สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 257 สาวใช้ตัวแสบ 161

ตอนที่ 257 สาวใช้ตัวแสบ161
“แกไม่ต้องกังวลไป พี่หลิงหลิงบอกกับฉันแล้ว ขอเพียงแค่แกทำตามที่ฉันบอก ฉันก็จะไม่ทำอะไรลูกของแก และก็จะไม่ทำอะไรแกด้วย คืนนี้แกแค่ไปหามุมที่กล้องวงจรปิดถ่ายไม่ถึงแล้วเอาไปบอกคนของฉัน ฉันจะให้ของสิ่งหนึ่งไป พรุ่งนี้แกก็เอาไปให้พ่อครัวเลี่ยว ลูกมันก็อยู่ในกำมือฉันเหมือนกัน แกไม่ต้องห่วง ให้พ่อครัวเลี่ยวเอาสิ่งนั้นใส่ลงไปในอาหารของเซี่ยชีหรั่น จะไม่มีคนสงสัยแก เพราะว่าพิษนี้จะทำให้เธอตายภายในหนึ่งถึงสามเดือน แล้วถ้าทางตำรวจไม่ได้สั่งชันสูตรศพโดยละเอียดละก็ ไม่ว่าโรงพยาบาลไหนก็จะบอกว่าเป็นการตายตามธรรมชาติ ถ้าถึงเวลานั้นพวกแกเกิดกลัวขึ้นมา ฉันกับหลิงหลิงจะให้เงินพวกแกคนละก้อน ให้ครอบครัวพวกแกมีกินมีใช้ไปตลอดชีวิต เพราะว่าฉันหวังดีฉันถึงยื่นข้อเสนอนี้ให้ ยังไงลูกแกก็อยู่ในกำมือฉัน ก็แล้วแต่แกแล้วกัน”
พ่อบ้านมีทางเลือกซะที่ไหน กลัวว่าถ้าชักช้าเขาจะไม่ได้เห็นหน้าลูกของเขาอีก
“ฉันจะทำตามที่เธอพูดทั้งหมด ขอให้เธอปล่อยลูกฉัน!” เขาตอบอย่างทันทีด้วยน้ำเสียงสั่น
พ่อบ้านรู้จักทุกมุมในบ้านตระกูลเย่เป็นอย่างดี ไม่มีทางที่กล้องวงจรปิดจะจับภาพได้ ที่ตรงไหนถ่ายไม่โดน เขาสามารถบอกได้อย่างชัดเจน
เขานัดแนะเรื่องเวลาและสถานที่นัดเจอกับปลายสาย: หลังภูเขาจำลองในบ้านมีมุมอับอยู่ ตรงนั้นแสงทึบและไม่มีกล้องวงจรปิด แถมยังไม่มีเวรยามเดินตรวจ
“ถ้าเธอปล่อยลูกฉันไป ฉันจะส่งของให้พ่อครัวเลี่ยวตามที่เธอบอก” พ่อบ้านย้ำเธออีกครั้ง
“ฉันเอาลูกของแกไปก็ไม่มีประโยชน์ แกฟังฉันก็พอแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องฆ่าใครเพิ่ม” คำพูดประโยคนี้ของหวีซานซานทำให้พ่อบ้างโล่งใจเล็กน้อย
“คืนนี้พอแกได้รับของแล้ว ก็เอาไปให้พ่อครัวเลี่ยวทันที ให้เขาใส่ลงไปในอาหารมื้อเช้า”
“โอเค” พ่อบ้านตอบอย่างสั้นๆ
“มีอีกเรื่องที่อยากจะถาม ถ้าเซี่ยชีหรั่นเกิดสงสัยขึ้นมาแล้วไม่กินมันล่ะ จะทำยังไง?” พ่อบ้านแค่อยากจะหาแผนสำรองไว้ เย่เชินหลินเป็นคนยังไงไม่ใช่เขาไม่รู้ เขาเริ่มไม่เชื่อว่าเมื่อเขาวางยาพิษให้เซี่ยชีหรั่น พอเธอตาย แล้วเขาจะหนีรอดไปได้
“แกก็ส่งอาหารให้หล่อนไปตามเวลาเดิม ทำอาหารเหมือนอย่างปกติที่เคยทำ แล้วก็ให้คนที่เคยยกอาหารไปให้หล่อนเป็นคนยกไป ทำไมเธอจะไม่กิน?” น้ำเสียงของหวีซานซานเริ่มหงุดหงิด
“ตามนั้น ทั้งหมดทำตามที่คุณสั่ง” ลูกอยู่ในมือเธอ พ่อบ้านก็ไม่กล้าจะพูดอะไรมาก ถ้าเซี่ยชีหรั่นเกิดสงสัยแล้วไม่กินขึ้นมา ค่อยมาถามเธอว่าจะเอายังไงต่อ หรือไม่ก็คิดหาวิธีอื่นเพื่อหนีความผิด
เหมือนว่าหวีซานซานตามเขาทันรู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร จึงพูดเสริมออกไป: “อย่าคิดที่จะเล่นตุกติกกับฉัน แกคิดว่าฉันจะปล่อยลูกชายแกไปง่ายๆเหรอ? ถ้าฉันไม่เห็นว่าเซี่ยชีหรั่นมันตาย ฉันก็จะไม่ปล่อยลูกแกออกไป!”
หัวใจของพ่อบ้านดิ่งลงอีกครั้ง จากนั้นจึงตอบรับคำ
หวีซานซานเหมือนจะคิดอะไรออกอีก เธอจึงพูดออกมาอย่างเสียงดัง: “ถ้าเซี่ยชีหรั่นมันเกิดเอะใจขึ้นมา แล้วไม่กินอาหารที่ใส่ยาพิษลงไป นายก็เตรียมพร้อมเสียสละตัวเอง บีบคอมันให้ตายไปซ่ะ”
“ไม่นะ! ฉันทำไม่ได้หรอก! ฉันไม่กล้าฆ่าคน” พ่อบ้านตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน จนถึงกับเหงื่อแตก ขนาดนอนลงบนเตียงยังรู้สึกได้ถึงความสั่นที่ร่างของตน
ถึงเขาจะเป็นคนไม่ดี แต่เขาก็ยังพอที่จะคิดได้ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ จะให้เขาลงมืออย่างโจ่งแจ้ง ใครจะกล้าทำ?
ถึงเขากล้าลงมือ ก็เจอทางตันอยู่ดี ไม่มีทางให้หนีได้เลย
ฝั่งหวีซานซานก็หัวเราะออกมา เธอหัวเราะออกมาอย่างเลือดเย็น
“แกไม่กล้าแต่ฉันกล้า แกไม่ทำ งั้นก็รอรับศพลูกแกได้เลย!”
“พ่อฮะ ช่วยด้วย!” เห็นได้ชัดว่าคนฝั่งนั้นเอามีดไปจ่อที่คอของลูกชายเขา เสียงเรียกตะโกนขอความช่วยจากลูกชายทำให้ใจเขาเจ็บปวดรวดร้าว
ปกติแล้วคงไม่มีพ่อคนไหนสามารถทนดูลูกของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตา แล้วหนีรอดไปคนเดียวได้หรอก
สุดท้ายพ่อบ้านก็ยอมตอบตกลง: “หยุดนะ! คุณอย่าทำอะไรลูกผมเลย ผมยอมแล้ว ถ้าเซี่ยชีหรั่นไม่ยอมกินยานั่น ผมจะ…ผมจะบีบคอเธอจนตายเอง!”
“เออ!” หวีซานซานพอใจกับคำตอบที่ได้ยิน
แน่นอนว่าทางเลือกที่ดีที่สุด หล่อนก็ไม่อยากให้พ่อบ้านต้องใช้วิธีบีบคอฆ่าเซี่ยชีหรั่นจนตาย เพราะว่าวางยาเป็นทางเลือกที่ดีกว่า
เพราะกว่ายาจะออกฤทธิ์ก็ต้องใช้เวลานาน ตรวจออกมาก็จะกลายเป็นการตายโดยธรรมชาติ จึงทำให้มีโอกาสน้อยมากที่ความผิดจะตกไปอยู่ที่ตัวเธอ
ถ้าหากเซี่ยชีหรั่นตาย ถึงพ่อบ้านจะปากโป้ง ทำให้เธอกับส้งหลิงหลิงโดนตรวจสอบ
ตอนนี้คดีของโม่เสี่ยวจุนยังไม่มีหลักฐานที่จะมัดตัวเธอและพ่อของเธอ แต่ถ้าเย่เชินหลินเกิดไปค้นคดีอื่นของพ่อเธอขึ้นมา มันจะทำให้ตัวเธอร้อนใจจนจะเป็นบ้า
เธอเตรียมใจยอมรับในกรณีที่แย่ที่สุดไว้แล้ว ถ้าตัวเธอต้องตาย เธอก็จะลากเซี่ยชีหรั่นลงนรกไปด้วยกัน ไม่ให้หล่อนได้ใช้ชีวิตดีๆหรอก
หลังจากที่พ่อบ้านวางสาย เขาก็แอบออกไปที่จุดนัดพบ หลังภูเขาจำลอง ไม่นานคนที่หวีซานซานส่งมาก็ปีนกำแพงเข้ามาข้างใน ส่งของห่อหนึ่งให้
เมื่อได้รับแล้ว พ่อบ้านจึงมองซ้ายมองขวาอย่างระมัดระวัง แต่ว่ามุมอับนี้ก็มืดมาก เขาก็มองไม่เห็นว่าด้านข้างมีคนแอบดูอยู่หรือไม่