สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 258 สาวใช้ตัวแสบ 162

ตอนที่ 258 สาวใช้ตัวแสบ 162
เขารีบร้อนออกมาจากข้างหลังภูเขาจำลอง เขาถือห่อแป้งเล็กๆในมือเขาอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงเดินไปเดินมา ก่อนที่จะทำเป็นว่าเดินผ่านมายังโซนคนรับใช้
พ่อครัว แม่บ้านและหน่วยรักษาความปลอดภัยต่างพักอยู่ในโซนของคนรับใช้ เขาเดินตรงไปเคาะประตูห้องของพ่อครัวเลี่ยว
พ่อครัวเลี่ยวเขาพักอยู่คนเดียว พอเขาได้ยินเสียงเคาะที่ประตู เขาก็สะดุ้งตกใจเหมือนหนูเล็กๆจากนั้นจึงไปเปิดประตู
ผู้ชายสองคนยื่นจ้องกัน สีหน้าดูไม่สู้ดีนัก พ่อบ้านดันประตูเข้าไปแล้วปิดมันลงในทันที จากนั้นเขาก็หยิบห่อยาออกมา ด้วยมือสั่นๆยื่นให้พ่อครัวเลี่ยว
“ผม……พ่อบ้าน ผมกลัวมาก” พ่อครัวเลี่ยวพูดด้วยเสียงสั่นๆ
“ถ้าพวกเราทำมัน คุณ….คุณชายใหญ่คงไม่ปล่อยเราไว้แน่ ผมกลัว” พ่อครัวเลี่ยวยิ่งพูดก็ยิ่งกลัว ตาของเขาเริ่มแดงก่ำ น้ำเสียงของเขายิ่งพูดก็ยิ่งสั่นเครือ
“เราต้องทำ! ไม่ต้องกลัว! ลูกๆของเราอยู่ในมือของผู้หญิงคนนั้นนะ” ตอนนี้พ่อบ้านใจเย็นลงแล้ว
เขาคิดจริงๆว่าส้งหลิงหลิงกับคนแซ่หวีคนนั้นทั้งเลวและบ้าไปแล้ว สามารถจับตัวลูกชายของเขากับลูกของพ่อครัวเลี่ยวได้ในเวลาสั้นๆ ไม่ควรตุกติกกับคนประเภทนี้
“พ่อบ้าน คุณคิดว่าถ้าเราบอกคุณชายเย่หล่ะ? ไม่แน่คุณชายเย่พอจะมีทาง….”
“ไม่ได้! อย่าคิดเลย ตอนนี้เขาอยู่ห่างออกไปเป็นพันไมล์ ลูกของพวกเรามีดเล่มเดียวก็ไปแล้ว ถ้าถึงเวลานั้นเซี่ยชีหรั่นไม่ตาย ลูกพวกเราก็ไม่รอด เราต้องทำมัน! พรุ่งนี้นายก็เอามันใส่ลงไปในมื้อเช้าของหล่อน เมื่อกี้ฉันลองดมดูแล้ว ยานี้ไม่มีกลิ่น คนแซ่หวีคนนั้นพูดแล้ว หลังจากที่วางยาต้องรอเป็นเดือนกว่าหล่อนจะตาย ถึงเวลานั้นถึงจะชันสูตรศพก็ไม่แน่ว่าจะได้ผลอะไรออกมา ตอนนี้เราก็ทำได้แค่นี้แหละ”
“นั่นใคร?” พ่อบ้านพูดจบ เขาก็ได้ยินเหมือนมีเสียงฝีเท้ามาจากด้านนอก เขาจึงตะโกนถามออกไปอย่างตกใจ
“ทำไมฉันไม่เห็นได้ยิน ไม่มีใครหรอกมั้ง นายอย่าทำให้เราตกใจเลย” เมื่อพ่อครัวเลี่ยวได้ยินที่พ่อบ้านพูด เขาก็เริ่มตกใจกลัวขึ้นมา
พ่อบ้านรู้สึกไม่วางใจ เขาจึงเปิดประตูออกและมองไปรอบๆ ดูให้แน่ใจว่าไม่มีคน จากนั้นจึงปิดประตูลง
“พ่อบ้าน นายคิดว่าพอเราทำตามแผนเสร็จแล้วเราหนีไปด้วยกันดีมั้ย?” พ่อครัวเลี่ยวถามเสียงเบา
“ไม่ได้! ถ้าหล่อนไม่เกิดสงสัยแล้วกินเข้าไป ถ้าเกิดมันเป็นไปตามแผน เราก็ไม่ต้องหนี ไม่เป็นไร ถ้าเราหนีกันตอนนี้มันก็ชัดเจนว่าเราเป็นคนทำ พรุ่งนี้นายใส่ยาลงไป จากนั้นนายก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วกัน รอให้ผ่านไปอีกไม่กี่วัน ฉันจะหาเหตุผล ให้คุณเย่ไล่นายออกแล้วกัน”
“โอเค งั้นก็ตกลงตามนี้ นายรีบกลับไปเถอะ!”
“อือ!” พ่อบ้านตอบรับ จากนั้นจึงใช้มือตบไปที่บ่าของพ่อครัวเลี่ยว พลางพูดขึ้น “นายต้องใส่มันลงไปนะ อย่าคิดอะไรอีก ตอนนี้เราก็เหมือนตั๊กแตนที่เดินอยู่บนเชือก ฉันจะคอยจับตาดูนาย เออแล้วก็ ถ้าวางยาไม่สำเร็จ คุณหวีบอกว่า ให้นายฆ่าบีบคอเซี่ยชีหรั่นให้ตายคามือ นายหาวิธีเอาเองแล้วกัน!”
พ่อบ้านคิดไปคิดมา มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวที่เขาจะรอดจากความเสี่ยงนี้ได้
ทั้งหมดนี้เขาก็เป็นแค่ผู้ช่วยของหวีซานซาน อย่างมากก็โดนแค่ข้อหาผู้สมรู้ร่วมคิด ขึ้นศาลไม่กี่รอบ แล้วเขาจะก็ไม่โดนข้อหาฆ่าคนตาย
พ่อครัวเลี่ยวพอได้ยินอย่างนั้น ก็กลัวหนักกว่าเก่า พ่อบ้านก็บอกเขาว่ามันจะต้องไม่เป็นไร แค่เขาใส่ยานี้ลงไปให้เซี่ยชีหรั่นกิน เขาก็ไม่ต้องลงมือฆ่าด้วยตัวเอง
“ได้ เป็นไงเป็นกัน! พรุ่งนี้ฉันจะวางยาให้เธอกิน!” พ่อครัวเลี่ยวพูดอย่างแน่วแน่
เมื่อรู้ว่าเขาจะไม่ปากโป้ง แล้วแผนการก็วางไว้เรียบร้อยแล้ว พ่อบ้านจึงกลับไปที่บ้านใหญ่
เขาไปแอบฟังเซี่ยชีหรั่นที่นอกประตู พอได้ยินว่าเธอกับโม่เสี่ยวหนงกำลังพูดคุยกันอยู่ ทั้งสองคนยังอยู่ในห้องเหมือนเดิม พวกเขาคงจะไม่รอดแน่ๆ
…….
พอเย่เชินหลินวางสายไปได้ไม่นาน ส้งหลิงหลิงก็มาหาเขา เพื่อที่จะบรรลุสิ่งที่ต้องการ หล่อนจึงไปอาบน้ำที่ห้องของฝู้เฟิ่งหยี แล้วสวมชุดนอนกระโปรงสีสันสวยงาม พร้อมกับฉีดน้ำหอมไปทั่วทั้งเรือนร่าง
เมื่อกี้เธอได้รับข้อความจากหวีซานซาน เธอบอกว่าให้พ่อบ้านกับพ่อครัวเลี่ยวลงมือ วางยาเซี่ยชีหรั่น แถมยังบอกให้เธอวางใจ นอกจากที่คุยโทรศัพท์กับพ่อบ้านมีเอ่ยถึงตัวเธอแล้ว ก็ไม่มีหลักฐานที่จะสาวถึงตัวเธอได้เลย เธอจะไม่โดนอ้างถึงแน่นอน
เรื่องเกี่ยวกับยาตัวนั้น หวีซานซานก็ได้พิมพ์รายละเอียดส่งมาบอกเธอในข้อความเช่นกัน หล่อนบอกว่าพอเธอกลับไปถึงบ้าน เซี่ยชีหรั่นร่างกายก็จะทรุดลงไปเรื่อยๆ จนเธอตาย เพราะอวัยวะในร่างกายล้มเหลว
ส้งหลิงหลิงเห็นหวีซานซานแบบนี้ ขนาดโม่เสี่ยวจุนก็ยังโดนหล่อนจัดการจนตาย หล่อนไม่มีทางงอมือให้เซี่ยชีหรั่นแน่
ตัวเธอก็ไม่ต้องลงมืออะไร แถมยังได้เพลิดเพลินไปกับมัน แน่นอนว่ามันเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้ว
“เชินหลิน!” หล่อนเรียกเขาเสียงอ่อย
“ทำไมยังไม่นอน?” เย่เชินหลินถามส้งหลิงหลิงอย่างไร้ความรู้สึก หล่อนหน้าแตกไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหัวเราะออกมา “คนเดียวนอนไม่หลับอ่า อยากจะคุยกับนายหน่อย ได้มั้ย?”
ยังไม่ทันที่เย่เชินหลินตอบว่าได้หรือไม่ได้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เย่เชินหลินขมวดคิ้วขึ้น ไม่ต้องมองข้างนอก ก็รู้ว่าใครมา