สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 154 สาวใช้ตัวแสบ 58

ตอนที่ 154 สาวใช้ตัวแสบ 58
“ได้ยินรึยัง?เธอไม่ใช่ว่าชอบพูดว่า ค่ะ คุณเย่หรอ” เย่เชินหลินมองเขาด้วยสายตาอันตราย
“ค่ะ คุณเย่ ได้ยินแล้ว”
“โอเค งั้นก็กินข้าวก่อน แล้วค่อยเตรียมตัว”
พูดจบ เย่เชินหลินเอานิ้วมือทิ้ง แล้วเดินไปที่ทางประตู
โม่เสี่ยวหนงมองเห็นหลังของเย่เชินหลิน ถึงตอนนี้ก็ยังคงไม่เชื่อสิ่งที่เธอได้ยิน
แม้ว่าเธอคือคนแบบใหม่ เคยได้ยินแบบเซ็กกลุม แต่ยังไงก็แค่ได้ยินจากอินเทอร์เน็ต เคยคิดที่ไหนว่าจะเกิดขึ้นรอบๆตัว แถมยังเกิดขึ้นกับพี่สาวตัวเองอีก
ฟางลี่น่าเห็นว่าเย่เชินหลินจะไป รีบวิ่งขึ้นไปตามเขา จับแขนเขาไว้ เย่เชินหลินกัดปาก ปล่อยให้เธอจับแขนตัวเองไว้ แล้วกลับไปมองหน้าของเซี่ยชีหรั่น
เห็นฟางลี่น่าได้ใจใหญ่ โม่เสี่ยวหนงโกรธมาก เขาก็ตะโกนเรียก “พี่เชินหลิน”
เย่เชินหลินได้ยินเสียงเธอ แล้วสั่งฟางลี่น่าว่า “ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ค่ะ ท่านชาย ฉันจะอาบให้นานที่สุด อาบให้สะอาด หอมๆ” ฟางลี่น่าปล่อยสายตาให้เขา แล้วเดินกลับห้องไปแล้ว
“พี่เชินหลิน พี่โกรธพี่สาวฉัน? อย่าให้เธอกับฟางลี่น่าไป….ไปมีอะไรกับพี่ในเวลาเดียวกัน เธอรับไม่ได้แน่ๆ ”โม่เสี่ยวหนงขอร้องเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินมองเสื้อผ้าของโม่เสี่ยวหนง พูดขึ้นมา “เขาทนได้ เธอไม่รู้จักพี่สาวเธอดี เขาเก่งกว่าที่เธอคิดอยู่แล้ว”
คำนี้พูดออกมา หน้าของเซี่ยชีหรั่นทั้งร้องทั้งแดง แต่เธอไม่ขยับและไม่ได้พูดไร ก็ยังคงยืนอยู่เงียบๆ
เธอคิดอยู่ว่า เขาจะพูดไรก็ปล่อยเขาพูด พูดจบเดี๋ยวอารมณ์ก็ดีขึ้นเอง จะไม่ให้เธอและฟางลี่น่าไป….
ในใจเธอคิดว่าเย่เชินหลินคงไม่ทำเรื่องแบบนั้นจริงๆ แม้จะคิดแบบนี้แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ยึดมั่นของเขา เธอก็อดรู้สึกกลัวไม่ได้
ผู้ชายคนนี้เขาคิดไรก็อาจจะทำออกมาก็ได้ เธอกลัวถ้าไม่เตรียมตัวไว้ดี พอถึงเวลาก็ไม่รู้จะทำไงดี
โม่เสี่ยวหนงยังจะพูดไรอีก โดนสีหน้าของเย่เชินหลินจนไม่กล้าพูดไรอีกล่ะ
พ่อบ้านจากห้องครัวมาห้องรับแขก เรียกเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นไปกินข้าว
นั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันมีเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่น หลินหลิงและโม่เสี่ยวหนง ฟางลี่น่าถูกสั่งให้ไปอาบน้ำ ไม่มารับประทานอาหารด้วย
“ส้งหลิงหลิงไม่ได้กลับมา?” เย่เชินหลินถามพ่อบ้าน
“ยังครับ คุณเย่ คุณจะให้ผมโทรถามเธอว่าจะมากินข้าวไหมครับ” พ่อบ้านถาม
“ไม่เป็นไร”
วันนี้ตอนเย็นส้งหลิงหลิงบอกว่าจะไปดูส้งซูหาว พูดให้กับเย่เชินหลินก็ไปล่ะ
เย่เชินหลินคิดในใจว่า เธออาจจะไปหาหวีซานซาน แต่ถ้าเธอกับหวีซานซานรวมกันจะแกล้งเซี่ยชีหรั่น
แต่สำหรับเขาแล้ว พวกเธอจะรวมกันขนาดนั้นก็ไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนใจได้ เขาก็ไม่สนไร เขาก็ไม่ไปเตือนส้งหลิงหลิง ปล่อยให้เธอดื้อแบบนี้ แต่ถ้าเธอรู้อยู่แก่ใจ ก็จะหยุดเอง แต่ถ้าไม่ฉลาดพอ ทำจนเกินไป นั้นก็อย่าทนเขาไม่เห็นใจกันล่ะ
กำลังกินข้าวอยู่ โทรศัพท์ที่เย่เชินหลินไว้วางบนโต๊ะดังขึ้น เป็นแม่เขาฝู้เฟิ่งหยีโทรมา
เขาหยุดแล้วรับโทรศัพท์ พูดหนึ่งคำ “แม่”
เขาไม่กิน ทุกคนก็กลับหยุดจับตะเกียบ รอไว้
เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นตอนที่เขารับสายแม่สีหน้าเขาก็อ่อนโยนลง ไม่ว่าเขาจะใจร้ายแค่ไหน แต่เขาก็ยังเป็นลูกที่มีความกตัญญู ถ้าเกิดเธอมีแม่ก็คงกตัญญูเหมือนกัน ถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่กับแม่จริงๆ ถึงจะเป็นแค่แม่เลี้ยง เขาก็กตัญญูมาก แต่แม่เลี้ยงก็มีลูกสาวตัวเองอยู่ ก็มีบ้างที่ที่ทำไม่ค่อยถูก
“ลูกหลิน ลูกทำไรอยู่” ฝู้เฟิ่งหยีถามในโทรศัพท์
“กินข้าวอยู่ แม่”
“ทำไมไม่มากับหลิงหลิง เธอมาเดินห้างกับแม่ตั้งแต่ตอนบ่ายล่ะ ทั้งซื้อของให้ฉัน ทั้งช่วยหิ้วของรู้สึกเกรงใจเธอมาก เด็กคนนี้ดีจริงๆเลย อย่าละเลยเธอ”
แต่เรื่องนี้กลับทำให้เย่เชินหลินตกใจ แค่คิดก็เข้าใจล่ะ ตอนบ่ายทำไม่ดีกับส้งหลิงหลิง เขากลัวเสียความรู้สึกไป ก็เลยไปขอร้องกับแม่เขา
นี้ก็คือความฉลาดของเธอ ยิ่งรู้ว่าความที่สำคัญสุดคือแม่เธอ
ส้งหลิงหลิงนั่งข้างๆฝู้เฟิ่งหยี บนหน้าเอาแต่ยิ้ม แอบฟังเขาคุยกัน เธอไม่ใช่ว่าไม่อยากไปเจอหวีซานซาน แต่เขาไม่กล้าไปเจอ กลัวโดนเย่เชินหลินจับได้ หลังออกจากบ้าน เขาก็โทรหาหวีซานซานแล้วปลอบใจเธอ แถมยังพูดว่าที่ทำแบบนี้เพราะมันจำเป็นจริงๆ หวีซานซานเข้าใจเธอ แถมเขายังตกลงกันว่ารอให้เย่เชินหลินไป ก็คิดทำร้ายเซี่ยชีหรั่น