สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 21 ถ้าเขาไม่ไป เธอก็ไป

Posted by novel00, ? Views, Released on September 29, 2021

ตอนที่ 21 ถ้าเขาไม่ไป เธอก็ไป
เวลา2:30 น. การนอนในช่วงบ่ายของเย่เชินหลินได้จบลง สาวใช้ทั้งหมดรวมตัวกันในห้องโถงใหญ่ของบ้านเพื่อรอส่งเขา
เย่เชินหลินแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เดินผิวปากออกมาจากห้องนอนอย่างสบายใจ และเมื่อเดินไปที่ห้องโถงนั้น พอดีกับที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ยืนอยู่ตรงประตูก็ได้รายงานมายังแม่บ้านผ่านหูฟังไร้สายในทันที
“รายงานคุณแม่บ้าน! คุณอี๋ปิงกำลังส่งเสียงร้องอยู่ที่ประตูบ้านเพื่อขอพบคุณเย่ให้ได้ครับ และเธอก็บอกว่าเธอรักคุณเย่ เธอยังบอกอีกว่าถ้าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้พบคุณเย่เธอจะคุกเข่าอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนและต่อให้แดดเผาตายก็ไม่ไปไหนทั้งนั้นครับ!”
“ฉันเข้าใจแล้ว เดี๋ยวฉันจะรายงานเรื่องนี้ต่อคุณเย่ทันที เสร็จแล้วเดี๋ยวฉันจะตอบกลับไป”
หลังจากที่แม่บ้านพูดจบ เขาก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเย่เชินหลิน และกล่าวรายงานตามคำพูดของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ได้รายงานมาซ้ำให้กับเย่เชินหลินฟังอีกครั้งด้วยความเคารพ
ครั้งก่อนอี๋ปิงก็เคยก่อเรื่องทำนองนี้มาแล้วครั้งนึง ที่ด้านบนของอาคารสูงชั้นยี่สิบกว่า เธอได้ขู่กับเย่เชินหลินว่าถ้าเขาไม่แต่งงานกับเธอ เธอจะกระโดดตึกฆ่าตัวตาย
เย่เชินหลินทำเพียงแค่พูดกับเธอสองคำอย่างเย็นชาว่า”โดดเลย”
คนอย่างอี๋ปิงหรือจะคิดฆ่าตัวตาย คนที่มีชื่อเสียงโด่งดังชีวิตซุปเปอร์สตาร์อย่างเธอไม่มีทางที่จะเอาชีวิตของตัวเองมาแลก แน่นอนว่าเธอไม่ได้กระโดดจริงๆ หลังจากนั้นเธอก็ได้ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวและสาธารณะว่าเย่เชินหลินนั้นเป็นคนใจร้ายใจดำต่อเธอมาก เพื่อต้องการที่จะกดดันเขา
ใครจะรู้ว่าเธอจะไม่ได้เจอหน้าเขาอีกเลยนับจากวันนั้นมาและในวันนี้ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าเขาอยู่ที่ไหนเธอจึงเลือกที่จะมาเขาที่นี่ในช่วงเวลาที่อากาศร้อนที่สุด โดยหวังว่ามันจะทำให้เขาจะใจอ่อน ยอมยกโทษให้เธอ
เย่เชินหลินเดินไปหยุดตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่น และเมื่อสายตาของเขาทอดมองไปยังใบหน้าแดงระเรื่อของเธอนั้น ทันใดเขาก็ได้หัวเราะออกมาเล็กน้อยอย่างมีเลศนัย
สาวใช้ทุกคนได้ถูกรอยยิ้มที่สง่างามของเขาสกดไว้เสียจนแต่ละคนต้องเผลอยิ้มออกมาราวกับต้องมนต์เซี่ยชีหรั่นไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ารอยยิ้มของคนที่มิอาจจะหยั่งรู้ได้เลยถึงความคิดเช่นเขานั้นหมายความว่าอะไร และเธอก็ได้ก้มลงจัดการกับงานยุ่งๆตรงหน้าต่อ
เย่เชินหลินก้าวเดินใกล้เข้าไปข้างหน้าเธออีกหนึ่งก้าว เซี่ยชีหรั่นรับรู้และรู้สึกได้ถึงรังสีของการถูกกดขี่ข่มเหงนั้นอีกครั้ง
“เธอ! ต้องออกไปจัดการผู้หญิงที่อยู่นอกประตูนั่นให้กลับไปซะ ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร จะใช้คำพูดไล่อย่างไรก็ตาม จำไว้! ว่าถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่กลับไป เธอเองที่จะต้องเป็นคนไป”
มิน่าแปลกใจเลยที่เมื่อกี้นี้เขาถึงได้หัวเราะออกมา การที่เขาได้กลั่นแกล้งเธอแบบนี้นั้น เขาคงต้องคิดว่ามันน่าสนุกมากใช่ไหม
ที่ผ่านมาแม่บ้านกับเหล่าสาวใช้ไล่ผู้หญิงคนนั้นกลับไป เย่เชินหลินเองที่เป็นฝ่ายอนุญาตให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่
แต่มาคราวนี้เขากลับพูดด้วยตัวเองว่าถ้าเธอทำภารกิจไล่ผู้หญิงคนนั้นไม่สำเร็จเธอจะเป็นฝ่ายถูกกำจัดออกไปจากบ้านหลังนี้เสียเอง
เธอไม่มีทางเลือกนอกเสียจากต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายนี้เท่านั้น เธอเงยหน้าขึ้นแล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาของเย่เชินหลิน และพูดอย่างหนักแน่นว่า “รับทราบคะคุณเย่! ฉันสัญญาว่าจะต้องทำงานนี้ให้สำเร็จอย่างแน่นอนคะ!”
“ปล่อยให้เธอออกไปจัดการ!” เย่เชินหลินสั่งกับแม่บ้าน
แม่บ้านได้สั่งผ่านหูฟังไร้สายว่า “เซี่ยชีหรั่นจะไปถึงที่หน้าประตูแล้ว ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายจัดการเอง คุณเย่ยังรับสั่งไว้อีกว่าถ้าหากเธอสามารถจัดการไล่อี๋ปิงให้กลับไปได้สำเร็จก็ให้เธอกลับเข้ามาได้ แต่ถ้าหากว่าเธอไม่สามารถไล่อี๋ปิงให้กลับไปได้นั้นก็ไม่ต้องให้เธอกลับเข้ามาในบ้านอีก”
ใบหน้าของเย่เชินหลินไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ดูเหมือนว่าเขาไม่คัดค้านใดๆต่อคำพูดเชิงขับไล่เธอกลายๆของแม่บ้านเลย ในครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางออกให้เลือกหรือถอยกลับแล้วจริงๆ
“คุณเย่ค่ะ ฉันต้องการขอยืมของสิ่งนึงจะได้มั้ยค่ะ!”
“ว่ามา!”
หลังจากเซี่ยชีหรั่นได้บอกเจ้าสิ่งของที่เธอต้องการจะยืมออกมาจบ ทุกคนถึงกับต้องถอนหายใจออกมา แม้แต่แม่บ้านเองก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ย และซุนเหมิงเหมิงรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มอันน่าตื่นเต้นปรากฏขึ้นหลังจากนั้น จิ่วจิ่วและหลิวเสียวเจียวยังคงมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย มีเพียงเย่เชินหลินเท่านั้นที่มีใบหน้าที่เรียนเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ และสีหน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลง
“แม่บ้านไปเอาของมาให้เธอ!” เขาพูดอย่างเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆเช่นเดิม
แม่บ้านตอบรับคำสั่งนั้นในทันที รู้สึกดีใจและโล่งใจอยู่ในใจเงียบๆ ดูไปแล้วภารกิจคราวนี้ได้พ้นไปจากหัวเขาแล้วเสียที
ประตูเหล็กที่ทั้งหนาและหนักก็ได้ถูกเปิดออก และเซี่ยชีหรั่นได้ก้าวออกมาช้าๆ ในที่สุดก็ได้มายืนอยู่ตรงหน้าหญิงสาวสวยที่มีชื่อเสียงโด่งดังเป็นที่เรียบร้อย มือของเธอพาดอยู่ด้านหลังเธอ แล้วมองไปรอบๆหญิงสาวผู้นั้น
อี๋ปิงมองเซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาเหยียดหยามและถามออกไปอย่างเย่อหยิ่งว่า “เธอคงเป็นคนรับใช้สินะ หรือไม่ก็เจ้านายของเธอให้ออกมาเชิญฉันเข้าไปล่ะสิ”
ถึงแม้ว่าเธอคิดว่าตัวเธอจะด้อยกว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ เพราะเธอผู้นี้เป็นดาราสาวผู้มีชื่อเสียงโด่งดัง และผู้ชายล้วนชอบผู้หญิงที่มีชื่อเสียงกันทั้งนั้น ดังนั้นต่อหน้าผู้หญิงคนนี้นั้น เห็นได้ชัดเจนว่าเธอเองก็มีข้อได้เปรียบอยู่เช่นกัน
เซี่ยชีหรั่นยิ้มออกมาเล็กน้อย และถามเธอว่า “คุณคิดว่าเจ้านายของดิฉันจะเชิญคุณเข้าไปเหรอ เขาชอบคุณอย่างนั้นหรือ”
“ แน่นอนเขาก็ต้องชอบฉันสิ เราสองคนมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกันมาขนาดไหนเธอไม่รู้หรอก แล้วทำไมเขาถึงจะไม่ชอบฉันละ” อี๋ปิงมีทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม ถึงแม้ว่าสิ่งที่เธอพูดจะไม่ได้เป็นความจริงเสียทั้งหมด แต่เธอก็ยังรู้สึกว่ามันก็มีส่วนที่เป็นความจริงอยู่บ้าง
“งั้นทำไมเขาปล่อยให้คุณยืนรอตากแดดอยู่ตรงนี้ และไม่เชิญคุณเข้าไปสักทีละค่ะ” เซี่ยชีหรั่นถามออกมาเบา ๆ ถึงแม้ว่าน้ำเสียงจะเบา แต่มันก็เป็นคำถามที่แทงใจดำต่ออี๋ปิงเข้าอย่างจัง
“เธอ!” “นี่เธอพูดว่าอะไรนะ” อี๋ปิงเชิดคางของเธอขึ้นอย่างหยิ่งยโสและพูดว่า “แม้ว่าคุณเย่จะไม่ได้ชอบฉันอะไรมากขนาดนั้น แล้วจะทำไม อย่าบอกฉันนะว่าเขาจะชอบผู้หญิงอย่างเธอ!”