สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1333 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1233

“ฉันชอบรับใช้คนส่วนมากมากกว่าคนๆ เดียวหน่ะนะ” Bakerเช็ดผากแล้วมองมาทางเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินวางหนังสือพิมพ์พ์ลง เขารู้สึกได้ว่าBakerเริ่มจะเข้าเรื่องแล้ว แต่ดูท่าเรื่องนี้จะไม่ค่อยเป็นที่ดึงดูดซักเท่าไหร่
“นายลองดูใบประกาศรับสมัครอันนี้ก่อน” Bakerยื่นใบประกาศรับสมัครงานมาตรงหน้าเย่เชินหลิน ในใบรับสมัครเขียนว่ารับสมัครสถาปนิกสำหรับงานวิศวกรรม
เย่เชินหลินกวาดตามอง มองหน้าBakerด้วยสีหน้านิ่งเฉย Bakerจึงพูดต่อ “ความจริงแล้ว ถ้าหากนี่เป็นใบประกาศรับสมัครปกติก็ไม่มีอะไร ฉันสามารถให้เพื่อนร่วมงานลองแฝงตัวเข้าไปได้
แต่ว่าก่อนวันที่จะเปิดรับสมัครนั้น หลัวกุ้ยเหยาได้กล่าวชมเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ ฉันเลยคิดว่านี่คือโอกาสที่ดี”
“พอแล้ว!” เย่เชินหลินตะคอกตัดบทBaker พ่อบ้านมองสีหน้าของBakerออก จึงเดินมาตรงข้างกายของBaker เป็นเชิงส่งแขก
Bakerยืนขึ้น แล้วพูดกับเย่เชินหลินด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก “ฉันรู้ว่านายหวงเธอมาก แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของบริษัทเย่อีกต่อไป ส่วนมากจะเกี่ยวข้องกับภัยพิบัติทางแอฟริกามากกว่า นายไม่ยอม ฉันก็บังคับอะไรไม่ได้”
หลังจากที่Bakerจากไป เย่เชินหลินหงุดหงิดจนต้องโทรหาไห่ลี่หมิน เมื่อรับสาย ไห่ลี่หมินสัมผัสได้ทันทีว่าเย่เชินหลินอารมณ์ไม่ดี จึงถามขึ้น “ทำไมเหรอ ชีหรั่นมีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
อยู่ๆ เย่เชินหลินก็หัวเราะขึ้นมา “ทำไมโทรหานายแล้วต้องเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีหรั่นเหรอ?”
“ไม่ใช่เหรอ?” ไห่ลี่หมินตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์ เย่เชินหลินไม่พูดพร่ำทำเพลง “ออกมาที่ผับ”
ที่ร้านเหล้า ไห่ลี่หมินช่วยเย่เชินหลินจากการที่ถูกสาวมาชวนไปเต้นอีกครั้ง
“ยังดีที่มาดื่มด้วยกัน ฉันก็ออกปากปฏิเสธให้ จนแทบจะเป็นแม่แกอยู่แล้ว” ไห่ลี่หมินยังคงนั่งมองเย่เชินหลินที่นั่งดื่มเหล้าอยู่
เย่เชินหลินหันมามองไห่ลี่หมิน แล้วส่งสายตามองไปทางด้านหลัง ไห่ลี่หมินหันไปทักทายหญิงสาวด้วยความคุ้นเคยกับสถานที่ “ขอโทษด้วยครับ เขามีผู้หญิงที่รักแล้ว”
“แล้วคุณล่ะ?” หญิงสาวส่งสายตา ไห่ลี่หมินผายมือของตัวเองออกมา ยิ้มแล้วพูดตอบ “ผมแต่งงานแล้วครับ”
โต๊ะด้านข้างเสียงดังวุ่นวายมาก กลุ่มวัยรุ่นเอาแต่โหวกเหวกโวยวาย ไห่ลี่หมินอยากจะเช็กบิลแล้วออกไปจากร้าน เย่เชินหลินกลับดึงให้เขานั่งลงก่อน
“แกก็โม้ไปสิ อะไรจะง่ายขนาดนั้น” กลุ่มเด็กผู้ชายกำลังพูดยุยง
วัยรุ่นที่ค่อนข้างเมาจนได้ที่แล้วโปรยเงินไปบนโต๊ะ แล้วพูดด้วยความโอ้อวด “ถ้าหากไม่ใช่เรื่องจริง แกดูว่าเงินพวกนั้นฉันเอามาจากไหน แล้วรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงไม่ถูกจับ! มีคนหนุนหลังไงล่ะ!”
ชายหนุ่มชี้ไปที่หัวของตัวเอง กวาดสายตามองไปรอบๆ มีเด็กหนุ่มถามว่าคนที่หนุนหลังคือใคร แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมเปิดปาก
ในห้องน้ำ เด็กผู้ชายเรียบร้อยคนนั้นกำลังล้างมืออยู่ เย่เชินหลินยืนอยู่ข้างๆ จึงถามขึ้น “สถานการณ์ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”
บอบอมองเย่เชินหลินผ่านกระจก แล้วยิ้มฝืนๆ ตอบกลับ “เสียแล้ว ผมก็เลยมาที่นี่ไง ไม่ว่าอย่างไร เรื่องนี้ก็ต้องให้เขาทำต่อไป”
“จะได้อะไรตอบแทน?” ไห่ลี่หมินไม่สนิทกับเด็กคนนี้ ความทรงจำเดียวที่มีคือพวกเขาได้ขายไห่โจ๋ซวน ดังนั้นน้ำเสียงที่แสดงออกไปไม่ดีนัก
บอบอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรต่อน้ำเสียงของไห่ลี่หมิน ดึงกระดาษทิชชู่มาเช็ดมือ “เรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้พวกคุณน่าจะรู้ดีมากกว่าผม ผู้ชายคนเมื่อกี้พวกเราไล่ล่ากันนานมา สงสัยว่าจะเป็นฆาตกรที่ฆ่าคนขับรถคนนั้น”
“อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจสิ” เย่เชินหลินเตือน ตอนแรกที่พวกเขาจะไปหาหลุ่ยลี่ หลุ่ยลี่ก็ฆ่าตัวตาย หลังจากนั้นจะตามหาคนขับรถ คนขับรถก็หายตัวอย่างปริศนา แล้วก็เสียชีวิตในเวลาต่อมา เย่เชินหลินสงสัยว่ามีคนคอยจับตาดูพวกเขาอยู่
“ภวกเราสงสัยว่านอกจากคนนั้นที่แซ่หลัว ยังมีอีกคน และเป็นไปได้ว่าจะเป็นผู้หญิง” บอบอเดินมาถึงประตู ครุ่นคิดแล้วจึงตัดสินใจพูดออกไป
“ผู้หญิง?” ไห่ลี่หมินหันไปมองเย่เชินหลิน เหมือนเป็นเชิงถามเขา เย่เชินหลินส่ายหัว เขาคิดไม่ออกจริงว่าจะมีผู้หญิงคนไหนที่เกลียดเขาได้มากขนาดนั้น
ที่คฤหาสน์ตระกูลเย่ พ่อบ้านคอยจับดูBakerอย่างไม่คลาดสายตา เขาพูดอย่างมีมารยาทและระยะห่างว่า “คุณผู้ชายไม่อยู่ครับ คุณลองติดต่อเขาหรือหาเวลาอื่นนัดพบเขาจะดีกว่าครับ”
“เซี่ยชีหรั่นอยู่ไหม?” Bakerรู้ว่าดีว่าพ่อบ้านไม่ค่อยต้อนรับเขาสักเท่าไหร่ แต่นี่เป็นหนทางเดียวที่เขาได้เจอกับเซี่ยชีหรั่น
“คุณผู้หญิงก็ไม่อยู่ครับ ช่างบังเอิญจริงๆ เลย” พ่อบ้านพูดพลางยิ้ม ส่งสัญญาณบอกสาวใช้ข้างๆ ให้เธอขึ้นไปชั้นบน Bakerรู้ว่ายังไงซะพ่อบ้านกับเย่เชินหลินต้องมีร้อยแปดวิธีที่ไม่ให้เขาได้เจอหน้ากับเซี่ยชีหรั่น
“ในเมื่อคุณผู้หญิงของพวกคุณไม่อยู่ ผมก็คง ต้องมาอีกทีวันหลัง” Bakerยืนขึ้น พ่อบ้านรีบเดินไปนำทาง สาวรับใช้ตกใจร้องออกมา กว่าพ่อบ้านจะรู้สึกตัว Bakerก็ได้เดินขึ้นบันไดไปแล้ว
พ่อบ้านตกตะลึง ไม่คิดว่านายตำรวจที่เคร่งขรึมจะใช้วิธีแบบนี้หลอกคน พ่อบ้านจึงรีบตามเขาไปด้วยความร้อนรน
Bakerรีบเดินผ่านทางเดินที่ตกแต่งอย่างหรูหรานั้น ประตูห้องถูกเปิดขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเย่เชินหลินกลับมาแล้ว แต่เมื่อออกมาเจอกับอีกคน เธอจึงตกใจ “Baker?”
ที่ห้องรับแขก พ่อบ้านอยู่ข้างกายของเซี่ยชีหรั่นไม่ห่าง แทบอยากจะโยนตำรวจเจ้าแผนการที่ส่งเซี่ยชีหรั่นไปเสี่ยงอันตรายคนนี้ออกจากบ้าน
“คุณอยากจะให้ฉันปลอมตัวเข้าไปสืบในหลัวกุ้ยเหยา แล้วหาหลักฐานใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นถาม
Bakerพยักหน้าแล้วตอบกลับ “จำแฟนของหลุ่ยลี่ไม่ได้ ฉันไปตามหาเธออีกครั้ง เธอบอกว่าหลุ่ยลี่มีไฟล์เอกสารอยู่ที่หลัวกุ้ยเหยา ในนั้นมีบันทึกเกี่ยวกับการอมเงินของแต่ละโครงการ ไม่เพียงแต่เงินก้อนที่แอฟริกานั้น มูลค่าน่าจะมากกว่านั้นหลายร้อยล้าน”
Bakerเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นตั้งใจฟังมาก จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “ผมหวังว่าคุณจะช่วยได้ ตอนนี้จะหาคนที่เข้าใกล้เขาได้นั้นช่างยากเย็นเหลือเกิน แต่ผมก็หวังว่าคุณจะเข้าใจ ในทุกๆ เรื่องย่อมมีความเสี่ยง ถึงแม้ว่าพวกเขาจะรับประกันความปลอดภัยของคุณ”
“ถ้าไม่ไปทำ ก็ไม่ต้องมีคนมารับประกันความปลอดภัย” เย่เชินหลินเดินเข้ามานั่งตรงข้ามBakerด้วยสีหน้าไม่ดีนัก
Bakerเงียบไปสักพัก แล้วจึงพูดขึ้น “ถึงแม้ว่าตอนนี้ตำรวจจะไม่กักกันนายแล้ว แต่ตอนนี้นายยังอันตรายมาก อย่างน้อยก็รู้ว่าในตลาดหุ้นไม่เป็นฉันก็นาย ถ้าหากเรื่องนี้ไม่จัดการให้เรียบร้อย ภายหลังคงจะวุ่นวาย”
“แล้วยังไง? ผู้ชายสองคนหลบอยู่ด้านหลังของผู้หญิง ให้ผู้หญิงไปเสี่ยงอันตรายอย่างนั้นเหรอ?” เย่เชินหลินพูดกลั้วหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
Bakerยืนขึ้น มองเซี่ยชีหรั่นด้วยความจริงใจแล้วพูดขึ้น “ผมไม่บังคับคุณ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้มีหน้าที่มาทำอะไรพวกนี้”
เซี่ยชีหรั่นเรียกBakerที่กำลังจะเดินออกไปเอาไว้ เย่เชินหลินอยากห้ามเซี่ยชีหรั่นเอาไว้ แต่เซี่ยชีหรั่นได้พูดออกไปแล้ว “ขอเวลาให้ฉันคิดหน่อยนะ”
Bakerตกตะลึง เขารู้ว่าเซี่ยชีหรั่นอาจจะตอบตกลง แต่เขาก็รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นแคร์ความรู้สึกของเย่เชินหลิน ดังนั้นจึงไม่ได้มั่นใจ 100% ว่าเซี่ยชีหรั่นจะตอบตกลง ไม่คิดว่าเธอจะตอบว่าขอเวลาคิดก่อน
Bakerโล่งอก เขายิ้มแล้วตอบกลับ “จะรอคำตอบจากคุณนะ”
ที่ห้องรับแขก พ่อบ้านและสาวรับใช้ต่างพากันแยกย้ายอย่างรู้หน้าที่หลังจากที่Bakerกลับไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นหันมามองเย่เชินหลินที่เอาแต่นั่งเงียบ เธอก้มมองเขา แต่เขาเบือนหน้าหนี
ผมที่ถูกจัดทรงเรียบร้อยของเย่เชินหลินยุ่งและตกลงมาเล็กน้อย ทำให้ดูไม่จริงจัง เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ
เซี่ยชีหรั่นนยืนอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ แล้วลองถามขึ้น “ฉันอยากจะปรึกษากับคุณ”
“สุดท้ายคือคุณจะไป?” ” เย่เชินหลินยิ้มบางๆ แล้วพูดต่อ “ต่อให้ไม่มีคุณ พวกเขาก็ไปหาคนอื่นมาทำภารกิจนี้ได้ ไม่มีอะไรที่ต้องผูกมัดเพียงคนเดียวเท่านั้น”
เย่เชินหลินเสียงแข็ง แสดงถึงไม่อยากจะปรึกษาอะไรกับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นเข้าไปบีบไหล่ให้เย่เชินหลิน “ฉันรับปากคุณว่าจะดูแลตัวเองให้ดีโอเคไหม ก่อนหน้านี้ผ่านเรื่องมาตั้งมากมาย สุดท้ายก็ปลอดภัยดีไม่ใช่เหรอ?”
เย่เชินหลินถอนหายใจ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกหาBaker ถามขึ้น “ทำเรื่องนี้มีความเสี่ยงเท่าไหร่”
“ความเสี่ยงมันมีอยู่แล้ว เพราะยังไงซะต้องมีตอนที่เซี่ยชีหรั่นเผชิญหน้ากับคนแซ่หลัวนั้น แต่พวกเราจะส่งคนๆ หนึ่งคอยติดตามและคุ้มครองเธอ”
เย่เชินหลินตัดสายทิ้ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ฉันขอปฏิเสธอีกครั้ง”
เย่เชินหลินปฏิเสธที่จะให้เซี่ยชีหรั่นไปเสี่ยงกับอันตรายเหล่านี้ กลางดึก เซี่ยชีหรั่นถูกปลุกขึ้นมาด้วยเสียงพลิกตัว เย่เชินหลินเดินถือโทรศัพท์ออกไปจากห้อง
ในห้องหนังสือมีเสียงที่พยายามกระซิบดังลอยออกมา เย่เชินหลินกล่าว “ตอนที่ต้องการจริงๆ บริษัทไม่ต้องยุ่ง” พูดจบ เย่เชินหลินก็หันมาเจอเซี่ยชีหรั่นจึงพูดเพียงไม่กี่ประโยคด้วยความรวดเร็วแล้วจึงวางสาย
“วิกฤติของตลาดหุ้นช่วงนี้กระทบต่อบริษัทมากใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นสบตาเย่เชินหลิน อยากจะเดาอารมณ์ของเขา
เย่เชินหลินรู้ว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นรับรู้เธอจะเก็บไปคิดมาก เขาพยักหน้า “ช่วงนี้ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ ราคาหุ้นทำให้เสียทุนไปเยอะ จากที่แอฟริกาเอาคืนมาไม่ได้แล้ว หลัวกุ้ยเหยาเริ่มจะเอาโปรเจคให้บริษัทอื่นแล้ว”
“ผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร?” ในใจของเซี่ยชีหรั่นคิดผลที่แย่ที่สุดเอาไว้แล้ว เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้นอย่างชัดเจนที่ละคำ “ฉันเตรียมการล้มละลายไว้แล้ว เป็นยังไง ยอมจะอยู่กับฉันไหม?” เย่เชินหลินพูดติดตลก
“ไม่ยอมหรอก!” เซี่ยชีหรั่นทุบเย่เชินหลินหนึ่งที แล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันคิดดีแล้ว ว่าจะไปสอดแนม”