สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1286 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1186

บทที่ 1286 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1186
คำพูดของหม่าลี่ทำให้เซี่ยชีหรั่นตะลึง คนที่ใกล้ชิดที่สุด อ้ายหลอนหรือ กว๋อเหาหรือว่าจะเป็นคุณพ่อแท้ๆของหยวนหยวน กั๋วเจี้ยน กันนะ
“เด็กน้อย หยวนหยวนจะต้องถูกคนคนหนึ่งในครอบครัวนี้ฆ่าตายอย่างแน่นอน ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ว่าไม่สามารถปล่อยให้บ้านตระกูลหวาตกอยู่ในกำมือของคนคนนั้นเด็ดขาด เธอต้องช่วยฉันนะ”
หม่าลี่ปาดน้ำตาทิ้งไปแล้ว ก็มองไปทางเซี่ยชีหรั่นด้วยท่าทางสงบนิ่ง กำมือเซี่ยชีหรั่นเอาไว้แน่น
“คุณย่า หนูไม่รู้ว่าจะช่วยคุณย่าอย่างไรค่ะ” เซี่ยชีหรั่นกุมมือหม่าลี่เอาไว้ หม่าลี่หยิบเอกสารมอบอำนาจฉบับหนึ่งออกมา และเอ่ยว่า “การประชุมสรุปผลประจำปีที่บริษัทในวันพรุ่งนี้ เธอไปเข้าประชุมแทนฉัน นี่เป็นหนังสือมอบอำนาจของฉัน เธอเก็บเอาไว้ให้ดี”
เซี่ยชีหรั่นเอ่ยด้วยความลำบากใจว่า “แต่ว่าถึงอย่างไร หนูก็ไม่ได้เป็นคนบ้านตระกูลหวานะคะ”
“เธอเป็นหลานสาวของย่า และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป” หม่าลี่มองเซี่ยชีหรั่น ทั้งยังกุมมือเธอเอาไว้แน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความหวัง
วันรุ่งขึ้น ภายในห้องชุมกว้างใหญ่ เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ในตำแหน่งสูงสุด ตำแหน่งที่ต่ำลงมาอีกหลายสิบคนล้วนมีอายุมากกว่าเซี่ยชีหรั่น แต่กลับต้องฟังคำสั่งของหญิงสาวคนนี้
“เกรงว่าคุณหนูจะไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการวางแผนและจัดการบริหารสักเท่าไรนะ” กรรมการบริหารท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีเสียดสีเย็นชา ให้เขามาทำงานภายใต้การจัดการดูแลของนังหนูไร้เดียงสาคนหนึ่ง เขาไม่ยอมรับ
“นี่คือหนังสือมอบอำนาจของคุณย่าหม่าลี่ ถ้าหากว่าคุณไม่ยอมรับ ก็สามารถอ่านดูได้” เซี่ยชีหรั่นมองกรรมการที่เอ่ยพูด และวางหนังสือมอบอำนาจไว้ด้านหน้ากรรมการท่านนั้น
“ตอนนี้ผู้ถือหุ้นรายใหญ่ก็ไม่สบายอยู่ ใครจะไปรู้กันว่าสติสัมปชัญญะของเธอชัดเจนแจ่มแจ้งดีหรือไม่ หนังสือมอบอำนาจได้ปลอมขึ้นมาหรือไม่” ชายคนนั้นแค่นเสียงเย็น
กว๋อเหาและอ้ายหลอนสบตากันแล้ว ล้วนคิดว่าเซี่ยชีหรั่นเก็บมันเอาไว้ได้อย่างไร เห็นอยู่ชัดๆว่าเป็นแม่ของตัวเอง แต่กลับมอบอำนาจของบริษัทให้กับคนนอกคนหนึ่ง เรื่องนี้ใครก็ยอมไม่ได้ตั้งนั้น
“แม้ว่าจะไม่มีหนังสือมอบอำนาจ พวกคุณก็ต้องฟังเธอเช่นกัน” เซวียเหวินยูนก้าวเข้ามาจากประตูห้องทำงานอย่างสบายใจ นั่งลงข้างกายเซี่ยชีหรั่น โยนเอกสารฉบับหนึ่งลงบนโต๊ะ พลางเอ่ยว่า “ผมมอบสิทธิ์ผู้ถือหุ้นจำนวน 30% ผมให้อยู่ในความควบคุมดูแลของคุณเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้ถือหุ้นที่ใหญ่ที่สุดในบริษัทแล้ว ทางที่ดี พวกคุณควรจะระมัดระวังท่าทีของตัวเองด้วย”
อ้ายหลอนมองไปที่เซวียเหวินยูน นัยน์ตาแทบจะมีไฟปะทุออกมา แต่กลับไม่สามารถทำอะไรเขาได้ กว๋อเหาตบมืออ้ายหลอนใต้โต๊ะ ส่งสัญญาณให้ฝ่ายตรงข้ามอดทนรอดูเหตุการณ์ไปก่อน
“OK ในเมื่อคุณมีหุ้นอยู่ในมือจริงๆ อย่างนั้นผมก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วเช่นกัน เริ่มประชุมกันเถอะ” ชายคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้ แค่นเสียงเอ่ยด้วยความโมโห ร่างกายอวบอ้วนนั้นทำให้เก้าอี้ส่งเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดออกมาจากน้ำหนักที่กดทับ
“ผู้ถือหุ้นใหญ่สุดยังไม่ได้พูดให้เริ่มประชุม ก็ยังไม่ถึงคิวที่คุณจะพูดนะครับ” เซวียเหวินยูนเอ่ยเบาๆ เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจที่ชายคนนั้นรังแกเซี่ยชีหรั่นก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก
ชายคนนั้นโกรธจนหน้าแดงก่ำแต่ก็จนปัญญา คนหลายสิบคนในห้องทำงานล้วนมองไปทางเซี่ยชีหรั่นตาปริบๆ เซวียเหวินยูนพยักหน้าให้กับเซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน
“เริ่มกันเถอะ”
“ผมก่อนแล้วกัน เป้าหมายมาตรฐานการวางแผนดำเนินธุรกิจทั้งหมดของพวกเราในไตรมาสนี้เป็นแบบนี้ครับ” ชายคนก่อนหน้านี้ยังคงไม่เลิกรา ดูแคลนเซี่ยชีหรั่นอยู่ในใจ ถึงอย่างไรพูดไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เข้าใจ
“กรุณารอสักครู่ค่ะ ปัญหาที่คุณพูดเมื่อครู่นี้ อาจจะมีช่องโหว่เล็กน้อย” เซี่ยชีหรั่นหยิบรายงานที่ชายคนนั้นส่งมอบให้กับเบื้องบนขึ้นมา และชี้จุดผิดพลาดนั้นออกมา มองไปทางชายคนนั้นยิ้มๆ
ผู้คนรอบด้านล้วนกำลังดูเรื่องตลก แก้มสองข้างของชายคนนั้นพองลม คล้ายกับกบที่กำลังท้อแท้ตัวหนึ่ง ที่ยังคงอ่านต่อไปภายใต้สายตาเร่งเร้าของเซี่ยชีหรั่น คนที่อยู่ในที่ประชุมล้วนให้ความสนใจมากขึ้น และไม่กล้าที่จะดูแคลนเซี่ยชีหรั่นอีก
“วันนี้ลำบากทุกคนแล้ว ถ้าหากไม่มีเรื่องอะไรอีกก็จบการประชุมเถอะค่ะ” เซี่ยชีหรั่นมองทุกคนยิ้มๆ ในที่ประชุมมีเสียงปรบมือดังขึ้น สายตาของเซวียเหวินยูนตกลงบนร่างของอ้ายหลอนและกว๋อเหา ส่งยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้งให้ อ้ายหลอนหน้าซีดเผือด ปรบมือตามในทันที
“กรุณารอสักครู่ครับ ท่านประธานเย่ของพวกเราก็ต้องการเข้าร่วมการประชุมด้วย” จางเฟิงอี้ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู หันไปทางเซี่ยชีหรั่นอย่างให้เกียรติ
เย่เชินหลิน เขามาทำอะไรกัน เซี่ยชีหรั่นลนลานจนทำแก้วน้ำบนโต๊ะคว่ำ เซวียเหวินยูนจับมือเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ ส่ายหน้าเล็กน้อย
หลังจากเย่เชินหลินเดินเข้ามาแล้ว สายตาก็ตกลงบนมือที่ประสานกันอยู่ของคนทั้งคู่ สายตาที่เย็นชาแต่เดิมนั้นก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนใจสั่นระรัวมากยิ่งขึ้น “ดูท่าผมจะพลาดเรื่องสนุกไปไม่น้อยเลย” เย่เชินหลินเอ่ยพูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ” เซวียเหวินยูนเอ่ยเรียบๆ กระชับมือเซี่ยชีหรั่นที่เตรียมจะดึงออกไปแน่นกว่าเดิม
เย่เชินหลินคิ้วขมวด ท่าทีกำเริบเสิบสานของทั้งสองคนทำให้ในใจเขามีไฟสุมอยู่กองหนึ่ง “ทำไมหรือ พวกคุณใช้ท่าทีแบบนี้ในการพบกับผู้ใต้บังคับบัญชาที่ถือครองทรัพย์สิน 80% หรือ”
คำพูดของเย่เชินหลินทำให้คนที่อยู่ในที่ประชุมฮือฮาขึ้นมาทันที ใครไม่รู้บ้างว่า สิ่งที่มีมูลค่าที่สุดของบ้านตระกูลหวาก็คือที่ดินผืนนั้น “วันนี้คุณมาทำอะไรคะ” เซี่ยชีหรั่นปรับสภาพจิตใจให้ดีขึ้น ดึงมือออกมาจากมือของเซวียเหวินยูน ส่งสายตาให้เซวียเหวินยูนวางใจ
การเคลื่อนไหวของทั้งสองคนนั้นโหมไฟโทสะของเย่เชินหลินที่ดูอยู่ให้มากขึ้น เซี่ยชีหรั่นเห็นสายตาเฉยเมยของฝ่ายตรงข้ามแล้ว หัวใจก็รู้สึกโศกเศร้า ตอนนี้กระทั่งตัวเองพูดจาก็ทำให้เขาหงุดหงิดแล้วหรือ
เย่เชินหลินหน้าตึง โบกมือครั้งหนึ่ง จางเฟิงอี้ก็นำสัญญาฉบับหนึ่งออกมา เย่เชินหลินเอ่ยว่า “นี่คือรายละเอียดการมอบอำนาจที่หม่าลี่มอบให้ผมกับมือในตอนแรก ตอนนี้ผมต้องการจะเอาคืน!”
เซี่ยชีหรั่นคิดถึงหม่าลี่ที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยแล้ว ก็กัดฟันเอ่ยว่า “จะรออีกสักหน่อยไม่ได้เลยหรือคะ ถึงอย่างไร คุณย่าเธอก็เหลือเวลาเพียงแค่นั้นแล้ว รอเธอจากไปก่อนไม่ได้หรือคะ”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้ง นัยน์ตามีประกายความอ่อนโยนพาดผ่าน เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคงว่า “รอไม่ได้แล้ว แค่ชั่วขณะหนึ่ง ผมก็รอไม่ไหวแล้ว”
เย่เชินหลิน คุณอย่ารังแกผู้อื่นมากเกินไปนะ!” อ้ายหลอนลุกขึ้นยืน ชี้นิ้วด่าเย่เชินหลิน
เซวียเหวินยูนมองเย่เชินหลิน คิดจะมองหาเหตุผลจากสีหน้าของเขาในการทำเช่นนี้สักเล็กน้อย แต่กลับพบว่าสายตาของฝ่ายตรงข้ามมีเพียงแค่ความเด็ดขาดเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการเท่านั้น
“ฝันไปเถอะ ของของคุณย่า ฉันจะต้องช่วยเธอปกป้องเอาไว้จนถึงช่วงเวลาสุดท้าย จนกระทั่งเธอจากไป!” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้า มองไปทางเย่เชินหลินอย่างแน่วแน่
เย่เชินหลินจ้องมองเซี่ยชีหรั่นแวบหนึ่ง ริมฝีปากบางที่มีสีเลือดเล็กน้อยปิดแน่นสนิท ในตอนที่เซี่ยชีหรั่นนึกว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดอะไร เย่เชินหลินก็เอ่ยเรียบๆเพียงแค่ว่า “ตามใจคุณ”
เขาหมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว มือของเซี่ยชีหรั่นยื่นออกไปข้างหน้า ก้าวเท้าเดินไปทางประตูตามจิตใต้สำนึก แต่มือกลับถูกจับเอาไว้แน่น เซี่ยชีหรั่นหันหน้ากลับไป เซวียเหวินยูนส่ายหน้า
เซี่ยชีหรั่นกัดฟันสะบัดมือของเซวียเหวินยูนออก กุมท้องวิ่งไปตามทิศทางที่เย่เชินหลินจากไป “ประธานเย่ครับ จะไม่บอกกับคุณผู้หญิงสักหน่อยหรือครับ ผมเห็นว่าเธอเสียใจมาก บอกเธอว่า ทั้งหมดนี้ล้วนทำเพื่อล่อให้คนที่อยู่เบื้องหลังลงมือ” จางเฟิงอี้เอ่ย มองเย่เชินหลินที่สีหน้าไม่ค่อยดี
เย่เชินหลินมองไปนอกบานหน้าต่างด้วยสายตาเมินเฉย ยื่นมือออกมาทุบที่หน้าอก พึมพำเสียงเบาว่า “ทำไมถึงได้เจ็บขนาดนี้กัน ความรู้สึกเจ็บปวดใจเป็นแบบนี้เองหรอกหรือ”
บริเวณทางเลี้ยวมีเงาร่างอันคุ้นเคยวิ่งมาด้วยความเร่งรีบ เย่เชินหลินยื่นมือออกไปหยุดประตูลิฟต์โดยสารที่กำลังจะปิดลงตามสัญชาตญาณ จางเฟิงอี้รีบกดปุ่มอย่างรวดเร็ว เย่เชินหลินคิ้วขมวด ซ่อนมือข้างที่บาดเจ็บเอาไว้ด้านหลัง
“เย่เชินหลิน คุณรอก่อนค่ะ” เซี่ยชีหรั่นที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์โดยสาร หอบหายใจ มองมาทางเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว แม้ว่าจะปวดใจ แต่ความเจ็บปวดบนมือที่ส่งมาเป็นพักๆนั้น ทำให้เย่เชินหลินมีสติเต็มเปี่ยม
รักเธอ มีเพียงแค่ใช้วิธีการเช่นนี้มาปกป้องเธอ
“ในตอนแรก คุณเคยพูดว่า เรื่องที่ฉันต้องการจะทำ คุณก็จะอยู่เป็นเพื่อนฉัน ดังนั้นตอนนี้คุณคิดจะล้มเลิกแล้วหรือคะ” เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงก่ำ มองไปทางเย่เชินหลินทั้งแบบนี้ นัยน์ตากลมโตเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เต็มไปด้วยความร้อนรนที่ต้องการจะยืนยัน
สายตาของเย่เชินหลินผละออกจากไหล่ของเซี่ยชีหรั่นไปมองลูกนกตัวหนึ่งที่อยู่นอกหน้าต่าง สุดท้ายแล้วลูกนกตัวนั้นก็คิดอยากจะบินออกจากรัง กางปีกบินอยู่หลายครั้ง สุดท้ายแล้วก็ยังบินไม่ขึ้น
“เซี่ยชีหรั่น ตอนนี้ ไปจากบ้านตระกูลหวาเสียเถอะ” เย่เชินหลินเอ่ยเรียบๆ
“ตอบคำถามของฉัน คุณวางแผนจะล้มเลิกแล้วใช่ไหมคะ” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างยากลำบาก พบว่าสายตาของฝ่ายตรงข้ามไม่ได้มองมาที่ตัวเองเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
ลูกนกกางปีกลองบินอยู่อีกหลายครั้ง สุดท้ายแล้วก็ตกลงไปจากรัง ร่างกายของเย่เชินหลินที่โน้มไปด้านหน้าเล็กน้อยนั้นถอยกลับมาอย่างรวดเร็ว เสียงร้องอันงดงามของนกดังขึ้น ลูกนกนอกหน้าต่างค่อยๆบินสูงขึ้นมา มองดูโลกที่แปลกใหม่ใบนี้
“เซี่ยชีหรั่น พยายามต่อสู้กับผมเถอะ ให้ผมได้เห็นหน่อยว่า คุณสามารถทำเพื่อบ้านตระกูลหวาได้ถึงขนาดไหน” เย่เชินหลินเบนสายตาจากนอกหน้าต่างมาที่เซี่ยชีหรั่นอย่างอารมณ์ดี
เซี่ยชีหรั่นมองประตูลิฟต์โดยสารที่ปิดตัวลงอย่างช้าๆ คิดอยากจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อคว้าอะไรเอาไว้ แต่ร่างกายกลับถูกเซวียเหวินยูนพลิกกลับให้หันหลังใส่เย่เชินหลิน “อย่ามอง อย่าฟัง และอย่าไป เซี่ยชีหรั่น” เซวียเหวินยูนก้มหน้ามองเซี่ยชีหรั่น
เสียงกังวานของประตูลิฟต์โดยสารที่ปิดลงดังขึ้น ในที่สุดหน่วยตาของเซี่ยชีหรั่นก็แบกรับน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเอาไว้ไม่ไหว น้ำตาเม็ดใหญ่ร่วงหล่นลงบนพื้นทีละหยดๆ เซวียเหวินยูนยื่นมือออกไปรับ ก็รู้สึกร้อนลวกในหัวใจ
“ประธานเย่ ต้องการไปโรงพยาบาลไหมครับ” จางเฟิงอี้มองแขนที่ฟกช้ำของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินยิ้ม เงยหน้าขึ้น มองไปยังทิศทางของเซี่ยชีหรั่นราวกับครุ่นคิดอะไรอยู่ พลางเอ่ยเสียงเรียบว่า “ปล่อยมันไว้เถอะ”
“คุณเซี่ย วันนี้เป็นวันที่เจ้านายต้องตรวจสุขภาพ คุณลืมไปแล้วหรือคะ” ข่าเอ๋อเห็นท่าทางไม่ค่อยดีของเซี่ยชีหรั่นจึงเอ่ยขึ้น
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ และได้สติขึ้นมาทั้งที่หน้าผากชื้นไปด้วยเหงื่อ มองไปยังห้องที่ว่างเปล่าแล้วก็อดกลั้นต่อความยากลำบากที่จะหลุดพ้น คืนวันนี้ทั้งบ้านตระกูลหวาเหลือคนน้อยลงยิ่งกว่าเดิม มีเพียงแค่ตัวเธอเองกับข่าเอ๋อ
“แกร๊ก” ที่มุมหนึ่งภายในห้องมีเสียงดังลอยมาเบาๆ ความเร็วในการเดินขึ้นชั้นบนของเย่เชินหลินช้าลง ห้องของตัวเองไม่ได้ถูกคนลึกลับสนใจมานานมากแล้ว นึกถึงชายในรูปภาพนั้น เซี่ยชีหรั่นลูบติ่งหูตามจิตใต้สำนึก
ติ่งหูที่ว่างเปล่า ไม่มีต่างหูหยกมรกตที่เย่เชินหลินใส่ให้กับมือนานแล้ว เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ เสียงภายในห้องดังขึ้นเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นยกชายกระโปรง เดินเข้าไปใกล้ประตูอย่างแผ่วเบา
เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูอย่างไร้ซุ่มเสียง เดินเข้ามาเงียบๆ ภายในห้องไม่มีใคร มีเพียงแค่วิกผมหนึ่งอันที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง
กว๋อเหาที่แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินออกมาจากห้องน้ำ และนั่งลงบนเก้าอี้ สวมวิกผมอย่างสบายใจ แต่เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ด้านหลังแล้ว ก็ตะโกนร้องออกมาว่า “หยวนหยวนหรือ”
“คุณเป็นอะไรหรือ” เซี่ยชีหรั่นเห็นสีหน้าหวาดกลัวของกว๋อเหาแล้วก็รู้สึกถึงความผิดปกติอยู่บ้าง
“คุณอย่าเข้ามานะ ไม่ต้องยุ่งเรื่องของผม!” กว๋อเหาถอยหลังกรูด มือทั้งคู่สะบัดไปมาอย่างแรง เซี่ยชีหรั่นเห็นสีหน้าท่าทางที่แปลกประหลาดของกว๋อเหาแล้ว ก็ไม่กล้าก้าวไปข้างหน้า และเตรียมตัวจะเปิดประตูเรียกผู้ดูแลบ้านมา