สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1441 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1341

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ หัวใจของติงยียีก็ตกลงไปถึงก้นบึ้ง เงินเพียง 1,000 หยวน เธอจะเลี้ยงดูตัวเองก็ยังลำบากมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะทำให้พ่อของเธอมีชีวิตที่ดีขึ้นและทำให้เขาไม่ต้องวิ่งวุ่นไปทั่วทุกหนทุกแห่งเลย
เพิ่งจะสิบโมงเช้า ดวงอาทิตย์ก็แรงมาก ติงยียีเดินออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่ แสงแดดสาดส่องลงมากระทบบนร่างกายของตัวเอง ผู้คนที่อยู่ข้างทางทยอยกันกางร่มเพื่อหลบแสงแดด แต่เธอกลับรู้สึกว่ามีเหงื่อเย็นๆออกไปทั่วร่างกาย
“กริ๊งๆๆ”เสียงโทรศัพท์ของติงยียีดังขึ้น แล้วเธอก็หยิบมันขึ้นมาอย่างอ่อนแรง
“ไม่ทราบว่านี่คือคุณติงยียีใช่ไหมครับ?”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะ เราคือบริษัทออกแบบเครื่องประดับในเครือของบริษัทหลินซื่อค่ะ ตอนนี้เราอยากจะขอเชิญคุณมาสัมภาษณ์ที่บริษัทของเราในวันจันทร์ ถึงเวลาสัมภาษณ์กรุณานำประวัติส่วนตัวและผลงานจบการศึกษาของคุณมาด้วยนะคะ”
“ค่ะค่ะค่ะ! ฉันจะไปให้ตรงเวลาแน่นอนค่ะ!”
ติงยียีวางสายโทรศัพท์ลง เธอรู้สึกว่าร่างกายกำลังสั่นเทาเล็กน้อย บริษัทหลินซื่อ! บริษัทยักษ์ใหญ่อันดับต้นๆในเมืองตงเจียง ตัวเองช่างโชคดีอะไรอย่างนี้ที่มีโอกาสได้สัมภาษณ์แล้ว!
เกือบจะได้ฮัมเพลงกลับบ้านอยู่แล้ว ติงยียีก็เห็นเย่เนี่ยนโม่กำลังยืนพิงประตูรถอยู่หน้าปากซอยเข้า พอเห็นเธอ เย่เนี่ยนโม่ก็เดินตรงมาข้างหน้า แล้วจ้องมองเธอสักครู่หนึ่งและพูดว่า “กำลังอารมณ์ดีเหรอ?”
“อืม ฉันได้รับโอกาสให้เข้าสัมภาษณ์ในบริษัทเครื่องประดับหลินซื่อ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ๆพวกเขาถึงให้โอกาสฉันได้เข้าไปสัมภาษณ์ ดีใจจัง!” ติงยียีพูดไปยิ้มไป
เย่เนี่ยนโม่รู้มาตั้งนานแล้วว่าผลลัพธ์จะเป็นแบบนี้ แต่พอเห็นเธอมีความสุขมาก เขาก็มีความสุขขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูกเช่นกัน
แพนด้าได้ยินเสียงของติงยียี จึงดึงประตูเหล็กด้วยอุ้งเท้า แล้วแลบลิ้นใส่เธอและหมุนตัวไปมา
“แพนด้าเด็กดี หลายวันมานี้คงอุดอู้แย่เลยสินะ พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปเที่ยวนะ!” ติงยียีลูบศีรษะที่มีขนปุกปุยเต็มหมดของแพนด้าแล้วพูด
“จะไปไหนเหรอ?” เย่เนี่ยนโม่ถามอย่างไม่พอใจ ติงยียีเล่นกับแพนด้า แล้วพูดโดยไม่หันหน้ากลับมามองว่า “ฉันนัดกับชูหวินไว้แล้วว่าจะไปว่ายน้ำกันพรุ่งนี้!”
“ไม่อนุญาตให้ไป” เย่เนี่ยนโม่พูดออกมาทันทีโดยไม่รู้ตัว ติงยียีหันไปมองเขาที่จู่ๆก็กลายเป็นคนแข็งกร้าวขึ้นมาด้วยความแปลกใจ แล้วเย่เนี่ยนโม่ก็เลยไอแห้งๆและพูดว่า “ฉันหมายความว่าวันจันทร์เธอก็จะต้องไปสัมภาษณ์แล้ว แต่เธอยังไม่เตรียมตัวเลย ไปเที่ยวตอนนี้มันจะดีเหรอ!”
ติงยียีพึมพำว่า “กลับมาจากไปเที่ยวในวันพรุ่งนี้ค่อยเตรียมตัวก็ได้เหมือนกันนี่นา!”
“แล้วแต่เธอ!” เย่เนี่ยนโม่หันหลังกลับแล้วจากไป ในขณะที่ติงยียีกำลังมองเขาจากไปด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยวด้วยความประหลาดใจ เธอคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาถึงเป็นอย่างนี้ไปได้?
เย่เนี่ยนโม่กลับถึงบ้านก็เริ่มรื้อกล่องและตู้เพื่อค้นหากางเกงว่ายน้ำ หลังจากที่หากางเกงว่ายน้ำเจอแล้วเขาก็เริ่มหาเสื้อผ้าที่จะใส่ในวันพรุ่งนี้ ไปว่ายน้ำก็จะต้องใส่ชุดว่ายน้ำ หรือว่าติงยียีผู้หญิงคนนั้นต้องการจะใส่ชุดว่ายน้ำเพื่อหลอกล่อเย่ชูหวิน? เขาจะไม่มีวันยอมให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้หรอก!
เย่ชูฉิงเดินผ่านมาพอดี จึงถามด้วยความแปลกใจว่า “ทำไมพี่ถึงกลับมาในเวลานี้? กำลังเตรีอมตัวไปร่วมงานเลี้ยงตอนเย็นเหรอ?”
เย่เนี่ยนโม่ชี้ไปที่เสื้อผ้าที่เขาเตรียมจะใส่ในวันพรุ่งนี้แล้วพูดว่า “งานเลี้ยงตอนเย็น?”
เย่ชูฉิงพยักหน้า เย่เนี่ยนโม่จึงลากเธอเข้ามาทันที แล้วพูดกับเธอว่า “เร็วเข้า มาช่วยพี่เลือกชุดที่สามารถใส่ไปสระว่ายน้ำได้สักชุดหน่อยสิ”
“แต่บ้านเราก็มีสระว่ายน้ำนะ” เย่ชูฉิงถามด้วยความงุนงง เย่เนี่ยนโม่กดเธอไว้หน้าตูเสื้อผ้า และจับศีรษะของเธอเอาไว้นิ่งๆด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดว่า “ช่วยพี่เลือกเสื้อผ้าก่อน”
เย่ชูฉิงช่วยเขาเลือกเสื้อเชิ้ตลำลองสีฟ้าเรียบๆตัวหนึ่ง แล้วค่อยค้นหากางเกงตัวใหญ่ๆที่เขาเคยใส่ไปพักผ่อนที่มัลดีฟส์เมื่อปีที่แล้วออกมา เธอวางเสื้อผ้าลงบนเตียงและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดว่า “พี่ พักนี้พี่กับพี่โจ๋ซวนกำลังทำอะไรกันเหรอ? ทุกครั้งที่ฉันไปหาเขาดูท่าทางเขาจะยุ่งมากเลย”
ในขณะที่เย่เนี่ยนโม่กำลังมองสีหน้าท่าทางที่ประหม่าของเธอ ก็รู้เลยว่าเธอกลัวว่าตัวเองจะโกรธ แต่ทว่าทันใดนั้นในใจของเขากลับเข้าใจแล้วว่าทำไมยัยน้องโง่ของตัวเองถึงได้ยึดติดกับไห่โจ๋ซวนอยู่ตลอดเวลา แท้จริงแล้วความรักมันไม่สามารถควบคุมได้จริงๆ
“เขายุ่งมากจริงๆ ศูนย์การค้านานาชาติได้เริ่มก่อสร้างแล้ว เขาเลยต้องไปสถานที่ก่อสร้างทุกวันน่ะ” ในขณะที่เย่เนี่ยนโม่กำลังมองเย่ชูฉิงที่ดวงตาสดใสเป็นประกายขึ้นมาในฉับพลัน เขาก็ถอนหายใจออกมาและพูดว่า “ถ้าได้รับความบอบซ้ำ จำไว้ว่าจะต้องบอกพี่นะ” เย่ชูฉิงพยักหน้าอย่างมีความสุข ก่อนหน้านี้ทำไมเธอถึงคิดว่าพี่ชายไม่รักตัวเองไปได้ล่ะเนี่ย?
“กรี๊ด! กรี๊ด! กรี๊ด!” เสียงกรีดร้องที่สูงและแหลมดังกึกก้องขึ้นภายในซอยเล็กๆในยามเช้าตรู่ หลังจากนั้นแพนด้าก็เห่าขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น หลายปีมานี้สุนัขตัวอื่นๆที่อยู่ในซอยรับฟังและทำตามมันตัวเพียงเดียวเท่านั้น พอแพนด้าเห่าขึ้นมา สุนัขอีกสิบกว่าตัวก็เห่าขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งเช่นกัน
“คุณพระ เกือบจะตื่นสายซะแล้ว!” ติงยียีสวมรองเท้าแตะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ และไล่แพนด้าที่กำลังวิ่งวุ่นไปด้านหนึ่ง แล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อย
ตอนที่เก็บพัสดุเธอจึงพบว่าชุดว่ายน้ำที่วางทับเอาไว้ใต้กล่องของตัวเองถูกกัดแทะจนเป็นรูไปแล้ว! จึงไม่มีทางอื่นนอกจากจำเป็นต้องตัดสินใจซื้อตัวใหม่ในระหว่างเดินทางไป
ติงต้าเฉินกำลังมองเธออย่างดีอกดีใจ แล้วถามหยั่งเชิงในขณะที่ทำโจ๊กออกไปว่า “ยียี ออกไปเที่ยวเนี่ย เป็นแฟนกันแล้วใช่หรือเปล่า?”
ติงยียีปักธูปให้แม่ และก็ทำความเคารพแล้วจึงกลับไปนั่งบนเก้าอี้ก่อนที่จะพูดออกมาว่า “เป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆค่ะ!” แล้วติงต้าเฉินก็พูดด้วยความดีอกดีใจออกมาว่า “ชอบเขาเข้าแล้วเมื่อไหร่ก็พากลับมาทานข้าวที่บ้านอย่างเป็นทางการด้วยนะ!”
ติงยียีตอบไปแบบส่งๆ แล้วหยิบปาท่องโก๋หนึ่งชิ้นขึ้นมาทักทายแพนด้าและก็วิ่งออกไป ในขณะที่วิ่งอยู่ยังสามารถได้ยินเสียงกำชับที่อยู่ข้างหลังด้วย
ณ สระว่ายน้ำ ทันทีที่ติงยียีเดินเข้ามาก็โทรศัพท์ไปหาเย่ชูหวิน และหาสถานที่ตามคำอธิบายของอีกฝ่ายจนพบ ในสระหมายเลขหนึ่ง คลื่นบนพื้นผิวน้ำปั่นป่วน บังเอิญว่ามีร่างที่แข็งแรงและปราดเปรียวกำลังว่ายไปว่ายมาเหมือนกระสวย รวดเร็วและแม่นยำ โดยที่มีผู้ชายและผู้หญิงจำนวนหนึ่งกำลังมุงดูอยู่บนฝั่ง
“เฮ้ ผู้ชายคนนั้นเป็นสเป็คของฉันจริงๆ เธอว่าอีกสักพักฉันไปขอเบอร์เขาเขาจะให้ฉันไหมอ่ะ!”
“ให้แน่นอน เธอเป็นถึงดาวมหาวิทยาลัย S เลยนะ สบายใจได้ ให้แน่นอนๆ”
พวกผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆติงยียีกำลังพูดคุยกันคิกๆคักๆ จากนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นมาจากในน้ำ ร่างของคนคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาจากน้ำ เย่ชูหวินเสยผมที่เปียกชุ่มไปข้างหลัง และโบกมือไปทางติงยียี แล้วก็มุดลงน้ำไปอีกครั้ง
“ว้าว เมื่อกี้เขาโบกมือให้ฉันใช่หรือเปล่า!” ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆติงยียีพูดด้วยความตื่นตกใจและดีใจ
ไม่นาน เย่ชูหวินก็ว่ายมาถึงฝั่ง แล้วทุบน้ำเพื่อลุกขึ้น ร่างกายส่วนบนสีข้าวสาลีที่แข็งแรงกำยำนั้นได้ดึงดูดสายตาให้ต้องชำเลืองมองสักพักหนึ่ง “ทำไมไม่พกร่มมาด้วย ฉันเห็นว่าเธอร้อนแล้วนะ” เย่ชูหวินกำลังพูดพร้อมกับมองติงยียี
“ฉันรีบออกจากบ้านมากไปหน่อยน่ะ ก็เลยลืม” ติงยียียิ้มอย่างโง่เขลา เย่ชูหวินเลิกคิ้วขึ้น แล้วคว้าข้อมือของเธอเดินออกไป ติงยียีจ้องมองไปที่มือใหญ่ๆที่เห็นข้อต่อกระดูกอย่างชัดเจนบนข้อมือของตัวเอง แล้วยิ้มอย่างมีความสุขมาก
“ไม่ทราบว่า ฉันขอเบอร์โทรคุณหน่อยได้ไหมคะ?”
ผู้หญิงที่กำลังพูดคุยเรื่องเย่ชูหวินอยู่ตลอดเวลาเมื่อสักครู่นี้เดินมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วยิ้มและถามอย่างสุภาพเรียบร้อย เย่ชูหวินจับมือของติงยียีเอาไว้แล้วเดินผ่านเธอไป และพูดว่า “ขอโทษครับ ผมให้ไม่ได้”
เมื่อหญิงสาวได้ยินว่าตัวเองถูกปฏิเสธ น้ำตาก็ไหลออกมาจากเบ้าตา และเพื่อนๆที่อยู่รอบข้างก็รีบเข้ามาปลอบใจเธอว่า “ทุกคนต่างก็มีวิสัยทัศน์ที่ไม่เหมือนกัน! ฉันเห็นว่าผู้ชายอีกฟากหนึ่งของสระก็จ้องเธออยู่นานแล้วเหมือนกันนะ”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง คิดไม่ถึงเลยว่าบนเก้าอี้เอนข้างสระน้ำลึกจะมีผู้ชายที่หล่อเหลามากคนหนึ่งกำลังมองมาทางนี้ อยู่จริงๆ ไม่นะ! เขาเดินมาทางตัวเองแล้ว
จิตใจอันบอบบางที่เกิดจากการถูกปฏิเสธก็คิดอยากจะกลับมาลองอีกสักตั้ง หญิงสาวจึงก้าวไปข้างหน้าเพื่อขอเบอร์โทรศัพท์อีกครั้ง “คุณอยากได้เบอร์ของฉันเหรอ?”
ผู้ชายคนนั้นกวาดสายตามองมาที่เธอ แล้วส่ายหน้าและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ขอโทษครับ คนที่ผมชอบก็คือผู้หญิงที่อยู่ข้างๆผู้ชายที่ปฏิเสธคุณคนนั้นเมื่อสักครู่นี้เหมือนกันครับ”
หลังจากที่เย่เนี่ยนโม่สลัดผู้หญิงปัญญาอ่อนคนนั้นหลุดพ้นไปแล้วก็ตามติงยียีมาจนถึงชั้นสอง ชั้นสองคือสวนน้ำที่เปิดให้สามารถน้ำสัตว์เลี้ยงเข้ามาได้ พอหันกลับมา ก็เห็นเย่ชูหวินกำลังเล่นกับแพนด้าอยู่ในบริเวณน้ำตื้น แต่กลับไม่เห็นติงยียีเลย
ในห้องแต่งตัว ติงยียีกำลังมองดูชุดว่ายน้ำแบบสามจุดที่อยู่ตรงหน้าอย่างลำบากใจอยู่ เพราะว่าในช่วงเวลาที่รีบร้อนนั้น เธอได้เข้าไปในร้านระหว่างทางโดยไม่ได้ตั้งใจ จากนั้นก็หยิบชุดว่ายน้ำที่มีส่วนลดมาจากบนชั้นแล้วก็วิ่งออกมาเลย คิดไม่ถึงว่ามันจะเป็นชุดว่ายน้ำแบบสามจุดสีชมพูลายสตรอเบอร์รี่แบบนี้!
เธอสวมชุดว่ายน้ำอย่างอืดอาดเชื่องช้า แล้วเดินออกมาจากห้องแต่งตัวอย่างผิดปกติเล็กน้อย ผู้ชายที่เดินผ่านมาเหลือบมองเธอเข้าพอดี ติงยียีจึงรู้สึกว่าใบหน้าร้อนรุ่มยิ่งกว่าเดิม เธอก็เลยวิ่งไปที่สระว่ายน้ำอย่างรีบร้อน
เย่เนี่ยนโม่เห็นติงยียีกำลังสวมชุดว่ายน้ำบิกินี่สีชมพูลายสตรอเบอร์รี่อยู่ เขาจึงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึกๆในภายหลัง เพราะว่าจะออกมาพร้อมกับเย่ชูหวินเธอจึงได้ซื้อชุดว่ายน้ำที่เปิดเผยขนาดนี้อย่างนั้นหรือ!
เย่ชูหวินก็ตกตะลึงเช่นเดียวกัน เมื่อเห็นเธอกำลังขดอยู่ในน้ำโดยโผล่ให้เห็นเพียงศีรษะเขาก็รู้สึกว่าเธอน่ารักมาก เขาตบศีรษะของแพนด้าไปมา แล้วแพนด้าจึงว่ายน้ำไปหาติงยียี
“แพนด้า!” พอได้เห็นมัน ความเก้อเขินของติงยียีก็ลดน้อยลงไปมาก เธอตบน้ำ แล้วหนึ่งคนกับหนึ่งสุนัขก็เล่นด้วยกันอย่างมีความสุข เย่ชูหวินเห็นเธอจับขอบสระไว้แน่นตลอดเวลา เขาจึงถามออกไปว่า “ว่ายน้ำไม่เป็นเหรอ?”
ติงยียีพยักหน้า เธอเป็นคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นมายี่สิบกว่าปีแล้ว แล้วเย่ชูหวินก็พูดว่า “ไม่อย่างนั้นให้ผมช่วยคุณไหม?”
ในบริเวณน้ำตื้น เย่ชูหวินได้ค้ำยันบริเวณหลังของติงยียีเอาไว้อย่างระมัดระวัง ทำให้ทั้งตัวของเธอลอยอยู่บนน้ำ แล้วกระซิบอยู่ข้างๆว่า “ทำใจให้สบาย แล้วรู้สึกถึงความนุ่มนวลของน้ำให้มากที่สุด”
เมื่อเห็นว่าเธอผ่อนคลายไปมากแล้ว เย่ชูหวินก็ปล่อยมืออย่างระมัดระวัง ติงยียีร่างกายแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง แล้วจึงเอื้อมมือไปจับที่คอของเย่ชูหวินทันทีโดยไม่รู้ตัว
เย่ชูหวินเข้าไปใกล้ๆเธอในทันที แล้วรีบโอบไหล่ของเธอและปลอบขวัญเธอ ส่วนเย่เนี่ยนโม่ก็ยืนอยู่ข้างหลังเสาและกำลังกัดฟันจนใกล้จะแตกหมดทั้งปากแล้ว!
และแล้วเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่เปียกโชกกำลังถูไถอยู่ข้างๆขาของตัวเอง เขาจึงก้มหน้าลงไป แล้วจ้องมองแพนด้าที่กำลังมองเขาด้วยสายตาที่เป็นประกายแวววาว
เย่เนี่ยนโม่นั่งยองๆลงไป และอยากจะลูบหัวของมัน แพนด้าอ้าปาก แล้วแยกเขี้ยวออกมา จ้องมองเขาตาเป็นมัน เย่เนี่ยนโม่จึงจำเป็นต้องชักมือกลับ ในขณะที่กำลังมองคนสองคนที่เล่นด้วยกันอย่างมีความสุขเป็นอย่างมากอยู่ไกลๆ ทันใดนั้นเขาก็พูดออกมาว่า “ฉันคิดว่าแกฉลาดมาก เป็นยังไงบ้าง อยากจะมาร่วมมือกันไหม?”
แพนด้านั่งลง แล้วมองเขาด้วยสายตาที่เป็นประกายแวววาวต่อไป เย่เนี่ยนโม่จึงพูดต่อไปว่า “แกดูสิ เจ้านายของแกถูกคนอื่นยึดครองไปแล้ว อย่างนี้เธอก็จะเล่นกับแกไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้น ฮอทด็อกสิบชิ้น แกก็จะต้องรับผิดชอบแบ่งให้เขาเป็นสองส่วนน่ะสิ!”
พอเย่เนี่ยนโม่พูดจบก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะพูดคุยกับสุนัขตัวหนึ่งขึ้นมาจริงๆ แพนด้าลุกขึ้นมา แล้ววิ่งลงไปในสระน้ำอย่างแข็งแรงและปราดเปรียว
แพนด้าเจ้าหมาตัวนี้ฉลาดมากเกินไปแล้วจริงๆ! เย่เนี่ยนโม่ยื่นศีรษะออกไปดูด้วยความตื่นเต้น และเฝ้าดูมันกระโดดลงไปในสระน้ำเป็นเวลานาน
ติงยียีสังเกตเห็นมันเข้าจริงๆด้วย เธอออกห่างจากเย่ชูหวินเพื่อช่วยลูบขนให้มัน เย่ชูหวินก็เลยไปหยิบลูกเบสบอลออกมาจากข้างฝั่งหนึ่งลูก แล้วโยนไปด้านข้างเบาๆ จากนั้นแพนด้าก็ลุกขึ้นจากน้ำทันทีแล้ววิ่งกระโดดโลดเต้นไปหาลูกเบสบอลด้วยความดีอกดีใจ
“เจ้าหมาที่ไม่มีสมาธิตัวนี้นี่!” ในขณะที่เย่เนี่ยนโม่กำลังมองดูทั้งสองคนที่พูดคุยและหัวเราะกันอยู่ไกลๆ ก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดหมายเลขโทรศัพท์
“ฮัลโหล คุณลุงครับ! ผมคือเนี่ยนโม่นะครับ!”