สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่180 สาวใช้ตัวแสบ 84

ตอนที่180 สาวใช้ตัวแสบ 84
เพราะบนร่างของเย่จื่อห้านไม่มีลักษณะที่ชัดเจนเช่นไฝหรือตุ่น ตอนนี้ผ่านไปหลายปี ถ้าจะหาก็มีแต่ดูหน้าตาเท่านั้น
แต่ตอนนั้นเด็กที่เพิ่งอายุสองขวบโตเป็นชายหนุ่มที่อายุยี่สิบกว่าปี หน้าตาก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปมากแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้
“แม่ เขาไม่ใช่”
“ลูกโหหกแม่ เขาใช่ ลูกดูเด็กคนนี้สิ เขาเป็นเย่จื่อห้านของแม่”ฝู้เฟิ่งหยีพูด น้ำตาก็ไหลลงมาทันนี้
มองเห็นแม่ในแบบนี้ หัวใจของเย่เชินหลินก็มืดมนลงมา
เขาหมุนเก้าอี้ไปอีกข้างหนึ่ง ไม่ให้แม่ดูรูปนั้นอีก
“แม่ คนนี้ไม่ใช่เย่จื่อห้าน ผมได้สืบไปแล้ว ที่จริงเขาเป็นพี่ชายของเซี่ยชีหรั่น ครั้งที่แล้วที่เซี่ยชีหรั่นไปฟ้องต่อหน้าหัวหน้าเย่ บอกว่ามีคนโดนฆ่าตาย เขาอาจจะแค่หน้าตาคล้ายกับเย่จื่อห้านเท่านั้น ผมก็ได้ดูไปหลายรอบแล้ว แต่เขาไม่ใช่ ผมได้ดูรูปตอนเด็กของเขาแล้ว ไม่เหมือนกับเย่จื่อห้านเลย”
“เป็นไปไม่ได้มั้ง”ฝู้เฟิ่งหยีมองเย่เชินหลินด้วยความสงสัย
“จริงๆครับ แม่ก็รู้ว่าผมเองก็คิดถึงเย่จื่อห้าน ผมคิดถึงเขามากกว่าใครๆ ถ้าเป็นเขาจริงๆทำไมผมไม่บอกกับแม่ล่ะ โลกนี้คนที่หน้าตาเหมือนกันมันมีมากมาย แม่จำไม่ได้แล้วหรอ หลิวเป่าฟู่ในครั้งที่แล้ว แม่ก็บอกว่าเขาใช่ แต่สุดท้ายไม่ใช่ ยังมีอีกคนที่แซ่ซุน แม่ก็บอกแล้วว่าเขาต้องใช่แน่นอน สุดท้ายเราก็ยังผิดหวังอีก คนนี้ก็แค่หน้าตาเหมือนกันเท่านั้น แต่เขาไม่ใช่”คำพูดของเย่เชินหลินทำให้ฝู้เฟิ่งหยีได้ใจเย็นลง
แม้อารมณ์เธอจะสงบลงแต่สีหน้าเธอกลับดูเสียใจมาก
“อ่อ แม่จำผิดคนไปอีกแล้ว”เธอพูดอย่างผิดหวัง น้ำตาก็ไหลคลอลงมา
เย่เชินหลินช่วยแม่เช็ดน้ำตาให้ ที่จริงเขาก็เสียใจด้วยแต่เขาเป็นลูกผู้ชาย ยอมเลือดไหลก็ไม่ยอมน้ำตาไหล
เขาเองก็อยากหาเจอน้องชายมาก หลายปีมานี้เขาก็ไม่เคยท้อถอย แต่หาไปกี่ครั้งเขาก็เสียใจไปกี่ครั้ง ทุกครั้งที่แม่จำผิดคนไปแล้วเธอจะต้องเสียใจไปหลายวันและป่วยไป จนทำให้เขากลัวแล้ว
เมื่อก่อนเขามองเห็นคนที่มีลักษณะเหมือนกับเขา เขาก็รีบไปให้คนเช็ค และตรวจDNA เมื่อยืนยันว่าไม่ใช่เขาถึงยอมรับ
แต่คนนี้เขาได้สั่งให้หลินต้าฮุยไม่ต้องไปสืบต่อแล้ว ถ้าอยากจะดึงให้หวีหงทาวล้มลงมา สามารถไปสืบที่ด้านอื่นได้ ไม่ต้องใช้เรื่องของโม่เสี่ยวจุนมาสืบ
ถ้าโม่เสี่ยวจุนเป็นเย่จื่อห้านจริงๆ นั่นก็แสดงว่าเย่จื่อห้านตายไปแล้ว ผลนี้ฝู้เฟิ่งหยียอมรับไม่ได้ เขาเองก็ยอมรับไม่ได้
ในใจของเย่เห้าหรัน ฝู้เฟิ่งหยี และเย่เชินหลิน พวกเขายังรู้สึกว่าเย่จื่อห้านยังมีชีวิตอยู่ อีกทั้งเพียงแค่ยังหาเขาไม่เจอ เขาก็ยังมีชีวิตอยู่ มีแต่คิดอย่างนี้พวกเขาถึงไม่สิ้นหวัง
“แม่ ไม่เป็นไรหรอก จำผิดก็จำผิดแล้ว เราจะต้องหาเจอเย่จื่อห้านแน่นอน เพียงแต่เราไม่ยอมแพ้ เราจะต้องหาเจอเขาแน่นอน แม่ก็เคยบอกว่าทำดีได้ดี แม่เป็นคนใจดีมีเมตตา พระเจ้าต้องช่วยแม่แน่นอน”
พลางพูด เย่เชินหลินก็กอดแม่และปลอบใจเธอ
เย่จื่อห้านต้องไม่ใช่โม่เสี่ยวจุนแน่นอน ต้องไม่ใช่ เย่จื่อห้านของพวกเขายังมีชีวิตอยู่
“อื่ม ใช่ ต้องหาเจอแน่นอน แม่เหนื่อยแล้วอยากไปนอนพักก่อน”ฝู้เฟิ่งหยีรู้สึกว่าพลังทั้งตัวโดนดูดไปหมด แม้เสียงที่พูดก็อ่อนลงไม่น้อย
เย่เชินหลินเป็นห่วงแม่จะเป็นเหมือนหลายครั้งก่อน เมื่อรู้คนนั้นไม่ใช่เย่จื่อห้านก็ป่วยไป
เขาพยุงแม่ไปห้องนอนของเธอ แล้วให้เธอนั่งลงมา จัดเตียงให้เธอเรียบร้อยแล้วก็พยุงให้เธอนอนลง
เมื่อคลุมผ้าห่มให้แม่เบาๆ เขาก็นั่งที่ขอบเตียงแล้วพูดว่า“แม่นอนเถอะ ผมจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนแม่”
ฝู้เฟิ่งหยีส่ายหัว พูดอย่างไร้เรี่ยวแรง“หลินเอ๋อ ลูกออกไปเถอะ จะไปทำอะไรก็ทำไป แม่อยากอยู่เงียบๆ”
“ผมอยู่เป็นเพื่อนแม่ แม่ก็เงียบได้ ผมจะไม่พูดอะไรเลย”เย่เชินหลินรู้ว่าที่แม่บอกว่าอยากอยู่เงียบๆก็คือไปเลียบาดแผลคนเดียว เธอจะเอาเรื่องของเย่จื่อห้านมาหวนคิดอีกรอบจนถึงเขาหายตัวไป แล้วต่อมาก็เป็นโทษตนเอง โทษว่าตอนนั้นเธอเพียงพาเย่เชินหลินไปไม่ได้พาเย่จื่อห้านไปด้วย ถ้าพาเด็กสองคนไปด้วย หรือแค่เอาคนที่เล็กกว่าไป เหลือเย่เชินหลินให้เย่เห้าหรัน ต้องไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน