สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1310 หญิงรับใช้ของคุณชาย1210

Posted by novel00, ? Views, Released on September 29, 2021

บทที่1310 หญิงรับใช้ของคุณชาย1210
เย่เชินหลินลากเซี่ยชีหรั่นขึ้นมา พูดด้วยความประหลาดใจและความกลัวว่า：“คุณอยากตายใช่มั้ย นั่นเป็นปืนนะ！”
ในวินาทีสุดท้ายเซี่ยชีหรั่นกระโจนมาที่ร่างกายของผู้หญิงขณะที่ผู้หญิงยิงปืนและยิงเฉียงไป สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวาย ผู้หญิงที่สวมใส่หน้ากากจ้องมองเย่เชินหลินจากไป จากฝูงชนขณะที่ชุลมุนกันอยู่ ผู้หญิงถูกกดขี่อยู่ข้างๆและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
เย่เชินหลินเดินไปข้างๆผู้หญิง ก้มหน้าพูดว่า：“เธอน่าจะรู้นะว่าฉันอยากถามอะไร”
ผู้หญิงพยักหน้าแบบไม่ใส่ใจ：“ถ้าหากคุณสามารถจูบฉัน ฉันก็รับปากคุณ”
“เปี๊ยะ！”บนใบหน้าสัมผัสถึงความเจ็บปวดแสบร้อน ผู้หญิงมองดูเซี่ยชีหรั่นด้วยความโกรธและความตกใจ：“แกกล้าตบฉันงั้นหรอ！”
“เพราะว่าฉันไม่ยอมให้เขาจูบเธอไงหล่ะ” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นมา
ผู้หญิงก้มหน้าแบบโกรธแค้นและพูดว่า：“ผู้หญิงคนนั้น เย่เชินหลิน ผู้หญิงคนนั้นก็คือ…….ปั้ง ！”เสียงดังขึ้นมาระหว่างคิ้วของผู้หญิงมีจุดแดงๆนิดหน่อย
คราบเลือดไหลออกมาจากระหว่างหัวคิ้ว เซี่ยชีหรั่นมองดูผู้หญิงลื่นไหลลงไปจากร่างกายตัวเองด้วยความเบลอ เย่เชินหลินเช็ดคราบเลือดที่กระเด็นขึ้นมาบนใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแบบเบาๆ สีหน้าเข้มขรึม กล่อมด้วยเสียงอ่อนโยนว่า：“รอผมที่นี่นะ”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าแบบนิ่งๆ หันหน้าไปเพื่อไม่ไปดูผู้หญิงที่แข็งตัวไปแล้ว เย่เชินหลินตบประตูแรงๆ ผู้หญิงคนนั้นหนีไปอีกจนได้！
คิดถึงเซี่ยชีหรั่นขับรถกลับไปอย่างเร่งด่วน ที่ๆว่างเปล่ามีร่างเงาของเซี่ยชีหรั่นซะเมื่อไหร่กันเล่า บนแผนที่มีที่อยู่นึง ถูกวงกลมเอาไว้
บนเวทีใหญ่ เซี่ยชีหรั่นสวมใส่ชุดราตรี มือทั้งสองข้างถูกจับด้วยความอ่อนโยน และถูกคนพาไปตรงกลาง โคมไฟใหญ่ส่องไปที่ร่างกายของเซี่ยชีหรั่น สะท้อนแสงจนผิวพรรณขาวผ่องดั่งหิมะ
ข้างล่างเวทีไม่มีขาดตกบกพร่อง ผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ข้างๆแบบเงียบๆ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เจรจาดื่มเหล้าและสูบบุหรี่ แค่มองดูผู้หญิงบนเวทีอย่างเงียบๆ
“เพื่อนๆครับ ผมคิดว่าพวกคุณอยากรู้มากๆแล้วใช่มั๊ยครับว่า ของชั้นยอดและของดีงามชิ้นนี้สุดท้ายแล้วจะตกเป็นของใคร ตอนนี้เริ่มการประมูลราคาได้เลยครับ”
“หนึ่งร้อยล้าน”
“สองร้อยสามสิบล้าน”
“สามร้อยล้าน”
เงียบกริบทั้งงาน เจ้าภาพมองดูผู้ชายอ้วนท้วนคนนึงแบบเงียบๆ ซึ่งให้ราคาสามร้อยล้าน เจ้านายพูดว่าจะมีผู้ชายที่หล่อเหลามากๆคนนึงมาซื้อตัวเซี่ยชีหรั่นไป และได้สั่งไว้ว่าขายให้แค่ผู้ชายคนนั้น ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นอยู่ไหนกันแน่？！
“ตกลงขายหรือไม่ขาย แกเป็นใบ้หรือไง！”ผู้ชายมองดูเจ้าภาพด้วยความไม่พอใจ
ในงานแสงไฟส่องไปที่ร่างของผู้ชายคนนึง ผู้ชายยกมือขึ้นมาช้าๆ “คุณผู้ชายท่านนี้ ท่านให้ราคาเท่าไหร่ครับ？”
เจ้าภาพมองดูหน้าตาของเย่เชินหลิน คิดในใจว่าน่าจะใช่นะ ไม่ว่าผู้ชายคนนี้ให้ราคาเท่าไหร่ เซี่ยชีหรั่นคนนี้ก็ต้องขาย
“ไม่มีราคา”เย่เชินหลินพูดแบบนิ่งๆ
ไม่มีราคา！ในงานถกเถียงกัน ไอ้อ้วนพูดแบบหัวเราะและหยิ่งยโสว่า：“หน้าตาหล่อแล้วไง ทำไม อยากได้ผู้หญิงก็เอาเงินสามร้อยล้านมาซื้อดิว่ะ”
“ตกลง！”เจ้าภาพตะโกนอย่างรวดเร็ว และรีบทุบค้อนอย่างเร่งรีบในขณะที่ไอ้อ้วนอ้าปากค้าง
ในห้องใหญ่ ทุกคนที่เกี่ยวข้องล้วนต้องอาบน้ำที่นี่ แขกบางคนเลือกที่จะพาออกไปหรือว่าเอาครั้งแรกของคนคนนั้นจากที่นี่ไปเลย
“ฉันทำเองได้จริงๆนะ”เซี่ยชีหรั่นปิดหน้าอกไว้ หลบหนีผู้หญิงที่ต้องการจะถูหลังให้กับตัวเอง
“ฉันหวังดีกับเธอนะ ไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงที่ออกไปจากที่นี่ต่างต้องเรียนรู้นิดๆหน่อยๆ หลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บ”ผู้หญิงคนนึงถือหนังสือเล่มนึงและพูดแบบจู้จี้จุกจิก
เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความประหลาดใจ：“นั่นคืออะไร”
“18กระบวนท่ากับสาวพรหมจรรย์”ผู้หญิงเอาหนังสือเล่มนึงออกมาเหมือนกับมีเรื่องนี้จริงๆ อภิปรายความรู้ให้กับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นฟังด้วยแก้มแดงๆ ภาวนาว่าเย่เชินหลินอย่าเข้ามาในเวลานี้เด็ดขาดเชียวนะ
มู่ลี่ประตูถูกเปิดออกมา เย่เชินหลินมองดูการกระทำของผู้หญิงที่กำลังมองดูหนังสือด้วยความสนใจ ถอยออกไปด้วยตัวเอง เหลือแต่ผู้หญิงที่กำลังอภิปรายให้กับเซี่ยชีหรั่นและมองดูเซี่ยชีหรั่นด้วยความเอ็นดู
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นหนังสือวางไว้บนโต๊ะที่ห่างจากตัวเองไม่ไกล แอบเลื่อนไปข้างๆ โผล่ออกมาจากผิวน้ำและอยากเอาหนังสือไป
การกระทำของเย่เชินหลินว่องไวกว่า หลังจากน้ำกระเด็นขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นได้เข้าไปในอ้อมอกของเย่เชินหลินด้วยเปลือยกาย ร่างกายเย่เชินหลินเปียกชื้นไปหมดแล้ว เสื้อผ้าที่เปียกชื้นแนบไว้ที่ร่างกาย เผยหน้าอกออกมา
กอดเซี่ยชีหรั่นไว้เพื่อไม่ให้เซี่ยชีหรั่นวิ่งหนีไปได้ เย่เชินหลินเปิดหนังสือที่ถูกน้ำกระเด็นจนเปียก และพูดว่า：“ท่านี้ไม่เลวทีเดียวนะครับ”
เซี่ยชีหรั่นรีบมองดูหนังสือแว๊บเดียว ถัดมาแก้มยิ่งแดงขึ้น รีบพูดว่า：“นั่น………ท่านั้นจะทำได้ไง！”
แววตาของเย่เชินหลินออกจากร่างกายของเซี่ยชีหรั่นช้าๆ ค่อยๆแยกเซี่ยชีหรั่นออกมาและรวมตัวกันอย่างแน่นหนา ยิ้มแย้มอย่างนิ่งเฉย：“ถ้างั้นก็ลองดูหน่อยจะเป็นไรไป”
ในห้องหรูหรา หยูหลันจูบหยุนโชว์ด้วยความตื่นเต้น จากนั้นยืนอยู่ที่เดิมอย่างสงบ แก้ม หางตา มือของหยูหลันวางไว้ที่กระดูมของหยุนโชว์ ใช้แววตาสอบถามหยุนโชว์ หยุนโชว์แก้มแดงๆ สมองไม่สามารถคิดทบทวนแล้ว อยู่ใต้แววตาที่แสนอบอุ่นของหยูหลันพยักหน้าแบบนิ่งๆ
หนึ่งเม็ดสองเม็ดสามเม็ด “ปั้ง！”ประตูถูกคนถีบเข้ามาจากข้างนอก จางเฟองอี้มองดูรอบๆอย่างเร่งรีบ พูดแบบไม่มีสีหน้าว่า：“นี่คือของขวัญที่ประธานเย่มอบให้กับคุณชายหยูครับ”
จางเฟิงอี้พูดจบและจากไปด้วยตัวเอง หยูหลันมองดูประตูห้องนอนที่ถูกปิดอย่างมีมารยาทด้วยสีหน้าที่ดำปี๋ หันหน้าไปหยุนโชว์ได้ติดกระดุมเสื้อเรียบร้อยแล้วและมองดูหยูหลันแบบเรียบเฉย
“เย่เชินหลิน！”หยูหลันกัดฟันพูดชื่อนี้ที่เขาเกลียดที่สุด
รถยนต์ยังจอดไม่สนิท เซี่ยชีหรั่นก็กระโดดลงจากรถยนต์และวิ่งออกไปกอดเย่ชูฉิงที่ไกลแล้ว นัยน์ตาของเซี่ยชีหรั่นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา “เบบี้ แม่กลับมาแล้ว”
เย่เนี่ยนโม่จับชายกระโปรงของเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ เรียกด้วยความดีใจว่า：“หม่ามี๊”
อ้าวเสว่มองดูเซี่ยชีหรั่นกับเย่เนี่ยนโม่ แล้วหันหลังต้องการเดินจากไป มือถูกคนจับเอาไว้ เซี่ยชีหรั่นมองดูอ้าวเสว่และพูดอย่างยิ้มแย้มว่า：“อ้าวเสว่ขอบคุณนะ”
อ้าวเสว่เม้มปากไม่พูดไม่จา ถ้าหากพูดกับผู้หญิงคนนี้ว่าตัวเองตั้งใจทำให้เธอสะดุดล้มจึงทำให้เธอหนีออกมาไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ยังจะขอบคุณตัวเองอีกมั้ย？
ความคิดสับสนวุ่นวาย หน้าม้าบนหน้าผากถูกเซี่ยชีหรั่นขยี้จนยุ่งเหยิง เซี่ยชีหรั่นพูดบ่นๆ：“เด็กคนนี้ทำไมถึงไม่ชอบพูดจาขนาดนี้นะ？”
“อย่ามายุ่ง！”อ้าวเสว่มองดูเธออย่างดุ แล้วหันหลังจากไป
“คุณผู้หญิงในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว” พ่อบ้านก็มาถึงที่ลอสแอนเจลิสด้วย พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างยิ้มแย้มว่า：“กลับมาได้พอดีเป๊ะ ทีนี้สามารถร่วมครบรอบ100วันของคุณหนูทันพอดีเลยครับ”
ในบ้านเดี่ยวที่สว่างไสว ในห้องรับแขกคึกคัก เซี่ยชีหรั่นกำลังสวมใส่เสื้อผ้าที่น่ารักให้กับชูฉิง เสียงกริ่งดังขึ้น เปิดประตูออกไป หลินหลิงกับไห่ลี่หมินพาไห่โจ๋ซวนยืนอยู่ที่หน้าประตู ไห่โจ๋ซวนมองดูเซี่ยชีหรั่นกับเย่ชูฉิงพูดด้วยความจริงใจว่า：“เห็นพวกคุณกลับมาอย่างปลอดภัยได้ ดีจังครับ”
“วันนี้ไม่รับคำขอโทษนะ”เซี่ยชีหรั่นนำพาทั้งสามคนเข้ามาอย่างยิ้มแย้มไห่โจ๋ซวนวิ่งเข้ามาข้างๆเย่โม่เนี่ยนยังไม่ทันได้สงบ เสียงกริ่งก็ดังขึ้นมาอีกแล้ว
หลินหลิงเปิดประตู ที่หน้าประตูมีผู้ชายที่สวยสุดหล่อและผู้หญิงที่หยิ่งๆกำลังยืนอยู่ หยูหลันยักคิ้วและมองดูหลินหลิงพูดว่า：“บุคลิกภาพและหน้าตาถือว่าไม่เลวเลย สามารถขายได้หลายล้านหยวน แต่นิสัยยังใช้ไม่ได้”
หลินหลิงปิดประตูอย่างเย็นชา หันหลังกลับมาและพูดกับแขกในห้องรับแขกด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยว่า：“มีคนค้ามนุษย์คนนึงเข้ามา”
“คนค้ามนุษย์？”เซี่ยชีหรั่นนึกถึงคนคนนึงทันที เปิดประตูหยูหลันยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูและพูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างยิ้มแย้มว่า：“ยินดีด้วยครับ”
อ้าวเสว่ถือลูกรูบิกยืนอยู่ใต้ต้นไม้ มองดูคนในบ้านที่มีเสียงหัวเราะดังออกมาเป็นครั้งๆ หลังจากวันพรุ่งนี้ เธอก็จะกลับไปที่ศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าแล้ว คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีก
“ฉันเห็นเด็กหลบอยู่ที่นี่ไม่กล้าออกไปเจอคน”ข้างหลังมีเสียงล้อเล่นของสวีเห้าเซิงดังขึ้นมา อ้าวเสว่หันหน้าไปแบบโมโห：“ใครพูดว่าฉันไม่กล้าเข้าไป ฉันแค่ไม่อยากเข้าไปต่างหาก！”
สวีเห้าเซิงถอนหายใจ จับหัวของอ้าวเสว่แล้วพูด：“ผู้หญิงแท้ๆทำไมไม่อ่อนโยนบ้าง แบบนี้วันหลังจะมีคนเอาหรอ”
อ้าวเสว่อยากโต้กลับ แต่บนตัวของสวีเห้าเซิงมีกลิ่นไออ่อนๆที่น่าสูดดม กลิ่นอายรัก ตาของอ้าวเสว่เริ่มแสบๆ น้ำตาจะไหลออกมา เธอก็อยากได้มือที่อบอุ่นแบบนี้จับตัวเอง
“นี่ เด็กน้อย ฉันขอรับเลี้ยงเธอดีมั้ย”สวีเห้าเซิงมองเห็นน้ำตาที่อยู่หางตาของอ้าวเสว่ อดที่จะอ่อนโยนไม่ได้
อ้าวเสว่รีบเช็ดน้ำตาให้แห้งสนิทในขณะที่ใกล้จะตกลงมา สะบัดมือของสวีเห้าเซิงทิ้งแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน：“ฉันไม่ใช่เด็กกำพร้า ไม่ต้องการคุณรับเลี้ยง！”
ในห้องนอน เซี่ยชีหรั่นทำความสะอาดโต๊ะอย่างยิ้มแย้มแล้วพูดว่า：“งั้นก็เริ่มกันเลย？”
ไห่ลี่หมินวางกุญแจพวงนึงไว้บนโต๊ะแล้วพูดว่า：“เหนือ ใต้ ออก ตก ทั่วประเทศต่างมีบ้านอยู่ทุกที่ หวังว่าไม่ว่าชูฉิงไปถึงไหนก็มีคนคอยบังลมบังฝนให้กับเธอ”
หยูหลันวางเหรียญไว้บนโต๊ะและพูดว่า：“นี่เป็นตราที่ฉันมีไว้ตั้งแต่เด็กจนโต วันหลังพกตรานี้ไว้นะ อยู่ที่ลอสแอนเจลิสสามารถหาใครก็ได้ที่รู้จักฉันและเอาเงินอย่างตามใจชอบ”
หยุนโชว์วางเครื่องประดับที่ปราณีตไว้บนโต๊ะ พูดแบบยิ้มแย้มว่า：“ไม่มีอะไรจะมอบให้ ขอมอบสิ่งนี้ให้แทนความหมายว่า วันหลังชูฉิงสามารถมีฝีมืออาชีพติดตัว”
ไห่โจ๋ซวนมองดูเซี่ยชีหรั่นด้วยความคาดหวัง เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แล้วไห่โจ๋ซวนก็วางที่คาดผมสีชมพูไว้บนโต๊ะ พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“หวังว่าวันข้างหน้าน้องสาวจะมีความสุขมากๆทุกวันเลยครับ อ้อ อย่าจับมือผมไว้อีกเลยนะ”
ไห่โจ๋ซวนยกนิ้วมือที่ถูกเย่ชูฉิงจับไว้ “เอาหล่ะ เบบี้เริ่มจับเถอะ” เย่เชินหลินอุ้มชูฉิงวางไว้บนโต๊ะ
เย่ชูฉิงจับเหรียญของหยูหลัน หยูหลันมองดูรอบๆอย่างได้ใจ จากนั้นเย่ชูฉิงพลิกตัวกลับมาแล้วไปนั่งทับกิ๊บติดผมที่วางอยู่ ถูกที่กิ๊บติดผมทิ่มจนก้นเจ็บและร้องไห้ออกมา
เซี่ยชีหรั่นรีบอุ้มเย่ชูฉิงขึ้นมา อยากเอาที่คาดผมออกมาเย่ชูฉิงกำไว้อย่างแน่นๆ และทำปากจู๋ยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ