สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่195 สาวใช้ตัวแสบ99

ตอนที่195 สาวใช้ตัวแสบ99
กลัวว่าเย่เชินหลินจะไม่พอใจ เธอจึงไม่กล้าที่จะทำพลาด เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ค่ะ เขาคือโม่เสี่ยวจุน พวกเราอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปีฉันไม่มีทางจำผิดแน่นอนค่ะ”
“เฮ้อ！สรุปว่าฉันจำผิดคนงั้นหรอ！”ฝู้เฟิ่งหยีถอนหายใจยาว
“ไม่ใช่จื่อห้านของฉัน ？ก็ยังไม่ใช่จื่อห้านลูกฉันอยู่ดี เย่จื่อห้านของลูกแม่แกอยู่ที่ไหนกัน ทำไมต้องมาจากแม่ไปแล้วไม่มีข่าวคราวอย่างนี้ด้วย ！”
เย่จื่อห้าน？ในหัวของเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
เย่จื่อห้านคือใคร？คงไม่ใช่ ไม่ใช่น้องชายของเย่เชินหลินหรอกนะ？
พอรู้อย่างนี้ทำให้เธอมีความรู้สึกแปลกๆ มีความกล้ามากที่จะคาดเดาเรื่องนี้：เป็นไปได้ไหมที่จะเป็นอย่างที่เธอคิด เย่จื่อห้านก็คือโม่เสี่ยวจุน？โม่เสี่ยวจุนก็คือเย่จื่อห้าน？
เซี่ยชีหรั่นถูกความคิดนี้ทำเอาตกใจ แต่ว่าพอมีความคิดนี้ผุดขึ้นมา ก็รู้สึกเหมือนกับว่าจะเป็นความจริง พอคิดว่าอาจจะหาพ่อแม่ที่แท้จริงและครอบครัวให้กับโม่เสี่ยวจุนได้แล้วใจเธอก็เต้นแรงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก แต่ก็ยังระวังคำพูด“คุณป้าคะ เย่จื่อห้านนี้คือ……. ”
ในขณะที่เธอรอคอยคำตอบอยู่นั้น ฝู้เฟิ่งหยีกลับหลับตาลงสนิท พูดอย่างอ่อนแรง “เธอออกไปได้แล้ว ฉันไม่อยากคุยอะไรอีก ฉันเหนื่อยมากแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่กับความตื่นเต้นเมื่อครู่จนเกือบที่หลุดพูดกับฝู้เฟิ่งหยีไปแล้ววีรูปถ่ายนั้นไม่ใช่ของจริง
แต่เธอก็อดใจไว้ได้ จะพูดไปทั่วไม่ได้ เย่เชินหลินเขาคงจะมีเหตุผลของเขา หากว่าเธอเกิดทำให้เขาถูกจับได้ เขาจะต้องโมโหเป็นฟืนไฟแน่
ละยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ไม่เพียงเพราะการคาดเดาของตัวเองแล้วจะพูดมั่วออกไป ถ้าเกิดไม่ใช่ขึ้นมาหล่ะ ต้องทำให้ฝู้เฟิ่งหยีเจ็บปวดมากแน่ๆ
พอคิดเช่นนั้น เธอก็ลุกขึ้นแล้วพูดกับฝู้เฟิ่งหยี “ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ นายหญิง！”
ฝู้เฟิ่งหยีรู้สึกหมดแรงจริงๆ เอาแต่โบกมือ
เซี่ยชีหรั่นออกมาจากห้องไม่คิดว่า เย่เชินหลินยังไม่ได้กลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่ยืนอยู่แถวๆนั้น
ตอนที่เธอออกมา เขามองมายังเธอ ใช้แววตาที่ถ้าเธอว่าคุยกับแม่เขาเป็นไงบ้าง
ตอนนี้ในใจเซี่ยชีหรั่นรู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด
เธอยืนจ้องผู้ชายคนนี้อย่างนิ่งๆ ผู้ชายคนที่ขโมยครั้งแรกไปจากเธอ ไม่หยุดคิดว่าจะเป็นไปได้หรอที่เขาจะเป็นพี่ชายของเสี่ยวจุนจริงๆ？
ถ้าสมมุติว่าใช่ ทำให้เธอรู้สึกยังไง？
ถ้าหากว่าใช่จริงๆ เธอช่วยให้เขาหาครอบครัวที่แท้จริงจนเจอ เขาก็คงจะไปสบาย
แต่ว่าพวกเขาล่ะ？สภาพนั้นของฝู้เฟิ่งหยี ดูเหมือนเธอยังโหยหาและห่วงใยลูกชายที่พลัดพรากหายไปอยู่อย่างมาก งั้นถ้าหากว่าเธอรู้ว่าลูกชายที่พลัดพรากกันไปนั้น เสียชีวิตแล้ว เธอคงจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิมใช่ไหม？ไหนจะเย่เชินหลินอีก เขาจะรับความจริงเรื่องที่น้องชายตัวเองจากไปแล้วได้ไหม？
จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเจ็บปวดแทบขาดใจ เธออยากจะบอกให้เขาสืบเรื่องนี้ ละยืนยันความจริง แต่เธอก็กลัว
เธอเดินไปทางเย่เชินหลินอย่างช้าๆ ราวกับว่าขาของเธอหนักเป็นตัน
ในที่สุดก็เดินมาหยุดลงด้านหน้าเขา เธอรายงานเขาเสียงต่ำ “นายหญิงถามฉันว่ารูปถ่ายนั้นใช่เสี่ยวจุนไหม ฉันบอกว่าใช่”
“เธอพูดอะไรอีกไหม？”เย่เชินหลินถามเธอ
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว “ไม่มีค่ะ เธอแค่บอกว่าเธอเหนื่อย ให้ฉันออกมา”
เย่เชินหลิน ฉันโกหกคุณ คุณยกโทษให้ฉันนะ ฉันกลัวจริงๆไม่กล้าที่จะพูดออกไป ฉันกลัวว่าคุณจะได้เจอกับผลลัพธ์ในแบบที่คุณไม่อยากให้มันเกิดขึ้น 　　
“ฉันรู้แล้ว เธอกลับห้องไปเถอะ”
“อืม”เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินไปได้สองก้าว จู่ๆเย่เชินหลินก็คว้าแขนเธอไว้ และกอดเธอไว้อย่างนั้น ไม่พูดอะไร ค้างไว้แบบนั้นหลายสิบวินาที ก็ปล่อยเธอไป
ในช่วงเวลานั้นทั้งคู่ต่างไม่พูดจา แต่เซี่ยชีหรั่นกลับรู้สึกได้ว่า จริงแล้วเย่เชินหลินเองก็รู้สึกความเจ็บปวดมากเช่นกัน　　
เย่เชินหลิน คุณเป็นทุกข์เพราะเรื่องน้องชายคุณใช่ไหม？
ในตอนนั้นเธอเข้าใจได้ในทันที ว่าทำไมเย่เชินหลินจะต้องปลอมรูปถ่ายของโม่เสี่ยวจุนด้วย เกรงว่าเขาเองก็คงจะมีความรู้สึกเดียวกัน คิดว่าโม่เสี่ยวจุนอาจจะเป็นน้องชายของตัวเองจริงๆ
เธอนึกถึงเรื่องตอนกลางวันของวันนั้น เขามองดูรูปของโม่เสี่ยวจุนจนเหม่อไป ก็ยิ่งมั่นใจได้ว่าสิ่งที่เธอคาดการณ์นั้นถูกต้อง
เย่เชินหลินกลับเข้าไปที่ห้องของแม่เขา เซี่ยชีหรั่นก็ยืนอึ้งไปครู่นึง ก็กลับเข้าห้องไป
โม่เสี่ยวหนงเห็นพี่สาวเดินเข้ามา เธอก็ไม่ได้โมโหเหมือนตอนแรกแล้ว ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม “พี่ พี่เชินหลินเขาไปหาหาพี่แล้วล่ะสิ？เมื่อกี้นี้เขามาตามหาพี่ที่นี่ ฉันบอกเขาไปด้วยว่าตอนกลางคืนพี่ฝันเห็นเขาบ่อยๆ ให้เขาดีกับพี่ให้มากๆ”
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรต่อการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ของโม่เสี่ยวหนง ปัญหาเรื่องตัวตนที่แท้จริงของโม่เสี่ยวจุนทำให้เธอไม่ได้สังเกตเสี่ยวหนง ในหัวเธอตอนนี้คิดแค่เรื่องเสี่ยวจุน
ยิ่งดึก โม่เสี่ยวหนงก็ยิ่งหลับสนิท เซี่ยชีหรั่นกลับยังคิดถึงแต่เรื่องรูปถ่ายนั้น
เกี่ยวกับเรื่องตัวตนที่แท้จริงของโม่เสี่ยวจุนพวกเขาคุยกันไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
โม่เสี่ยวจุนมักจะพูดว่าเขาไม่ได้ถูกพ่อแม่ทอดทิ้ง เป็นเรื่องแปลก ตามคุณครูที่บ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าบอก โม่เสี่ยวจุนเข้ามาตอนสองขวบกว่า เด็กเล็กขนาดนั้นไม่น่าจะมีความจำอะไร แต่น่าแปลกที่เขากลับจำได้ว่าตัวเองไม่ได้โดนทิ้ง