สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่206 สาวใช้ตัวแสบ110

ตอนที่206 สาวใช้ตัวแสบ110
เขาบิดประตูเปิดออก ในห้องมีเพียงโม่เสี่ยวหนงคนเดียว คิ้วของเขาขมวดขึ้น แต่ก็ไม่อยากคิดในง่ายร้ายถึงผู้หญิงคนนั้น เขาก็ถามโม่เสี่ยวหนง: “พี่สาวเธอล่ะ?”
“พี่เชินหลิน!” โม่เสี่ยวหนงตะโกนเรียกอย่างร่าเริง แล้วพูดว่า: “ไม่รู้ ฉันกลับมาก็ไม่เจอพี่สาวแล้ว”
เธอกลับมาก็ไม่เห็นพี่สาวของเธอแล้ว เท่าที่เขารู้ ปกติโม่เสี่ยวหนงประมาณห้าโมงเย็นก็กลับมาแล้ว ตอนนี้กี่โมง ใกล้สามทุ่มแล้ว เวลาสี่ห้าชั่วโมง จะให้เขาคิดว่าเธอไปเดินเล่นเหรอ?
หากจะพูดว่าเธอกับไห่ลี่หมินออกจากบ้านของตระกูลเย่ไป เขาก็รู้สึกไม่น่าเป็นไปได้
แม้ว่าเธอจะกล้าหาญ ก็ไม่กล้าออกไปกับผู้ชายอย่างเปิดเผย
“เธอออกไปตามหาเขา” เธอพูดกับโม่เสี่ยวหนงเสียงต่ำ
“ค่ะ! พี่เชินหลิน ฉันจะไปตอนนี้” โม่เสี่ยวหนงก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนเย่เชินหลินไม่ค่อยพอใจ เธอรีบตอบตกลง แล้วออกไป
เย่เชินหลินเม้มริมฝีปากออกจากห้องของเซี่ยชีหรั่น
ระหว่างทางเดินเห็นพ่อบ้าน กวักมือเรียกเขามา
“นายตามคนไปห้องคนงานดู ดูว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ที่นั่นไหม หากอยู่ รีบตามเธอกลับมาพบฉัน” เขาสั่งเสียงเข้ม
“ครับ คุณเย่!” พ่อบ้านแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง และตอบรับ
เย่เซินหลินก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง โยนกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือลงบนโซฟา และนั่งลงบนโซฟา
เวลานี้มีคนเคาะประตู เขาพูดด้วยน้ำเสียงลงต่ำ “เข้ามา!”
ประตูเปิดออก ฟางลี่น่าเข้ามาจากด้านนอก เสียงหวานพูด: “คุณเย่!”
“ออกไป!” ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด ฟางลี่น่าใบหน้าเก้อเล็กน้อย แต่ก็กล้าที่จะเดินเข้าไป พูดกับเย่เชินหลิน: “คุณเย่ ฉันมีเรื่องจะบอกคุณ เกี่ยวกับเซี่ยชีหรั่น”
“เข้ามา!” ฟางลี่น่าในใจรู้สึกไม่พอใจ แน่นอนเป็นไปตามที่ส้งหลิงหลิงคาดไว้ เย่เชินหลินแค่ได้ยินชื่อของเซี่ยชีหรั่น ก็ไม่มีเวลาโกรธเธอ
เธอรีบเข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าเย่เชินหลิน และรายงานให้เขา: “คุณเย่คะ! บ่ายวันนี้คุณไห่มา ฉันเห็นคุณไห่กับเซี่ยชีหรั่นนัดเจอกันแถวบ่อปลา และกอดกันค่ะ”
เธอสังเกตอย่างเงียบๆ และเห็นว่าสีหน้าของเย่เชินหลินยิ่งโกรธ และกำหมัด
“รู้แล้ว เธออกไปได้!” เย่เชินหลินพูดด้วยความโกรธ ฟางลี่น่าตกใจจนอยากจะหันหลังวิ่งออกไป แต่เรื่องสำคัญยังไม่ได้พูด เธอยังวิ่งหนีไม่ได้
เธอไม่ขยับ สีหน้าของเย่เชินหลินยิ่งโกรธ และพูดเสียงดังขึ้นกว่าเดิม: “ออกไป!”
ฟางลี่น่าตัวสั่น ก็รีบกล้าหาญพูดอีกครั้ง: “ฉันเห็นเซี่ยชีหรั่นขึ้น ขึ้นรถของคุณไห่ ออกจากวิลล่า”
“อะไรนะ?” เย่เชินหลินขมวดคิ้วแน่นหนา ลุกขึ้น จ้องมองฟางลี่น่า แล้วพูดเน้นทีละคำ: “เธอพูดอีกครั้ง!”
“ฉัน…ฉัน ฉันเห็นเซี่ยชีหรั่นขึ้นรถของคุณไห่ และคุณไห่ก็ยังอุ้มเธอขึ้นรถอีกด้วย”
“ยัยผู้หญิงสมควรตาย!” กำปั้นของเย่เชินหลินทุบลงบนโซฟา
ฟางลี่น่ามองดู หากไม่วิ่งคงได้กลายเป็นศพ เพราะเห็นว่าเย่เชินหลินโกรธมาก เธอรีบหนีไปอย่างรวดเร็ว
“หากเธอกล้าโกหกฉันแม้แต่คำเดียว ฉันจะส่งเธอไปเจอยมบาล!” เย่เชินหลินกัดฟันตะโกนใส่ฟางลี่น่าที่วิ่งถึงประตู
“ฉันไม่กล้า ฉันไม่กล้าแน่นอน ทุกคำที่ฉันพูดเป็นจริงทั้งหมด” ฟางลี่น่ายืนยันครั้งแล้วครั้งเล่า
ตอนนี้เธอเริ่มกลัว เรื่องแบบนี้ขึ้นอยู่กับส้งหลิงหลิงและเย่เชินหลินในเวลาเดียวกัน
หากก่อนหน้านี้เธอเอามือถือของส้งหลิงหลิงถ่ายรูปพวกนั้นส่งให้เย่เชินหลินดู แม้ว่าจะมีหลักฐาน
ส้งหลิงหลิงคิดแล้วคิดอีก ว่าไม่อยากพาตัวเองเข้าไปเกี่ยวด้วย มือถือไม่ยอมให้ส้งหลิงหลิงเอามา
เหตุการณ์ตอนนี้ หากเซี่ยชีหรั่นเล่นลิ้น ผู้เคราะห์ร้ายก็ต้องตกเป็นเธอแล้วฟางลี่น่า
แต่หลังจากที่เธอวิ่งออกไป สงบลงช้าๆ ก็ไม่ได้กลัวขนาดนั้นแล้ว อย่างไรก็ตามตอนนี้เซี่ยชีหรั่นอยู่ข้างนอกบ้านตระกูลเย่ และยังอยู่ด้วยกันกับไห่ลี่หมิน นี่คือเรื่องจริง เพิกเฉยไม่ได้
…
เซี่ยชีหรั่นออกจากวิลล่าของตระกูลเย่กับไห่ลี่หมิน รีบขับรถตรงไปที่มหาลัยของโม่เสี่ยวหนง
ทุกอย่างราบรื่นดี พวกเขาหาเจอหอหักวิทยาลัยของโม่เสี่ยวหนงได้อย่างรวดเร็ว หลังเซี่ยชีหรั่นลงทะเบียนที่สำนักงานบริหารของหอพักเสร็จ เข้าหอหาเจอห้อง307ที่โม่เสี่ยวหนงพัก ในหอพักมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง บอกเซี่ยชีหรั่นว่าพวกเธอไปงานเลี้ยง เหมือนกำลังอยู่ที่ร้านคาราโอเกะ
ในเวลานั้นเซี่ยชีหรั่นขอเบอร์มือถือของโม่เสี่ยวหนงไว้ แล้วขอบคุณเด็กผู้หญิงคนนั้น และรีบออกไปจากหอพัก
เธอเกือบจะได้วิ่งตลอดทาง เดิมทีร่างกายก็อ่อนแอ เมื่อออกจากหอพักก็เจอไห่ลี่หมิน เธอเกือบจะเป็นลม
ไห่ลี่หมินมองดูใบหน้าซีดเซียวของเธอ นึกว่าเธอป่วย ยื่นมือไปแตะหน้าผาก ก็ไม่มีไข้