สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 22 มันเจ็บจริงๆ

ตอนที่ 22 มันเจ็บจริงๆ
“ แน่นอนว่าไม่ใช่” เซี่ยชีหรั่นยิ้มเย็นออกมาเล็กน้อยดูแผ่วเบาราวกับก้อนเมฆที่โดนสายลมพัดพา แต่มันกลับทำให้อี๋ปิงผู้ซึ่งทรงเสน่ห์ถึงรู้สึกกระดากอายขึ้นมาเล็กน้อย
“งั้นเธอ … ” อี๋ปิงพูดออกไปได้แค่ครึ่งประโยค ทันใดเห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน และการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันนั้นทำให้เธอรู้สึกถึงแปลกใจอยู่เล็กน้อย
ต่อมานั้นเธอเหลือบไปเห็นมือของเซี่ยชีหรั่นที่เปลี่ยนมาอยู่ข้างหน้าแทนจากเดิมทีที่ได้พาดไว้ข้างหลัง ทันใดนั้นก็เธอก็ชูมือของเธอขึ้นเผยให้เห็นสิ่งที่เธอแอบไว้ด้านหลังในตอนแรก นั่นก็คือกริชด้ามนึงที่อยู่ในมือของเธอเปล่งแสงสีขาววิบวับสว่างไสวภายใต้แสงของดวงอาทิตย์
สายตาของเธอจ้องมองไปที่ อี๋ปิงและพูดว่า “เขาไม่ชอบฉัน แต่ฉันชอบเขา! ฉันรักเขา! ฉันยินดีที่จะทำได้ทุกอย่างเพื่อเขา!”
หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็ใช้กริชกรีดไปบนข้อมือของเธอเองโดยไม่ลังเล
อารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาอย่างกะทันหันของเซี่ยชีหรั่นนั้น ทำให้อี๋ปิงเกือบจะหัวใจวายตายด้วยหวาดกลัว หล่อนก้าวถอยหลังสองสามก้าวโดยไม่รู้ตัว ก่อนที่เธอจะร้องออกมาว่า “นั่นเธอกำลังจะทำอะไรของเธอ”
เลือดได้ไหลไปตามข้อมือของเซี่ยชีหรั่นหยดแล้วหยดเล่าอย่างไม่ขาดสาย เธอไม่รับรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอแม้แต่น้อย สายตายังจ้องมองไปที่อี๋ปิงอย่างเคร่งเครียดและพูดออกมาอย่างดุดันว่า “ฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนใดเข้าใกล้คุณเย่เด็ดขาด ถ้าเธอไม่ยอมกลับไป ฉันก็จะ … ”
สายตามองดูเซี่ยชีหรั่นที่กำลังก้าวเข้ามาหาเธออย่างไม่ลดละ อี๋ปิงคิดว่าหล่อนอาจจะบ้าคลั่งแทงเธอขึ้นมาก็ได้
เซี่ยชีหรั่นยังคงเดินเข้ามาหาเธอ ตอนนี้ใบหน้าของอี๋ปิงกลัวถึงกับซีดเป็นไก่ต้ม
อี๋ปิงพูดออกมาอย่างรีบรนเสียงดังว่า: “ฉันกลับ! ฉันกลับ! ฉันกลับละ! ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้! ฉันจะไม่กลับมาอีก!” ในขณะที่พูด พร้อมกับวิ่งไปที่รถสปอร์ตของเธอด้วยขาที่สั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง
อี๋ปิงตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เธอวิ่งกลับเข้าไปในรถแล้วถึงจะรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย
ฉันไม่ยอมแพ้ปล่อยคุณเย่ไปง่าย ๆแบบนี้หรอก ดังนั้นหลังจากคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ เธอก็ยังจ้องมองที่ประตูด้วยสายตาอาฆาตผ่านหน้าต่างรถอีกครั้ง
เซี่ยชีหรั่นแกว่งกริชในมือขึ้น และไล่ตามรถของเธอมา เมื่อเธอเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังจะไปที่ประตูของเธอ อี๋ปิงก็ตกใจกลัวจนต้องเร่งคนขับรถให้รีบขับออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว
เธอมองไปที่รถที่ขับฝุ่นคลุ้งออกไป และอดคิดไม่ได้จริง ๆว่า แท้จริงแล้วครั้งนึงอี๋ปิงก็เคยเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน
หรือว่าคนที่เคยคบกัน หลังเลิกกันแล้วสามารถทำเป็นเหมือนคนไม่เคยมีความรู้สึกผูกพันธ์ต่อกันแบบนี้ได้จริง ๆ หรือ ดังนั้นเห็นแล้วว่าการเป็นผู้หญิงของเขานั้นไม่ใช่สิ่งที่น่าใฝ่ฝันเลยสักนิด อี๋ปิงถูกเธอไล่กลับไปแล้ว ถ้าหากต่อจากนี้ไปเธอสามารถลืมชายใจร้ายใจดำคนนี้ได้นั้น ล้วนจะเป็นผลดีต่อเธอเอง
เซี่ยชีหรั่นยังไม่ได้บอกเธอไปอย่างนึงว่า จริง ๆแล้วเธอเองเคยชอบบทบาทของอี๋ปิงที่แสดงเป็นฮองเฮามาก มันช่างดูสุขุมใจเย็น เป็นที่ชื่นชมของผู้คนอย่างมาก
เธอยืนรอจนกระทั่งไม่เห็นเงาของรถคันนั้น เซี่ยชีหรั่นถึงได้หันกลับมา แผลที่มียาวอย่างน้อยสองเซนติเมตรยังคงมีเลือดหยดอยู่ มันปวดเสียจนจะทนไม่ไหวแล้ว
เธอกัดริมฝีปากของเธอเอาไว้เพื่ออดกลั้นความเจ็บปวดนั้น และเอ่ยปากพูดเบา ๆ กับจางเฟิงที่ยืนอยู่ที่ประตูว่า “เปิดประตูหน่อยค่ะ คุณเห็นแล้วใช่มั้ยค่ะ คุณอี๋ปิงได้กลับไปแล้ว”
จางเฟิงยังคงตกตะลึงจากเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อครู่จนถึงตอนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะคำสั่งของแม่บ้านที่สั่งไว้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ระหว่างผู้หญิงข้างนอกสองคนนั้นห้ามมิให้เขาออกไปช่วยเหลือเด็ดขาด มิฉะนั้นแล้วเขาอาจจะออกไปข้างหน้าเพื่อหยุดเซี่ยชีหรั่นตั้งแต่ตอนแรกแล้วด้วยซ้ำ
นับแต่วินาทีนั้นมาเขาเกิดความรู้สึกนับถือในความกล้าหาญของผู้หญิงคนนี้จริง ๆ เธอช่างมีจิตใจที่เด็ดเดี่ยวมากจริง ๆ แม้แต่เขาที่เป็นผู้ชายอกสามศอกก็ไม่สามารถทำได้เช่นเธอ
ความเจ็บปวดที่ข้อมือของเธอยิ่งปวดรุนแรงขึ้นจากแสงแดดที่แผดเผา ยิ่งทำให้นึกถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น “เสียวจุน มันเจ็บมากจริง ๆ  ครั้งนั้นมีดที่คุณเข้ามารับแทนฉันนั้นมันหนักกว่านี้มาก และคุณก็ยังบอกว่าไม่เจ็บอีก คนหลอกลวง”
จมูกของเธอชื้นขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นตรงที่หางตา จนเธอต้องกลอกตาขึ้นเพื่อกลืนก้อนน้ำตานั้นกลับลงไป
เมื่อเดินกลับไปถึงห้องโถงใหญ่ เย่เชินหลินยังคงนั่งอยู่บนโซฟา อ่านหนังสือพิมพ์ในมือราวกับไม่มีปัญหาใดเกิดขึ้น
เซี่ยชีหรั่นเดินตรงไปหาเขา พร้อมกับเลือดก็ไหลหยดไปตลอดทาง
“ คุณเย่ หล่อนได้กลับไปแล้วคะ” เซี่ยชีหรั่นยังคงยืนนิ่งเช่นนั้น แล้วกล่าวรายงานออกไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบต่ำ เย่เชินหลินวางหนังสือพิมพ์ลง ค่อย ๆมองสำรวจไปบนใบหน้าและร่างกายครึ่งบนของเธออย่างละเอียด และแล้วสายตาของเขาก็มาจับจ้องอยู่ที่ข้อมือของเธอครู่หนึ่ง
บาดแผลที่น่าตกใจนั่นทำให้หัวใจของเย่เชินหลินกระตุกวูบ แต่การแสดงออกของเขานั้นยังคงดูเย็นชาเช่นเคย โดยยังคงปิดปากเงียบไม่เอ่ยคำพูดใด ๆออกมา
แท้จริงแล้วเธอต้องทำขนาดนี้ไปใครเพื่ออะไรกันแน่
ไห่ลี่หมิน