สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่210 สาวใช้ตัวแสบ114

ตอนที่210 สาวใช้ตัวแสบ114
“เธอไม่ต้องมายุ่ง นี่เป็นเรื่องของผู้ชายสองคน เธอนั่งอยู่ในรถ อย่าให้ได้รับบาดเจ็บ! อาเปียว หลังฉันลงจากรถล็อคประตูให้แน่น” ไห่ลี่หมินมองอารมณ์ของเย่เชินหลิน คือต้องการประทะ เขาก็อยากต่อสู้ตัวต่อตัวกับเขาสักตั้ง
ไห่ลี่หมินออกคำสั่ง หลังลงจากรถ เซี่ยชีหรั่นอยากลงมาด้วย รถถูกล็อคไว้อย่างแน่นหนาแล้ว
ในความวิตกกังวล เธอเปิดหน้าต่างลง ตาสองข้างมองไปด้วยความกังวลว่าพวกผู้ชายจะตีกันเลยเรียกไว้: “พวกคุณอย่าตีกัน มีเรื่องอะไรก็คุยกันดีดี คุณเย่ วันนี้ไม่โทษคุณไห่ ฉันเป็นคนขอร้องให้เขาช่วยฉันตามหาเสี่ยวหนง”
เย่เชินหลินไม่สนใจคำพูดของเธอ และคว้าคอเสื้อของไห่ลี่หมิน ดึงเข้ามาประชันตรงหน้า
ดวงตาของเขาเผชิญกับไห่ลี่หมินอย่างดุเดือด ท่าทีเย็นชา
“เหมือนว่าฉันเคยเตือนนายแล้ว อย่าได้เจอผู้หญิงของฉันอีก?” น้ำเสียงของเขาก็เยือกเย็น
ไห่ลี่หมินยิ้มอย่างเหยียดหยาม แล้วถามกลับ: “ผู้หญิงของเธอ ใช้เงินซื้อมาก็ถือว่าใช่เหรอ?”
“ปึก!” เย่เชินหลินต่อยคางของไห่ลี่หมินด้วยหมัด แล้วเลือดก็ไหลออกจากมุมปากของเขา
“อย่าตีกัน! คุณเย่ อย่าตีเขา!” เซี่ยชีหรั่นร้อนใจอยู่ในรถ แต่ประตูรถก็ถูกล็อคไว้แน่นหนาไม่สามารถลงจากรถได้
“เปิดประตูสิ! นายเปิดประตูให้ฉัน!” เธอตะโกนใส่คนขับที่ชื่ออาเปียว
“ขออภัยครับ คุณไห่ของเราเรียกผมอย่าเปิดประตู”
“นายไม่เห็นเหรอว่าคุณไห่ของพวกนายกำลังถูกตี? นายรีบเปิดประตูรถ ฉันลงไปห้ามพวกเขา”
“วันนี้เพราะเธอมีเรื่องด่วน แล้วไปหานายก่อน ดังนั้นชกนายแค่หมัดเดียว นายจำไว้ หากยังนัดเจอเธออีก อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจ!” เย่เชินหลินปล่อยคอเสื้อของไห่ลี่หมินลง
เดิมทีไห่ลี่หมินอยากสวนกลับ แต่เขาไม่ใช่คนใจร้อน ในเวลานี้ได้รู้แล้วว่าทำไมเย่เชินหลินต้องออกมาเคลียร์ที่ด้านนอกประตูวิลล่า เกรงว่าไม่อยากให้คุณแม่ทั้งสองรับรู้ความขัดแย้งของทั้งสองคน
ตัวเขาเองก็ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ทั้งสองเป็นกังวล ดังนั้นเลยทนไว้
“นายอย่าคิดว่าที่ฉันไม่สวนหมัดกลับเพราะฉันกลัวนาย สกุลเย่ แต่เพราะคุณแม่ของฉันอยู่ที่นี่ ฉันถึงไม่สวนกลับ หากนายอยากปะทะ นัดเจอกันได้ตลอด!”
อาเปียวกลัวเจ้านายของตัวเองบาดเจ็บ หลังจากปะทะกัน เลยปลดล็อคประตู
เซี่ยชีหรั่นลงจากรถอย่างทุลักทุเล วิงเวียนศีรษะรุนแรง และล้มลง ชายทั้งสองก้าวไปข้างหน้าในเวลาเดียวกัน แต่การกระทำของเย่เชินหลินรับตัวเธอได้รวดเร็วกว่า
เขามองอย่างใกล้ชิด สีหน้าของผู้หญิงคนนี้ขาวซีด เหมือนคนป่วย เขาอยากจะดุด่าเธอ เมื่อเธออ่อนแอขนาดนี้ คำพูดที่โกรธไม่สามารถเอ่ยออกจากปากได้ เพียงแค่ก้มตัวกอดเธอไว้แน่นหนา
“นี่เป็นอะไร? โม่เสี่ยวหนงแค่กลับมาดึกเอง? ตกใจจนเป็นแบบนี้?”
พวกเขาไม่ตีกันแล้ว เซี่ยชีหรั่นยินดีเป็นอย่างยิ่ง เธอขยับมุมปากอย่างไร้เรี่ยวแรง ยิ้มเผยออกมาบางๆ
“ไม่ใช่ เพียงแค่รู้สึกเหนื่อย คุณอย่าโทษคุณไห่ ฉันขอให้เขาช่วยจริงๆ ไม่มีเหตุผลใดที่คนอื่นจะช่วยเหลือแล้วยังมาถูกตี!”
“สภาพผีอย่างเธอ ยังมีใจเป็นห่วงเขา? กลับบ้านกับฉัน!” เย่เชินหลินพูดอย่างใจเย็น อุ้มเธอแล้วก้าวไปข้างหน้า
ด้านหลัง ไห่ลี่หมินพูดอย่างแดกดัน: “สภาพผีแบบนี้ ก็ไม่รู้เพราะใคร ยังมาบอกว่าเป็นผู้หญิงของเขา แค่ผู้หญิงคนเดียวยังรักษาไม่ได้ แค่สิทธิก็ให้ไม่ได้ เวลามีแขก ให้เธอหลบซ่อน ข้าวก็ไม่ให้ทานบนโต๊ะ หากเป็นฉัน ฉันไม่มีหน้าครอบครองเธอ!”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่น เขาไม่รับคำถากถางดูถูกของไห่ลี่หมิน แต่จ้องมองใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นอย่างกังวล “เธอไม่ได้กินข้าว?”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เขาเป็นห่วง ก็ไม่อยากยั่วยุให้เกิดเรื่องไปมากกว่านี้
เธอเหนื่อยเหลือเกิน แค่อยากสงบ แม้ว่าจะสงบขณะหิว
“ฉันกินแล้ว แต่ไม่ได้กินที่บ้าน”
“แล้วทำไมยังอ่อนแอแบบนี้?” เย่เชินหลินถามเธอ รู้สึกถึงตัวเธอกำลังสั่น แล้วก็ยิ่งกอดเธอให้แน่นอีกเล็กน้อย
คนขับรถของเย่เชินหลินลงจากรถนานแล้ว เปิดประตูเบาะหลัง เขาพาเธอวางเข้าไปข้างใน และพาตัวเองตามเข้าไป
จนกว่ารถของเย่เชินหลินจะกลับไปที่วิลล่า รถของไห่ลี่หมินถึงจะออกรถ
เดิมทีเขากังวลมากว่าเย่เชินหลินจะทำให้เซี่ยชีหรั่นลำบากใจ แต่ดูสถานการณ์เมื่อครู่ เขาปฏิบัติต่อเซี่ยชีหรั่นไม่ได้รุนแรงอย่างที่เขาคิด อย่างน้อยเขาก็ไม่ดุด่าเธอ เมื่อเขาเห็นเธอไม่สบาย และยังกอดเธอแน่นอย่างอ่อนโยน ก็ไม่แปลกใจที่เซี่ยชีหรั่นบอกว่าตกหลุมรักเย่เชินหลินแล้ว ผู้ชายแบบนี้ เขาอ่อนโยนกับเธอขนาดนี้ ผู้หญิงก็ยากที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว
หากเขาสามารถให้บ้านที่สมบูรณ์แบบกับเธอ บ้านปกติธรรมดา เขาไห่ลี่หมินต่อหน้าเขา
ไม่มีอะไรสามารถแข่งได้เลย แต่จากความเข้าใจของเขาต่อเย่เชินหลิน เขาไม่ใจเต้นกับผู้หญิงคนไหนง่ายๆ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะยอมแพ้ทิ้งทั้งป่าเพื่อต้นไม้เพียงต้นเดียว