สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 136 สาวใช้ตัวแสบ 40

ตอนที่ 136 สาวใช้ตัวแสบ 40
ดูท่าแล้วเขาจะโกรธแล้วจริงๆ ยิ่งกว่านั้นคนที่เขาโกรธก็คือเธอ
เซี่ยชีหรั่นเม้มปากพลางถอนหายใจอยู่ในใจและเก้าไปหยุดอยู่ข้างๆเขาและพูดว่า “ขอโทษค่ะ คุณอย่าโกรธเลยนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
เธอกะว่าจะเรียกเขาว่า คุณเย่ แต่กลับติดอยู่ที่ปาก ไม่ได้เรียกออกไปเช่นนั้น เวลาที่เขากำลังโกรธอยู่นั้นคงไม่อยากให้เธอเรียกว่าคุณให้ดูห่างเหินกันขนาดนั้นหรอก
ท่าทางของเธอดูเชื่อฟังถึงแม้ว่าน้ำเสียงที่เธอใช้ขอโทษนั้นมันจะไม่ค่อยนุ่มนวลสักเท่าไหร่ แต่ก็ทำให้คนฟังได้ยินแล้วรู้สึกดีโดยเฉพาะผู้ชายบางคนที่ห่วงเรื่องศักดิ์ศรีมากพอได้เห็นว่าเธอเป็นฝ่ายมาขอโทษ ก็หายโกรธเป็นปลิดทิ้ง สีหน้าเขาก็ไม่ได้ดูแย่เหมือนตอนแรก แต่แค่หันไปมองเธอแบบผ่านๆแล้วถามเธออย่างเย็นชา “ใครอนุญาตให้เธอใส่เสื้อผ้า？”
“ฉัน……”เธอก็ขอโทษแล้ว แต่ทำไมเขายังโกรธอยู่ล่ะ เธอไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“งั้นหมายความว่าให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกหรอคะ？”เธอถามเขาอย่างระมัดระวัง
แม้ว่าในใจจะไม่ได้อยากถามคำถามนี้สักเท่าไหร่ แต่เธอไม่อยากให้เขาโมโหปกติเธอมันจะอยู่ภายใต้คำบังคับบัญชาเขา การที่เธอยอมตามใจเขา อาจจะทำให้บรรลุเป้าหมายได้เร็วขึ้นก็ได้
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ค่อยๆหันหน้ามามองเธอ
มือของเธอที่สั่นค่อยๆเลื่อนลงไปยังซิปด้านข้างของกระโปรง มือเธอพึ่งจะเลื่อนลงไปถึงเขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“แล้วใครอนุญาตให้เธอถอด？”
เธอไม่รู้จริงๆว่าตัวเองควรทำอย่างไร ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม เขาไม่ได้ให้เธอถอดทำให้เธอรู้สึกโล่งอก
“คุณยุ่งต่อเถอะค่ะ งั้นฉันขออนุญาตออกไปก่อนนะคะ”เธอพูดเบาๆออกมา
“ไม่ได้！”
“อ่อ！”เธอทำได้เพียงกลับไปยืนที่เดิม
เขาไม่ได้พูดอะไรอีกและก็ไม่ได้มองมาที่เธอ แต่กลับหันไปนั่งจ้องคอมฯต่อ ราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมเช่นนั้น เอาแต่จ้องมองที่ปลายเท้าตัวเอง รอว่าเมื่อไหร่ขาจะหายโมโห เท้าคู่นี้มันจะได้เดินออกไปสักที
ไม่นานนัก พ่อบ้านก็มาเคาะประตู “คุณเย่ค่ะ อาหารกลางวันมาแล้วค่ะ”
“อื้ม”เขาอื้มทีนึงก็ลุกออกมาจากโต๊ะคอมฯทันที และพูดอย่างไม่สนใจอะไร “ไปกินข้าวกับฉัน”
“ค่ะ”เธอยอมรับคำเขาแต่โดยดีและเดินตามเขาไป
ส้งหลิงหลิงและหวีซานซานรวมหัวกันวางแผนเสร็จแล้ว กำลังจะส่งหวีซานซานกลับ พวกเธอต่างคิดไม่ถึงว่าเมื่อออกจากห้องมาจะเดินมาเจอคนดูแลบ้านมาเคาะประตูห้องของเย่เชินหลิน พวกเธอจึงรีบเดินกลับไป แต่เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นกลับหันไปเห็นว่าหวีซานซานรีบเดินหายวับเข้าไปในห้องของส้งหลิงหลิงไปอย่างลุกลี้ลุกลน
“คุณพ่อบ้านเรียกคุณส้งมาทานข้าวแล้วหรือยัง？”เย่เชินหลินเอ่ยถามพ่อบ้านที่ยืนอยู่ตรงประตู
“ยังครับ เดี๋ยวฉันจะไปเรียกมาเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยววันนี้ฉันจะไปเรียกคู่หมั้นฉันมาทานข้าวเอง”เย่เชินหลินพูดอย่างไม่สนใจ เขายื่นมือไปจูงมือเซี่ยชีหรั่น แล้วเดินไปยังห้องของส้งหลิงหลิงที่อยู่ด้านในสุด
พ่อบ้านเริ่มรู้สึกกลัวเพราะว่าส้งหลิงหลิงได้กำชับเขาว่า ไม่ให้เขาบอกเรื่องที่หวีซานซานมากับเย่เชินหลิน　　
เขารีบตามมาพูดกับเย่เชินหลินว่า “คุณเย่ครับผมจะรบกวนคุณได้ยังไงกันล่ะครับ ให้ผม……”เย่เชินหลินหันไปมองเขาและเดินต่อไป ทำให้เขาไม่กล้าที่จะตามมาอีก
ส้งหลิงหลิงคิดว่าวันนี้เซี่ยชีหรั่นคงจะไม่ได้ใสเสื้อผ้า ทั้งสองคนคงมัวแต่ทำสงครามสามร้อยรอบ ไม่ออกมาแน่ ถ้าหากว่าเธอรู้แต่แรกว่าเขาจะออกมาล่ะก็ เธอคงจะออกไปคุยกับหวีซานซานข้างนอกตั้งนานแล้ว
หรือจะแป็นเพราะว่าเมื่อเช้านี้ที่ไปขอโทษเซี่ยชีหรั่นนั้นเป็นการเหยียดหยามเธอมากเกินไปจนทำให้เธอหัวสมองเธอเบลอไปแล้วกันแน่ ถึงได้ทำอะไรไม่ค่อยรอบคอบนัก เธอจัดการกับความตื่นเต้นและหวาดกลัวของตัวเองแล้วหันไปพูดกับหวีซานซาน “พี่ต้องออกไปทานข้าวก่อน ส่วนเธอก็รออยู่ที่นี่ อย่าออกไปเด็ดขาด พี่ออกไปสักพักนึงเดี๋ยวพี่จะส่งคนมาแอบพาเธอออกไปนะ”
พอเธอพูดจบ อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกจากด้านนอก โดยสัญชาตญาณ ส้งหลิงหลิงรีบเอาตัวเองมาบังหวีซานซานไว้
แต่น่าเสียดายที่หวีซานซานสูงกว่าเธอเล็กน้อย จะไปบังมิได้ยังไงล่ะ？
“มีแขกหรอ？”เย่เชินหลินจ้องมองส้งหลิงหลิงอย่างเย็นชาสุดขั้ว พลางกวาดสายตาไปยังหวีซานซาน
หวีซานซานถึงกับสะดุ้งตกใจ มาถึงตอนนี้เธอถึงได้รู้สึกเสียใจที่ตัวเองรีบร้อนเกินไป ไม่น่าเสี่ยงมาบ้านเย่เชินหลินเลย
จริงๆแล้วตอนที่เธอมาถึงเธอยังแอบคิดอยู่ว่าถ้าเย่เชินหลินไม่อยู่เธอก็จะลงมือจัดการเซี่ยชีหรั่นมันซะวันนี้เลย เป็นเพราะใจร้อนอยากที่จะเห็นเซี่ยชีหรั่นหายไปจากโลกนี้เร็วๆ เธอถึงได้ต้องมาเจออะไรแบบนี้ เป็นเพราะใจร้อนเกินไปแท้ จึงลืมไปว่ามีความเป็นไปได้เหมือนกันที่จะเจอกับเย่เชินหลิน
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นได้เจอกับหวีซานซานแล้ว ตอนแรกเซี่ยชีหรั่นคิดว่าจะใจเย็นแต่แค่ชั่วขณะเธอกลับโมโหขึ้นมาทันที
“นี่เธอ！”มือที่สั่นเทาของเธอชี้ไปยังหวีซานซาน แค่พูดคำว่าเธอออกมาก็พอจะเดาได้แล้วว่าข้างหลังต้องพูดอะไรต่อ
เธอยืนอยู่ข้างๆเย่เชินหลิน แน่นอนว่าเย่เชินหลินก็รู้สึกได้ถึงความโมโหและอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดของเธอ
เขารีบยื่นแขนของเขาออกไปโอบไหล่เธอไว้และหมุนตัวเธอกลับมาไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที ไม่ให้เธอมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น