สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่215 สาวใช้ตัวแสบ119

ตอนที่215 สาวใช้ตัวแสบ119
เมื่อใดก็ตามที่เขาอ่อนโยน เธอก็จะลุ่มหลงโดยไม่รู้ตัว ลืมไปว่าแท้จริงแล้วเขาดุร้ายเหมือนหมาป่า
เพราะว่าเธอหิวแล้วสองมื้อ เขาลงโทษส้งหลิงหลิงและพ่อบ้านแล้ว
ถ้าอย่างนั้นเรื่องที่เธอออกจากวิลล่าไปกับผู้ชายคนอื่น เขาต้องโกรธมากแน่นอน ไม่งั้นคงไม่ชกไห่ลี่หมิน ดูเหมือนว่าคืนนี้เธอจะต้องเตรียมพร้อมรับโทษให้ดี
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เธอถึงจะรู้ว่าขอร้องไปก็ไร้ประโยชน์ หากเขาพูดแล้วต้องทำแน่นอน
มองอาหารที่เหลืออยู่บนโต๊ะ จริงๆแล้วเธอไม่อยากอาหารแล้ว แต่ความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาแข็งแรงเกินไป แม้ว่าเธอจะสบายดี บางทีก็ทนไม่ไหว หากเธอยังหิว ก็ยิ่งรับไม่ไหว เธอตักข้าวครึ่งถ้วยขึ้นมา บังคับตัวเองกลืนลงไปเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าเย่เชินหลินจะเห็นว่าเธอไม่อยากกินแล้ว ดังนั้นจึงกดปุ่มโทรศัพท์ที่อยู่ข้างหน้าเขา สั่งพ่อบ้าน: “เตรียมของหวานหลังอาหารส่งมา”
“ครับ คุณเย่”
“ที่เหลือก็ไม่ต้องกินแล้ว ไม่ต้องบังคับกระเพาะตัวเอง แม้ฉันจะไม่ใช่คนดีอะไร ก็ไม่ทำให้ผู้หญิงของฉันหิว ต่อไปเธออยากกินอะไร ก็สั่งพ่อบ้าน ให้เขาเรียกคนอื่นทำให้เธอ” แม้ว่าเย่เชินหลินพูดเอาใจเธอขนาดนี้ แต่ก็ยังแข็งกระด้าง แสดงว่าเขายังโกรธ
“ค่ะ คุณเย่ ฉันรู้แล้ว” เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างนุ่มนวล
เย่เชินหลินไม่พูด ในใจก็คิด เซี่ยชีหรั่นไม่ใช่คนเผยแพร่ เกรงว่าเขาพูดแบบนี้ เขาไม่อยู่ เธอหิวก็ยังอดทนแน่นอน
บางครั้งเขาก็งานยุ่ง และเดินทางเพื่อธุรกิจ หากเหมือนเช่นวันนี้ เขาไป คนพวกนั้นก็จะปฏิบัติต่อเธอ เขาไปก็ไม่วางใจ
ไม่นาน พ่อบ้านก็ถือของหวานหลังอาหารมาให้ ต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินสั่งเขา: “ต่อไปหากฉันไม่อยู่บ้าน ที่บ้านมีแขก อาหารของเซี่ยชีหรั่นฟางลี่น่าและเหอเหวินนายจัดเตรียมส่งไปให้ด้วยตัวเอง”
“ครับ คุณเย่! ต่อไปผมจะไม่ลืมเด็ดขาด” พ่อบ้านโค้งคำนับ และตอบรับอย่างเคารพ
“นอกจากนี้ ทุกวันสิบเอ็ดโมง ให้จิ่วจิ่วส่งพวกติ่มซำหรือซุปมาให้เซี่ยชีหรั่น ทุกวันห้ามขาด
“ครับ คุณเย่” พ่อบ้านตอบรับ ในใจคิด สถานะของเซี่ยชีหรั่นดีเกินไปรึเปล่า?
เซี่ยชีหรั่นเองก็เหงื่อออก แม้ว่าเธอจะไม่แข็งแรง ไม่จำเป็นต้องกินเยอะขนาดนี้ทุกวันก็ได้
แต่ว่าเธอรู้ว่าเวลานี้ ไม่ว่าจะรับหรือไม่รับ ทางที่ดียอมรับไว้ และขอบคุณเขา เขาไม่ชอบคนที่ไม่เชื่อฟังเขา
“เรียกจิ่วจิ่วมานี่! นายมาพร้อมกับเธอด้วย!” เย่เชินหลินสั่งอีกครั้ง พ่อรับรับคำสั่งแล้วเดินออกไป
เมื่อจิ่วจิ่วได้ยินว่าเย่เชินหลินเรียกเธอ ไม่รู้ว่าจะให้เธอเป็นพยานอะไร รีบออกจากห้องคนงานวิ่งตรงเข้าไปบ้านใหญ่
“คุณเย่ มีอะไรให้รับใช้คะ?” เมื่อจิ่วจิ่วเข้าประตูมา ก็เห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังทานขนมหวาน
สีหน้าถือว่าดีขึ้นบ้าง เธอก็โล่งใจ
“ให้เธอดูแลเรื่องทานอาหารวันละสามมื้อของเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมวันนี้ปล่อยให้เธอหิวแบบนี้ เธอก็ต้องรับโทษด้วยใช่ไหม?” เย่เชินหลินหน้าเคร่งขรึมถามจิ่วจิ่ว
“คุณเย่คะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับจิ่วจิ่ว เธอ…” เซี่ยชีหรั่นรีบร้องขอ เย่เชินหลินเหล่มองเธออย่างไม่สบอารมณ์
เรื่องถูกเหมารวมจิ่วจิ่ว เขาไม่พอใจ เธอก็จะพูด
“คุณเย่…” เซี่ยชีหรั่นพูดได้แค่ครึ่ง จิ่วจิ่วยิ้มแล้วพูด: “ไอหยา ชีหรั่น ความหมายของคุณเย่คือจะให้ฉันชดเชย ต่อไปให้ดูแลเรื่องกินข้าวของเธอ” ยัยนี่ ถือว่าอยู่เป็น เย่เชินหลินแอบคิดในใจ
“คุณเย่คะ ฉันก็อยากดูแลเรื่องอาหารการกินของเซี่ยชีหรั่น แต่งานบนมือของฉัน แยกตัวเองไปทำอย่างอื่นไม่ได้”
พอดีกับที่เย่เชินหลินจะพูดต่อ และสั่งเธอ: “ต่อไปงานของเธอก็คือดูแลเซี่ยชีหรั่นให้ดี หนึ่งวันสามมื้อของเธอ หากขาดอะไร เธอก็ไปเอากับพ่อบ้าน นอกจากนี้ สิบโมงเช้าทุกวัน สี่โมงเย็น และสองทุ่ม พ่อบ้านจะสั่งพ่อครัวให้ทำติ่มซำและซุป ก็มีเธอที่ส่งมาให้ เวลาที่ไม่ใช่มื้ออาหาร หากเธอไหวก็สามารถช่วยงานบ้านอื่นๆ หากไม่ไหว ก็ไม่จำเป็นต้องทำ”
คำสั่งนี้ดี ต่อไปเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ต้องหิวแล้ว อีกอย่างตัวเธอเองก็สามารถขี้เกียจได้ เผื่อพ่อบ้านสั่งให้เธอทำเรื่องที่เธอไม่อยากทำ เธอก็บอกว่าไม่ไหว ฮ่าๆ ให้ตาแก่โรคจิตต้องบ้าตายแน่
เซี่ยชีหรั่นมองไปทางเย่เชินหลินอย่างซึ้ง เขาไม่ได้มองเธอ สีหน้ายังคงเข้มขรึม
“พ่อบ้าน คำสั่งของฉันนายฟังละเอียดไหม?” เย่เชินหลินถามอีกครั้ง
“ฟังละเอียดแล้ว! ฟังละเอียดแล้วครับ! คุณเย่!”
“ออกไปให้หมด!”
“ครับ คุณเย่!” พ่อบ้านและจิ่วจิ่วตอบรับเสียงพร้อมกัน แล้วก็แยกย้ายกันออกไป จิ่วจิ่วรวดนำถาดช้อนส้อมที่เซี่ยชีหรั่นทานเสร็จแล้วออกไปด้วย
ในห้องกลับมาเงียบอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ก็ไม่กล้ามองเย่เชินหลิน
เธอไม่รู้ว่าเขาจะลงโทษเธอยังไง ครั้งก่อนเขาโกรธ ก็ให้เธอนำชุดนอนทั้งหมดของเธอมาสวมใส่ให้เขาดูต่อหน้า และยังครอบครองเธออยู่หน้ากระจก
แม้ว่า เขาจะให้ฟางลี่น่ามา ให้ทั้งสามคนร่วมกัน…ตอนนี้คิดถึงพวกนั้น เธอยังมีความหวาดกลัว