สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่196 สาวใช้ตัวแสบ100

ตอนที่196 สาวใช้ตัวแสบ100
แต่ว่าเขาจำชื่อพ่อแม่ไม่ได้ และก็จำไม่ได้ว่าบ้านอยู่ที่ไหน
“เสี่ยวจุน เธอหวังที่จะได้เจอพ่อกับแม่เธอไหม？”เซี่ยชีหรั่นเคยถามขาแบบนี้
“อยากซิ ฉันฝันยังเห็นพวกเขาเลย แค่ทองไม่ชัดว่าหน้าตาเป็นยังไงแต่ว่าฉันมั่นใจว่าพวกเขารักฉันมาก”
เซี่ยชีหรั่นคิดทบทวนคำพูดของโม่เสี่ยวจุน เธอนึก การตามหาพ่อแม่และครอบครัวของเขาเป็นอีกหนึ่งความหวังของโม่เสี่ยวจุน
เธอไม่สามารถที่จะให้เสี่ยวจุนรู้สึกติดค้างกับเรื่องนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ให้เย่เชินหลินพวกเขารู้ว่าเสี่ยวจุนเป็นลูกหลานของครอบครัวเขา แต่อย่างน้อยเธอต้องรู้ให้ได้
แบบนี้เท่านั้น พอถึงเวลาที่เธอไปเคารพหลุมศพเขา เธอจะได้บอกเขาด้วยตัวเองว่าเธอช่วยเขาตามหาพ่อแม่ได้แล้ว
พอคิดถึงตรงนี้เธอก็ลุกขึ้นมาและค่อยๆเดินออกไปจากห้อง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้าไปเคาะประตูห้องเย่เชินหลินในตอนกลางดึก
คืนนี้เย่เชินหลินไปนอนเป็นเพื่อนฝู้เฟิ่งหยี นอนที่โซฟาตรงปลายเตียง คอยฟังความเคลื่อนไหวของเธอ
เขาเป็นห่วงว่าจะเหมือนครั้งก่อนๆที่โรคกำเริบกะทันหัน เขาอยู่ข้างๆเธอ ก็จะได้สามารถดูแลเธอได้ตลอดเวลา
ฝู้เฟิ่งหยีหลับลงไม่ได้เลย เอาแต่คิดถึงเรื่องของเย่จื่อห้าน
“อาหลิน แกกลับไปนอนที่ห้องเถอะ อยู่ที่นี่ฉันยิ่งนอนไม่หลับ”ฝู้เฟิ่งหยีที่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่นานในที่สุดก็เอ่ยปากไล่เย่เชินหลินออกไป
“คุณแม่ครับให้ผม อยู่เป็นเพื่อนเถอะ”
“แกจะให้ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนงั้นหรอ？”ฝู้เฟิ่งหยีเหมือนจะเริ่มโมโหแล้ว
ที่จริงแล้วเธอแค่ไม่อยากให้ลูกต้องมานั่งลืมตาเป็นเพื่อนเธอยันเช้า ในบางทีเรื่องทุกข์ใจของใครบางคน ก็ไม่ใช่ว่าพอมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วก็จะหาย เธอเพียงแค่ต้องการที่จะอยู่คนเดียวในห้วง และนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
“ผมกลัวว่าคุณแม่จะไม่สบายขึ้นมาน่ะครับ ให้ผมอยู่ต่อเป็นเพื่อนเถอะ”
“เด็กโง่เอ๊ยย แกอยู่ก็ใช่ว่าแม่จะหายไม่สบายหรอ？ไม่เป็นไร แม่รับรองว่าวันนี้แม่จะไม่เป็นอะไร แกนอนอยู่นี่แม่ไม่สบายใจ กลับไปห้องแกเถอะ ถ้าแม่เป็นอะไรเดี๋ยวจะเรียกแกนะ”ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างดูมีเมตตา
ลูกชายเป็นห่วงตัวเองขนาดนี้ เธอก็ดีใจและสบายใจขึ้นเยอะ
“งั้นแม่ก็อย่าอดทนไว้คนเดียวนะครับ รู้สึกว่าตรงไหนไม่สบายก็เรียกผมได้ตลอดเลยนะ โทรศัพท์นี่ แค่กดเลข1 ก็สามารถโทรไปที่ห้องผมได้เลย ผมก็จะรีบมาทันที”
ตอนนั้นเขาก็เพื่อที่จะดูแลมารดาและเพื่อให้แม่ติดต่อเขาได้สะดวกยิ่งขึ้น โทรศัพท์ที่หัวเตียงของห้องเขาและฝู้เฟิ่งหยีได้ติดตั้งระบบโทรฉุกเฉิน แบบนี้แม้ว่าแม่จะไม่สบายขึ้นมา เรียกหาเขาก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก
“อืม แม่จำได้แล้ว ไปเถอะ”
เย่เชินหลินกลับมาจากห้องฝู้เฟิ่งหยี รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย เขาเงยหน้านวดขมับทั้งสองข้างพลางเดินกลับห้องของตน　　
เซี่ยชีหรั่นเคาะประตูห้องเย่เชินหลิน แต่ไม่มีเสียงตอบรับ อารมณ์วู่วามที่กะว่าจะมาถามเขาเรื่องนั้นก็ค่อยๆหายไป
เธอกำลังจะเดินจากไป พอหันหลังก็เห็นว่าเย่เชินหลินกำลังเดินมาทางนั้นพอดี
เงาสูงใหญ่ของเขานั้นแม้ว่าจะอยู่ไกลๆแต่ก็ยังเด่นชัด ราวกับว่าเต็มไปด้วยพลัง แต่พอมองอีกแว็บนึงดูเหมือนว่าเขาจะเหนื่อยล้าไปทั้งตัว เธอจ้องมองเขาดีดีก็เห็นว่าเขากำลังนวดขมับอยู่คิดไปคิดมาคงเป็นเรื่องโม่เสี่ยวจุนแน่ๆที่ทำให้เขาทุกข์ใจ เธอรู้สึกเป็นห่วงเขาขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เย่เชินหลินเห็นเธอ เงาของร่างเล็กๆนั้น ทำไมดึกป่านนี้แล้วยังไม่นอน แล้วมายืนอยู่หน้าประตูห้องเขา？
ไม่สนว่าเธอมาทำไม ตอนนี้ได้เห็นเธอในใจของเขาราวกับว่าได้รับการปลอบโยน
เขาเดินไปข้างๆเธอ พลางพูดเบาๆ“เข้ามากับฉันสิ”
เซี่ยชีหรั่นก็เดินตามอยู่หลังเขาอย่างเงียบๆและช่วยเขาปิดประตูห้อง จนตอนนี้เย่เชินหลินก็ยังคงใส่ชุดสูทที่ใส่ตอนไปประชุมวันนี้ เข้ามาในห้องเขายื่นมือปลดเนคไทแล้วนั่งลงบนเตียง
“มานี่！”เขาเรียกเซี่ยชีหรั่น และนั่นก็คือคำสั่งเช่นเคย แต่ครั้งนี้เสียงไม่ดัง โชคดีที่เธอได้ยินพอดี
เธอเดินไปยืนข้างๆเขาอย่างเชื่อฟัง เขาแยกเข่าทั้งสองข้างออก ให้เธอเข้ามายืนในช่วงระหว่างขาทั้งสองของเขา มือก็พลางโอบเอวเธอไว้และหัวก็พิงอยู่ที่ร่างกายที่นุ่มนิ่มของเธอ
ไม่มีท่าทางที่ล่วงเกินไปกว่านี้ เขาเพียงแต่พิงเธอเบาๆเท่านั้น
รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ไม่มีคำพูดของเขามันทำให้เธอรู้สึกปวดใจและเป็นห่วงเขา มือของเซี่ยชีหรั่นแทรกไปบนเส้นผมของเขาอย่างอ่อนโยน เธอลูบหัวเขาไปมาเบาๆ การปลอบโยนโดยไม่ใช้คำพูดอะไรแบบนี้มันทำให้คนเรารู้สึกดีขึ้นได้เยอะเลยทีเดียว เย่เชินหลินหลับตาลงกอดเอวเธอไว้แน่น
เย่เชินหลินนวดให้เขาอย่างมีความอดทน เขาหลับตาอยู่ตลอด ไม่ขยับและไม่พูดจาเหมือนกับว่าหลับไปแล้ว
“นึกยังไงมาหาฉันได้ล่ะ？”ผ่านไปครู่ใหญ่ เขาถามเธอเบาๆ
เรื่องของโม่เสี่ยวจุนมันทำให้เย่เชินหลินต้องปวดหัวมากพออยู่แล้ว ในตอนนี้เธอจึงไม่อยากที่จะให้เขาทุกข์ใจไปมากกว่านี้
เธอคิด เธออยู่กับเขาทุกวันอยู่แล้ว วันหลังค่อยหาโอกาสถามเขามันคงจะดีกว่า
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไร จู่ๆเย่เชินหลินก็ดึงเธอเข้ามานั่งลงบนตักเขา
“คิดถึงฉันหรอ？”เขามองตาเธอและถาม
เซี่ยชีหรั่นเองก็โกหกไม่ค่อยเก่งนัก ไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องที่ออกมากลางดึกนี้ได้อย่างไร พอดีที่เขาหาข้ออ้างมาให้เธอ เธอจึงตามน้ำไป ทำได้เพียงพยักหน้ารับ