สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่220 สาวใช้ตัวแสบ124

ตอนที่220 สาวใช้ตัวแสบ124
ไม่อยากถูกผู้หญิงไม่ค่อยสำคัญกระตุ้นประสาทได้ พาตัวเองมาทำงาน ไม่ไปกอดเธอ ไม่สนใจเธอ เหมือนเธอไม่มีตัวตน
คนรัก? เขาแสยะยิ้มมุมปาก
เขาอยากให้ผู้หญิงคนนี้ยอมรับ ว่าเขาเป็นคนรักของเธอ
เย่เชินหลิน นายไม่เคยเชื่อว่าบนโลกนี้จะมีความรักที่ไม่สามารถอธิบายได้ไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้บังคับให้เธอบอกรักนาย
เพราะรู้ว่าในใจเธอมีคนอื่น ลืมคนอื่นไม่ได้ ดังนั้นเลยต้องการพิชิตเหรอ?
ใช่ แค่ต้องการพิชิตก็เท่านั้น
หลังจากเขาทำงานได้ระยะหนึ่ง เปิดลิ้นชักออก เอาบุหรี่มาจุดไฟ ก่อนจะรู้จักเซี่ยชีหรั่น เขาสูบบุหรี่น้อยมาก ช่วงนี้สูบบุหรี่เยอะขึ้นจริงๆ
ทันทีที่เขาออกจากร่างกายเธอ เซี่ยชีหรั่นก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
ทันใดนั้นในความฝันก็ได้กลิ่นบุหรี่ อดไม่ได้ที่จะไอไปสองรอบ
“ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้” เย่เชินหลินแช่งเธอเบาๆ แต่ก็ดับบุหรี่ และเลิกสูบ
ไม่ได้กลิ่นบุหรี่ เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะหลับไปอย่างช้าๆ
เย่เชินหลินไม่ได้ทำงาน แล้วปิดเครื่องแล้วขึ้นเตียง แต่ไม่ได้นอน เพียงแค่นั่งข้างๆเซี่ยชีหรั่น
“เสี่ยวจุน ฉันไม่ได้ ฉันไม่มีทาง…ไม่มีทางรักเขา…ไม่มีทาง…” ในความฝันของเซี่ยชีหรั่นร้อนรนมาก รีบอธิบายให้โม่เสี่ยวจุน แม้เสียงพูดในความฝันไม่ค่อยดัง แต่เย่เชินหลินได้ยินชัดเจน
ร่างกายของเขาแข็งทื่อ สีหน้าของเขาหม่นหมอง
“เซี่ยชีหรั่น!” เขาตะคอก เซี่ยชีหรั่นยังคงอยู่ในความฝันไม่ได้ยิน ปากยังคงพึมพำ อธิบายให้โม่เสี่ยวจุนอย่างไม่หยุด
“เซี่ยชีหรั่น!” เขาเพิ่มเสียง ระดับเสียงดังขึ้นเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นก็ถูกเขาปลูกให้ตื่น มองเขาด้วยความงุนงงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณเย่? ทำไมคุณไม่นอนคะ?”
“กลับไปห้องของเธอ! กลับไปด่วน!” สีหน้าของเย่เชินหลินแย่ยิ่งกว่าตอนเห็นเธออยู่กับไห่ลี่หมินเป็นสิบเท่า
ในความโกรธของเขา เธอไม่กล้าถามอะไร ลากร่างที่อ่อนแรงของเธอลุกจากเตียง
ยังดีที่หลังจากที่เธอเหนื่อยล้าจากความรัก ก็ได้ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว
เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูออกไปด้วยความสับสน ทันทีที่ประตูปิดลง กำปั้นของเย่เชินหลินทุบลงเตียงอย่างแรง
ก่อนออกไปเซี่ยชีหรั่นได้สั่งโมเสี่ยวหนงเป็นพิเศษว่าให้เธอล็อคประตูจากด้านใน ตอนนี้เธอจะกลับไป ได้แต่เคาะให้โม่เสี่ยวหนงเปิดประตูให้
โม่เสี่ยวหนงยังเด็กเลยหลับสนิท เธอก็ไม่กล้าเคาะเสียงดัง กลัวทำให้ฝู้เฟิ่งหยีและแขกแตกตื่น ทำได้เพียงเคาะเบาๆ และเรียกชื่อโม่เสี่ยวหนงเสียงเบา
เย่เชินหลินรู้ภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ แต่เขาไม่อยากสนใจเธอ
ขณะนี้ เขาโกรธมาก ไม่ว่าเขาจะปฏิบัติต่อผู้หญิงคนนี้ยังไง ก็ไม่มีวิธีที่จะกำจัดโม่เสี่ยวจุนออกจากหัวใจเธอได้
แข่งกับคนตาย ทำให้คนหงอยได้ เขาหวังอย่างยิ่งไม่ให้โมเสี่ยวจุนตาย ยังมีชีวิตอยู่ เขากล้ารับประกัน ไม่ว่าโม่เสี่ยวจุนจะน่าสนใจมากแค่ไหนก็ไม่สามารถดึงดูดเซี่ยชีหรั่นเท่าเขาได้
แม้ในใจจะคิดแบบนี้ แต่เขาก็ยังสงสัย ในใจของเซี่ยชีหรั่นเขาจะสำคัญกว่าโม่เสี่ยวจุนไหม?
เธอสามารถทำทุกอย่างเพื่อผู้ชายคนนั้นได้ เธอสามารถทำเพื่อเขาเย่เชินหลินอะไรได้บ้าง? ทำไม่ได้เลยสักอย่าง!
ร่างกายของเซี่ยชีหรั่นถูกกระทำทั้งคืน ตอนนี้ร่างกายอ่อนล้ามาก ยืนที่ประตู ขาที่กำลังสั่น ยังไงโม่เสี่ยวหนงก็ไม่ได้ยินเสียงเธอ
เธอร้อนใจมาก ก็ไม่มีที่ไหนจะไปได้ ได้แต่ยืนอยู่หน้าประตู และเคาะประตูอย่างไม่ลดละ
ทันใดนั้นประตูห้องรับแขกที่อยู่ทางด้านซ้ายของห้องรับแขกสีฟ้าก็เปิดประตู ร่างของไห่ลี่หมินปรากฏตรงประตู เขาเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงข้างตัวเธอ ถามเธอเสียงเบา: “เป็นอะไร? เข้าไปไม่ได้?”
คืนนี้ไห่ลี่หมินไม่ได้หลับเลย คิดเรื่องของเซี่ยชีหรั่น คิดว่าทำไมเธอถึงทำให้เขาสนใจได้อย่างไม่มีสาเหตุ และไม่ยอมปล่อยวาง
เวลานี้ เขาบอกตัวเล็กอย่างเธอ ชุดกระโปรงนอนเผยให้เห็นรอยจูบที่ไม่สามารถปกปิดได้ ไม่ต้องถามก็รู้ว่ากลางดึกเกิดอะไรขึ้น
“คุณรีบกลับไป! ฉันไม่เป็นไร!” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
เดิมทีเย่เชินหลินก็โกรธแล้ว เธอก็ไม่รู้ว่าหลังจากที่เธอนอนหลับ เขาก็ยิ่งโกรธ เหมือนจะไม่เคยไล่เธอกลางคัน แต่เห็นตอนนี้เขาโกรธอย่างมาก
หากครั้งนี้เขาเห็นเธอพูดคุยกับไห่ลี่หมินอีกครั้ง จะต้องโกรธเพิ่มมากขึ้นอย่างแน่นอน
“เธอไปห้องรับแขกของฉันพักผ่อน ฉันจะไปคุยกับเย่เชินหลิน” ไห่ลี่หมินมองเห็นความลำบากของเธอ ก็ไม่ได้หยุดที่ข้างกายเธอนาน ยังไม่รอให้เขาถึงห้องนอนใหญ่ของเย่เชินหลิน เย่เชินหลินก็ออกมาจากประตูพร้อมกับสีหน้าที่อึมครึม
“ไม่ถึงตานายที่จะกล้าทำอะไรหากอยู่ที่นี่!” เย่เชินหลินจ้องตาของไห่ลี่หมินอย่างดุเดือดพร้อมก้าวไปสองก้าวถึงตรงหน้าของเซี่ยชีหรั่นคว้ามือเธอและลากไปที่ห้องของเขา
ท่าทางของเขาไม่อ่อนโยนเลย เซี่ยชีหรั่นเจ็บมาก แต่เธอไม่เอ่ยปาก
แม้ว่าเธอไม่พูดอะไร สีหน้าที่แสดงออกตามธรรมชาติทำให้ไห่ลี่หมินเคลื่อนตัว
เขาก้าวไปข้างหน้าโดยไม่คิด ขวางประตูห้องของเย่เชินหลิน