สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่214สาวใช้ตัวแสบ118

ตอนที่214สาวใช้ตัวแสบ118
“ไม่ต้อง ฉันทานเองได้ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัด แม้ว่าเธอจะหิวจนตัวสั่น เธอก็ไม่อยากให้ส้งหลิงหลิงมาป้อนเธอทานข้าว
“เธอให้เขาป้อน อย่างไรเขาก็เรียกเธอว่าน้องสาว บริการเธอ ก็ยังไม่ถือว่าตัดสถานะของเขา”
ส้งหลิงหลิงเข้าใจ ว่าเย่เชินหลินกำลังกดดันเธอ ในใจเธอเสียใจ แต่ใบหน้ายิ้ม แล้วพูด: “ใช่ น้องหรั่น ทำให้เธอหิว เป็นเพราะพี่ไม่ดีเอง ฉันเห็นเธอลำบากแบบนี้ ในใจรู้สึกไม่ดี ให้ฉันได้ชดเชย ไม่อย่างนั้นเย่เชินหลินคงไม่ปล่อยฉันจริงๆ”
เมื่อพูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ดีหากปฏิเสธ เหมือนสนับสนุนให้เย่เชินหลินไล่เธอไป
ส้งหลิงหลิงเคยบริการใครที่ไหนกัน เธอประกาศตัวเองเป็นลูกสาวของรองประธานหอการค้าระดับจังหวัด นั่นก็เหมือนกับเป็นชีวิตของเจ้าหญิง ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหนก็มีแต่เสียงชื่นชมล้อมรอบตัวเธอ ไม่คิดว่าวันนี้ต้องลดตัวลงมาป้อนข้าวให้ผู้หญิงต่ำต้อย นี่เป็นสิ่งที่น่าละอายที่สุดสำหรับเธอและเหมือนว่าเธอคุกเข่าลงให้เซี่ยชีหรั่น
ฉันจะนำความอัปยศ สิบเท่า ร้อยเท่าและพันเท่าคืนให้เซี่ยชีหรั่น เธอไม่เชื่อว่าเธอจะทำให้เย่เชินหลินชอบไปตลอด และเธอยิ่งไม่เชื่อ ว่าความฉลาดของเธอ เซี่ยชีหรั่นจะโชคดีได้ตลอดนั้นจะสามารถหลบหนีเธอได้
หลังจากเซี่ยชีหรั่นทานอาหารไปบ้าง ร่างกายก็ดีขึ้นเล็กน้อย เธอเอื้อมมือไปหยิบตะเกียบจากมือของส้งหลิงหลิง และพูดกับเธอ: “ขอบคุณมากค่ะคุณส้ง ฉันดีขึ้นแล้ว กินเองได้แล้ว”
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร ส้งหลิงหลิงคิด เขาทำให้เธออับอายเพียงพอแล้ว คิดว่าเธอจะหยุดมือก็ได้แล้ว เลยไม่ได้ป้อนเซี่ยชีหรั่นต่อ
เซี่ยชีหรั่นหิวจนไม่สบายจริงๆ ตอนนี้กินไม่ค่อยลง แต่คิดว่าหากหิวตอนดึก ก็ไม่มีอะไรให้กินแล้ว เลยบังคับตัวเองกินเยอะหน่อย
ในห้องแปลกๆ เธอกำลังกินข้าว สองคนนั้นก็ไม่พูดอะไร
“คุณเย่คะ ฉันจะนำอาหารกลับไปกินที่ห้อง” เธอพูดเสียงเบา
“กินที่นี่” น้ำเสียงของเย่เชินหลินเย็นชา ไม่ค่อยอ่อนโยนกับเธอ
“เชินหลิน เรื่องในวันนี้ฉันผิดจริงๆ หากคุณหายโกรธฉันแล้ว ฉันก็จะไปหาคุณนายไห่และคุณน้าแล้ว หากออกมานาน พวกท่านจะตามหาฉัน” ส้งหลิงหลิงไม่พูดถึงเรื่องไล่เธออีก ลองพูดประโยคนี้ออกมา ดูว่าเย่เชินหลินหมายความว่าไง
เย่เชินหลินไม่ได้พูด ตามที่ส้งหลิงหลิงรู้จักเขา ที่เขาให้เธอป้อนเซี่ยชีหรั่น เขายังไม่พอใจ
เซี่ยชีหรั่นก็ดูออกความหมายของเย่เชินหลิน เธอก็แค่ไม่ได้กินข้าวสองมื้อ ได้ทำโทษหักเงินเดือนครึ่งปีของพ่อบ้าน เขายังให้ส้งหลิงหลิงป้อนเธอกินข้าว ก็มากเกินพอแล้ว เธอทนไม่ได้ เลยขอร้องด้วยน้ำเสียงเบา: “คุณเย่คะ ไม่แน่คุณนายอาจกำลังตามหาคุณส้ง ไม่งั้นก็..”
เธอพูดถึงครึ่งทาง ดวงตาของเย่เชินหลินก็เหลือบมองอย่างไม่พอใจ และเธอก็ต้องนิ่งเงียบ
ในใจส้งหลิงหลิงคิดหลายวิธีเพื่อให้เย่เชินหลินหายโกรธ หลังจากคิด และพูดกับเขา: “เชินหลิน น้องหรั่นหิวเพราะฉันไม่ดี เพราะฉันดูแลได้ไม่ดี เธอหิวจนจับตะเกียบไม่แน่น เห็นแล้วรู้สึกไม่ดี ความเสียใจของเธอ ฉันก็รู้สึกเหมือนกันจริงๆ ไม่อย่างนั้นแบบนี้ไหม พรุ่งนี้ฉันก็จะไม่กินข้าวหนึ่งวัน เพื่อชดเชยเธอ คุณว่าดีไหม?”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าหากตอบตกลงให้เธอทำเช่นนี้ มันเกินไป แต่ยังไม่รอว่าเธอจะพูดอะไร เย่เชินหลินก็ได้เอ่ยปากพูดด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์: “นี่คือสิ่งที่เธอพูดเอง อย่าบังคับ ฉันไม่ต้องการให้เรื่องนี้ ให้คุณแม่ของฉันรู้ สัดส่วนนี้ เธอวัดด้วยตัวเอง”
ใช่ เขาไม่ได้บังคับ แค่หากเธอไม่ทำ เขาก็จะไล่เธอก็เท่านั้นเอง ส้งหลิงหลิงคิดในใจอย่างขมขื่น
“ฉันรู้ ฉันไม่กล้าฟ้องต่อหน้าคุณน้า ฉันยังอยากแต่งงานกับคุณ” ประโยคนี้ของส้งหลิงหลิงเป็นความจริงใจ เย่เชินหลินโบกมือ แสดงสัญญาลักษณ์ให้เธอออกไปได้แล้ว
ส้งหลิงหลิงช่วยพวกเขาปิดประตู ในห้องเหลือเพียงเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นวางอาหารไว้อีกมุม และพูดเสียงเบา: “จริงๆแล้วคุณไม่ต้องทำแบบนั้น”
“เธอกำลังสอนวิธีจัดการให้ฉัน?”เย่เชินหลินพูดด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดี ตอนนี้สีหน้าของผู้หญิงคนนี้กลับมาดีขึ้นเยอะแล้ว เหลือความซีดไว้เพียงเล็กน้อย เขาเริ่มไม่ลงโทษเธอ เพียงแค่ทนทำร้ายคนอ่อนแอไม่ลง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่โกรธเธอ
“คุณยังโกรธอยู่เหรอ? อย่าโกรธได้ไหม? ฉันรู้ว่าไม่ควรออกไปกับคุณไห่ ฉันแค่…”เซี่ยชีหรั่นอยากอธิบาย เย่เชินหลินเพียงแค่มองเธอเฉยๆ และเตือนเธออย่างไร้อารมณ์: “กินเยอะหน่อย คืนนี้เธอจะถูกลงโทษหนัก ใช้แรงกายหนัก จนถึงขั้นหมดแรง ฉันไม่รับผิดชอบด้วย!”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าผู้ชายที่กำลังเผชิญมีสองคน คนหนึ่งอ่อนโยนกับเธอดุจสายลมฤดูใบไม้ผลิ อีกคนสามารถใช้ความรุนแรงกับเธอเหมือนสึนามิ