สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 15 ไม่อยากเป็นเพื่อนอะไรทั้งนั้น

ตอนที่ 15 ไม่อยากเป็นเพื่อนอะไรทั้งนั้น
“ให้ฉันช่วยเธอนะ ยังเหลือเวลาก่อนจะเข้างาน”
“ไม่ต้อง ฉันชอบอยู่คนเดียว ฉันมีนิสัยสันโดษ และไม่ได้อยากเป็นเพื่อนอะไรทั้งนั้น เจิ้งเห่า หวังว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันหมายถึง”
รอยยิ้มของเจิ้งเห่าก็ลดลงและยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและพูด “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ เธอทำธุระเถอะ จากนี้จะไม่กวนแล้ว”
เมื่อมองไปยังแผ่นหลังของเจิ้งเห่าที่ดูเหงา เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจออกมา
พ่อบ้านเข้มงวดกับเธอมากกว่าคนอื่นๆ แค่เพียงเธอเช็ดสถานที่ไหน หากใช้ผ้าสีขาวเช็ดสถานที่นั้นจะต้องไม่มีฝุ่น
ในขณะที่เธอกำลังเช็ด เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่ประตู ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงพ่อบ้านเรียกด้วยความโมโห “เซี่ยชีหรั่น มาหาฉัน! มาที่ห้องโถง!”
ท้ายที่สุดแล้วการที่จะใจเย็นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอทำใจให้สงบและวางเศษผ้าเอาไว้ ลุกขึ้นยืนและเดินออกไป
สาวใช้ทั้งหมดอยู่ในห้องโถง และไม่เหมือนเวลาปกติ ไม่มีการยืนเรียงแถว
บนใบหน้าของฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงแสดงให้เห็นถึง ความดีใจที่คนอื่นจะพบเจอเรื่องราวร้ายๆ
หลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วมีท่าทางกังวลและโกรธรู้สึกอยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นยืนตรงหน้าพ่อบ้าน ยืนนิ่งๆรอพ่อบ้านพูด
“ได้ยินมาว่าเธออ้อยพนักงานที่นี่เหรอ?” พ่อบ้านถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นและพูดเบาๆ “คุณก็พูดมาว่าได้ยินมาว่า นั่นเป็นข่าวลือที่ไม่มีข้อเท็จจริง”
“ข่าวลือ?” ฟางลี่น่าพูดเสียงดังและพูดต่อ “ถ้าเธอไม่ได้อ้อย คนที่บ้านนี้ตั้งมากมายจะพูดแทนเธอทำไม เธออ้อยคุณชาย และยังอ้อย….”
“พอแล้ว!” พ่อบ้านยกมือขึ้นเพื่อหยุดคำพูดของฟางลี่น่า หันหน้ามาพูดอย่างใจเย็นกับเซี่ยชีหรั่น “ตอนนี้มีพยานจำนวนมาก และอย่ามาพูดจาเล่นลิ้น เธอเก็บของและออกไปได้เลย!”
ครั้งนี้เขายอมสุดตัว แม้ว่าคุณเย่จะตำหนิเขา จะหักเงินเดือนเขาเท่าไหร่ แต่คงไม่ไล่เขาไป เขาจะไม่ให้หลานชายของเขาถูกเธอล่อลวงได้
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้น และมีท่าทีไม่นอบน้อม
“นอกเสียจากคุณเย่จะไล่ให้ฉันไป ไม่งั้นฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น”
“หน้าไม่อายจริงๆ ยังทนอยู่ไม่ยอมไป” ฟางลี่น่ามองอย่างแดกดัน
พ่อบ้านไม่สนใจฟางลี่น่าและพูดใส่ชุดหูฟังว่า “จางเฟิง หลี่ผิง มาที่บ้านหลังใหญ่เดี๋ยวนี้!”
แค่เพียงไม่นานพนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งสองก็รีบวิ่งมาที่ห้องโถง และรอรับคำสั่งจากพ่อบ้าน
ใบหน้าของพ่อบ้านดูเศร้าใจแต่ก็ยังดูโหดร้ายอยู่
“เซี่ยชีหรั่น เธออยากจะออกไปเองหรือให้ฉันบอกให้พวกเขาลากเธอออกไป?”
เรื่องราวต่างๆมาไกลขนาดนี้ คนนามสกุลเย่ไม่อยู่ ที่นี่ก็คือดินแดนของพ่อบ้าน
การที่เธอเข้ามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หากจะให้ออกไปก็กลัวว่าจะไม่มีโอกาสกลับเข้ามาอีก
ภายในดวงตาของเซี่ยชีหรั่นมองเห็นภาพน่าอนาถของโม่เสี่ยวจุน เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาตายได้ ไม่ได้อย่างแน่นอน
เธอหายใจเข้าลึกๆและเงยหน้าขึ้น พูดกับพ่อบ้านอย่างจริงจังว่า “ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว จากนี้ฉันจะไม่….”
“ขอโทษก็ไม่ได้ช่วยอะไร เอาตัวเธอออกไป!” จางเฟิงและหลี่ผิงวิ่งไปหาเธอตามคำสั่งของพ่อบ้าน
“พวกคุณทำแบบนี้ไม่ได้!” ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นหลีกหนีก็พยายามพูดอะไรบางอย่าง
“หากฉันออกไป ฉันจะไปพบคุณเย่และในตอนนั้นคุณจะต้องรับผิดชอบ”
“คุณเย่รู้แล้วยังไง อย่างไรเขาก็ไม่แคร์สาวใช้คนหนึ่งอยู่แล้ว อย่ามาขู่ฉัน!”
“เธอสองคน เอาตัวเธอออกไป!” สิ้นเสียงของคำพูดพ่อบ้าน ก็ได้ยินเสียงที่ไม่แยแสดังมาจากด้านหลัง “เกิดอะไรขึ้น?”