สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 147 สาวใช้ตัวแสบ 51

ตอนที่ 147 สาวใช้ตัวแสบ 51
เธอยังจำปีนั้นได้เสี่ยวหนงอายุ3ขวบเธอ6ขวบ
หลังจากครั้งนั้นเธอก็จำขึ้นใจทำอะไรก็มักจะระวัง
บางครั้งฉลองเทศกาลพ่อเลี้ยงรู้สึกไม่สบายใจบอกจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอเธอก็ปฏิเสธอย่างรู้ตัว
แต่แม่ของโม่เสี่ยวหนงก็ไม่อยากให้ใครมาพูดว่าพวกเขาไม่ดีกับเด็ก
โดยเฉพาะเซี่ยชีหรั่นที่มีนามสกุลว่าเซี่ยใครใครก็รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้
เจอที่ไหนมีเสื้อผ้าราคาถูกเธอก็ซื้อให้เซี่ยชีหรั่นบ้างและคงไม่ต้องพูดถึงคุณภาพของเสื้อ
“ฉันว่าแล้วว่าพี่ต้องไม่รู้เห้อเหมือนพี่อำเภอใจที่จะทำลายและเปลืองของดีดี”
ระหว่างโม่เสี่ยวหนงพูดบ่นเธอก็ยื่นขาเข้าไปในรองเท้าคู่นั้นขนาดกำลังพอดี
เซี่ยชีหรั่นตามหลังเธอคอยเก็บของที่เธอทิ้งเรี่ยราดไว้บนพื้นกลับไปไว้ที่เดิม
เธอไม่ได้โทษเธอเธอชินแล้วที่ต้องตามหลังก้นเธอคอยเก็บความยุ่งเหยิงต่างๆให้เธอ
“พี่พี่ว่ารองเท้าคู่นี้ฉันใส่แล้วสวยใช่ไหม?”โม่เสี่ยวหนงใส่แล้วยืนขึ้นยกขาให้เธอดู
“สวย”เธอตอบอย่างเคยชินและเก็บของต่อ
โม่เสี่ยวหนงค้นชุดเดรสตัวหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้าคนซื้อน่าจะตั้งใจให้เข้ากับรองเท้าคู่นี้
เธอหยิบกระโปรงวางไว้บนเตียงจากนั้นเธอก็ถอดเสื้อบนตัวเธอออกแล้วใส่กระโปรง
เปลี่ยนเสร็จแล้วเธอเดินไปหน้าเซี่ยชีหรั่นหมุนหนึ่งรอบถามเธอ:“พี่พี่ก็เห็นว่ากระโปรงตัวนี้ฉันใส่กำลังพอดีให้ฉันได้ไหม?ถ้าพรุ่งนี้ฉันไปโรงเรียนแล้วใส่ทั้งชุดนี้ไปเพื่อนนักเรียนคนอื่นคงตกตะลึงกันหมดแน่”
ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเก็บของที่โม่เสี่ยวหนงค้นออกมาเรียบร้อยแล้วเธอมองกระโปรงโม่เสี่ยวหนงสักแปป
โม่เสี่ยวหนงรูปร่างดีผิวก็ขาวพอใส่กระโปรงสีเขียวอ่อนตัวนี้สวยจริงๆ
“สวยเสี่ยวหนง”เธอยิ้มและพยักหน้า
วันนี้เสี่ยวหนงได้พูดสารภาพความในใจทุกอย่างให้เธอทำให้ความคิดเซี่ยชีหรั่นที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปอีกแบบและกลับมาเป็นท่าทีที่เคยเป็นกับเธอเมื่อก่อน
“พี่พี่ก็ว่าสวยแล้วถ้างั้นก็ตกลงตามนี้พรุ่งนี้ฉันจะใส่ไปโรงเรียน”
“ไม่ได้เสี่ยวหนงเธอใส่ออกไปไม่ได้อย่าบอกว่าใส่ไปโรงเรียนเลยแค่ใส่ออกห้องนี้ก็ไม่ได้”
“ทำไม?พี่”โม่เสี่ยวหนงไม่ดีใจขึ้นมาทันทีเธอคิดไว้แล้วว่าเซี่ยชีหรั่นจะรับปากเธอมีเหตุผลอะไรกับของที่เธอชอบแล้วเซี่ยชีหรั่นจะไปยอมให้เธอ
“นี่เป็นของที่คุณเย่ให้ไม่ใช่ของของฉันถ้าเธอใส่ออกไปเขาจะคิดว่าฉันไม่ชอบแล้วให้เธอเขาจะโกรธฉันได้”
เซี่ยชีหรั่นสำนึกกับอำนาจของเย่เชินหลินแล้วตอนนี้เธอต้องระวังมากขึ้นเธอแค่บอกคำเดียวว่าไม่เอาเขาก็ลงโทษเธอแบบนั้นถ้าเขาเห็นเสื้อที่เขาซื้อให้ใส่อยู่บนตัวโม่เสี่ยวหนงเขาจะโกรธขนาดไหนก็ไม่รู้แล้ว
“โหพี่พี่ก็คิดมากเกินไปพี่ไม่สังเกตหรอว่าพี่เชินหลินเขาชอบฉัน?เขาก็เหมือนพี่เสี่ยวจุนที่ดีกับฉันอ้อ
พี่สังเกตเห็นไหมว่าพี่เชินหลินและพี่เสี่ยวจุนหน้าคล้ายกัน”
“เธอก็รู้สึก?”เซี่ยชีหรั่นถามเธอแปลกๆตอนเย็นนี้ภาพของพวกเขาสองคนก็มักจะหมุนอยู่ในหัวเธอ
แต่มาคิดดูดีดีแล้วรายละเอียดใบหน้าของพวกเขาก็มีไม่ได้มีความคล้ายกัน
“เหมือนตรงนี้เหมือน”โม่เสี่ยวหนงชี้ไปตรงบริเวณกระจับที่อยู่ล่างจมูกกระจับของพวกเขาทั้งสองลึกเหมือนกัน
เซี่ยชีหรั่นคิดแล้วคิดพยักหน้า
“ใช่บริเวณนั้นของพวกเขามีความคล้ายกันเล็กน้อยแต่ก็ไม่เหมือนทั้งหมด”
“พี่พี่ว่าพวกเขาอาจจะเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกันเป็นเวลานานไหม?โม่เสี่ยวหนงทำตาโตมีความเยาะเย้ยเล็กน้อย
ความคิดแรกของเซี่ยชีหรั่นคือโม่เสี่ยวหนงคงจะดูนิยายมากเกินไปแต่หลังจากนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่าอาจจะมีความเป็นไปได้ในหนึ่งเปอร์เซ็นต์ต่อแสนที่เขาจะเป็นน้องชายเย่เชินหลินจริงจริง?อีกอย่างเขายังเป็นเด็กกำพร้าอีก
พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้แล้วเซี่ยชีหรั่นคิดขึ้นมาได้ว่าวันนี้เย่เชินหลินมองรูปของโม่เสี่ยวจุน
ท่าทีดูแปลกไป
หลังจากนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้อีกว่าโม่เสี่ยวจุนชอบดอกไลแลคเย่เชินหลินก็ชอบดอกไลแลคเหมือนกัน
บ้านหลังนี้ต้นไม้ที่เยอะสุดก็คือต้นไลแลค
แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าเย่เชินหลินมีน้องชายตั้งแต่เธอมาตระกูลเย่ห้องรับแขกก็แขวนรูปครอบครัวของเขาและมีแค่พวกเขาสามคนบนหัวเตียงของเย่เชินหลินก็มีแค่รูปเขากับแม่สองคนถ้าเสี่ยวจุนเป็นน้องชายเย่เชินหลินนับตามอายุตอนนั้นเสี่ยวจุนก็น่าจะเกิดแล้ว
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขวัญหายสักพักและก็รู้สึกว่าความคิดตัวเองดูไร้สาระไปบนโลกนี้จะไปมีเรื่องบังเอิญแบบนี้ได้ยังไง