สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 146 สาวใช้ตัวแสบ 50

ตอนที่ 146 สาวใช้ตัวแสบ 50
“ฉันรู้ว่าฉันไม่ดีฉันเอาแต่ใจฉันกับพ่อแม่ยังยอมรับค่าเสียหายจากหวีซานซานแต่ฉันไม่อยากทำแบบนั้นฉันแค่รู้สึกว่าฉันชนะเธอไม่ได้อีกอย่างเธอชดใช้ค่าเสียหายก็ถูกแล้วสิ่งที่เธอติดครอบครัวเราไม่ใช่แค่ชดใช้ค่าเสียหายก็จบเรื่องแล้วตอนนี้พี่มีพี่เชินหลินชอบพี่มันเป็นโอกาสที่ดีเราสามารถหาหวีซานซานแก้แค้นได้แล้วพี่ว่าเวลานี้ฉันคงไม่กินบนเรือนขี้ลดบนหลังคาหรอกฉันใฝ่ฝันที่อยากจะแก้แค้นให้พี่เสี่ยวจุนมาตลอด!”
โม่เสี่ยวหนงพูดอย่างจริงใจเซี่ยชีหรั่นก็เห็นเธอโตมาตั้งแต่เด็กมักจะรู้สึกว่าเธอเอาแต่ใจแต่ก็ไม่ถึงขั้นร้าย
เธอถอนหายใจพูดออกมา:“ช่างเถอะเสี่ยวหนงเธอก็อยู่ที่นี่ดีแล้วกันแต่ฉันไม่ชอบให้เธออยู่นานส้งหลิงหลิงไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาทั่วไปเธอตั้งใจจะทำให้ฉันรู้สึกแย่และวางแผนทำอะไรฉันเธอเป็นน้องสาวฉันนางทำกับเธอคือใช้เธอถ้าเธอไม่มีประโยชน์สำหรับนางแล้วนางก็จะเขี่ยเธอทิ้งไม่ใช่แค่นี้เธออาจจะโดนมากกว่านี้”
โม่เสี่ยวหนงพยายามพยักหน้าตั้งใจฟังสิ่งที่เธอพูดอย่างเชื่อฟัง
“ฉันรู้พี่ไม่ว่าเธอจะตีสนิทกับฉันขนาดไหนฉันก็ไม่ลืมว่าพี่ต่างหากเป็นพี่ของฉันเธอก็แค่คนนอกแต่พี่ก็สอนฉันมาตลอดว่าให้มีมารยาทกับคนอื่นไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงต่อหน้าฉันเธอก็ดีกับฉันฉันก็ไม่ควรไปเย็นชากับคนอื่นใช่ไหม?พี่ฉันรู้ว่าพี่ดีกับฉันที่สุดแล้วพี่ดูสิตั้งแต่เล็กจนโตพี่มีของกินอะไรอร่อยที่ไม่เหลือให้ฉันบ้างมีเสื้อผ้าสวยสวยตัวไหนที่ไม่ยอมให้ฉันบ้างฉันจำได้ครั้งหนึ่งพี่เสี่ยวจุนทำงานหาเงินได้เล็กน้อยซื้อชุดเดรสให้พี่ฉันเห็นชุดเดรสตัวนั้นสวยฉันชอบมากพี่ยังไปเปลี่ยนเบอร์มาให้ฉัน”
เซี่ยชีหรั่นก็จำเรื่องนั้นได้โม่เสี่ยวจุนรู้สึกว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าสวยสวยแล้วจริงๆจึงซื้อให้เธอเป็นพิเศษแต่เธอก็ทนกับการอ้อนวอนของโม่เสี่ยวหนงไม่ได้จึงยอมให้เดรสตัวนั้นกับเธอ
โม่เสี่ยวจุนตอนนั้นยังด่าเธอว่าคิดไม่เป็นกระโปรงเสี่ยวหนงเยอะจนกองเป็นภูเขาแต่เธอไม่มีสักตัวเธอยังให้นางเหมือนว่านางจะยอมแบ่งส่วนหนึ่งของนางให้กับเธอ
โม่เสี่ยวหนงยังจำเรื่องตอนนั้นได้เธอแค่บอกว่าเซี่ยชีหรั่นดีกับเธอเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกสบายใจแล้ว
เธอตบไหล่โม่เสี่ยวหนงเบาเบาพูดอย่างเรียบร้อยอ่อนไหว:“เธอรู้ก็ดีแล้วพี่ไม่อยากเห็นเธอเสียเปรียบจะเสียใจภายหลังแล้ว”
“ยังไงพี่ฉันก็ดีสุด”โม่เสี่ยวหนงพูดอ้อนและกอดเธอไว้แน่นแน่น
นี่เป็นเคล็ดลับอาวุธของเธอแค่เธออ้อนไม่มีเรื่องไหนที่เซี่ยชีหรั่นจะไม่รับปากเธอ
เธอปล่อยเซี่ยชีหรั่นออกโม่เสี่ยวหนงถามขึ้นมาอีก:“พี่พี่ยังไม่ได้บอกว่านี่ชุดนอนใครทำไมถึงมีชุดนอนเยอะขนาดนี้?”
“คุณเย่สั่งให้คนซื้อ“เซี่ยชีหรั่นตอบตามความจริง
“โหเยอะขนาดนี้เลยเอ๊ะ?ทำไมในห้องถึงมีตู้เสื้อผ้าสองตู้อย่าบอกนะว่าข้างในก็เป็นชุดนอน“
โม่เสี่ยวหนงเหมือนได้เจออะไรใหม่ๆเดินกี่ก้าวไปยังตู้เสื้อผ้าเปิดออกเธออึ้งไปสักพัก
“โอ้โหพี่พวกนี้ก็พี่เชินหลินสั่งคนซื้อให้พี่หรอ?”
“อืม”เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างเบาเสียง
“พระเจ้าพระเจ้าพี่รู้ไหมว่าเสื้อผ้าพวกนี้ราคาเท่าไหร่?เป็นไปไม่ได้จริงจริงพี่เขาดีกับพี่มากเลยนะ!”
โม่เสี่ยวหนงพูดสารพัดเธอตั้งใจดูไปทีละตัว
เธอตื่นเต้นกับเสื้อผ้ารองเท้าพวกนี้เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะถ้าจิ่วจิ่วเห็นเธอก็ต้องอารมณ์แบบนี้
เรี่ยวแรงเธอดีขึ้นมาหน่อยเธอไม่พูดคุยกับโม่เสี่ยวหนงต่อก้มหัวเก็บชุดนอนบนเตียง
ไปเก็บที่ตู้เสื้อผ้าทีละทีละตัว
เธอยุ่งอยู่กับตู้นี้โม่เสี่ยวหนงยุ่งอยู่กับตู้นั้นแม้แต่ชุดชั้นในและกางเกงในก็โดนโม่เสี่ยวหนงค้นออกมา
วางไว้บนพื้นแล้วดู
โม่เสี่ยวหนงรู้สึกว่าของพวกนี้ให้เซี่ยชีหรั่นมันเปลืองเกินไปเซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจอะไรเกี่ยวกับยี่ห้อพวกนี้
ถึงเธอจะอายุแค่23โม่เสี่ยวหนงก็รู้สึกว่าความคิดเธอเหมือนคนอายุ83อะไรต้องประหยัดต้องเป็นคนดี
ยังไงเธอก็ไม่ชอบทฤษฎีแบบนั้นของเซี่ยชีหรั่น
“พี่พี่รู้ไหมว่ารองเท้าคู่นี้คือยี่ห้ออะไร?”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มองเธอส่ายหัวและพูด:“ไม่รู้”
เธอไม่สนใจพวกนี้จริงจริงความคิดของเธอบางครั้งก็ดูเก่าและอนุรักษนิยมเกินไปอาจเป็นเพราะว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า
เธออยากซื้อเสื้อผ้าสวยสวยก็ไม่มีแม้แต่สิทธิ์อยู่ตระกูลโม่แม้แต่จะกินอะไรเธอก็ต้องระมัดระวัง
เลือกแต่ผักกินเสี่ยวจุนบางครั้งจะชอบเรียกเธอว่ากระต่ายน้อยความจริงแล้วฉายานี้เป็นความรู้สึกที่เธอกับโม่เสี่ยวจุนเคยผ่านมาด้วยกันพวกเขาไม่ใช่ไม่อยากกินเนื้อแต่เป็นเพราะไม่กล้ากิน
เซี่ยชีหรั่นจำได้ครั้งนั้นเธอกินเนื้อตุ๋นไปเล็กน้อยแม่เลี้ยงพูดกับเธอ:“ดูสิเสี่ยวหนงชอบกินขนาดนี้
เธอเหลือให้นางบ้างนางกำลังอยู่ในวัยเติบโต”