สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่194 สาวใช้ตัวแสบ98

ตอนที่194 สาวใช้ตัวแสบ98
เธอมองไปยังเย่เชินหลินท่าทีดูน่าสงสาร คิดว่าพอเขาเห็นผู้หญิงร้องไห้แล้วเขาจะเข้ามาปลอบโยน
คิดไม่ถึงว่าเขากลับสีหน้าดูเครียดขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้น พูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ต้องกลัวเธอเป็นน้องสาวของเซี่ยชีหรั่น ฉันจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเธอแน่นอน ต่อไปถ้าไม่มีเรียนก็พยายามอย่าออกไปข้างนอก ถ้าออกไปก็ควรที่จะบอกพ่อบ้านไว้ จะได้ส่งคนตามเธอไปด้วย”
“ฉันรู้แล้วค่ะ พี่เชินหลิน ได้รู้จักกับพี่ฉันมีความสุขมากๆเลยค่ะ！”ในใจของโม่เสี่ยวหนงก็แอบอิจฉา แค้นที่เขาเน้นย้ำประโยคนั้น เป็นเพราะว่าเธอเป็นน้องสาวของเซี่ยชีหรั่น เขาถึงไม่ยอมให้เธอเป็นอะไร　　หวังว่าคงจะมีสักวันที่ เขาจะพูดออกมาว่า เพราะว่าเธอคือโม่เสี่ยวหนง ฉันจึงต้องปกป้องเธอ
จะมีวันนั้นไหม？เธอเองก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าเธอก็ยังมั่นใจว่ามารยาของเธอคงจะทำให้เย่เชินหลินมองเธอเข้าสักวัน
สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้ก็คือ รับประกันว่าพี่สาวเธอต้องอยู่ข้างกายเขา เธอถึงจะมีโอกาส
คิดไปเช่นนั้น พอเย่เชินหลินเดินออกไปถึงหน้าประตู เธอก็ตะโกนออกไปว่า“พี่เชินหลิน ในใจฉันพี่เป็นพี่เขยฉันค่ะ พี่เขยค่ะ！ตอนกลางคืนพี่สาวฉันนอนละเมอเรียกชื่อพี่ด้วยนะ เขารักพี่มากจริงๆ พี่ต้องรักษาเธอไว้ให้ดีนะคะ！”
ฝีก้าวของเย่เชินหลินหยุดชะงัก เมื่อก่อนมีคนมักจะพูดคำนี้ขึ้นมาแต่เขากลับค้านไม่ยอมรับ
แต่มาวันนี้ออกมาจากปากน้องสาวของเซี่ยชีหรั่น เขาคิดว่าก็ถือว่ายังมีความน่าเชื่อถือขึ้น
เขารู้ดีว่าอย่างน้องในใจของผู้หญิงคนนั้นก็ยังมีที่ให้กับเขา แต่ไม่รู้ว่าเขาและโม่เสี่ยวจุนใครจะสำคัญกว่าใคร
เย่เชินหลินเดินออกมาจากบ้านใหญ่ ยืนมองซ้ายมองขวาอยู่หน้าประตูถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ไหน แต่ลองเดาๆดูนิสัยอย่างเธอคนนี้ก็คงอยู่ในที่ที่มีดอกไม้ใบหน้าแน่นอน
เขาเดินไปตามทางเส้นเล็ก ไม่น่าเชื่อตรงที่เขาเดินมาทางเดียวกันกับเซี่ยชีหรั่น
เขามองเห็นไกลๆว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ และมองเหม่อบังใบของต้นไลแลค
เขาไม่ได้ส่งเสียงแต่ค่อยๆก้าวไปข้างหน้า ได้ยินเซี่ยชีหรั่นถอนหายใจออกมาเฮือกนึงและพูดพึมพำออกมาว่า “ต่อไปฉันจะปลูกต้นไลแลค ให้เยอะๆเลย”
“ทำไมหรอ？”จู่ๆเย่เชินหลินก็ถามขึ้น เซี่ยชีหรั่นตกใจ แล้วหันมองไปยังเขา
“คุณ คุณเย่ คุณมาได้ยังไงคะ？”
“เธอชอบต้นไลแลค มากเลยหรอ？”เย่เชินหลินก้าวเข้าไปข้างๆเธอ
เซี่ยชีหรั่นอยากจะพูดว่า ไม่ใช่เพราะว่าเธอชอบ แต่เป็นเพราะโม่เสี่ยวจุนชอบ แต่ครั้งนี้เธอป้องกันอย่างดี ไม่ให้เหมือนกับตอนอยู่บนรถและจะไม่พูดอะไรแบบนั้นออกมาแน่
เธอไม่อยากทำให้เย่เชินหลินต้องอารมณ์ไม่ดี เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบให้พูดถึงโม่เสี่ยวจุน ต่อไปเธอก็จะไม่พูดถึงอีก
“อืม ฉันชอบต้นไลแลค ค่ะ”เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า มุมปากเธอมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น
“นิสัยเธอแบบนี้ น้อยมากที่จะชอบกลิ่นหอมแบบนี้นี้นะ”เย่เชินหลินพูดแบบนิ่งๆ
เซี่ยชีหรั่นยังคงยิ้ม “นั่นสิค่ะ นิสัยอย่างคุณมากกว่าถึงจะเหมาะกับกลิ่นแบบนี้”
“เธอหมายความว่าฉันเป็นคนอบอุ่นงั้นหรอ？”เย่เชินหลินเดินไปข้างหน้าเธอ ก้มมองใบหน้าของเธอ
ที่นี่แสงไฟริบหรี่ ไม่สว่างเหมือนอย่างกับประตูทางเข้าบ้าน แต่ก็เป็นที่ที่เหมาสำหรับคุยเรื่องความรักความรู้สึกอะไรพวกนี้
เซี่ยชีหรั่นเริ่มใจเต้นรู้ดีว่าตัวเอง พูดไปพูดมาก็โดนเขาดักคอเข้าจนได้ รีบถามขึ้น “คุณเย่คะ มืดค่ำป่านนี้แล้ว คุณออกมาได้ยังไงคะ？”
“แม่ฉันจะพบเธอน่ะ กลับไปกับฉันเถอะ！”
เย่เชินหลินพูดไปพลางเอิ้อมมือไปโอบไหล่เธอไว้
เขาเริ่มคลั่งไคล้ในการจูบหอมเธอเข้าแล้วล่ะ สมมุติว่าไม่ได้กลัวว่าแม่เขาจะรอนาน ไม่แน่เขาก็อาจจะจูบเธออีกตรงนี้ก็ได้　　
“จำได้ไหมว่าตอนแรกฉันบอกกับเธอไว้ว่ายังไง？”พอเข้าบ้านมา เย่เชินหลินถามเธอขึ้นเบาๆ เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า
เย่เชินหลินเคาะประตูห้องฝู้เฟิ่งหยี และเปิดพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไป
“อาหลิน แกออกไปก่อน ฉันขอคุยกับชีหรั่นครู่นึง”
เย่เชินหลินค่อยๆถอยออกไปและช่วยปิดประตูให้
“นั่งสิ！”ฝู้เฟิ่งหยีชี้ที่เก้าอี้ข้างๆเตียงให้เซี่ยชีหรั่นนั่ง
“ค่ะ คุณหญิง”เซี่ยชีหรั่นตอบกลับและนั่งลงไปยังที่ที่เขาชี้ให้นั่ง
“เธอช่วยฉันดูหน่อยสิ ว่าคนคนนี้เธอรู้จักไหม？”ฝู้เฟิ่งหยีหยิบภาพถ่ายที่โต๊ะหัวเตียงยื่นให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองดูแล้ว นึกถึงคำพูดของเย่เชินหลิน เธอพยักหน้าพูดว่า “รู้จักสิค่ะ จะไม่รู้จักได้ยังไง นี่คือโม่เสี่ยวจุนค่ะ เขาโตมากับฉัน พวกเราถูกครอบครัวโม่รับเลี้ยงมาจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าน่ะคะ หลังจากนั้นเขาก็เป็นคนรักของฉันค่ะ”
“คือเสี่ยวจุนจริงๆหรอ？”ฝู้เฟิ่งหยีถามย้ำ สายตาจ้องสังเกตไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างจริงจัง
เธอถูกฝู้เฟิ่งหยีจ้องจนรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา การโกหกเดิมทีก็เป็นเรื่องที่เธอไม่ค่อยถนัดอยู่แล้ว และอีกอย่างเธอเองก็ไม่รู้ว่าฝู้เฟิ่งหยีและเย่เชินหลิน เขาทั้งคู่กำลังทำอะไรอยู่