สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 143 สาวใช้ตัวแสบ 47

ตอนที่ 143 สาวใช้ตัวแสบ 47
เซี่ยชีหรั่นกลับโดนสองคำนี้แทงใจอยู่ดีดีก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา
เธอพยายามพูดปลอบตัวเองต้องนิ่งไว้บางทีเขาอาจจะทำเพื่อศักดิ์ศรีเขาจึงพูดแบบนี้เพื่อให้เธอรู้สึกอึดอัด
สังเกตเห็นสายตาเธอมีความอัปยศอดสูในพริบเดียวทำให้อารมณ์ของเขาระบายลงเล็กน้อย
แต่เพื่อกำจัดความเย่อหยิ่งของผู้หญิงคนนี้เขาไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนี้
“เธอไปเอาชุดนอนที่หลินหลินซื้อให้เธอมาห้องนี้”เขาสั่ง
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรแต่ในเมื่อเขาสั่งแล้วหน้าที่ของเธอก็คือทำตามสิ่งที่เขาสั่ง
“ค่ะคุณเย่”
เธอพูดจบหันหลังไปจิ่วจิ่วรออยู่หน้าประตูอย่างกระวนกระวาย
เธอพอจะเดาเซี่ยชีหรั่นออกคงจะไปพูดเรื่องที่เธอไม่เอาเสื้อผ้าพวกนั้นกับคุณเย่เธอพูดแบบนั้นคุณเย่น่าจะโกรธคุณเย่เคยตามใจและรักใครแบบนี้หล่ะ?ถ้าตามใจและรักเธอแล้วและดีกับเธอเธอยังไม่รับไว้คุณเย่ก็น่าจะเสียใจเป็น
ได้ยินด้านในไม่มีเสียงทะเลาะวิวาทใดใดความตึงเครียดของเธอก็ลดลงมาเล็กน้อย
ประตูเปิดออกสักทีเซี่ยชีหรั่นเดินออกมาจากด้านในจิ่วจิ่วรีบไปหาถามเธออย่างเบาเสียง:
“ชีหรั่นเธอคงไม่ไปพูดเรื่องที่เธอไม่เอาเสื้อผ้าพวกนั้นใช่ไหม?ต้องใช่แน่!ฉันรู้ว่าเธอไม่ต้องการพวกนั้นแต่คุณเย่เขาจริงใจที่จะทำดีเพื่อเธอเธอไปพูดแบบนี้มันแทงใจเขาเกินไป!”
ความจริงแล้วตอนนี้เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเสียใจภายหลังเธอไม่อยากได้มันจริงจริงเวลานั้นเธอคงลืมไปว่าเย่เชินหลินเป็นคนที่รวยขนาดไหนเธอยังรู้สึกว่าแบบนี้มันเปลืองเกินไป
ถ้าเธอลองคิดทบทวนดีกว่านี้และรู้ว่าเขาจะโกรธเธอก็ไม่ควรที่จะไปพูด
มองสายตาเร่งรีบของจิ่วจิ่วเซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าบ้านหลังนี้คนที่เป็นเพื่อนเธอจริงจริงก็คงมีแค่จิ่วจิ่วและเหลี่ยวเสี่ยวเจียวที่คิดเพื่อเธอ
“ไม่เป็นไรจิ่วจิ่วเขาไม่ได้โกรธ“เธอจับมือของจิ่วจิ่วแล้วพูดปลอบ
“เขาให้ฉันไปเอาชุดนอนพวกนั้นไปที่ห้องเขา”
“เอาไปทำอะไร?”จิ่วจิ่วถาม
“ฉันก็ไม่รู้“
“ได้เลยฉันไปเอาด้วย”
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นออกไปเย่เชินหลินโทรออกไปยังเบอร์ของหลินหลิงสั่งขึ้นมา:“ของที่ซื้อวันนี้ซื้อมาให้เหมือนกันทุกชิ้น”
หลินหลิงเงียบไปในปลายสายพูดต่อด้วยความเกรงใจและมีมารยาท:“ค่ะคุณเย่ขนาดเบอร์ก็เหมือนกันหรอคะ?
“เบอร์…..ใหญ่กว่าเบอร์หนึ่งทั้งหมด”
“รับทราบค่ะคุณเย่ไม่ทราบว่าจะเอาตอนไหนคะ?”
“ซื้อเสร็จก็รีบเอามา”
“ค่ะคุณเย่“หลินหลิงกดวางสายทิ้งรู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยพรางคิดว่าคงไม่มีเวลาทานข้าวเย็นแล้ว
โชคดีกว่านั้นคือเย่เชินหลินใจกว้างกับเธอมาตลอดเธอทำงานเกินเวลาก็ให้เธอเงินเดือนหลายเท่าถ้าทำเรื่องอื่นแล้วให้เธอทำงานเกินเวลาเธอก็ยอมแต่พอรู้ว่าต้องไปซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิงของเขาเธอก็รู้สึกหงอยขึ้นมาทันที
……
จิ่วจิ่วตามเซี่ยชีหรั่นเดินกลับไปที่ห้องสีฟ้าเปิดตู้เสื้อผ้าออกด้านในมีชุดนอนเยอะมากหลากหลายคุณภาพและความสั้นยาวนั้นมีหมด
พวกเธอสองคนต่างขนไปเล็กน้อยเคาะประตูห้องของเย่เชินหลินเดินเข้าไป
เย่เชินหลินพิงอยู่ที่โซฟาปลายเตียงนั่งอยู่อย่างไม่มีอารมณ์มีสีหน้าใดใด
“เอาชุดนอนพวกนั้นวางไว้บนเตียงจิ่วจิ่วเธอไปทำงานที่ผู้ดูแลครัวเรือนจัดการให้ที่นี่ไม่ต้องการเธอ”
“ค่ะคุณเย่“จิ่วจิ่วเดินถึงหน้าประตูรู้สึกมีอะไรผิดปกติคุณเย่กำลังโกรธแท้แท้เซี่ยชีหรั่นยังโกหกเธอ
ถึงเธอจะกลัวเย่เชินหลินเล็กน้อยแต่เธอก็ยังเป็นคนที่กล้าและจงรักภักดีไม่ควรเพราะว่ากลัวจึงไม่ช่วยเพื่อน
เธอรวบรวมความกล้าเดินกลับไปที่ข้างๆเย่เชินหลิน
“ยังมีธุระอีก?”ท่าทีเย่เชินหลินที่คุยกับเธอไม่ได้ดีเหมือนตอนเช้าอย่างเห็นได้ชัด
“มีคุณเย่ฉันอยากพูดกับท่านท่านอย่าโกรธเซี่ยชีหรั่นได้ไหม?เธอบอกเธอไม่เอาเสื้อผ้าพวกนั้นไม่ใช่ความคิดจริงจริงของเธอความจริงแล้วเธอชอบท่านมากฉันมองออก”
สีหน้าเย่เชินหลินยังคงหมองหมองเขาโบกมือ
“เธอออกไป!ไม่ต้องการให้เธอมาวอนขออภัยให้กับนาง”
จิ่วจิ่วมองเธออย่างทำอะไรไม่ได้เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพูดกับเธอ:“ไปเถอะจิ่วจิ่วไม่เป็นไรไม่ต้องเป็นห่วงฉันคุณเย่เป็นคนดีเขาดีกับฉันมาก”
จิ่วจิ่วไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อแต่แค่ใช้สายตาสื่อให้เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าต้องใจเย็นและเรียบร้อยอย่าทำให้เขาโกรธอีก
ประตูปิดลงอีกครั้งเซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างข้างเย่เชินหลินยืนอย่างสงบรอเขาสั่ง
“เอาชุดนอนกระโปรงนอนไปใส่ให้ฉันดูทีละตัว”เขาสั่งอย่างเฉยชา
“ค่ะคุณเย่”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขายังไม่หายโกรธและเพราะว่าเธอไม่ระวังคำพูดเธอด้วยเพราะฉะนั้นอย่าบอกว่าต้องใส่เสื้อทีละตัวเลยแค่เขาส่งซิกมาแบบนั้นเธอก็จะขึ้นเตียงทันที
เย่เชินหลินไม่ได้มองไปที่เธอเธอหันหลังเข้าหาประตูถอดเสื้อยูนิฟอร์มสาวใช้หญิงออกเลือกกระโปรงนอนตัวที่ไม่มิดชิดและไม่โชว์เกินไป