ฉันทำเองได้ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นคิดจะหดมือกลับอย่างเขินอาย
“ผมกำลังชดเชยคืนวันในอดีตที่ติดค้างคุณเอาไว้” เย่เชินหลินเอ่ยจริงจัง　
ภายในสวน มีเงาร่างคนสองคนแอบอิงกันอยู่ “จางห้าน คุณบอกว่าคุณชอบฉันใช่หรือไม่” ป่าเอ๋อร์เขยิบเข้าไปใกล้เด็กหนุ่ม มองใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามที่แดงระเรื่อเพราะตัวเองอย่างพึงพอใจ
“ผมชอบป่าเอ๋อร์มากจริงๆ!” จางห้านเอ่ยตอบอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อย ป่าเอ๋อร์เป็นเพื่อนร่วมห้องสมัยมหาวิทยาลัยของเขา เขาชอบเด็กสาวน่ารักคนนี้จริงๆ
“เหอๆ ถ้าฉันอยากจะให้คุณทำเรื่องอะไร คุณจะรับปากฉันใช่หรือไม่คะ” ป่าเอ๋อร์สัมผัสจางห้านเบาๆ
จางห้านที่เดิมใบหน้าแดงก่ำนั้นก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก เอ่ยตอบอย่างลนลานว่า “ครั้งนี้เป็น ที่ราบสูงทิเบต หรือว่าป่าดิบชื้นแอมะซอน กัน”
ป่าเอ๋อร์หัวเราะเบาๆ “คราวนี้ที่ไหนก็ไม่ต้องไป ฉันต้องการให้คุณไปที่ห้องของผู้หญิงคนหนึ่ง หยิบยกทรงและแหวนของเธอมา!”
จางห้านใบหน้าแดงก่ำ “คุณจะเอาของพวกนี้ไปทำอะไรกัน!”
ป่าเอ๋อร์หน้าตึง “ผู้หญิงคนนั้นรังแกฉัน คุณจะทำหรือไม่ก็พูดออกมา ข้างหลังยังมีคนต่อแถวอยู่อีก!”
จางห้าน มองใบหน้างดงามทรงเสน่ห์ของป่าเอ๋อร์แล้วก็พยักหน้าช้าๆ จากนั้นก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป จางห้านมองหญิงสาวที่หลับสนิทอยู่
“งดงามเกินไปแล้ว” จางห้านทอดถอนใจอย่างอดไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ ใบหน้าจิ้มลิ้มจมอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ขยับเป็นบางครา ทั้งยังส่งเสียงงึมงำน่ารักออกมา
จางห้าน ไม่กล้ามองอีก หาอยู่รอบหนึ่ง ก็ใช้นิ้วเกี่ยวยกทรงขึ้นมาตัวหนึ่ง หยิบแหวนที่เซี่ยชีหรั่นวางทิ้งไว้บนโต๊ะขึ้นมา แล้วออกไปจากห้องเงียบๆ
เซี่ยชีหรั่นนอนคว่ำอยู่บนพื้น มองหาอย่างละเอียด ข้อมือก็ถูกเย่เชินหลินคว้าขึ้นมา เย่เชินหลินขมวดคิ้ว “ทำอะไรหรือ”
“แหวนของฉันหายไปแล้ว คุณเห็นไหมคะ” สายตาของเซี่ยชีหรั่นสอดส่องไปทั่ว ใกล้จะร้องไห้ออกมาอยู่รอมมะร่อ
เย่เชินหลินกดกริ่งที่ประตู ชั่วครู่หนึ่ง บริกรจำนวนสี่คนก็เดินเข้ามา “หาแหวนวงหนึ่ง”
เย่เชินหลินจูงเซี่ยชีหรั่นมาถึงห้องอาหาร สั่งนมแก้วหนึ่งให้เซี่ยชีหรั่น
“ฉันไม่อยากดื่มนมค่ะ” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วตอบ เย่เชินหลินเอ่ยเรียบๆว่า “ผมสามารถป้อนคุณได้นะ”
เซี่ยชีหรั่นมองผู้คนที่ผ่านไปมารอบๆด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ ประคองแก้วนมขึ้นมาละเลียดดื่ม เมื่อดื่มนมแก้วนี้หมด เซี่ยชีหรั่นก็อยากจะกลับไปยังห้องพักที่โรงแรมจนแทบทนไม่ไหว
“พวกเราไม่พบแหวนใดๆเลยครับ!” บริกรยืนเรียงแถวค้นหาทั้งหน้าและหลังห้องไปรอบหนึ่ง
เซี่ยชีหรั่นพึมพำร้อนใจ “หรือว่าจะไปทำตกไว้ที่อื่นกัน”
เย่เชินหลินสั่งให้พนักงานออกไป บังคับลากเซี่ยชีหรั่นมาที่เตียง ห่มผ้าให้เซี่ยชีหรั่น “นอนพักสักหน่อย”
“คุณไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อยใช่ไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง เธอให้ความสำคัญกับแหวนวงที่เย่เชินหลินมอบให้เธอขนาดนั้น
เย่เชินหลินปัดปอยผมที่หน้าผากเซี่ยชีหรั่นเบาๆ แล้วจูบลงบนหน้าผาก “นอนเถอะ”
หลังจากเย่เชินหลินไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ฝืนหาบนพรมไปรอบหนึ่ง หาจนเหนื่อยแล้วถึงได้ผล็อยหลับไป ท่ามกลางม่านหมอก มีคนคนหนึ่งลูบใบหน้าตัวเองเงียบๆ
“ตื่นแล้วหรือ” เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นยิ้มๆ เซี่ยชีหรั่นตอบรับเสียงเบา เย่เชินหลินจูงมือเซี่ยชีหรั่นเดินออกไปข้างนอก
“ไปที่ไหนหรือคะ” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างตะลึง มองไปทางห้องออกแบบอัญมณีและห้องผลิตที่มีทุกอย่างพร้อมสรรพภายในห้องบานกระจกใสแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็เอ่ยถามอย่างตกตะลึงว่า “ให้ฉันหรือคะ”
เย่เชินหลินหยิบแหวนวงหนึ่งขึ้นมา ยื่นไปให้เซี่ยชีหรั่น ห้องออกแบบนี้เป็นของขวัญที่เขามอบให้กับเซี่ยชีหรั่น เห็นสายตาประหลาดใจของเซี่ยชีหรั่นแล้ว เย่เชินหลินก็เอ่ยยิ้มๆว่า “นอกจากจะนำสิ่งที่สูญเสียไปกลับมาได้แล้ว ก็ยังสามารถสร้างขึ้นมาได้อีกหนึ่ง”
เซี่ยชีหรั่นแกะสลักลวดลายที่อยู่บนวงแหวนเรียบง่ายนี้อย่างละเอียด แต่แรงกลับไม่มากพอ มือแกร่งคู่หนึ่งก็วางทาบทับลงบนมือเล็กของเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินโอบกอดเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ เกยคางไว้บนไหล่ของเซี่ยชีหรั่นเล็กน้อย ค่อยๆช่วยเซี่ยชีหรั่นแกะสลักแหวนที่อยู่ในมือเซี่ยชีหรั่นให้ออกมาอย่างวิจิตรบรรจง!