สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1298หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1198

บทที่1298หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1198
รถค่อยๆตามรถคันหน้าไปอย่างช้าๆ เซี่ยชีหรั่นตามไปอย่างร้อนใจ กระทั่งมาถึงทางแยกเล็กๆ ไม่รู้ว่ารถคันนั้นเลี้ยวไปทางไหน ไม่เห็นแม้แต่เงา
“รถล่ะ？”เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นอย่างร้อนใจ
“อาจจะตามไม่ทันแล้วครับ ถนนในลอสแอนเจลิสค่อนข้างซับซ้อน”คนขับรถยักไหล่มองไปยังเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นรีบหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมา แล้วหยิบเงินหยวนออกมากองหนึ่ง
“ขอโทษนะคะ พอดีฉันลืมแลกเงินมา สามารถใช้เงินหยวนแทนได้ไหมคะ？”เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างเกรงใจ
“ไม่ได้ครับ！พวกคุณนักท่องเที่ยวจีนทำไมถึงได้ไม่เป็นมิตรแบบนี้ล่ะ！”คนขับรถพูดขึ้นไม่ยอมปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นจากไป
“คุณรีบปล่อยฉันไปนะ ฉันต้องรีบไปตามหาลูกสาวของฉันจริงๆ！”เซี่ยชีหรั่นอยากที่จะเปิดประตูออก
คนขับรถรีบล็อกประตูทันที แล้วขับรถนำเซี่ยชีหรั่นไปสถานีตำรวจ ภายในสถานีตำรวจ เซี่ยชีหรั่นนั่งกุมเข่าอย่างน่าสงสาร คนผิวดำที่อยู่ข้างๆพูดปลอบใจขึ้นว่า：“ไม่เป็นไรหรอก！คนจีน！อย่าเศร้าไปเลย ผมถูกจับมาที่นี่ก็เพราะกินข้าวไม่จ่ายเงินเหมือนกัน ดีใจที่ได้เป็นเพื่อนกับคุณ！”
“ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับคุณที่นี่”เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ แต่ก็ยังคงยื่นมือออกไปจับมือกับคนผิวดำนั้น
คนผิวดำมองไปยังเซี่ยชีหรั่น และจู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า：“หากคุณได้ออกไป คุณช่วยบอกแฟนผมหน่อยได้ไหม ผมกลัวเขาหาผมไม่เจอ”
“ถ้ารู้ว่าแฟนจะเป็นห่วง ก็ไม่ควรกินอาหารแล้วไม่จ่ายตังส์นะ！”เซี่ยชีหรั่นพูดพึมพำ คนผิวดำมองเซี่ยชีหรั่นพลางพูดขึ้นว่า：“คุณก็นั่งรถไม่จ่ายตังค์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ อย่าคิดว่าผมไม่ได้ยินนะ！”
“เซี่ยชีหรั่น？”ตำรวจผิวขาวเดินออกมาจากในห้อง ใช้ภาษาจีนพูดด้วยสำเนียงแปลก เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า และเข้าสู่ห้วงความคิดของตนอีกครั้ง
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากพื้น รองเท้าสีดำคู่นั้นหยุดที่เบื้องหน้าของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมา เย่เชินหลินมองตนด้วยสายตาเย็นชา
“ใช้พาสปอร์ต ของตนเองแลกกับของคนอื่น？”ในมือของเย่เชินหลินถือพาสปอร์ต ที่เซี่ยชีหรั่นใช้ในการขึ้นเครื่องบินพลางถามขึ้นว่า：“แล้วขึ้นเครื่องได้ยังไง？”
“ทำศัลยกรรม”เซี่ยชีหรั่นพูดพึมพำ เย่เชินหลินหัวเราะออกมาเบาๆพลางยื่นมืออกไป ไม่สนใจเลยว่าเหล็กกั้นที่สกปรกนั้นจะทำให้เสื้อสูทของตนเปื้อน
มือวางไว้บริเวณท้ายทอยแล้วดันเซี่ยชีหรั่นเบาๆเพื่อให้โน้มมาพิงตนเอง ดวงตาคู่หนึ่งสำรวจเซี่ยชีหรั่นอย่างละเอียด จู่ๆก็ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า：“ให้ผมดูซิว่าศัลยกรรมขนาดไหน ถึงทำให้คุณกล้าขนาดนี้”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเย่เชินหลินโมโหจริงๆ จึงไม่พูดอะไรออกมา เย่เชินหลินเหลือบตามองเห็น ข้อมือของเซี่ยชีหรั่นมีรอยเขียวช้ำ น้ำเสียงก็ยิ่งเย็นชาขึ้น：“ทำไมถึงบาดเจ็บได้ล่ะ？”
“ฉันลืมพกเงินดอลล่ามา คนขับรถดึงฉัน ฉันก็เลยได้รับบาดเจ็บ”เซี่ยชีหรั่นตอบตามความจริง
เย่เชินหลินเม้มปากและกวักมือ ตำรวจผิวขาวเดินเข้ามาพร้อมกับปล่อตัวเซี่ยชีหรั่น“เพื่อนชาวจีนอย่าลืมนะ แฟนของผม！แฟนของผม！”ชายผิวดำที่อยู่ข้างๆตะโกนร้องไม่หยุด
“แฟนของคุณ？”เย่เชินหลินเลิกคิ้ว เซี่ยชีหรั่นรีบพยักหน้าก่อนที่เย่เชินหลินจะระเบิดออกมาด้วยความโมโห จากนั้นก็ลากเย่เชินหลินออกมา
และสัมผัสกับอากาศที่หนาวเย็นอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นก็อดไม่ได้ที่จะจามออกมา เสื้อสูทที่มีกลิ่นบุหรี่อ่อนๆปกคลุมร่างกายของเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินไม่พูดไม่จา แขนถูกดึงเบาๆ เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นเบาๆว่า：“ทำไมไม่เห็นรถล่ะ？”
“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ？”เย่เชินหลินตอบอย่างไม่สบอารมณ์ พอลงจากรถก็รีบสอบถามคนรอบๆ พอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นถูกจับมาสถานีตำรวจก็รีบขึ้นรถแท็กซี่
“คุณนั่งรถแท็กซี่มา？”เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็ยิ้มอย่างขมขื่นว่า：“พวกเราคงต้องนั่งอีกรอบแล้วล่ะ”
เย่เชินหลินยักคิ้ว แล้วเดินมายังรถเก๋งที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดกับคนในรถสองสามประโยคพร้อมกับหยิบบัตรโกลด์การ์ดขึ้นมา “ยังไม่มาอีก”เย่เชินหลินพูดขึ้นกับเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นรีบเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว ฮีตเตอร์ที่อยู่ในรถทำให้ภายในรถอบอุ่นขึ้นมาก “ชูฉิงกับอ้าวเสว่จะทำยังไงล่ะ？”เซี่ยชีหรั่นที่นั่งอยู่ข้างๆเบาะคนขับพูดกับเย่เชินหลิน
“เซี่ยชีหรั่น หากครั้งหาคุณหายไปแบบดื้อๆอย่างนี้อีก ผมจะไม่เกรงใจคุณแล้วนะ”มือของเย่เชินหลินที่เดิมทีวางอยู่ที่พวงมาลัยลูบไปที่ศีรษะของเซี่ยชีหรั่น แววตาของเซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นอย่างตั้งใจ
แววตาของเย่เชินหลินจับจ้องอย่างไม่กระพริบ ทำให้เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะหน้าแดง เย่เชินหลินยิ้มและเอียง
ศีรษะจูบเธอ
เย่เชินหลินจูบอย่างอ่อนโยน ต่างจากบุคลิกที่แต่เดิมจะดูนิ่งขรึมเย็นชา ท่ามกลางความรีบร้อนในการตามหา ทำให้เย่เชินหลินตกใจ ความรู้สึกโดดเดี่ยวและสิ้นหวังท่ามกลางฝูงชนจำนวนมาก ทำให้เขาต้องการการปลอบโยน
“ปื๊ด ปิ๊ด”เสียงบีบแตรดังขึ้นกระทบหู เย่เชินหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นได้สติจึงรีบถอยไปข้างหลังเพื่อหลบจูบของเย่เชินหลินขณะที่กำลังจะผลักตัวออกมาอย่างรีบร้อน เย่เชินหลินก็นำมือที่ร้อนแรงวางลงที่เอวของเธอเรียบร้อยแล้ว
เย่เชินหลินมองป้ายทะเบียนรถจากกระจกหลังอย่างควบคุมอารมณ์ได้ เม้มปากแล้วขับรถจากไป ห้องในโรงแรมยังคงเป็นห้องในแบบของเย่เชินหลิน หรูหราอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่บนโซฟาอันว่างเปล่า และเปลี่ยนช่องอย่างอัตโนมัติ และดูภาพที่ปรากฎอยู่บนหน้าจออย่างหมกมุ่น
“มีเหตุการณ์ลักพาตัวเด็กเป็นจำนวนมากเกิดขึ้นในเมืองนี้ หวังว่าผู้ปกครองทุกท่านจะดูแลบุตรหลานอย่างดี โดยเฉพาะเมื่อออกไปข้างนอก！”น้ำเสียงอ่อนหวานของผู้ประกาศดังขึ้น
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ รีบกดเปลี่ยนช่อง “แม่ แม่อยู่ไหน รอร้องล่ะอย่าขายหนูเลย หนูช่วยงานได้หลายอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกวาดบ้าน หุงข้าว ซักผ้า สั่งหนูกลับไปหาแม่ของหนูเถอะนะ”เด็กวัยห้าหกขวบนั่งคุกเข่ากับพื้นพลางจ้องมองผู้หญิงคนหนึ่งด้วยความสงสาร มือน้อยๆแข็งและแดงจนเลือดออกจากความหนาวเหน็บ
เซี่ยชีหรั่นเริ่มร้องไห้ออกมา ในใจรู้สึกเสียใจที่ได้กระทำผิดไป รีโมทในมือของเธอถูกคนๆหนึ่งแย่งไป เย่เชินหลินเปลี่ยนช่องไปช่องอื่น และยกศีรษะของเซี่ยชีหรั่น เผชิญกับสายตาของเซี่ยชีหรั่น
“ทิ้งความคิดทั้งหมดของคุณไว้ที่ค้ำคืนในลอสแอนเจลิสแห่งนี้”
“แต่ว่าชูฉิงยังเด็กแล้วก็ยังมีอ้าวเสว่ หากหล่อนนำพวกเขาไปขายล่ะจะทำยังไง”เมื่อเซี่ยชีหรั่นคิดถึงเหตุการณ์ที่น่าจะเกิดขึ้นน้ำตาก็ไหลพราก
เย่เชินหลินถอนหายใจอีกครั้งพลางอุ้มเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นพยายามทรงตัว：“คุณจะทำอะไร ทำไมตอนนี้ถึงได้คิดเรื่องแบบนี้ได้ คุณนี่มันปีศาจจริงๆ！”
เย่เชินหลินตะลึงงัน แล้วยกริมฝีปากขึ้น เผยรอยยิ้มที่สวยงามออกมา พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงปีศาจว่า：“คุณคิดว่าผมจะทำอะไรเหรอ？”
ริมฝีปากของเย่เชินหลินขยับเข้าใกล้เซี่ยชีหรั่น ทำให้หัวใจเธออดเต้นแรงไม่ได้ ไม่นานทั้งสองก็มายังห้องหนังสือ เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นมานั่งบนเก้าอี้ เซี่ยชีหรั่นขยับตัวเล็กน้อย
ตูดของเธอถูกเย่เชินหลินตบเบาๆ ทำให้มีเสียงกังวานใสดังออกมา：“อย่าขยับมั่วซั่วสิ”
เก้าอี้ในโรงแรมกว้างและหนา เซี่ยชีหรั่นทำได้เพียงยอมอยู่ในอ้อมกอดของเย่เชินหลินอย่างเชื่องๆ เย่เชินหลินกดที่ปุ่มวีดีโอ ไห่ลี่หมินที่ปรากฎอยู่ในวีดีโอขยับคิ้ว：“หรั่น หรั่น？”
หรั่นหรั่นพยักหน้าอย่างกระอักกระอ่วนใจ แม้กระทั่งมือก็ไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหน เย่เชินหลินจับมือของเซี่ยชีหรั่น พลางพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า：“พูดต่อ”
ไห่ลี่หมินพยักหน้าแล้วพูดต่อ：“ผู้หญิงคนนั้นมีฐานะทางเศรษฐกิจไม่เลวเลย สามีทำธุรกิจอสังหา โปรเจคเล็กๆก็ทำเงินได้ไม่น้อย แต่ว่าหลังจากที่ไปเที่ยวอเมริกาลูกของพวกเขาก็ถูกขบวนการค้ามนุษย์จับตัวไป ผู้หญิงคนนั้นจึงกลายเป็นคนเสียสติ บางครั้งดูปกติ และบางครั้งก็เหมือนคนเสียสติ”
เย่เชินหลินมองไปยังไห่ลี่หมินพลางพยักหน้า จากนั้นก็ปิดวีดีโอพลางพูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า：“การที่ผมให้คุณดูก็เพราะผมอยากให้คุณชัดเจนว่าสิ่งเหล่านั้นไม่มีทางเกิดขึ้นแน่ ตอนนี้ชูฉิงปลอดภัยดี คนที่จับตัวเธอไปนั้นไม่มีทางเอาเธอไปขายแน่ๆ และก็ไม่ใช้ศัตรูของพวกเราด้วย”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าอย่างงงงวย แววตาอ่อนโยนที่ผู้หญิงคนนั้นมองลูกของตนนั้น เธอเข้าใจดีว่ามีเพียงผู้เป็นแม่เท่านั้นถึงจะมี
บริเวณท้องถูกสัมผัส และค่อยๆเคลื่อนไปด้านบน เซี่ยชีหรั่นรีบดึงเสื้อผ้าขึ้นมาปกปิดบริเวณนั้น พลางพูดขึ้นด้วยสีหน้าแดงก่ำว่า：“ยังไม่ได้อาบน้ำเลย！”
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว“คุณกำลังเชื้อเชิญผมเหรอ？”
เซี่ยชีหรั่นรีบส่ายศีรษะ ความร้อนระอุบริเวณหว่างขาทำให้เธอยากที่จะครุ่นคิด ร่างกายของเธอถูกอุ้มขึ้น เซี่ยชีหรั่นร้องด้วยความตกใจ：“ไปไหนคะ”
“อาบน้ำ”
ในห้องอาบน้ำ น้ำในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กระเพื่อมไปมา สามารถให้ผู้ใหญ่แช่ได้ถึงสามคน ราวกับสั่นสะเทือนไปตามเสียงที่ดังขึ้นรอบ ๆ ข้าง น้ำร้อนที่ทำให้เกิดหมอกลอยอบอวล หมอกลอยปกคลุมผนังรวมทั้งรายล้อมคนที่อยู่ด้านหลัง
ผนังที่เย็นยะเยือกและความร้อนจากด้านหลังของร่างกาย ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกไม่สบายตัวจนต้องขมวดคิ้ว จากนั้นศีรษะก็ถูกปะกบเข้าหากัน
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นไม่อาจที่จะแยกแยะได้แล้วว่าความร้อนระอุที่ตนรู้สึกนั้นมาจากน้ำหรือว่าเสียงกระซิบจากด้านหลัง
ยามดึก เย่เชินหลินมองดูเซี่ยชีหรั่นที่หลับลึกอยู่ข้างกาย พลางจูบเบาๆที่หน้าผากของเซี่ยชีหรั่น แล้วค่อยๆย่องเข้าไปในห้องหนังสือ ผนังของห้องหนังสือมีโทรทัศน์ขนาดใหญ่แขวนอยู่
“ประธานเย่ ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังพยายามซื้อหุ้นของบริษัทเย่ซื่ออยู่อย่างลับๆ อีกทั้งผู้บริหารระดับสูงต่างก็เริ่มไม่อยู่เฉยแล้วประธานหลี่กับประธานจางต่างก็ลาออกแล้ว เหลือเพียงประธานเย่ที่กำลังเตรียมการ ผมกำลังตรวจสอบบัญชีที่สวิตเซอร์แลนด์ของพวกเขาอยู่ ว่าจู่ๆ ก็มีเงินทุนจำนวนมหาศาลโอนเข้ามาใช่ไหม”
จางเฟิงอี้รายงานอย่างราบเรียบในวีดีโอ ราวกับว่าวิกฤตของบริษัทเย่ซื่อในครั้งนี้เป็นเพียงการประชุมเล็กๆปกติเท่านั้น เย่เชินหลินพยักหน้า สายตาเหลือบไปยังศีรษะของเด็กที่อยู่ข้างๆจางเฟิงอี้
เย่เชินหลินเลิกคิ้ว：“ลูกชายของคุณ？”
จางเฟิงอี้ยิ้มอย่างขมขื่น：“แม้ว่าจะการแบ่งของเซลล์ ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่จะโตเร็วขนาดนี้”มุมกล้องขยับเล็กน้อย หันมาทางเด็กชายผิวดำ
“เย่ป๋อ ความหมายของคุณผู้หญิงก็คือให้เขาได้เรียนรู้ตั้งแต่เด็กว่าจะช่วยเหลือเนี่ยนโม่ยังไง”เป็นครั้งแรกที่เย่เชินหลินมองเด็กชายคนนี้อย่างละเอียด
รูปร่างหน้าตาดี แววตามีความดื้อรั้นไม่ยอมคน แขนมีรอยแผลเป็นผีเสื้อรูปผีเสื้อ เด็กคนนี้ไม่เลวเลย เย่เชินหลินพยักหน้าบอกเป็นนัยว่ายอมรับ
เซี่ยชีหรั่นตกใจตื่น ในความฝันยังคงเห็นรอยยิ้มที่น่ารักของชูฉิง“ชูฉิง！”เซี่ยชีหรั่นละเมอพลางมุดเข้าไปในผ้าห่ม