สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่191 สาวใช้ตัวแสบ95

ตอนที่191 สาวใช้ตัวแสบ95
“ถ้าครั้งหน้าแกพูดจาเล่นลิ้นอีกล่ะก็ ฉันจะให้
แกเดินจากนี่กลับไปในเมือง”
หลินต้าฮุยจับจมูก และหันไปสัญญากับอีกคนอย่างจริงจัง “คุณปล่อยผมไปเถอะต่อไปผมจะไม่พูดสุ่มสี่สุ่มห้าอีกแล้ว”
พนักงานรักษาความปลอดภัยเปิดประตูให้เย่เชินหลินเขาเดินจูงมือเซี่ยชีหรั่นเดินออกไป
ตอนมาในใจเซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกมีความสุขอยู่แต่พอตอนกลับออกไปกลับรู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
โม่เสี่ยวจุนคนที่ดีกับเธอเสมอมา ไม่เคยเปลี่ยน ถึงแม้ว่าจะไม่ดูรุกและกระตือรือร้นเหมือนเย่เชินหลินและก็ไม่เหมือนกับเย่เชินหลินที่เดี๋ยวเย็น เดี๋ยวร้อน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าตัวเองไม่มีทางมองออกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ และคิดกับเธออย่างไร
เวลาเอาใจก็ราวกับเป็นคนที่อบอุ่นและรักเธอมาก แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ไปยั่วโมโหเขาเข้า เขากลับทำให้เธอรู้สึกกลัวและอยากจะหนีไปจากเขาขึ้นมาทันที
พอเข้าประตูบ้านใหญ่เข้ามา เย่เชินหลินก็พูดกำชับข้างหูเซี่ยชีหรั่น “อย่าลืมเรื่องที่ผมบอกกับคุณล่ะ และก็อีกอย่างไม่ต้องถามอะไรมาก”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าและเดินกลับห้องไป ในขณะโม่เสี่ยวหนงกำลังนั่งเล่นแอปเปิ้ล เซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไป เธอไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามอง เรื่องที่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ปล่อยที่นั่งนั้นให้เธอ เธอยังขุ่นๆอยู่ในใจ
ถ้าไม่ใช่เพราะส้งหลิงหลิงเรียกให้เธอไปนั่งข้างๆล่ะก็ เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะรู้สึกอึดอัดแค่ไหน
ตั้งแต่เด็กๆแล้วเธอรู้สึกว่า เซี่ยชีหรั่น พี่สาวคนนี้เป็นคนที่เห็นแก่ตัวที่สุดในโลก ไม่ว่าจะไปที่ไหนใครๆก็ต่างพากันพูดว่าเซี่ยชีหรั่นสวยกว่าเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นมักจะตอบกลับไปว่าเสี่ยวหนงสวยกว่า เสี่ยวหนงคิดว่าเธอคงจะเสแสร้งทำเป็นถ่อมตน แต่ไม่ว่าเธอจะพูดหรือไม่พูด เสี่ยวหนงก็โกรธอยู่ดี
เซี่ยชีหรั่นรู้จักโม่เสี่ยวหนงดี เธอมักจะไม่พอใจและทำให้เธอไม่มีความสุขเพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ ต้องให้เธอง้อเป็นประจำ
เธอนั่งลงบนริมเตียงเรียกโม่เสี่ยวหนง “เสี่ยวหนง”
โม่เสี่ยวหนงไม่พูดอะไร ในใจพลางคิด หึ！ตอนนี้เธอจะมาแสร้งพูดคุยกับฉันแล้วงั้นหรอ จะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ！
“เธอคิดว่าฉันไม่อยากให้เธอนั่งตรงนั้นจริงๆงั้นหรอ？”เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจเฮือกนึงและถาม
คราวนี้เสี่ยวหนงยอมเงยหน้าขึ้นมาแล้วจ้องไปที่เซี่ยชีหรั่น และรีบถามกลับ “ไม่ใช่งั้นสิ？ฉันรู้แค่ว่า ฉันไม่ได้นั่ง แต่พี่นั่งไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพี่หลิงหลิงให้ฉันไปนั่งข้างเขานะฉันคิดว่าฉันคงไม่ได้ทานหรอก อาหารเย็นน่ะ！”
เซี่ยชีหรั่นเสียใจมากทุกครั้งที่โม่เสี่ยวหนงมีท่าทีเช่นนี้ เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมน้องสาวที่ตัวเองดูแลมาตั้งหลายปีและเธอดีกับเขาขนาดนี้ แต่ทำไมเขากลับไม่รับรู้ถึงความหวังดีที่เธอมีต่อเขาเลย ทำไมคำพูดของคนอื่นเพียงไม่กี่คำ กลับทำให้เธอทำกับเซี่ยชีหรั่นได้ขนาดนี้　　
“ทำไมไม่พูดจาแล้วล่ะ พี่รู้สึกผิดแล้วล่ะสิ？”
เซี่ยชีหรั่นพยายามกลั้นอารมณ์โกรธสงบสติอารมณ์เอาไว้ แล้วพูดว่า“ตัวเธอเองคิดให้ดีๆสิ ว่ามีตอนไหน และเรื่องไหนบ้างที่พี่ไม่ยอมเธอ พี่กลัวว่าเธอจะไป สะดุดตาแม่ของคุณเย่เขาจนเกินไป จนเขาจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณเย่ช แล้วไล่เธอออกไปจากที่นี่”
โม่เสี่ยวหนงหัวเราะและพูดอย่างก้าวร้าว “พี่อย่ามาขู่ให้ฉันกลัวไปหน่อยเลย！เข้าใจผิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของคุณเย่ แล้วไล่ออกไปเลยงั้นหรอ？แล้วทำไมพี่เชินหลินจูงมือพี่ไปนั่งตรงนั้น แถมยังจับเธออีก พี่ไม่เห็นจะโดนไล่ออกไปเลยไม่ใช่หรอ？พี่คิดว่าฉันเป็นเด็กอายุสามขวบงั้นหรอ ถึงได้มาหลอกฉันแบบนี้น่ะ！”
“โอเค เธอไม่เชื่อก็คิดซะว่าพี่ไม่ได้พูดอะไรละกัน แน่นอนว่าเธอคงจะคิดว่าพี่จงใจจะห้ามเธอ พี่เองก็หมดปัญญา！”เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะอธิบายยังไง พูดไปก็ไม่เข้าใจ สู้ไม่พูดอะไรเลยเสียดีกว่า
โม่เสี่ยวหนงพึ่งจะสังเกตได้ว่าหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงก่ำ กินข้าวเสร็จแล้วยังจะแอบออกไปข้างนอกนานขนาดนั้น ดูแล้วคงออกไปทำอะไรกับเย่เชินหลินมาแน่ๆ แบบนี้ยิ่งทำให้เธอไม่สบอารมณ์เข้าไปอีก
เพราะเซี่ยชีหรั่นไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเสี่ยวหนงต่อ เธอจึงลุกขึ้นคิดว่าจะออกไปสงบอารมณ์ข้างนอก แต่กลับถูกโม่เสี่ยวหนงจับข้อมือเอาไว้ได้　　เธอขวางหน้าเซี่ยชีหรั่นไว้ และถามอย่างไม่สบอารมณ์ “ก่อนหน้านี้พี่ไปทำอะไรมาล่ะห๊ะ？และยังมาพูดอีกว่าหวังดีกับฉัน วันวันฉันเอาแต่อยู่อย่างหลบๆซ่อนๆเพื่อให้พ้นจากยัยหวีซานซาน มันเป็นเพราะใครล่ะ？เป็นเพราะพี่ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ฉันตกอยู่ในอันตรายงั้นหรอ？ฉันตกอยู่ในอันตรายพี่ไม่มีเวลามาสนใจ แต่พี่กลับมีเวลาไปเล่นกับผู้ชาย แบบนี้หรอที่พี่บอกว่าทำเพื่อฉันน่ะ？”
ถ้าจะให้ถามเซี่ยชีหรั่นว่าบนโลกนี้ใครที่น่าเบื่อหน่ายที่สุดคือใคร เธอก็คงจะตอบว่า โม่เสี่ยวหนง
แต่เล็กจนโตเธอก็เป็นแบบนี้ เพียงแค่เธอไม่พอใจ ปากเธอก็จะพ่นคำพูดทุกรูปแบบออกมา โทษเซี่ยชีหรั่นเมื่อก่อนเขายังเด็ก เธอก็เลยต้องยอมเป็นเพราะเธอรักเอ็นดูและคอยตามใจเสี่ยวหนงและยังเป็นเพราะพ่อแม่ที่เลี้ยงเธอก็คอยให้ท้ายเสี่ยวหนง ไม่ให้เซี่ยชีหรั่นใช้เหตุผลกับน้อง พอเซี่ยชีหรั่นแค่จะบอกสอนน้องว่าอะไรควรอะไรไม่ควร พ่อแม่บุญธรรมก็จะบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของเซี่ยชีหรั่นที่จะเอ่ยปากสอนน้อง
ตอนนี้พอเซี่ยชีหรั่นโต การที่จะไปโกรธหรือโมโหเสี่ยวหนงก็ยิ่งไม่มีประโยชน์อะไร และไม่สามารถจะทำอะไรได้แล้ว
ไม่ว่ายังไง ปกติเซี่ยชีหรั่นจะไม่ค่อยอยากที่จะทะเลาะกับเธอ
เมื่ออดทนจนถึงที่สุดแล้ว แต่ยังไงก็ต้องอดทนต่อไปอยู่ดี
เธอดึงมือของเขาออกแล้วพูดอย่างนิ่งเฉย“เสี่ยวหนงเธอสงบสติอารมณ์แล้วคิดทบทวนดูล่ะกันพี่จะออกไปเดินเล่นข้างนอก”
โม่เสี่ยวหนงกลัวที่สุดจริงๆแล้วก็คือการที่เซี่ยชีหรั่นนิ่งเฉยเพียงแค่เธอมองเซี่ยชีหรั่นเช่นนั้นต่ออีกสักพัก บางครั้งมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองผิดจริงๆ