สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 260 สาวใช้ตัวแสบ 164

ตอนที่ 260 สาวใช้ตัวแสบ 164
จิ่วจิ่วรู้ว่าในใจเขาคิดถึงแต่เซี่ยชีหรั่น ดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไร เธอจึงถือวิสาสะยืนอยู่ตรงนั้นพูดถึงเรื่องของเซี่ยชีหรั่น
“คุณรู้มั้ย วันแรกที่พวกฉันมาสัมภาษณ์งาน พ่อบ้านให้พวกฉันไปทำกับข้าว ไม่มีใครอยากไปทำ จากนั้นฟางลี่น่าก็ใช้ให้หลิวเสี่ยวเจียวไปทำ แถมยังบอกว่าหลิวเสี่ยวเจียวดูกระจอก ตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นของเราไม่ยอมจึงออกมาพูด แนะนำให้เธอไปทำเอง เธอต้องเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญขนาดไหนถึงจะกล้าพูดแบบนี้ แล้วก็คืนนั้น ที่คุณบอกว่าเซี่ยชีหรั่นล่อลวงคุณใช่มั้ย? ที่พวกคุณเจอกันครั้งแรก ตอนที่ชีหรั่นออกมากระโปรงเธอเปียกไปหมด คืนนั้นฉันก็เกลี้ยกล่อมเธอ บอกว่าฉันก็เคารพรักคุณเย่มากๆ แต่ระดับอย่างพวกเราอย่าได้คิดเลย อย่างคุณคงไม่ให้คนอย่างพวกเราในสายตาหรอก พวกเรามองดูอยู่ไกลๆก็พอแล้ว”
เย่เชินหลินนั่งหลังพิงหัวเตียง เขาหลับตา ดูเหมือนว่าเขาจะหลับไปแล้ว จิ่วจิ่วก็ไม่แน่ใจว่าเขาฟังอยู่มั้ย
แต่ว่าพอพูดถึงตรงนี้ จู่ๆก็ได้ยินเสียงเย่เชินหลินถามขึ้น: “เธอว่ายังไงบ้าง?”
จิ่วจิ่วในใจเต็มไปด้วยความสุข แบบนี้แสดงว่าเขาแคร์เธอหน่ะสิ?
“เธอบอกว่าเธอรู้ตัวเองดี”
เขาก็พอจะเดาได้ เพราะในแพลนของผู้หญิงคนนั้น ไม่เคยมีเขาอยู่ในนั้น ทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงได้โง่อย่างนี้ ไม่คิดหาทางลัดทางอื่น มาล่อลวงเขาตรงๆ ขึ้นเตียงเขา แบบนี้ก็ได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วไม่ใช่เหรอ?
ต้องวิ่งไปวิ่งมา ฟังแผนที่ไห่ลี่หมินบอก
แต่ว่าจากที่ดูมาในระยะนี้ ความคิดของเย่เชินหลินที่มีต่อเซี่ยชีหรั่นเริ่มเปลี่ยนไป แต่ก่อนเขาคิดว่าเธอถูกบงการโดยผู้ว่าหวี แต่ตอนนี้ดูแล้วเหมือนว่าจะไม่ใช่
ไห่ลี่หมินเป็นคนให้เธอเข้ามา อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ว่าคนอย่างเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่คนที่จะทำร้ายใครเพื่อที่จะแก้แค้นให้โม่เสี่ยวจุน
ในตอนแรก เป็นเขาที่เข้าใจผิดเธอ
แต่ว่าเข้าใจผิดก็คือเข้าใจผิด เขาก็ไม่คิดจะขอโทษอะไรเธอ เขาไม่ไร้ประโยชน์เหมือนหลินต้าฮุย ไม่มีทางที่จะยอมไปขอโทษผู้หญิงหรอก
ยิ่งเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ในหัวใจไม่ได้มีพื้นที่ให้เขามากหนัก แถมยังไม่ได้รักเขา มันยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะแสดงด้านที่อ่อนแอต่อหน้าเธอ
“เธอกลับไปเถอะ แล้วก็ให้ส้งหลิงหลิงเข้ามาแล้วก็ไม่ต้องมารบกวนเราอีก!” จู่ๆเย่เชินหลินก็ออกคำสั่งกับจิ่วจิ่ว เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิด
พอคิดๆดูแล้ว น่าจะเป็นเพราะประโยคสุดท้ายนั้น เธออดไม่ได้ที่จะกัดลิ้นของตน
“คุณเย่ มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ที่จริงแล้วชีหรั่นเธอชอบคุณ แต่เธอแค่ปากแข็ง”
“กลับไป!” เย่เชินหลินเพิ่มน้ำเสียงดังขึ้น แต่ถ้าเทียบกับน้ำเสียงเย็นชาที่พูดกับเซี่ยชีหรั่นแล้ว ที่เขาพูดกับจิ่วจิ่ว โม่เสี่ยวหนง ถือว่าดีกว่ามาก
จิ่วจิ่วถอนหายใจ ใจก็รู้สึกผิดต่อเซี่ยชีหรั่น ตัวเธอเป็นคนทำมันพังทั้งหมด ถ้าเกิดคุณเย่กับส้งหลิงหลิงมีอะไรกันจะทำยังไงดี
แน่นอนว่าเย่เชินหลินเข้าใจสิ่งที่จิ่วจิ่วจะสื่อ แถมเขาก็ยังเชื่อด้วย พวกเธอเป็นเพื่อนสนิทกันระหว่างพวกเธอมีอะไรก็ต้องพูดกัน กลับไปเธอต้องไปบอกเซี่ยชีหรั่นแน่ๆ ว่าเขากับส้งหลิงหลิงนอนด้วยกันแล้ว
เขาอยากให้เธอหึงเขาจนเสียใจ ใครใช้ให้เธอแม้แต่ฝันยังเรียกชื่อผู้ชายคนอื่น
จิ่วจิ่วกลับไปยังห้องของฝู้เฟิ่งหยีอย่างหมดหนทาง ส้งหลิงหลิงเห็นเธอกลับมา ในใจก็เริ่มมีควาหวังขึ้น
“ไปเถอะ หลิงหลิง” ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างยิ้มแย้ม ส้งหลิงหลิงใบหน้าแดงก่ำ แล้วจึงพยักหน้ารับเบาๆ
ส้งหลิงหลิงเคาะประตูห้องของเย่เชินหลินอีกครั้ง จิ่วจิ่วก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะหาข้ออ้าง เธอเดินไปถึงหน้าห้องเขา ก็ได้ยินเสียงของส้งหลิงหลิงพูดขึ้น: “เชินหลิน เราพักผ่อนกันเถอะ”
เย่เชินหลินได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านนอกประตู เขาจึงตอบกลับไปไม่ดังไม่เบา: “โอเค”
เมื่อจิ่วจิ่วไปแล้ว ส้งหลิงหลิงจึงนอนลงบนเตียงของเย่เชินหลิน แต่ไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะลุกขึ้น แล้วเดินไปยังอีกเตียงหนึ่ง
“เชินหลิน นาย?” ส้งหลิงหลิงทั้งหน้าแดงและหน้าซีด เขาทำแบบนี้ทำให้หล่อนขายหน้าสุดๆ
“พวกเรามาไหว้พระทำบุญกัน สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ทำตัวดีๆหน่อย” เย่เชินหลินพูดอย่างไร้อารมณ์
“เอ่อ…” ส้งหลิงหลิงกัดที่ปาก อย่างไม่เต็มใจ โอกาสไม่ได้มีมาง่ายๆ ถ้าปล่อยให้หลุดมือไป พอกลับไปถึงบ้านก็มีเซี่ยชีหรั่นก้างขวางคอ ไม่มีโอกาสดีๆ ถ้าหากเซี่ยชีหรั่นป่วยขึ้นมา ก็รับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีจางชีหรั่น หลี่ชีหรั่นอะไรต่อมิอะไรอีก
หรือพูดอีกอย่างก็คือ ถ้าเกิดว่าเรื่องที่หล่อนทำกับเซี่ยชีหรั่นเกิดแดงขึ้นมา ถ้าหล่อนท้องลูกของเย่เชินหลินอยู่ หล่อนก็ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว
“ที่นี่ไม่ใช่ในวัดสักหน่อย ที่นี่มันนอกภูเขา ไม่ต้องคิดมากหรอก เชินหลิน ถ้าในสถานที่แบบนี้ เรามีลูกด้วยกัน นายคิดดู ลูกออกมาต้องฉลาดมากแน่ๆ” ยังไงหล่อนก็เสียหน้าไปแล้ว หล่อนจึงพูดกับเขาตรงๆ
เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองหล่อน เขาพูด: “ฉันเหนื่อยแล้ว ถ้าเธอไม่นอน ก็ออกไปห้องข้างๆ อย่ารบกวนฉันพักผ่อน”