บทที่1309 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1209
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า และถือชุดนักเรียนที่เด็กผู้หญิงเปลี่ยนออกมาจากห้องน้ำไว้ เธอกำลังจะแกะชุดผู้ป่วยออก ก็รู้สึกได้ถึงสายตาเร่าร้อนจากแผ่นหลัง เซี่ยชีหรั่นหันไปมองเย่เชินหลินอย่างเก้อเขินทำอะไรไม่ถูก: “คุณออกไปแป๊บนึงได้มั้ยคะ”
เย่เชินหลินยักคิ้ว แล้วนั่งกลับมาที่โซฟาอย่างพึงพอใจ มองเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยท่าทีที่ไม่งั้นก็จะไม่ยอมเลิกรา
มือทั้งสองข้างของเซี่ยชีหรั่นวางอยู่ที่สายBra เธอเก้อเขินจนหน้าแดงก่ำ
“จะพลาดอาหารเที่ยงแล้วนะ” เย่เชินหลินดูนาฬิกาและเร่งรัดเซี่ยชีหรั่นทางอ้อม
เซี่ยชีหรั่นท้องร้องโครกคราก มือทั้งสองวางอยู่บนกระดุมเสื้ออย่างสั่นเทา เธอปลดกระดุมครึ่งค่อนวันก็ปลดไม่ออก ยิ่งปลดยิ่งใจร้อน เซี่ยชีหรั่นดึงกระดุมบนเสื้อตัวเองอย่างรีบร้อน
มือคู่นึงจับมือของ เซี่ยชีหรั่นไว้ เย่เชินหลินช่วย เซี่ยชีหรั่นปลดกระดุมอย่างเอื่อยเฉื่อย ผิวพรรณที่ค่อยๆเผยออกมาในอากาศได้ขนลุกเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าไว้ไม่กล้ามองเย่เชินหลิน
จู่ๆตรงหน้ามืดมน เซี่ยชีหรั่นเอื้อมมือหยิบกระโปรงที่อยู่เหนือศีรษะและมองหน้าเย่เชินหลินไว้ เย่เชินหลินยักคิ้ว: “คุณกำลังเรียนเชิญให้ผมช่วยใส่เสื้อผ้าให้คุณเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นใส่เสื้อผ้าเองอย่างรีบร้อน พอปล่อยผมแล้วถึงหมุนตัวรอบนึงแล้วถามด้วยความตื่นเต้น: “เป็นยังไงบ้างคะ?”
เย่เชินหลินมองหน้า เซี่ยชีหรั่นแล้ว จู่ๆได้พูดว่า: “ผมไม่มีความชอบคบกับเด็ก”
เย่เชินหลินดึงตัวเซี่ยชีหรั่นมาแล้วเตรียมตัวจะไป แต่เซี่ยชีหรั่นกลับได้ดึงตัวเย่เชินหลินไว้ ชี้เสื้อผ้าของเขาไว้พร้อมพูดว่า: “คุณใส่แบบนี้ คนอื่นจะดูออกได้นะคะ”
เย่เชินหลินพูดอย่างราบเรียบ: “เพราะฉะนั้น?”
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งคิดจะทำตามวิธีของตัวเองต่อ พอมองแววตาที่เต็มไปด้วยการตักเตือนของเย่เชินหลินแล้ว เธอก้มหน้าพูดว่า: “คุณสามารถให้พวกเขาซื้อชุดมาชุดนึง อย่าลืมซื้อหมวกด้วยนะคะ”
ไม่นานเย่เชินหลินก็ได้ใส่กางเกงยีนส์สบายๆออกมา เขามองหมวกที่อยู่ในมือของ เซี่ยชีหรั่นแล้วเงียบกริบ เซี่ยชีหรั่นถือหมวกเดินมาที่ข้างกายของเย่เชินหลิน แล้วเขย่งขาอยากจับศีรษะของเขา แต่กลับพบว่าตัวเองเอื้อมไม่ถึง
เย่เชินหลินย่อตัวลงเล็กน้อย เพื่อให้มือของ เซี่ยชีหรั่นสามารถเอื้อมถึงศีรษะของตัวเอง มือเรียวเล็กของ เซี่ยชีหรั่นคอยปัดผมของเย่เชินหลิน และใส่หมวกให้เย่เชินหลิน: “เรียบร้อยแล้วค่ะ!”
เย่เชินหลินดึงมือของ เซี่ยชีหรั่นไว้และเดินออกจากโรงพยาบาลเหมือนคู่รักธรรมดา ระหว่างทางมีคนแก่เดินมาสองคน ต่างก็มองมือที่จับกันแน่นของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น
“บาปกรรมจริงๆ เด็กขนาดนี้ก็ยังกินได้ลงคอ”
“เห้อ ไม่พูดแล้ว ฉันจะกลับไปจับตาดูหลานสาวของฉันแล้ว สังคมสมัยนี้ช่างอันตรายจริงๆ”คนแก่สองคนจากไปด้วยเสียงซุบซิบ
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะจนท้องแข็ง ผิวพรรณมีการถูกตบส่งผ่านมาเบาๆ เย่เชินหลินชายตามองเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำและเรียบเฉย: “ยังจะหัวเราะต่ออีกมั้ย?”
เซี่ยชีหรั่นเดินตามเย่เชินหลินไปที่ร้านอาหารหรูอย่างเชื่อฟัง พวกเขาหยุดลงที่ร้านKFCที่ติดกับร้านอาหารหรู เซี่ยชีหรั่นมองดูสินค้าลดราคาของวันนี้แล้วน้ำลายไหล
มือของเธอได้ถูกเย่เชินหลินกุมเอาไว้แน่นแล้ว เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นมาถึงจุดสั่งอาหาร เซี่ยชีหรั่นสั่งเซตอาหารเด็กให้ตัวเองและเย่เชินหลินอย่างมีความสุข เย่เชินหลินยื่นบัตรเครดิตทองออกมาใบนึง
“รูดการ์ดครับ”
พนักงานมองเย่เชินหลินแล้วปาดเหงื่อ ซื้อของไม่กี่สิบหยวนแต่กลับจ่ายตังค์ด้วยบัตรเครดิตสีทอง พนักงานพูดอย่างจนปัญญา: “ขออภัยด้วยค่ะ ที่นี่รูดบัตรทองไม่ได้ค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยรอยยิ้ม: “ฉันจ่ายดีกว่าค่ะ!”
เซี่ยชีหรั่นกินอาหารไปด้วยและถอนหายใจไปด้วย ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆคนนั้นได้ถือโทรศัพท์ถ่ายเย่เชินหลินไปห้านาทีแล้วนะ เย่เชินหลินทานอาหารเซดที่เรียบง่ายอย่างสงบนิ่ง อาหารเซตที่เรียบง่ายก็ยังสามารถทานได้สง่ามาก
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เย่เชินหลินรับสาย จากนั้นได้ขมวดคิ้วมอง เซี่ยชีหรั่นและพูดว่า: “กลับโรงพยาบาลด่วนครับ”
ในโรงพยาบาล
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งนอนกลับมาที่เตียงผู้ป่วยอย่างกระหืดกระหอบ ประตูก็ถูกเปิดออกแล้ว หลังจากผู้หญิงเห็นเย่เชินหลินดูเหมือนก็ไม่ได้ตะลึงเลย แต่ได้เคลื่อนย้ายสายตาไปที่เซี่ยชีหรั่นแล้วพูดว่า: “ดูท่าคุณป่วยไม่เบาจริงๆเลย ดูหน้าคุณแดงขนาดนี้แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แล้วเหลือบไปมองเย่เชินหลินทีนึง ผู้หญิงมอง เซี่ยชีหรั่นอย่างแปลกใจ: “หยูหลันล่ะ? หรือว่าเขาอยู่กับหยุนโชว์?”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างบริสุทธิ์ใจ เผชิญกับสายตาสงสัยของผู้หญิง จู่ๆเซี่ยชีหรั่นเอามือปิดตาแล้วพูดว่า: “อย่าถามเรื่องพวกนี้กับฉันเลย!”
ใบหน้าแดงก่ำบวกกับท่าทางของเซี่ยชีหรั่น หน้าตาเหมือนเสียใจสุดๆ หยูหลันผลักประตูออกแล้วยักคิ้วมองผู้หญิง ข้างกายว่างเปล่าไม่มีคน
“คุณมาทำไม?”หยูหลันเดินมาที่ตรงหน้าของ เซี่ยชีหรั่น อยากจับแก้มของ เซี่ยชีหรั่นแต่ได้หยุดนิ่งไปครู่นึง จู่ๆได้เปลี่ยนมาลูบศีรษะของเซี่ยชีหรั่น ไม่นานก็ได้ถอยออกมา
“ฉันอยากถามคุณว่าจะแต่งงานแล้วจริงมั้ยคะ ต้องการให้ฉันช่วยอะไรมั้ยคะ?”ผู้หญิงเอาสีหน้าแววตาทั้งหมดซ่อนอยู่ในความเรียบเฉย และมองหยูหลันด้วยรอยยิ้ม
หยูหลันพูดอย่างเรียบเฉย: “ถึงเวลามาเช้าหน่อย มารับอั่งเปา”
ผู้หญิงรับปากด้วยรอยยิ้ม จากนั้นได้จากไป พอมาถึงมุมเลี้ยวได้โทรศัพท์ออกไปสายนึง: “ซือซือหรือเปล่า ฉันได้แก้แค้นแล้วนะ ฉันได้ช่วยคุณหนูแก้แค้นแล้ว ตอนนี้หยุนโชว์ไม่มีทางได้หยูหลันแล้ว ฉันก็เตรียมจะไปแล้ว หุ้นที่ช่วยเธอกว้านซื้อมาเธอบริหารดีๆล่ะ”
“เย่เชินหลินจะปล่อยให้เซี่ยชีหรั่นแต่งงานเหรอ? ไม่มีทางหรอก เธอรออีกหน่อย จะต้องมีเงื่อนงำแน่นอน” ซือซือหัวเราะอย่างเย็นชาแล้ววางสายทิ้ง จากนั้นได้ใส่แว่นดำและมองเด็กสองคนที่อยู่ไกลๆ
เย่เนี่ยนโม่นั่งอ่านหนังสืออยู่ตามลำพัง ตรงหน้ามีหนังสือความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับเศรษฐกิจเล่มหนาปึกวางอยู่ อ้าวเสว่เดินมาที่ข้างกายของเย่เนี่ยนโม่แล้วชี้ไปที่รายงาน พอมองดูสักพักแล้วถึงพูดว่า: “ที่นี่ทำผิดแล้ว ไม่ควรคำนวณแบบนี้”
แววตาของเย่เนี่ยนโม่มีความแปลกใจเสี้ยวนึง อ้าวเสว่ยืดอกและเขียนวิธีคำนวณออกมา ไห่โจ๋ซวนที่อยู่ไกลๆได้อุ้มเย่ชูฉิงวิ่งมา เย่ชูฉิงที่อยู่อ้อมอกของไห่โจ๋ซวนได้เบิกตากว้างด้วยความแปลกใจ ร่างกายได้โยกไปมาตามท่าทางวิ่งของไห่โจ๋ซวน
“ได้เวลาเล่านิทานให้ชูฉิงฟังแล้วครับ” ไห่โจ๋ซวนแค่มองอ้าวเสว่แว๊บเดียว ก็ดึงสายตากลับมาที่บนตัวเย่ชูฉิงแล้ว
เย่เนี่ยนโม่พยักหน้าและจากไปกับไห่โจ๋ซวนอ้าวเสว่ถือหนังสือที่เย่เนี่ยนโม่เคยอ่านไว้ กอดอยู่ในอ้อมกอดแล้วมองทิศทางที่เย่เนี่ยนโม่จากไปอย่างเซ่อๆ
“หรือว่าอ้าวเสว่จะชอบเย่เนี่ยนโม่เข้าจริงๆ?”ใบหน้าของซือซือมีการเยาะเย้ยแว๊บผ่าน ไม่นานก็จางหายไป
ชุดเจ้าสาวที่ยาวสวยใส่อยู่บนตัวของเซี่ยชีหรั่นดูเหมาะสมมาก ชุดแต่งงานที่ปักด้วยคริสตัล108เม็ด ทำให้ เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ใต้แสงไฟระยิบระยับ การแต่งหน้าที่สวยงามทำให้ เซี่ยชีหรั่นสวยจนไร้ที่ติ
เซี่ยชีหรั่นยื่นมือไปที่แผ่นหลัง แต่ซิปยาวเกินไป เซี่ยชีหรั่นเอื้อมไม่ถึง มือคู่นึงได้แนบมาที่แผ่นหลังขาวเนียนของเซี่ยชีหรั่น และค่อยๆเขยิบขึ้นมา ฝ่ามืออุ่นๆกับแผ่นหลังเย็นเฉียบของเซี่ยชีหรั่นก่อเป็นความแตกต่างที่รุนแรงมาก ทำให้คนตัวสั่น
เย่เชินหลินรูดซิปหลังของเซี่ยชีหรั่นเบาๆ รูดอย่างช้าๆ เซี่ยชีหรั่นเอามือปิดความสวยงามของทรวงอกไว้และพูดอย่างรีบร้อน: “คุณอยู่นี่ได้ยังไงคะ?”
เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้จากด้านหลัง เอาคางวางอยู่ที่บนตัวของเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดอย่างเรียบเฉย: “วินาทีนี้ผมอยากพาคุณไปจากที่นี่!”
“เราทำถึงขั้นนี้แล้วนะคะ แบบนี้หยุนโชว์จะมีอันตรายได้นะ” เซี่ยชีหรั่นกลัวเย่เชินหลินจะกลับคำพูด จึงได้รีบพูด
ในปากถูกการสัมผัสที่นุ่มนวลยัดเข้ามา เซี่ยชีหรั่นส่งเสียงออกมาไม่ได้ ได้แต่ใช้เสียงที่คลุมเครือไม่ชัดเจนประท้วงการกระทำของเย่เชินหลิน
จูบผู้หญิงอย่างดูดดื่ม ฟังทำนองเพลงที่ดังขึ้นจากเสียงนาฬิกา เย่เชินหลินหันหลังจากไปเซี่ยชีหรั่นมองเงาของเย่เชินหลินหยุดฝีเท้าที่อยากจะพุ่งไปหาเขาไว้
“ผู้หญิงคนนั้นจะนั่งเครื่องบินส่วนตัวไป พอเธอขึ้นเครื่องปุ๊บ ก็จะกลับมาไม่ได้ตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นเราไม่มีทางแต่งงานกันหรอก คุณวางใจได้”หยูหลันมองหน้าเซี่ยชีหรั่นแล้วพูด
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า งานแต่งได้จัดขึ้นที่สนามหญ้าขนาดใหญ่หน้าโบสถ์ เสียงดนตรีดังขึ้น เซี่ยชีหรั่นค้นหาอยู่รอบๆด้วยจิตใต้สำนึก แต่กลับไม่เห็นเงาของเย่เชินหลินเลย
สาวฝรั่งมองทั้งหมดนี้อย่างเฉยเมย สีหน้าเรียบเฉยอย่างยากที่จะได้เห็น เสียงดนตรีดังขึ้น บาทหลวงพูดว่า:
“คุณหยูหลัน คุณยอมจูงมือของอีกฝ่ายในขณะที่เธอป่วย แก่ชรา ไม่มีความสวยหลงเหลืออีกจนจะสูญสิ้นชีวิตหรือไม่?”
สายตาของหยูหลันกวาดผ่านเสียงสีขาวที่ยืนอยู่ข้างๆเล็กน้อย หยุนโชว์สบตากับหยูหลันแล้วอึ้งไปครู่นึง: “ยินยอมครับ”
หยูหลันมองหยุนโชว์แล้วพูดอย่างราบเรียบ บาทกลวงพูดต่อว่า: “คุณเซี่ยชีหรั่น คุณจะยอมรับว่าเขาคือสามีของคุณ ไม่ว่าคุณหยูหลันจะจนหรือเจ็บป่วย ก็จะยอมปกปักษ์รักษาเขา ดูแลเขาหรือไม่”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองหยูหลัน ในหัวกลับทับซ้อนกับผู้ชายอีกคน คำว่าฉันยินยอมกลับพูดไม่ออกสักที
“ฉันคัดค้านค่ะ”
“ฉันคัดค้านค่ะ”
เสียงดังขึ้นพร้อมๆกัน หยูหลันมองหน้าหยุนโชว์อย่างประหลาดใจ หยุนโชว์ก็มองหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างประกลาดใจ ในเสี้ยววินาทีสุดท้าย เซี่ยชีหรั่นกับหยุนโชว์คัดค้านในเวลาพร้อมๆกัน
หยุนโชว์เดินมาที่ตรงหน้าของผู้หญิงแล้วพูดว่า: “ฉันรู้ว่าคุณหนูคือลูกสาวของคุณ ฉันรู้มาโดยตลอด เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตลอดไปของฉัน แต่ว่าฉันไม่อยากเสียสละความรักของฉันอีกแล้วค่ะ”
ผู้หญิงพูดด้วยรอยยิ้ม: “ดูท่าผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ผิดเลย มีปัญหาจริงๆด้วย ถ้าไม่ใช่แก คุณหนูไม่มีทางรู้ว่าคนที่หยูหลันรักมาโดยตลอดคือแกแล้วสิ้นหวังหรอก”
“คนที่ทำให้ผู้หญิงคนนั้นตายคือคุณ ถ้าไม่ใช่ว่าคุณให้ความหวังเธอ เธอก็ไม่เดินมาถึงขั้นนี้หรอก”หยูหลันก้าวมาข้างหน้าแล้วพูด
“ตอนนี้แกพูดพวกนี้นึกว่าฉันยังจะเชื่ออีกเหรอ?”ผู้หญิงล้วงปืนออกมาจากช่วงเอว จ่อหยุนโชว์ไว้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: “เมื่อก่อนฉันอยากให้หล่อนอยู่บนโลกใบนี้ด้วยความเจ็บปวด แต่ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเสียใจแล้ว”
“ถึงตอนนี้คุณเสียใจก็สายไปแล้ว” ด้านหลังของผู้หญิงมีเสียงเรียบเฉยก้องมา ปืนของเย่เชินหลินจ่อหลังศีรษะของผู้หญิงไว้
หยูหลันก้าวไปข้างหน้าอยากแย่งปืนของผู้หญิงมา: “อย่าขยับ”
ผู้หญิงที่ใส่หน้ากากพูดด้วยเสียงแปลกๆ
สายตาของเซี่ยชีหรั่นมองไปทางผู้หญิงที่ใส่ชุดสีดำ ผู้หญิงใส่หมวกและหน้ากาก ถึงเสียงของเธอจะผ่านการดัดแปลง แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยังรู้สึกแปลกใจมากอยู่ดี
ปืนของผู้หญิงจ่ออยู่ที่หยุนโชว์ และปืนของเย่เชินหลินจ่ออยู่ที่ผู้หญิง ส่วนผู้หญิงลึกลับก็ได้เอาปืนจ่อหยูหลันไว้ ในเหตุการณ์มีแต่ความอ้าวว้าง
“เหอะๆ สถานการณนี้สนุกจริงๆ”จู่ๆหยูหลันกระโจนไปข้างหน้าพร้อมรอยยิ้ม ผู้หญิงขึ้นไกปืน เสียงได้ดังอยู่กลางอากาศ ทำเอานกพิราบนับไม่ถ้วนแตกตื่นกันหมด
