สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1335 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1235

เซี่ยชีหรั่นจามออกมาอย่างอดไม่ได้ ถึงแม้ว่าเธอจะมาเป็นสอดแนมก็ตาม แต่เมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการออกแบบแล้ว เธอก็ค่อนข้างที่จะให้ความสนใจ เมื่อมีเวลาผ่อนคลายเธอจึงจามออกมา
มีแสงจากมุมหนึ่งสาดเข้ามา Bakerเดินมาปกป้องเซี่ยชีหรั่นที่ข้างกาย แสงไฟนั้นดับลงไปทันที เย่เชินหลินเปิดประตูเข้ามา Bakerเห็นว่าเป็นเย่เชินหลินจึงโล่งอก เขายิ้มแล้วพูดขึ้น “หน้าที่ของฉีนหมดลงเสียที นี่เป็นครั้งที่ฉันใช้ความตั้งใจในการปกป้องมากที่สุดเลยนะ ฉันไปก่อนล่ะ”
เซี่ยชีหรั่นเข้ามานั่งในรถ คิดว่าเย่เชินหลินมารับไปหาอะไรกินรอบดึก แต่เธอหลับไปก่อนระหว่างทาง เย่เชินหลินหันมามองเซี่ยชีหรั่นที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ขับรถวนรอบคฤหาสน์ตระกูลเย่หนึ่งรอบ
ไม่เจอหน้าทั้งวัน เขาแค่อยากจะมีเวลาอยู่กับเซี่ยชีหรั่นโดยลำพังบ้าง มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
บนรถ hummer คันหนึ่ง หยูหลันกับหยุนโชว์เดินเข้ามา หยูหลันเดินมาที่ข้างกระจกฝั่งเย่เชินหลิน แกล้งพูดขึ้นด้วยความไม่เกรงใจ “พวกนายกำลังมีอะไรกันบนรถเหรอ? เห็นจอดตั้งนานแล้ว”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นที่ตกใจจนหน้าซีดเผือด แล้วลดกระจกลง พูดกับหยูหลันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “ถ้านายรีบบินกลับมาจากLAเพื่อพูดเรื่องนี้ล่ะก็ นายมเวลาว่างจริงๆ”
“พวกเรามีเรื่องสำคัญ” หยุนโชว์หงุดหงิด หยูหลันไม่สนใจว่าเย่เชินหลินจะอยู่ในอารมณ์ไหน แต่หยุนโชว์ไม่ชอบท่าทางเย็นชาของเย่เชินหลิน แต่ก็ต้องทนเอาไว้เพื่อเซี่ยชีหรั่น
“หยุนโชว์เธอมาแล้วเหรอ” เซี่ยชีหรั่นตื่นแล้ว มองหยุนโชว์ด้วยความประหลาดใจ หยุนโชว์ยิ้มให้เซี่ยชีหรั่น ในห้องรับแขก หยุนโชว์และเซี่ยชีหรั่นกำลังเล่นกับเย่ชูฉิง หยูหลันและเย่เชินหลินก็กำลังคุยธุระกันอยู่
“ยังจำเรื่องเด็กน้อยที่บ้านของเธอ แล้วเด็กโตคนหนึ่งที่พาฉันไปซักที่ เรื่องนั้นได้ไหม?” หยูหลันยกชาขึ้นมาจิมผ่อนคลาย แต่เมื่อเทียบกันแล้วเธอชอบรสกาแฟขมๆ มากกว่า
“จำได้สิ” เมื่อเย่เชินหลินนึกถึงเรื่องนั้น ก็รู้สึกสงสารเซี่ยชีหรั่นและเย่ชูฉิงขึ้นมา น้ำเสียงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชา มองไปยังหยูหลันที่เป็นคนริเริ่มโครงการนั้น
หยูหลันมองเย่เชินหลินที่ชายตามามองตัวเอง ก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายไปจดชื่อเขาเข้าในรายการชำระหนี้แล้ว เขาจึงลูบจมูก หัวเราะ แล้วตอบกลับ “นี่ก็เพื่อความอยู่รอดไม่ใช่เหรอ!”
เย่เชินหลินหัวเราะ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขามองหยูหลันเป็นเพื่อน คงจะต่อยไปแล้ว หยูหลันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ความจริงที่ฉันต้องพูดเรื่องนี้กับนายเพราะฉันเปิดใจ ที่ตอนนั้นรับเลี้ยงเด็กทั้งสองคนเอาไว้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นเพราะมีผู้หญิงคนหนึ่งจงใจนำเด็กทั้งสองมาฝากไว้ที่ฉัน”
เซี่ยชีหรั่นที่อยู่อีกฝั่งลุกขึ้น แล้วเดินกลับมาที่โซฟา ใจเต้นแรงด้วยลางสังหรณ์บางอย่าง เธอจึงทำเป็นถามขึ้นด้วยความไม่ตั้งใจ “แล้วรู้หรือยังว่าผู้หญิงคนนั้นหน้าตาอย่างไร?”
หยูหลันส่ายหน้า แล้วพูดขึ้น “เขาบอกว่าเพียงเป็นผู้หญิงคนหนึ่งให้เขามาทำแบบนี้ ฉันยังคิดว่าใช่ศัตรูของนายรึเปล่า จึงตั้งใจมาบอกนาย แล้วก็กลับมาเที่ยวด้วยพอดี”
“กลับมาเที่ยวเป็นประเด็นสำคัญมากกว่ามั้ง” เย่เชินหลินพูดอย่างรู้ทัน ใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นแรงมาก
ผู้หญิงคนหนึ่ง คิดวิธีมากมายเพื่อที่จะทำร้ายผู้หญิงของเขา อาจจะถูกบงการด้วยผู้หญิงที่อยู่เบื้องหลัง อาจจะเป็นซือซือ? เซี่ยชีหรั่นมีคำตอบในใจ แต่ไม่พูดออกไป
เธอหาข้ออ้างขอตัวกลับห้อง ในกล่องเก็บเครื่องประดับมีนาฬิกาที่ถูกเหยียบจนพังเรือนหนึ่ง เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิด แล้วจึงหยิบนาฬิกาไปหาหยุนโชว์
“ช่วยเธอเช็คใช่ไหมว่านาฬิการุ่นนี้มีกี่คนที่ใส่บ้าง? ไม่มีปัญหา จากผลกระทบของพวกเขาในตอนนี้ เรื่องแค่นี้ทำได้อยู่แล้ว” หยุนโชว์หยิบนาฬิกาเก็บเข้ากระเป๋าพกพาของตัวเอง
เซี่ยชีหรั่นมองหยุนโชว์ด้วยความรู้สึกของขอบคุณ แล้วพูดขึ้น “เธอไม่ถามฉันเหรอว่าทำไมถึงไม่ให้บอกกับเย่เชินหลิน แล้วไม่ถามฉันเหรอว่าทำแบบนี้ทำไม?”
หยุนโชว์มองเซี่ยชีหรั่นที่ตั้งใจด้วยความรู้สึกสงสัย ผ่านไปสักพักจึงหัวเราะขึ้นมา ยื่นมือไปลูบหัวของเซี่ยชีหรั่น แล้วพูดขึ้น “ทำไมต้องถามเรื่องพวกนี้ล่ะ เธอเป็นเพื่อนของฉัน ไม่ใช่เสียหน่อย แล้วก็ฉันเชื่อว่าเรื่องที่เธอทำเธอมีการตัดสินใจของตัวเอง”
คำพูดของหยุนโชว์ ทำให้เซี่ยชีหรั่นใจเต้นแรงมาก บนโลกนี้คงไม่มีใครยอมช่วยเธอโดยที่ไม่มีที่มาที่ไป ไม่ถามสาเหตุหรอก รอจนหยูหลันและหยุนโชว์กลับไป ฟ้าเริ่มสางแล้ว
หยูหลันและหยุนโชว์อยู่ที่LA มีช่วงต่างของไทม์โซน เพิ่งกลับมาจึงยังไม่ชิน เซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินไม่ได้นอนมาทั้งคืน ทั้งสองรีบอาบน้ำ นอนกอดกันเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงถ้วน
นอนหลับได้ไม่นานนัก เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้น Bakerที่อยู่ปลายสายพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “ชีหรั่น อย่าลืมว่าวันนี้มีลงไปตรวจสอบพื้นที่กับพี่หลี่นะ!”
โทรศัพท์ถูกเย่เชินหลินดึงไป แล้วถูกเขาวางสายลงอย่างไร้เยื่อใย ปลายสายได้ยินเพียงเสียงตู๊ดๆๆ เซี่ยชีหรั่นดื้อดึงอยู่ในหมอนสักพัก จนสุดท้ายก็ตื่นขึ้นมา เริ่มแต่งตัวด้วยความมึนงง
ติดกระดุมไปได้เพียงครึ่งเดียว เย่เชินหลินก็เดินมาตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น แล้วปลดกระดุมของเธอออกด้วยความรวดเร็ว เซี่ยชีหรั่นก้มลงมองด้วยความสงสัย พบว่าตัวเองติดกระดุมผิดหมดเลย
เย่เชินหลินค่อยติดกระดุมให้เธอด้วยความตั้งใจ นิ้วเรียวติดด้วยความชำนาญ และเผลอไปโดนผิวขาวๆ ของเซี่ยชีหรั่นเป็นครั้งคราว ทั้งสองใจเต้นขึ้นมา
โทรศัพท์ดังขึ้นอย่างผิดเวลา เย่เชินหลินไม่พอใจ เขาแอบสาบานในใจว่า รอจนเรื่องนี้จัดการเรียบร้อย เขาจะต่อยBakerสักทีให้หายแค้น!
สถานที่ดูงาน Bakerรับผิดชอบเกี่ยวกับคำถามที่เซี่ยชีหรั่นกังวลใจ “เธอไม่เป็นไรใช่ไหม ดูขอบตาของเธอ เมื่อคืนนอนไม่สบายเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นฝืนยิ้มออกมา เธอไม่ใช่นอนไม่สบาย เธอไม่ได้นอนเลยต่างหาก การออกแบบวิศวกรรมนี้ถึงแม้ว่าจะมีวิศวกรมืออาชีพ แต่เพราะจะมีการจัดการแข่งขันระดับโลก ดังนั้นผู้นำจึงอยากให้นักออกแบบแต่ละพื้นที่ได้ออกความคิดเห็นของตัวเอง
พระอาทิตย์เริ่มตั้งฉากกับพื้น แดดค่อนข้างแรง เซี่ยชีหรั่นยกสองมือขึ้นมาบังแดด ไม่ไกลกันนักตรงจุดปฏิบัติงาน มีคนหนึ่งวิ่งมาแจ้งกับทุกคนว่าได้จัดเครียดเครื่องดื่มและของว่างเอาไว้แล้ว
พี่หลี่และคนอื่นๆ ต่างชมว่าพนักงานคนนี้รู้จักงาน เมื่อมาถึงที่ร้านอาหาร เซี่ยชีหรั่นเห็นเค้กเรียงรายมากมาย ก็ตกตะลึง เค้กพวกนี้แพงมาก และยังซื้อมาจากร้านที่อยู่ทางภาคใต้อีก แต่พวกเธอตอนนี้อยู่ที่ภาคเหนือ
Bakerยื่นเครื่องดื่มให้เซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นก้มหน้ายิ้ม แล้วรับมา เธอค่อนข้างเดาออกแล้ว
“ประธานาเย่ ได้ส่งเครื่องดื่มและขนมเค้กมาให้ ให้เวลากินดื่มพักผ่อนสองชั่วโมง” จางเฟิงอี้พูดขึ้น เย่เชินหลินยิ้มขึ้นด้วยความพอใจ แล้วหยิบเสื้อคลุมเดินจากไป วันนี้เขามีธุระสำคัญที่ต้องทำอีก
ที่มาเก๊า ในขณะที่เย่เชินหลินกำลังเดินเข้าบ่อน ไห่ลี่หมินก็กระชับหมวกมาปิดใบหน้า แล้วเดินเข้ามาพูดกับเขา “อย่าให้ใครรู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ อย่าลืมนึกถึงผลที่จะตามมาล่ะ”
เย่เชินหลินคิดไปคิดมาก็ถูก จึงออกความคิดเห็น “หรือว่านายจะออกไปรอฉัน ฉันเข้าไปเอง” เขาไหล่ตกเล็กน้อย ไห่ลี่หมินหัวเราะแล้วด่าขึ้นมา “ที่นายพูดนี่มันน่าต่อยจริงๆ ฉันทำเพื่อชีหรั่นต่างหาก”
ทั้งสองคุยกัน จนกระทั่งบอบอวิ่งเข้ามากระซิบ “คนมาแล้ว เล่นอยู่ที่สิบสามนาฬิกาด้านนอก”
เย่เชินหลินและไห่ลี่หมินแยกย้ายกันนั่งลง เด็กผู้ชายดูท่าจะดวงดีไม่เลว ชนะได้เงินเล็กน้อย แต่ใบหน้าดูสะใจมาก ไห่ลี่หมินที่นั่งอยู่ข้างๆ แกล้งพูดกับเย่เชินหลินขึ้นมา “ไปเล่นไฮโลกันดีกว่า วันนี้ไม่รู้ทำไมชนะมากมาย จนงงไปหมด”
ชายหนุ่มหูผึ่ง หยิบไพ่ช้าลง กวาดสายตามองมาทางไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินสบตากับเย่เชินหลินเป็นเชิงให้สัญญาณ ว่าปลาติดเบ็ดแล้ว แล้วจึงพูดต่อ “ถ้านายตามฉันมา ฉันจะทำให้เหรียญของนายได้อีกเท่าตัว”
บ่อนแบบนี้ไม่มีใครเชื่อ โดยเฉพาะมือเก่า ให้คนอื่นช่วยหาเงินให้ตัวเอง สู้ยอมมั่วเองเสียยังจะดีกว่า แต่ชายหนุ่มเหมือนกับไม่เคยได้เงินก้อนจริงๆ แววตาของเขาเป็นประกายขึ้นมา
“ได้สิ” เย่เชินหลินดูว่าได้เวลาแล้ว จึงเดินไปที่โซนเล่นไฮโลกับไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินหันมายิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้น “ตามมา มีละครฉากใหญ่ให้ดู”
ชายหนุ่มไม่โง่ จึงลองดูไห่ลี่หมินก่อนหนึ่งตา ไห่ลี่หมินใช้เหรียญเย็นวางไปตรงที่ต่ำ เย่เชินหลินวางเหรียญไปเพียงเล็กน้อย
เปิดกระดานมา เป็นต่ำ ชายหนุ่มมองเหรียญที่เพิ่มขึ้นมาเท่าตัวของเย่เชินหลิน ที่เล่นตามไห่ลี่หมิน ตาต่อมาก็ชนะอีก
เย่เชินหลินเริ่มได้มากขึ้นเรื่อยๆ ไห่ลี่หมินพูดแบบไม่ได้ใส่ใจขึ้นมา “ดวงก็ต้องใช้แสงสว่าง เอาแต่ดู เดี๋ยวอีกสักพักดวงไม่มาแล้วนะ”
วางเหรียญจำนวนหนึ่งมาบนโต๊ะ ไม่มาก ดูออกว่าเจ้าของค่อนข้างระวัง ไห่ลี่หมินมองชายหนุ่มด้วยสีหน้านิ่งเฉย กระดานถูกเปิดขึ้นมา ปรากฏว่าชายหนุ่มชนะ
ครั้งที่สอง ชายหนุ่มลงมือด้วยความรวดเร็ว เพราะพบว่าเหรียญของตัวเองเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ มีคนพนันฝั่งตรงข้ามกับตัวเองอยู่เรื่อยๆ และผู้ชายที่พูดอยู่คนนั้นก็เก่งมาก เล่นสิบกว่าตาก็ชนะหมด
“เล่นตาสุดท้ายนะ ฉันมีธุระต้องไปทำต่อ” เย่เชินหลินพูดพลางก้มดูนาฬิกา ชายหนุ่มเมื่อได้ยินว่าเย่เชินหลินจะไปแล้ว จึงโยนเหรียญทั้งหมดให้กับไห่ลี่หมินที่แทงต่ำ
“ใหญ่!” กระดานถูกเปิดขึ้น ชายหนุ่มงง ที่อยู่เหรียญของตัวเองถูกคนอื่นเก็บไปจนหมด ไม่เพียงแต่ที่ได้มานั้น ยังมีส่วนมาเอามาเองอีกด้วย
ไห่ลี่หมินและเย่เชินหลินเดินออกมาจากประตูบานสีทองอร่าม อย่างไม่ใยดี ในนั้นมีคนมากมายที่อยากได้เงินโดยไม่ต้องลงแรง แต่สำหรับพวกเขาสิ่งเหล่านั้นไม่สำคัญเลย
“ไปดื่มหน่อยไหม?” ไห่ลี่หมินออกความเห็น เย่เชินหลินมองนาฬิกา แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ที่เมื่อกี้ฉันพูดคือเรื่องจริง ชีหรั่นจะกลับมาแล้ว ฉันต้องกลับไปอยู่กับเธอ”
เย่เชินหลินเดินจากไปอย่างไร้เยื่อใย ไห่ลี่หมินยืดไหล่ขึ้นมา แล้วก็นึกถึงว่าตอนนี้หลินหลิงและไห่โจ๋ซวนก็น่าจะรอตัวเองอยู่ที่บ้าน รู้สึกร้อนใจขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นสังขารที่เหนื่อยล้ากลับมา ตอนแรกวันนี้เธออยากจะหาโอกาสถามเรื่องของหลัวกุ้ยเหยา แต่ว่ายุ่งงานทั้งวัน จนสุดท้ายไม่เรียบร้อยเลยสักอย่าง