สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 157 สาวใช้ตัวแสบ 61

ตอนที่ 157 สาวใช้ตัวแสบ 61
“ได้!พี่สาว หนูเห็นด้วย ลองไปคุยกับพี่เชินหลินดู หนูคิดว่าเขาคงจะเก็บคำพูดนี้คืนไป”
เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่ประตู โม่เสี่ยวหนงเรียก “พี่ “
“พี่ หนูคิดว่าเขาคงเห็นว่าหนูใส่เสื้อที่เขาให้พี่ ติดว่าพี่ไม่รักษาสิ่งของที่เขาให้ งั้นพี่ก็ไปบอกกับเขาว่าคือหนูจะใส่เอง บอกเขาอย่าโกรธพี่อีกเลย”
“อ่า” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ไม่ว่ายังไงเรื่องนี้โม่เสี่ยวหนงก็สมเหตุสมผลอยู่
สำหรับเธอแล้วก็ไม่ได้ขอเรียกร้องอะไรสูงมากกับโม่เสี่ยวหนง เพียงแค่เธอไม่ทำเรื่องผิดมากเกินไป เธอก็รู้สึกดีใจ
ตอนที่เซี่ยชีหรั่นไปหาเธอที่ห้องสมุด หลินหลิงไปแล้ว เย่เชินหลินรู้สึกไม่ถูกใจกับงานที่หลินหลิงเอามาให้ดู ให้หลินหลิงกลับไปแก้ไขแล้ว เขาคิดว่าตัวเองจะทำหนึ่งชุด
ในเรื่องการงาน เธอมีแผนซ้อนแผน ถ้าแบบนี้เกิดปัญหาไรขึ้นก็สามารถแก้ไขได้ล่ะ
“มีอะไรรึเปล่า?” หลังจากเซี่ยชีหรั่นเข้ามา เย่เชินหลินถามเธอ
เซี่ยชีหรั่นถอดหายใจยาวๆ เดินไปหาเธอแล้วบอกว่า “ขอโทษที่มารบกวน คือฉันจะมีไรจะอธิบายกับคุณ”
เธอไม่ได้พูดว่าเห็นด้วยรึคำสั่งอะไรทั้งนั้นเพราะเธอรู้ว่าแบบนี้จะทำให้เธอโกรธ
เย่เชินหลินยกหัวขึ้นแล้วมองหน้าเธอ พูดกับเธอว่า “ถ้าจะมาอธิบายให้ฉันยกเลิกการเดทสามคนนี้ฉันว่าเธอควรหยุดคิดได้ล่ะ”
ที่จริงแล้วเย่เชินหลินเคยมีผู้หญิงมาเยอะนี้คือเรื่องจริง แต่ไม่เคยหนึ่งครั้งเอาสองคน เรื่องแย่ๆแบบนั้นเขาไม่สนใจเลยสักนิด
สำหรับเขาแล้ว หาที่ปลงปล่อยมันคือเรื่องธรรมดา แต่ถ้าความอยากมันบังคับผู้ชายไม่ได้ แบบนี้ไม่เหมาะกับที่จะอยู่บนโลกนี่
เห็นว่าโม่เสี่ยวหนงใส่เสื้อของเซี่ยชีหรั่นที่เธอให้แล้วกลับพูดแบบนี้ ก็แค่จะหลอกผู้หญิงคนนั้น ก็แค่อยากให้เธอกลัว รู้สึกผิด ให้ในใจเขาก็มีแต่เรื่องนี้เรื่องเดียว แม้จะไม่ใช่ความรัก ก็ไม่ให้เธอคิดถึงคนอื่น
เซี่ยชีหรั่นจะไปรู้ได้ไงว่าเขาคิดไง คำพูดเขาจะปลอมเป็นจริง
“คุณเย่ เสื้อพวกนั้นคือฉันจะให้เสี่ยวหนงใส่ เพราะว่าเธอพึ่งอายุ20 เป็นช่วงเวลารักสวยรักงาม อยากให้เธอลอง ก็เลยไม่คัดค้าน เขากำลังลองใส่ยังไม่ทันถอด ฟางลี่น่าก็เดินเข้ามาล่ะ”
เย่เชินหลินกัดปากไม่พูดไร ในใจคิด เธอยังฉลาด ยังรู้ว่าเขาโกรธเพราะเรื่องอะไร
แต่ว่าเธออยู่ว่าสำหรับการกระทำสองวันนี่ที่ผ่านมา แต่เขาไม่อยากให้เธอรู้สึกว่าไม่มีอะไรแล้ว
เขาอยากให้เธออยู่ข้างเขา ดูใจเขาออก ทำดีกับเขา มีแบบนี้เธอถึงจะรักเขา ก็คำนั้นเหมือนเดิม เขาไม่รักเธอได้ แต่เป็นผู้หญิงของเขาก็ห้ามคิดถึงผู้อื่น
“อธิบายจบยัง” เขาถาม
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหนื่อย แต่ก็ต้องเผชิญกับสายตาอันเย็นชานั้น บอกว่า “คุณเย่ ขอร้องอย่าให้ฉันกับฟางลี่น่า….”คำนี้เธอไม่รู้จะพูดออกมายังไง พูดเสร็จครึ่งคำ เธอกัดปาก
“เพราะอะไร แบบนั้นสนุกดี” เขาตั้งใจถามเธอแบบนั้น หน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง
เซี่ยชีหรั่นใส่หัวบอกว่า “ไม่รู้สึก แบบนั้นทำให้ฉันรู้สึกน่าเกลียด”
เธอพูดตรง แต่เย่เชินหลินก็รู้สึกชื่นชอบคนตรงๆแบบนั้น นิสัยน่ารักๆแบบนั้น ทำให้ใจเธอรู้สึกดีใจนิดนึง
รู้สึกตอนนี้เธอเหมือนโรคจิตล่ะ ชอบแกล้งเธอ แล้วใครให้เขาคิดถึงแต่ผู้ชายคนอื่น ในใจเธอไม่มีที่ให้เขาอยู่เลย
สีหน้าเธอไม่ได้มีการเปลี่ยน ปิดบังได้ดี
เซี่ยชีหรั่นพูดจบ มองหน้าเขาไว้อธิบายว่า ขอโทษ คำพูดฉันทำให้คุณโกรธอีกแล้ว
“เธอที่อยากขอโทษแต่รู้สึกพูดถึงหนึ่งครึ่งแล้วเหมือนไม่มีประโยชน์อะไร แต่ว่าเธอก็ไม่อยากเห็นเขาผิดมากไปกว่านี่
แล้วเธอก็กลับเปลี่ยนอารมณ์การพูด มองหน้าเขาไว้ แล้วพูดอย่างกล้าหาญว่า” แต่นี่คือเรื่องจริง คนมีความอยากนี่มันคือเรื่องปกติ แต่ก็ไม่ควรทำเกิน รึว่าโรคจิตแบบนี้
การที่ทำไรแบบนี้มันจะทำลายร่างกายเรา รู้สึกผิดกับพ่อแม่ รู้สึกผิดกับลูกหลาน ฉันเชื่อว่าคุณจะเข้าใจอะไรแบบนี้อยู่”
ความคิดของเธอก็คิดเหมือนเขา แถมยังให้เขามีความชื่นชมอีก
แต่วันนี้รู้สึกเธอเด่นมาก ปกติไม่พูดไม่จา แต่วาจาดีมาก เข้าใจเรื่องราวอื่นๆ แถมยังรู้จักเอาใจเขาด้วย
ถ้าไม่ใช่ว่าเขากระตุ้นเธอ หวังว่าเธอก็ยังเงียบๆอยู่แบบนั้น เหมือนเด็กน้อยอยู่
เย่เชินหลินไม่พูดไม่จาไร ไม่เห็นสีหน้าและก็ความคิดของเขา
เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็รู้สึกว่าตัวเองกล้าพนันที่จะทำ ไม่รู้ว่าแพ้รึว่าชนะ แต่เธอก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ไม่ปล่อยให้เขาทำไรแบบนั้น