สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 128 สาวใช้ตัวแสบ 32

ตอนที่ 128 สาวใช้ตัวแสบ 32
เธอถอนหายใจอยู่ภายในใจ เธอไม่มีเสื้อผ้าอะไรใส่ได้อีกแล้ว เสื้อผ้าที่สะอาดก็ไม่มีแล้ว
ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบฉีกเสื้อผ้านะ เขาไม่เข้าใจว่าเสื้อผ้าของเขาเยอะ ไม่ได้หมายถึงว่าคนอื่นจะเหมือนเขาไม่ต้องกังวลว่าจะใส่อะไรใช่ไหม
เธอหย่อนขาสองขาที่อ่อนล้า เพิ่งเดินมาถึงที่ประตู เขายืนอยู่ด้านหลังถามอย่างเบาๆ “จะไปไหน”
“คุณเย่ ฉันไปหยิบเสื้อผ้าอาบน้ำ”
“ก็ไปอาบเถอะ วันนี้ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า อยู่ที่ห้องของฉันหนึ่งวัน”
อะไรนะ เธอไม่ใช่ว่าฟังผิดไปแล้ว ร่างกายเปล่าเปลือยอยู่ภายในห้องเขาทั้งวัน เธออึดอัดมาก
“คือ คุณเย่ อย่างนี้คงไม่ดีค่ะ ฉันยังเป็น…….. ”เขากวาดสายตามองใบหน้าเขินอายที่หาดูยากของเธอ ในใจมีความสุขบ้างเล็กน้อย กลับไม่แสดงออกสีหน้า มองสีหน้าแล้วก็ยังดูขี้เหร่
“ฉันรู้สึกดีมาก ฉันชอบความรู้สึกที่สามารถเพลิดเพลินได้ตลอดเวลา”เขาพูดอย่างราบเรียบ ทำให้เธอคิดว่าเขาจิตใจวิกลจริตไปแล้ว
เธอเป็นของเล่นของเขา อาหาร เขาเคยพูดอย่างนั้น เธอไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธได้เลย
ไม่ได้รับอนุญาตกลับห้องไปเอาเสื้อผ้า เธอทำได้เพียงพันรอบผ้าห่มเตียงผืนนั้นไปที่ห้องอาบน้ำของเขา โชคดีที่เขาไม่ต้องการให้เธอเปลื้องผ้า
อาบน้ำเสร็จออกมาแล้ว เธอพันรอบผ้าห่มเตียงผืนนั้นนั่งอยู่บนเตียงของเขา
ได้ยินเสียงเคาะประตูในเวลานี้พอดี เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตื่นตระหนกโดยไม่รู้ตัว
เธอดึงเอาผ้าห่มให้สูงขึ้นอีกนิด ในเวลาเดียวกันมองขอความช่วยเหลือไปทางเย่เชินหลิน
“ไม่เป็นไร ที่จริงมองไม่เห็นอะไร”เขาพูดอย่างไม่แยแส
เธออับอายจะตายแล้ว มองไม่เห็นได้อย่างไร กลางวันแสกๆแล้วเสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ เป็นใครก็เห็น คิดว่าเธอเป็นคนอย่างไรกัน
“เข้ามา”เย่เชินหลินพูดเสียงดังหนึ่งคำ เซี่ยชีหรั่นอยากให้เตียงมีโพรงใหญ่อย่างที่สุด สามารถให้เธอเจาะเข้าไป เธอที่ดูสับสนวุ่นวายกลับทำให้เขารู้สึกสนใจมาก ถ้าคนที่เข้ามาเป็นผู้ชาย เขาจะไม่ให้อีกฝ่ายมองเห็นอย่างแน่นอน แต่เขารู้ว่าคนที่จะเข้ามาเป็นใคร จึงทำเป็นไม่สนใจเลยสักนิดเดียว
ประตูเปิดแล้ว ส้งหลิงหลิงเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เรียกเบาๆ “น้องหรั่น ฉันพาจิ่วจิ่วเอาอาหารเช้ามาส่งให้เธอแล้ว”
รอยยิ้มของเธอหยุดชะงักชั่วคราวเมื่อเธอมองเห็นเซี่ยชีหรั่นที่กำลังอึดอัดใจ แกล้งทำเป็นเงียบปิดปากไม่พูดในทันที พูดยิ้มเยาะ“น้องหรั่นเธอลำบากแล้ว กินให้เยอะหน่อย”
ลำบากแล้ว คำสามคำนี้ เธอยิ่งฟังยิ่งรู้สึกอึดอัดใจได้อย่างไรกัน คล้ายกับในสมัยโบราณที่ฮองเฮาพูดกับสนมน้อย
เธอดึงผ้าห่มอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ และยิ้มอ่อนตอบคำพูดของเธอ “ท่านลำบากแล้วค่ะ ฉันจะกล้ารบกวนท่านมาด้วยตัวเองได้อย่างไร”
เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มอ่อนๆ ที่จริงแล้วเธอเป็นคู่หมั้นของเย่เชินหลิน แต่เธอนอนกับคู่หมั้นของเธอ แล้วเธอยังพูดว่าเธอลำบาก จะให้เธอสามารถพูดอะไรได้อีก
จิ่วจิ่วมองเห็นเซี่ยชีหรั่นที่เป็นอยู่อย่างนี้ ใบหน้าแดงก่ำ แต่ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา และดีใจไปกับเธอด้วย
เธอเป็นเพียงคนรับใช้ไม่มีอะไรจะพูดได้ ทำได้เพียงเสิร์ฟอาหารเช้าวางไว้ข้างหน้าเธอ
พวกเธอมีตำแหน่งเดียวกัน ตอนนี้จิ่วจิ่วรับใช้เซี่ยชีหรั่น ต้องขอโทษจริงๆ อยากขยับไปข้างหน้าไปรับ แต่กลัวว่าผ้าห่มจะหลุดที่น่าเกลียด ทำได้เพียงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับเขยื้อน
อันที่จริงจิ่วจิ่วไม่ได้สนใจ นับตั้งแต่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ รู้สึกได้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นนางสนมในอนาคตอย่างแน่นอน เธอค่อนข้างมั่นใจในความคิดนี้
กลัวว่าข้างกายของเย่เชินหลินจะมีผู้หญิงเพิ่มอีก เธอรู้สึกว่าไม่มีใครจะมาแทนที่ตำแหน่งของเธอในใจของเย่เชินหลินได้ ก็ไม่รู้ว่าทำไม เธอคิดว่าร่างกายเธอมีประกายออร่า อย่างไรก็ตามเธอชอบมันเป็นพิเศษ และเธอยังนับถือผู้หญิงคนนี้อย่างหาสาเหตุไม่ได้ ที่ยิ่งต้องพูดคือคุณชายที่มีแววตาอันน่าซาบซึ้ง
มองดูออกความทุกข์ของเธอ จิ่วจิ่วเดินไปข้างหน้าสองก้าว นำถาดอาหารวางไว้ที่ชั้นวางบนหัวเตียง แล้วหยิบโจ๊กข้าวโอ๊ตหนึ่งชามส่งให้เธอหลังส่งยิ้มให้เธอ
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูด เซี่ยชีหรั่นก็มองเห็นนัยน์ตาเธอมีความยินดีสองคำนี้
เธอแสดงความจริงใจที่เธอมีความสุข อันที่จริงในใจเธอไม่มีความรู้สึกว่าถูกเย่เชินหลินเหยียบย่ำอะไร เป็นเรื่องที่ควรค่าน่ายินดี แต่เธอยังคาดหวังว่าจิ่วจิ่วจะรู้สึกได้ว่าเธอมีความสุข
เธอก็ยิ้มคืนกลับให้จิ่วจิ่ว หน้าแดงระเรื่อ ใบหน้าที่อ่อนโยนแบบนี้ทำให้จิ่วจิ่วรู้สึกถูกทำให้ชุ่มชื้นจากผู้หญิงสวย เป็นไปไม่ได้ที่ในชีวิตนี้ของเธอจะหาเจอคนที่เหมือนคุณชายสง่างามอย่างนี้แล้ว ได้เพียงหันกลับไปมองคนที่ผ่านมา ยังมีผู้ชายที่ห่วงใยเธอก็พึงพอใจพอแล้ว แต่ว่าอัศวินขี่ม้าขาวของเธออยู่ที่ไหนนะ
เซี่ยชีหรั่นยังไม่แตะโจ๊ก คิดว่าจิ่วจิ่วและส้งหลิงหลิงยืนอยู่ที่นี่ เธอมีเพียงผ้าห่มพันตัวเอาไว้จะให้นั่งบนเตียงของเย่เชินหลินทานอาหารดูไม่น่าเหมาะสม
เธอไม่คิดทำอย่างนั้น ที่จริงน่าอึดอัดเป็นอย่างมาก
เย่เชินหลินกวาดสายตาไปทางผู้หญิงสองสามคนนี้ เตือนส้งหลิงหลิงอย่างไม่แยแสหนึ่งประโยค “เอาอาหารเช้ามาให้แล้วยังไม่ไปอีก”
รอยยิ้มบนใบหน้าของส้งหลิงหลิงกลับแข็งด้าน เธอรู้ว่าเธอต้องขอโทษเซี่ยชีหรั่น แล้วก็ยังต้องทำตามความต้องการของเย่เชินหลิน ขอโทษอย่างความจริงใจมาก
แต่เธอไม่อยากทำต่อหน้าจิ่วจิ่ว อย่างนี้เธอจะรู้สึกเสียหน้าเสียศักดิ์ศรี
เย่เชินหลินไม่คิดอย่างนั้น เขาคิดว่าเธอกล้าเย่อหยิ่งต่อคนที่เขาชอบ เป็นตัวเองที่ต้องเสียเกียรติก่อน กับคนอย่างนี้ เขาต้องลงโทษอย่างรุนแรง
เขาถามแล้ว ส้งหลิงหลิงก็ยังทำอะไรไม่ถูก เพียงพูดอย่างเบาๆกับเซี่ยชีหรั่น“น้องหรั่น ฉันขอโทษ”
พูดเสร็จ เธอมองตาของเย่เชินหลินมองแล้วมองอีก ที่เยือกเย็น อาจจะคิดว่าเธอแสดงออกไม่แข็งแรงพอ
เพื่อส้งซูหาว และเพื่อความสุขรุ่งโรจน์ทั้งชีวิต ส้งหลิงหลิงตัดสินใจยอมทุ่มสุดตัวแล้ว