สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1247 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1147

บทที่ 1247 สาวใช้ของคุณชายเย่ 1147
“เสร็จแล้วค่ะ เหลือแค่ขัดถูแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยพูด พลางชูแหวนไปทางเย่เชินหลินด้วยความยินดี
เย่เชินหลินรับค้อนขนาดเล็กมาจากมือของเซี่ยชีหรั่น พลางก้มหน้าลงขัดถูแหวนให้เป็นรูปเป็นร่าง แสงสว่างจากนอกบานหน้าต่างทอประกายเป็นรัศมีเหนือศีรษะเย่เชินหลิน เพราะความมุ่งมั่นที่มีมากขึ้น ใบหน้าจริงจังในยามปกติจึงหล่อเหลาอย่างเห็นได้ชัด
เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปสัมผัสแสงอาทิตย์ ถัดมาก็ถูกมือใหญ่แข็งแรงคู่หนึ่งดึงเข้าหา เย่เชินหลินจูบลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเซี่ยชีหรั่นแผ่วเบา
ลมหายใจหอมหวานส่งผ่านระหว่างริมฝีปากของทั้งสองคน เย่เชินหลินผลักเซี่ยชีหรั่นออก หอบหายใจเล็กน้อย นัยน์ตาที่เข้มขึ้นด้วยความปรารถนา กลับถูกฝืนกดลงไปทั้งอย่างนั้น
เซี่ยชีหรั่นมองการเปลี่ยนแปลงของเย่เชินหลินอย่างตกตะลึง สีหน้าจริงจังของเย่เชินหลินมีร่องรอยความไม่เป็นธรรมชาติพาดผ่าน ดึงแหวนในมือออก และลุกขึ้นอย่างตื่นตูมเล็กน้อย
เย่เชินหลินคิ้วกระตุกให้กับความร้อนผะผ่าวจากถูกคว้าจับเอาไว้กะทันหันนี้ ก้มหน้ามองหญิงสาวที่ใกล้จะกลายเป็นนกกระจอกเทศ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงการจ้องมองของเย่เชินหลิน ก็เอ่ยเสียงเบา “เพียงแค่อยากขอบคุณคุณที่ทำสิ่งเหล่านี้ค่ะ”
“ปล่อยมือ” เสียงแหบแห้งของเย่เชินหลินเจือไปด้วยความปรารถนา
เซี่ยชีหรั่นปล่อยมือทันทีราวกับถูกไฟช็อต เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นมาวางบนโต๊ะ ทาบทับลงไปอย่างรวดเร็ว เพื่อจูบที่ลึกซึ้งและดุเดือดยิ่งกว่าเดิม
เย่เชินหลินที่นั่งสังสรรค์อยู่ในงานเลี้ยงอันครึกครื้นนั้น สีหน้าเหม็นเบื่อเล็กน้อย ตอนนี้เขาอยากจะอยู่ข้างกายเซี่ยชีหรั่นมากกว่า
“หลานชาย มาๆ ฉันจะดื่มให้หลานชายสักแก้ว” หวังเฉิง บิดาของป่าเอ๋อร์ ยกแก้วเบียร์ขึ้นมา ยื่นมาด้านหน้าเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินชนแก้วกับหวังเฉิงอย่างเห็นแก่หน้าเขา ตอนที่กลับไป เขาไม่ต้องการมีกลิ่นแอลกอฮอล์เต็มตัว หวังเฉิงเดินกลับไปข้างกายป่าเอ๋อร์ก็เอ่ยเตือนว่า “ครั้งนี้ ถ้าหากว่าสำเร็จก็สามารถเชื่อมความสัมพันธ์กับตระกูลเย่ได้แล้ว ถ้าล้มเหลวล่ะก็ ป่าเอ๋อร์ ลูกก็น่าจะรู้นะว่าควรทำอย่างไร!”
ป่าเอ๋อร์มองเย่เชินหลินที่เริ่มใช้มือนวดศีรษะอยู่ไม่ไกล เอ่ยเสียงเบายิ้มๆว่า “แด๊ดดี้วางใจเถอะค่ะ รอจนหนูกลายเป็นคนของเขาแล้ว ถึงจะไม่แต่งงานกับหนู แต่ก็มีประโยชน์กับโรงแรมของพวกเรามาก”
เซี่ยชีหรั่นพลิกตัวอย่างใจไม่สงบ แหวนวงใหม่ที่ทอประกายสว่างอยู่บนมือนั้น ทำให้เซี่ยชีหรั่นนึกถึงฉากอันเร่าร้อนในห้องออกแบบกับเย่เชินหลิน
หยิบโทรศัพท์ออกมาต่อสาย กลับเป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง “คุณคือใครคะ เย่เชินหลินกำลังอาบน้ำอยู่ค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นตะลึงค้าง ฝ่ายตรงข้ามวางโทรศัพท์ไปแล้ว ทำไมถึงมีเสียงของผู้หญิงกัน เซี่ยชีหรั่นพลิกตัวลงจากเตียง เดินออกจากห้องและโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่า จนถึงห้องห้องหนึ่งที่ด้านในมีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์อันคุ้นหูดังขึ้น
แง้มเปิดประตูให้มีช่องเล็กๆด้วยมือที่สั่นระริก ป่าเอ๋อร์กำลังอยู่เหนือร่างเย่เชินหลิน มือของเย่เชินหลินกำลังโอบลำคอของป่าเอ๋อร์
โทรศัพท์ในมือเซี่ยชีหรั่นร่วงลงบนพื้น 　ป่าเอ๋อร์ยิ้มให้กับเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ใส่ใจ “ออกไป” เย่เชินหลินเอ่ยเสียงต่ำ
เซี่ยชีหรั่นที่ก้าวถอยหลังติดๆกันก็ชนเข้ากับไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินรีบประคองเซี่ยชีหรั่น พลางเอ่ยถามว่า “เป็นอะไรหรือ”
เซี่ยชีหรั่นสะอื้น ส่ายหน้า แล้ววิ่งออกไปจากสถานที่ที่ทำให้เธอเสียใจอย่างรวดเร็ว ไห่ลี่หมินเปิดประตู เย่เชินหลินบีบคอป่าเอ๋อร์ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ป่าเอ๋อร์หน้าแดงก่ำ
“พอแล้ว ปล่อยเธอเสีย!” ไห่ลี่หมินช่วยป่าเอ๋อร์ลงมา สายตาก็มองหญิงสาวที่เปลือยกายไปเกือบครึ่งอย่างลึกซึ้ง ผู้หญิงที่คิดจะปีนขึ้นเตียงของเย่เชินหลินนั้นมากมายเกินไปแล้วจริงๆ
“สิ่งที่คุณไม่ควรทำมากที่สุดก็คือทำให้เซี่ยชีหรั่นเสียใจ” ไห่ลี่หมินดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของป่าเอ๋อร์เอาไว้อย่างเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นค่อยๆเดินไปตามถนนเส้นเล็กอันเงียบเชียบ เสียงทะเลาะเบาะแว้งที่อยู่ไม่ไกลนั้นดึงดูดความสนใจของเธอ
“ผมบอกแล้วว่า ผมเป็นเพื่อนป่าเอ๋อร์คุณหญิงของโรงแรมพวกคุณ คุณไม่มีอำนาจในการไล่ผมไป” เด็กหนุ่มที่สะพายกระเป๋าหนังสือใบใหญ่ถูกคนที่มีท่าทางเหมือนผู้ดูแลผลัก
“คุณน่ะหรือจะเป็นเพื่อนของคุณหนูผม ไม่ดูเลยว่าตัวเองมีสถานะอะไร กลับไปดิ้นรนสักหลายปีค่อยมาพูดกันเถอะ” ผู้ดูแลกระชากเด็กหนุ่มอย่างเหยียดหยาม
“หยุดมือนะ! คุณพูดแบบนี้ได้อย่างไรกัน” เซี่ยชีหรั่นหยุดยั้งการกระทำของผู้ดูแลที่จะเตะเด็กหนุ่ม
“เป็นคุณ!” จางห้านร้องออกมาอย่างตะลึง
“คุณรู้จักฉันหรือ” เซี่ยชีหรั่นเห็นความตื่นตะลึงพาดผ่านนัยน์ตาฝ่ายตรงข้าม
จางห้านรีบส่ายหน้า “ผมไม่รู้จัก”
“คุณเซี่ย คุณไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ตีเนียนกินฟรีดื่มฟรีที่นี่มาตลอด ทั้งยังสวมรอยเป็นเพื่อนของคุณป่าด้วย” ผู้ดูแลบ้านพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างมีมารยาท
“ผมไม่ได้ตีเนียนกินฟรีดื่มฟรีสักหน่อย ผมแค่เงินไม่พอ!” จางห้านหน้าแดงก่ำ
“ถ้าหากว่าคุณป่าไม่ใช่เพื่อนของเขา อย่างนั้นฉันมีคุณสมบัติจะเป็นเพื่อนเขาหรือไม่” สิ่งที่เซี่ยชีหรั่นรังเกียจที่สุดก็คนที่อาศัยบารมีของคนอื่นมาทำตัวหยิ่งผยอง น้ำเสียงจึงเย็นชาอยู่บ้าง
“คุณเซี่ยครับ คุณกำลังทำให้พวกเราลำบากใจไม่ใช่หรือครับ” ผู้ดูแลบ้านรู้ว่าตัวเองกำลังล่วงเกินคนโปรดของเย่เชินหลิน สีหน้าจึงดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยเสียงเรียบ “ไม่ใช่ว่าฉันจะทำให้พวกคุณลำบากใจ ฉันเพียงแค่อยากบอกกับพวกคุณว่า อย่าใช้วิธีการของคนมีเงินของพวกคุณมาวัดบรรทัดฐานของทุกคน หาห้องเดี่ยวให้เขาห้องหนึ่ง ใช้บัญชีของฉัน”
ผู้ดูแลบ้านมองจางห้านที่เดินตามเซี่ยชีหรั่นไปแล้วทำหน้าทะเล้นใส่ตัวเอง ก็ปาดเหงื่อบนศีรษะ ครู่หนึ่งถึงได้เอ่ยว่า “คุณเซี่ย ตัวคุณเองก็เป็นคนมีเงินนะครับ”
“เมื่อครู่นี้ขอบคุณคุณมากนะครับ” จางห้านยืนอยู่ห่างจากเซี่ยชีหรั่นอย่างกลัวว่าดูหมิ่นความงดงามของผู้หญิงคนนี้ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่า ป่าเอ๋อร์ เทียบกับผู้หญิงคนนี้ไม่ได้
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ถ้าหากว่าคุณยืนอยู่บนไหล่ของผู้อื่น ก็จะไม่ต้องพบกับปัญหาเหล่านี้แล้ว” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยกับจางห้านอย่างจริงจัง
จางห้านพยักหน้าอย่างเข้าใจและไม่เข้าใจ และเอ่ยอย่างกะทันหันว่า “วันนี้ที่คุณช่วยผมนั้น ขอบคุณคุณมาก ส่วนเรื่องห้องนั้นไม่ต้องหรอกครับ ตัวผมนั้นมีวิธี”
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร ฝ่ายตรงข้ามก็วิ่งไปไกลแล้ว ท้องฟ้ามืดลงอย่างช้าๆ เซี่ยชีหรั่นคล้ายกับลากเท้าเดินกลับไปที่ห้อง
ภายในห้องนั้น ป่าเอ๋อร์กำลังถูกคนกดเอาไว้ เอาเบียร์กรอกแก้วแล้วแก้วเล่า ทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นเข้มข้นของแอลกอฮอล์ เย่เชินหลินนั่งอ่านรายงานอยู่ข้างๆอย่างเกียจคร้าน
“พวกคุณกำลังทำอะไรน่ะ” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยถามเสียงสั่น　
เย่เชินหลินดีดนิ้ว ทุกคนจึงหยุดการกระทำนี้ลง ป่าเอ๋อร์ไอ อาเจียนเบียร์ทั้งหมดออกมา มองไปทางเย่เชินหลินด้วยความหวาดกลัว เอ่ยอย่างตะกุกตะกักว่า “ฉันวางยาในเบียร์ของเย่เชินหลิน ฉันวางยาในเบียร์ของเย่เชินหลิน!”
เซี่ยชีหรั่นก้าวขึ้นไปผลักคนที่คุมตัวป่าเอ๋อร์ออก ประคองป่าเอ๋อร์ขึ้นมา ช่วยเธอเช็ดใบหน้าที่ถูกเบียร์สาดใส่
“หลังจากนี้ก็อย่าทำแบบนี้อีก ไม่คุ้มกัน” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยเสียงเบา
ป่าเอ๋อร์ก้มหน้าคิดจะจากไป เย่เชินหลินเคาะที่วางแขนเบาๆ ป่าเอ๋อร์ที่คิดจะจากไปก็ตกใจจนไม่กล้าเคลื่อนไหว
“ปล่อยเธอไป เธอไม่กล้าอีกแล้ว” เซี่ยชีหรั่นยืนบังป่าเอ๋อร์อยู่ด้านหน้า มองเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินเอ่ยเสียงขรึม “หลังจากถึงระยะเวลาสิ้นสุดของสัญญานี้แล้ว สัญญาจะยุติลง”
“ไม่ๆ ไม่ได้นะ คุณพ่อฉันต้องฆ่าฉันแน่! คุณเซี่ย คุณช่วยหน่อยสิคะ!” ป่าเอ๋อร์ร้องไห้ ดึงเสื้อเซี่ยชีหรั่นเอาไว้
จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็เอามือปิดปาก วิ่งไปทางห้องอาบน้ำ เย่เชินหลินมองป่าเอ๋อร์ช้าๆ สายตาแหลมคมยิ่งกว่าเดิม บอร์ดี้การ์ดที่อยู่ด้านข้างจึงไล่ป่าเอ๋อร์ออกไปอัตโนมัติ
รู้สึกได้ถึงผู้ชายคนหนึ่งที่ลูบหลังให้กับตัวเองเบาๆ เซี่ยชีหรั่นมองหน้าตัวเองที่ซีดเผือดในกระจกแล้ว ก็ยิ้มขื่นๆออกมากะทันหัน พลางเอ่ยว่า “เย่เชินหลิน ชีวิตนี้ของฉันกับคุณจะต้องมองผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงคุณอีกเท่าไรกัน”
คำตอบที่เซี่ยชีหรั่นได้รับก็คือ อ้อมกอดของเย่เชินหลิน แต่คำตอบที่เซี่ยชีหรั่นอยากรู้มากที่สุดนั้น เย่เชินหลินกลับไร้หนทางที่จะมอบให้เธอได้
“ป่าเอ๋อร์คุณหญิง” ไห่ลี่หมินโอบแขนของป่าเอ๋อร์ ป่าเอ๋อร์ถอยไปด้านหลังอย่างระแวดระวัง “ฉันไม่รู้จักคุณ”
“จุ๊ๆ ลืมผมไปเร็วขนาดนี้เชียวหรือ ตอนที่เย่เชินหลินจะบีบคอคุณให้ตาย” ไห่ลี่หมินเอ่ยเตือนอย่างเชื่องช้า
ป่าเอ๋อร์มองชายหนุ่มที่ภายในดวงตามีเพียงแค่ความเย็นชาอย่างระแวดระวัง ยิ้มเยาะพลางเอ่ยพูด “ทำไมหรือ หรือว่าคุณจะเป็นชายชู้ของเซี่ยชีหรั่นที่คิดจะมาคิดบัญชีกับฉันกัน”
ไห่ลี่หมินก้าวขึ้นมาจับคางของป่าเอ๋อร์ ทำให้ฝ่ายตรงข้ามพูดไม่ได้ “จะต้องมีวันที่ชีวิตของคุณต้องสิ้นสุดลงเพราะปากของคุณ”
“พวกคุณกำลังทำอะไรน่ะ” หลินหลิงจูงมือไห่โจ๋ซวนมองไปที่สองคนนี้
ป่าเอ๋อร์ดิ้นรนหลุดจากการควบคุมของไห่ลี่หมิน ยิ้มพลางเอ่ยกับหลินหลิงว่า “คุณกับฉันล้วนเป็นคนที่น่าสงสาร เมื่อครู่นี้ ผู้ชายคนนี้ข่มขู่ฉันเพื่อผู้หญิงอีกคนหนึ่ง” ตอนที่เดินผ่านด้านข้างหลินหลิงนั้น 　ป่าเอ๋อร์คิดอยากจะมองสีหน้าซีดเผือดของฝ่ายตรงข้าม แต่กลับพบว่าฝ่ายตรงข้ามใบหน้าสงบ ไร้ความรู้สึกอย่างน่าตกตะลึง
“คนที่คิดอยากจะปีนขึ้นเตียงของเย่เชินหลินนั้นมีมาก แต่ปีนเข้าไปอยู่ในใจของเย่เชินหลินได้กลับมีเพียงแค่เซี่ยชีหรั่นคนเดียว เขาต้องการใคร อำนาจในการเลือกเป็นของเขาตลอดไป” หลินหลิงเอ่ยเสียงเรียบ เหมือนกับว่าจะพูดให้ป่าเอ๋อร์ฟัง แต่ก็เหมือนกับว่าจะพูดให้ไห่ลี่หมินฟัง
ป่าเอ๋อร์มองสองคนนี้อย่างคาดเดาไม่ถูก จึงเอ่ยอย่างดุร้ายว่า “พวกคุณมันไม่ใช่คนปกติ!”
ป่าเอ๋อร์เดินจากไปอย่างรวดเร็ว หลินหลิงถึงได้เปลี่ยนน้ำเสียง “เพื่อเซี่ยชีหรั่น”
ไห่ลี่หมินคิ้วขมวด น้ำเสียงแข็งเล็กน้อย “คุณอย่าได้คิดฟุ้งซ่าน”
เสียงของหลินหลิงก็เย็นชาเช่นกัน “ไม่ให้ฉันคิดฟุ้งซ่านหรือคะ จะคิดฟุ้งซ่านหรือไม่นั้น ตัวคุณเองชัดเจนที่สุด คนที่สำคัญที่สุดในใจของคุณคือเซี่ยชีหรั่นใช่หรือไม่!”
ไห่ลี่หมินเดินไปถึงข้างกายหลินหลิง ถอนหายใจ พลางเอ่ยว่า “ลูกชายก็มีแล้วยังจะมาหึงอะไรอีก เซี่ยชีหรั่นมีความหมายกับผมจริงๆ ผมไม่สามารถไม่สนใจเธอได้ หวังว่าคุณจะเข้าใจ”
หลินหลิงปัดมือของไห่ลี่หมินออก พาไห่โจ๋ซวนจากไปอย่างรวดเร็ว และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ไห่โจ๋ซวนได้รู้ว่า คุณป้าเซี่ยชีหรั่นสามารถทำให้คุณพ่อคุณแม่ของตัวเองทะเลาะกันได้
“หลินหลิง” เซี่ยชีหรั่นเห็นหลินหลิงเดินเร็วเข้ามาก็ตะโกนเรียก หลินหลิงที่หน่วยตาแดงระเรื่อเล็กน้อย ก็พยักหน้าเบาๆ หลังจากนั้นก็จากไปอย่างรวดเร็ว
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน เซี่ยชีหรั่นตามหาไห่ลี่หมินจนพบ “เมื่อครู่นี้ฉันเห็นหลินหลิงคล้ายจะร้องไห้หรือ”
ไห่ลี่หมินไม่อยากบอกเซี่ยชีหรั่นว่า ทั้งสองคนโต้เถียงกันเพราะเธอ จึงยิ้มเฝื่อนๆ พลางเอ่ยว่า “ไม่มีอะไรหรอก เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยระหว่างสามีภรรยาเท่านั้นเอง”
คำพูดลำบากใจของไห่ลี่หมินทำให้เซี่ยชีหรั่นไม่สะดวกที่จะเอ่ยถามต่อ จนถึงตอนทานอาหารก็ยังคงคิดเรื่องนี้อยู่ ช้อนตักน้ำแกงกระทบเข้ากับโต๊ะกระจก ทำให้เกิดเสียงกังวานขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้า ชามที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองถูกเย่เชินหลินถือไว้ในมือ
“หม่ามี้ไม่ตั้งใจทานข้าว!” เย่เนี่ยนโม่ตะโกนออกมา เย่เชินหลินเลิกคิ้ว “ตั้งใจทานข้าว”
เซี่ยชีหรั่นรับชามของตัวเองมาทานข้าวอย่างตั้งอกตั้งใจ ทานเสร็จแล้ว เย่เชินหลินก็ให้บริกรเก็บจานชามออกไป และอุ้มเซี่ยชีหรั่นมาไว้บนตักตัวเอง