สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 259 สาวใช้ตัวแสบ 163

ตอนที่259สาวใช้ตัวแสบ 163
“เข้ามา!” เขาพูดขึ้น ประตูเปิดออก สิ่งที่เห็นคือจิ่วจิ่วยื่นหน้าเข้ามาดู
ส้งหลิงหลิงรู้ว่ายัยนี่จะทำแผนพัง ฝู้เฟิ่งหยีแอบเตี๊ยมกับเธอ บอกเธอว่าไม่ต้องห่วง เธอจะสั่งในจิ่วจิ่วนอนเป็นเพื่อนเธอ
ไม่รู้ว่ายัยนี่หาข้ออ้างอะไรมาพูด ถึงทำให้ฝู้เฟิ่งหยีปล่อยนางออกมา
ส้งหลิงหลิงทำท่าทางให้เย่เชินหลินนั่งลงบนเตียง จากนั้นจึงหันไปถามจิ่วจิ่ว: “ดึกดื่นป่านนี้แล้ว มีธุระอะไร? ทำไมปล่อยให้คุณนายอยู่ในห้องคนเดียวล่ะ?”
จิ่วจิ่วไม่สนใจหล่อน แล้วพูดกับเย่เชินหลิน
“คุณเย่คะ ฉันมาเพื่อถามคุณว่า พรุ่งนี้เช้าคุณนายจะทานอะไรคะ?”
“แถวนี้ก็ไม่ได้มีอะไรให้เลือกมาก เธอไปถามคุณแม่เอาแล้วกัน” เย่เชินหลินพูดอย่างเป็นมิตร
“อือ!” จิ่วจิ่วรู้สึกไม่ได้ดั่งใจ ในใจเธอคิด คุณชายใหญ่ คุณไม่รำคาญนังนี่บ้างหรอ? ที่ตัวเธอมาอยู่ตรงนี้ก็เพื่อให้เขาหาโอกาสไล่หล่อนออกไปไม่ใช่เหรอ?
จิ่วจิ่วก็ทำได้แค่ปิดประตูแล้วเดินจากไป พอเธอไป ส้งหลิงหลิงก็ถอดรองเท้า แล้วนอนลงบนเตียงของเย่เชินหลิน จากนั้นจึงพูดเสียงอ่อย: “เชินหลิน มาให้ฉันนวดไหล่ให้นายเถอะ วันนี้เดินทางทั้งวัน นายคงจะเหนื่อยแย่”
ไม่ทันที่เย่เชินหลินจะมีปฏิกิริยาตอบรับ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง เย่เชินหลินไม่ได้เปลี่ยนสีหน้า ในใจเขาคิดว่า ผู้หญิงคนนั้นเลือกเพื่อนได้ซื่อสัตย์ดี
ส้งหลิงหลิงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ อยากให้เย่เชินหลินถามยัยจิ่วจิ่วมามีอะไร แล้วไล่เธอไปให้พ้น
ไม่คิดว่า เขาจะพูดขึ้น: “เข้ามา!”
จิ่วจิ่วจึงเปิดประตูเข้ามาอีกรอบ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดขึ้น “คุณเย่ ขอโทษนะคะ เมื่อกี้ฉันลืมถามว่า พรุ่งนี้เช้าคุณจะทานอะไรคะ?”
“ที่นี่ไม่มีอะไรเยอะแยะ ฉันกินแค่ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวก็พอแล้ว”
“อือ!” จิ่วจิ่วส่งสายตาให้เย่เชินหลิน แต่ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้สนใจ เธอเห็นส้งหลิงหลิงนอนอยู่บนเตียงของเขา ทำให้จิ่วจิ่วกระวนกระวายสุดๆ
เธอก็ทำได้แค่ปิดประตูแล้วเดินออกไปอีกเช่นเคย ส้งหลิงหลิงกลัวว่าเธอจะเข้ามาอีก หล่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “พรุ่งนี้เช้าฉันก็กินแบบเดียวกับคุณเย่ ก๋วยเตี๋ยวชามเดียวก็พอ เธอรีบกลับห้องไปอยู่เป็นเพื่อนคุณนายเถอะ ไม่ต้องมารบกวนฉันกับคุณเย่แล้ว”
จิ่วจิ่วเบะปากอย่างไม่พอใจ แล้วมองไปยังเย่เชินหลิน
เธอไม่อยากจะเชื่อ เขาเต็มใจที่จะมีอะไรกับส้งหลิงหลิงนังงูพิษเหนี่ยนะ? เขาไม่รู้สึกขยะแขยงบ้างหรอ?
ในขณะที่จิ่วจิ่วกำลังผิดหวังในตัวเย่เชินหลิน จู่ๆเย่เชินหลินก็เอ่ยปากขึ้น: “จิ่วจิ่ว วันนี้ตอนกลางวันเธอพูดว่าครั้งที่แล้วที่เธอไปปีนเขามีเรื่องอะไรน่าสนใจเกิดขึ้น คือเรื่องอะไรเหรอ ไหนเข้ามาเล่าให้ฉันฟังหน่อย”
เยส! จิ่วจิ่วดีใจ ไม่พูดอะไรมากแล้วเดินเข้าห้องมา “คุณเย่ ถ้าจะให้พูดมันก็คงจะยาวมาก ถ้าคุณทนฟังได้ ฉันก็จะค่อยๆเล่าให้คุณฟัง”
พอส้งหลิงหลิงเห็นก็ร้อนใจ หล่อนไม่สนใจจิ่วจิ่ว แล้วพูดกับเย่เชินหลิน: “เชินหลิน พรุ่งนี้นายค่อยฟังเธอเล่าเถอะ ดึกมากแล้ว คุณน้าอยู่คนเดียว ฉันไม่สบายใจเลย”
“อุ๊ยนั่นสิ!” จู่ๆจิ่วจิ่วก็พูดออกมาเสียงดัง ทำให้ส้งหลิงหลิงถึงกับสะดุ้ง หล่อนลูบไปที่หน้าอกแล้วพูดอย่างไม่พอใจ: “ยัยนี่ จู่ๆก็เสียงดัง อยากจะทำให้ใครตกใจตายเหรอ?”
“คุณมีอะไรปิดบังเหรอ? ดูคุณเย่สิยังไม่เห็นตกใจเลย” จิ่วจิ่วพูดออกมาเฉยๆ เธอเห็นเย่เชินหลินส่งสายตาตักเตือน จากนั้นเธอจึงแลบลิ้นทำไม่รู้ไม่ชี้
สิ่งที่เย่เชินหลินจะสื่อนั้นชัดเจน เธอเป็นแค่สาวใช้ จะมาทำตัวไม่มีมารยาทกับส้งหลิงหลิงไม่ได้
“คุณส้ง ที่ฉันร้องเมื่อกี้ก็แค่นึกอะไรขึ้นมาได้น่ะค่ะ คุณช่างเป็นลูกสะใภ้ที่ดีจริงๆ ดูสิ ตอนนี้คุณชายเย่ก็อยากฟังเรื่องที่ฉันเล่า คุณก็เป็นห่วงคุณนายใหญ่ เพราะฉะนั้น ฉันจึงคิดวิธีดีๆได้ ฉันจะอยู่ที่นี่เล่าเรื่องให้คุณเย่ฟัง แล้วคุณก็ไปดูคุณนาย แบบนี้ก็ลงตัวพอดีเลยค่ะ!”
ทุกครั้งที่เย่เชินหลินฟังจิ่วจิ่วพูดจ้อ มันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาไม่คิดเลยว่านี่เป็นความรู้สึกเอ็นดู
“แบบนี้ไม่ดีมั้ง เชินหลิน…” ส้งหลิงหลิงถามอย่างไม่ค่อยพอใจ
เย่เชินหลินไม่ได้พูดอย่างชัดเจน เขาตอบกลับไปอย่าคลุมเครือ: “เธออยากไปอยู่เป็นเพื่อน ก็ไป ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
เขาพูดมาขนาดนี้ หล่อนจะกล้าบอกว่าไม่อยากไปมั้ยหล่ะ
“ทำไมฉันถึงจะไม่อยากไปหล่ะ เหอๆ ฉันชอบคุยกับคุณน้าที่สุดเลยแหละ พวกเธอค่อยๆคุยกันไปนะ ฉันไปแล้วนะ!”
ส้งหลิงหลิงเดินยิ้มไปจนถึงหน้าห้อง พอออกจากห้องมาปุ๊ปสีหน้าเธอก็เปลี่ยนทันที เธอเกลียดจิ่วจิ่วสุดๆ น่าเสียดายที่ยัยนั่นไม่อยู่ที่บ้าน ไม่งั้นจะให้หวีซานซานวางยาหล่อนอีกคน แล้วคอยดูเธอว่าจะยังพูดมากได้อยู่มั้ย
“คุณเย่ คุณชายใหญ่ รู้สึกขอบคุณที่ฉันมาช่วยใช่มั้ยหล่ะ?” จิ่วจิ่วเห็นว่าส้งหลิงหลิงไปแล้ว ก็พูดออกมาเสียงเบา
เย่เชินหลินทำหน้าจริงจัง ถามกลับเธอไป: “เธอช่วยอะไรฉันเหรอ?”
“โอ้โห ถ้าฉันไม่เข้ามา มันจะเป็นอันตรายกับความบริสุทธิ์ของคุณนะ คุณจะเก็บความบริสุทธิ์นี้ไว้ให้เพื่อนฉันเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่หรอ?”
พอได้ยินชื่อนี้ เย่เชินหลินสีหน้าก็เปลี่ยนไป จิ่วจิ่วอดไม่ไหวที่จะแลบลิ้นล้อเลียน ในใจคิด: ก่อนที่คุณจะออกมาความเป็นห่วงนั้นหายไปไหนแล้วหล่ะ ตอนนี้ก็เก๊กทำเป็นเหมือนไม่สนใจเขา