สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 186 สาวใช้ตัวแสบ 90

ตอนที่ 186 สาวใช้ตัวแสบ90
“อืม” โม่เสี่ยวหนงตอบอย่างอึดอัด
เธอรู้สึกว่าเธอควรจะคิดหาทางอื่น ถ้าวันไหนเพิ่งพี่สาวไม่ได้ เธอต้องออกจากทาวเฮาส์นี้ เมื่อถึงเวลานั้นหวีซานซานอาจจะไม่ยอมปล่อยเธอไปก็ได้
สามารถฝากความหวังไว้ที่ใครได้อีกในบ้านหลังนี้ นอกจากทำดีกับเย่เชินหลินแล้ว นั่นก็คือส้งหลิงหลิง
แต่ส้งหลิงหลิงเป็นคู่แข่งของพี่สาว ถ้าไม่จำเป็นจริงๆก็ไม่อยากเพิ่งเธอ
คิดถึงเรื่องนี้ รู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง คิดๆแล้ว ในเมื่อตอนนี้ก็ยังอาศัยอยู่ที่นี่ ก็สังเกตการณ์ชั่วคราวไปก่อนละกัน
ตอนอาหารเย็น โต๊ะอาหารในบ้านคึกคักมาก เพราะฝู้เฟิ่งหยีมา ฝู้เฟิ่งหยีนั่งในตำแหน่งหลัก ข้างๆเป็นเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิง
โม่เสี่ยวหนงอยากนั่งใกล้เย่เชินหลินหน่อย เห็นเก้าอี้ข้างเขาว่างอยู่ ก็จะนั่งลง เธอรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ทำความคุ้นเคยกับเย่เชินหลินบ้าง ไม่ว่าในอนาคตสถานการณ์จะเป็นอย่างไรก็น่าจะมีประโยชน์บ้าง
เซี่ยชีหรั่นขยิบตาให้โม่เสี่ยวหนง ส่งสัญญาณให้เธออย่านั่งข้างเย่เชินหลิน
วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน ถ้าเธอนั่งตรงนั้นแล้วเกิดทำอะไรผิดขึ้นมาแล้วผ่านเข้าสายตาของฝู้เฟิ่งหยี เวลานั้นฝู้เฟิ่งหยีอาจจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน แล้วไล่เธอออกไป
เธอไม่อยากให้เธอโดนไล่ออกไป กลัวว่าออกไปตอนนี้จะเป็นอันตราย ดังนั้นก่อนที่พ่อลูกหวีหงทาวจะถูกจับ เธอต้องระมัดระวังมั่นใจว่าโม่เสี่ยวหนงอยู่ในที่ที่ปลอดภัย
ส้งหลิงหลิงกำลังคุยกับฝู้เฟิ่งหยี สายตาก็จ้องมองที่พวกเขา
เห็นเซี่ยชีหรั่นขยิบตา โม่เสี่ยวหนงมีความไม่พอใจเล็กน้อย เธอเรียกได้ทันเวลา “น้องเสี่ยวหนง มานั่งข้างฉันมา ที่ตรงนั้นเป็นที่นั่งที่พี่เชินหลินไว้ให้พี่สาวเธอนั่ง เธอมานั่งข้างฉัน ฉันจะได้ดูแลเธอ”
ประโยคที่ดีและเหมาะสมทำให้โม่เสี่ยวหนงมองเซี่ยชีหรั่นด้วยความไม่พอใจ จากนั้นยิ้มและพูดกับส้งหลิงหลิง “ขอบคุณพี่หลิน พี่หลินดีจริงๆ ยังอุตส่าห์คิดถึงฉัน”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ สำหรับวิธีการที่หลากหลายของส้งหลิงหลิงนั้นรับมือไม่ไหวจริงๆ เธอไม่ใช่ไม่อยากให้โม่เสี่ยวหนงนั่งตรงนั้น แต่ถูกส้งหลิงหลิงพูดเหมือนห้ามเธอนั่ง แล้วจะนั่งเอง เธอไม่ได้วางแผนที่จะเข้าใกล้เย่เชินหลินมากเกินไปคืนนี้ อยากหลบยิ่งไกลยิ่งดี
แต่เธอต้องการให้ทุกคนคิดว่าเธอไม่มีตัวตน ส้งหลิงหลิงก็ตั้งใจทำให้ทุกคนใส่ใจความมีตัวตนของเธอ โดยเฉพาะฝู้เฟิ่งหยี
เธอจะตีสนิทกับฟางลี่น่า และเหอเหวินนั้นไม่สำคัญ แต่เธอยังจะตีสนิทกับโม่เสี่ยวหนงอีก
“นั่งข้างฉัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน มืออันใหญ่ยังลูบเบา ๆ ที่ด้านหลังมือของเธอ
ทุกคนกำลังจ้องมอง เพียงแค่จับมือกัน เซี่ยชีหรั่นก็หน้าแดงมาก
เธอไม่สามารถปฏิเสธ ได้แค่ทำตามที่เขาต้องการ นั่งข้างเขา เธอเพิ่งจะนั่งลง สายตาของโม่เสี่ยวหนงเหมือนมีดที่ยิงมาที่เธอ
“ทำไมหน้าแดงจัง ไม่สบายหรือ” เย่เชินหลินถามอย่างอ่อนโยน หลังมืออีกข้างแตะหน้าแดงๆของเธอ
ท่าทางที่ใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้เซี่ยชีหรั่นเกรงไม่เป็นธรรมชาติ ต้องการหลีกเลี่ยงโดยสัญชาตญาณ
แต่เขามองเธอด้วยความรัก เธอจะหลบได้อย่างไร ได้แค่ส่ายหัวอย่างกล้าหาญ “สบายดีค่ะ”
ทุกคนจ้องมองเธอ　ขนคิ้วของฝู้เฟิ่งหยีขยับเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ส้งหลิงหลิงตั้งใจจะทำให้เซี่ยชีหรั่นอึดอัดใจ นึกว่าเย่เชินหลินโดยคุณแม่ตำหนิมามาก คงไม่กล้าปกป้องเธอ
ไม่คาดคิดว่าเขาจะทำดีกับเซี่ยชีหรั่นต่อหน้าฝู้เฟิ่งหยี ยังจับมือเธอ ลูบหน้าเธอ อย่าเอ่ยเลยว่านี่ทำให้ส้งหลิงหลิงรู้สึกหดหดหู่ใจขนาดไหน
เธอมองฝู้เฟิ่งหยีเพื่อขอความช่วยเหลือ ฝู้เฟิ่งหยีแค่ยิ้ม “หลิงหลิงช่วงนี้ดูเหมือนจะผอมลงนะ ทานเยอะๆนะ”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณน้า” ส้งหลิงหลิงตอบอย่างน่ารัก แต่ในใจยิ้มเยาะเย้ย คุณห่วงใยตรงไหน ฉันคิดว่าฉันสามารถเพิ่งคุณได้ ใครจะไปรู้ที่แท้คุณก็ลำเอียงเข้าข้างลูกชายคุณ ไม่ได้สนใจฉันเลย
ดูเหมือนว่าหวังเพิ่งเธอไม่ได้แล้ว อย่างมากก็แค่รักษาสถานะคู่หมั้นของเธอ ถ้าต้องการให้สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียวกัน ต้องคิดหาทางด้วยตัวเองแล้ว
“กินข้าวเถอะ” เย่เชินหลินกล่าว
ฝู้เฟิ่งหยีเป็นคนเปิดตะเกียบ ต่อด้วยเย่เชินหลินกับส้งหลิงหลิง จากนั้นคนอื่นก็เริ่มลงมือทาน
ตอนทานข้าว ฝู้เฟิ่งหยีกับเย่เชินหลินไม่พูด ทุกคนต่างเงียบสงบตาม
ข้าวมื้อนี้ ส้งหลิงหลิงจงใจทานน้อยๆ
ตอนใกล้จะทานเสร็จ ฝู้เฟิ่งหยีถามเธอด้วยความกังวล “หลิงหลิงทำไมทานน้อยจัง”
ส้งหลิงหลิงถือโอกาส ยิ้มเล็กน้อย “กระเพาะไม่ค่อยดีค่ะ ตอนอยู่ที่บ้านรักษาด้วยยาจีน ช่วงนี้อาศัยอยู่ที่นี่ ห่างไกลจากที่นั่นมาก ฉันอยากทานยา ขี้เกียจไป ก็เลยไม่ได้ไป”