สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 262 สาวใช้ตัวแสบ 166

ตอนที่262 สาวใช้ตัวแสบ 166
และมองไปที่โม่เสี่ยวหนงที่อยู่บนเตียง หลังจากกดล็อคนิรภัยที่ประตู เธอก็เดินตามไห่ลี่หมินไปอย่างเบา
ๆ ไปตามทางเดินไปยังห้องโถง
ทันใดนั้นประตูห้องเล็ก ๆ ที่แม่บ้านอยู่ก็เปิดออกมา และเขาก็เดินออกมาจากห้อง
เซี่ยชีหรั่นตกใจและรีบปิดปากของเธอ
แต่เห็นไห่ลี่หมินก้าวไปข้างหน้า ก่อนที่แม่บ้านจะตะโกน เขาค่อยๆเดินไปข้างๆเขา
และกระแทกคอของเขาด้วยฝ่ามือแล้วเขาก็ล้มลงทันที
หลังจากนั้น เขาลากแม่บ้านไปที่ห้อง และปิดประตูเบา ๆ จับมือของเซี่ยชีหรั่น และกระซิบ “รีบไป!”
เซี่ยชีหรั่นเดินตามฝีเท้าของไห่ลี่หมิน เมื่อเธอออกมาจากบ้านหลังใหญ่ได้
เธอก็เข้าใจถึงความหมายที่เย่เชินหลินพูดว่า ไห่ลี่หมินไม่สามารถพาคนสองคนออกไปได้
พวกเขาไม่ได้เดินออกทางประตูใหญ่ แต่พวกเขากลับเดินไปทางหลังบ้านที่มีหินจำลองวางอยู่
ซึ่งพื้นถนนตรงนั้นขรุขระมาก แม้แต่ตอนกลางวันก็ยังเดินทางลำบาก
ทั้งสองจับมือกัน และคลำหาเป็นเวลานาน กว่าที่พวกเขาจะไปถึงกำแพง
ไห่ลี่หมินไปที่ข้างๆกำแพงและหมอบลง และกระซิบกับเซี่ยชีหรั่น: “เหยียบที่ฉันและปีนขึ้นไป!”
ในเวลานี้เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจเรื่องความอาย เธอก้าวขึ้นไปบนไหล่ของ ไห่ลี่หมิน
แล้วคว้ากำแพงเพื่อปีนขึ้นไป
ไห่ลี่หมินก็ใช้กำลัง โดยการใช้ไหล่ดันเธอขึ้นไป
“นั่งตรงกำแพงแล้วรอฉัน!” ไห่ลี่หมินกระซิบเสร็จ เขาก็กระโดดไปข้างหน้าด้วยความว่องไว
และก็มาถึงกำแพง จากนั้นเขาก็ลงไปพื้น และบอกให้เซี่ยชีหรั่นโดด
กำแพงนั้นสูงมาก หากไห่ลี่หมิน และ เย่เชินหลินไม่มีความชำนาญ
จะไม่มีทางปีนเข้าไปในบ้านตระกูลเย่เพื่อช่วยชีวิตเธอได้
กำแพงสูงไม่กี่เมตรขมวดคิ้วยังไม่ได้กระโดด ขาของเธอก็อ่อนแรงแล้ว
“เชื่อฉันสิกระโดดลงมา! ฉันจะไปรับคุณ!”
“ โอเค!”ขมวดคิ้วกัดฟันของเธอ และหลับตาพยายามดิ้นรนกระโดดออกไป
โชคดีที่ไห่ลี่หมินรับเธอไว้ได้อย่างมั่นคง
ด้านนอกวิลล่ามืดมาก และนี่คือถิ่นทุรกันดารมันรกด้วยวัชพืชใต้กำแพง ทำให้เดินยาก
เซี่ยชีหรั่นออกจากวิลล่าได้ เธอยังคงก็ยังเป็นห่วง โม่เสี่ยวหนง แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอจะไม่เป็นอะไร
แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะกังวล
“คุณพาเสี่ยวหนงไปด้วยกันได้ไหม？” เธอถามด้วยเสียงเบา ๆ
“ไม่! ฉันรีบ และฉันเข้ามาที่นี่คนเดียว ฉันไม่รู้ว่ามีใครเป็นคนของหวีซานซานบ้าง
ถ้าหากว่าอีกพักหนึ่งเราถูกลรุมทำร้าย ฉันช่วยคุณคนเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แต่ถ้าช่วยสองคนทั้งคู่
ฉันไม่สามารถทำได้ คุณสามารถมั่นใจได้ว่าเธอไม่ใช่เป้าหมายของพวกเขา
และในเวลานี้เขาปลอดภัยแน่ๆ เย่เชินหลินจะไม่ปล่อยให้เธอทำอะไรกับเขา เขาภูมิใจในตัวเองขนาดนั้้น
หากโม่เสี่ยวหนงเป็นอันตราย เขาจะรู้สึกละอายใจที่จะเจอคุณ
” รีบไปเถอะ! นี่ไม่ใช่เวลาที่จะลังเล “ไห่ลี่หมินอุ้มเซี่ยชีหรั่นทันที และเดินผ่านหญ้าไปที่ถนนใหญ่
เมื่อเขามาเขากลัวว่าขับรถเข้ามา จะทำให้คนตื่นตัว ดังนั้นเขาจึงจอดรถให้ห่างออกไปเล็กน้อย
“ฉันเดินเอง! คุณปล่อยฉันลง”ขมวดคิ้วอายที่จะให้เขาอุ้มไว้
“อย่าขยับ ให้ฉันอุ้มคุณ นี่เป็นสิ่งที่ยากที่จะได้รับสำหรับฉัน”
คำพูดของไห่ลี่หมินนั้นเรียบง่าย และทำให้ประทับใจเป็นอย่างมาก อยู่บนหลังอันอบอุ่นของเขา
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยความอบอุ่น
คิดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาวิกฤต ไห่ลี่หมินจะรีบมาช่วยเธอ
เธอไม่ได้รู้สึกประหลาดที่เขารู้ว่าเธอตกอยู่ในอันตราย เย่เชินหลิน ปกป้องเธออย่างชัดเจน
แต่ไห่ลี่หมินมาช่วยเธอย่างลับๆ แม้กระทั่งแม่บ้านก็ไม่รู้
คำพูดที่ว่า ศัตรูเปิดเผยไม่น่ากลัว ที่น่ากลัวคือศัตรูซ่อนเร้น
ดังนั้นแม่บ้านจึงสามารถค้นพบการป้องกันที่เย่เชินหลินได้สร้างไว้สำหรับเธอ

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าไห่ลี่หมินจะโผล่มา
โชคดีที่หลังจากที่เธอไล่หลิวเสิ้งไป ก็ยังมีคนของเขาอยู่ในบ้าน ไม่เช่นนั้นคราวนี้เธอก็คงถูกสังหาร
ในที่สุดก็ถึงรถของ ไห่ลี่หมิน เพราะเขากลัวที่จะดึงดูดความสนใจ เขาจึงขับรถสีดำ และก็ปิดไฟรถ
และรถจอดในที่มืดซึ่งแทบมองไม่เห็นจากระยะไกล
เขาตรวจสอบพื้นที่โดยรอบอย่างระมัดระวัง และเปิดประตูรถอีกครั้ง เขาเข้าไปข้างใน และมองไปรอบ ๆ
หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติเขาจึงพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปนั่งในรถ และเขาช่วยเธอปิดประตูรถ
ในเวลานี้เขาโล่งใจ และสตาร์ทรถ จากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ กับเซี่ยชีหรั่น: “ไม่น่ามีปัญหาใหญ่แล้ว
คุณไม่ต้องกังวลอีกต่อไป คาดเข็มขัดนิรภัย ฉันจะขับเร็ว”
ทันทีที่เซี่ยชีหรั่น คาดเข็มขัดนิรภัย รถก็เหมือนลูกศรพุ่งออกไป
ด้วยความกลัวว่า เย่เชินหลินจะเป็นกังวลขมวดคิ้วจึงรีบโทรศัพท์์หาเย่เชินหลินทันที
แต่เขาก็ไม่รับโทรศัพท์์ แต่ข้อความก็มาถึงในทันที ปลอดภัยแล้วใช่ไหม? เขาถาม.
แม้ว่าจะมีเพียงสามคำสั้น ๆ แต่หัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็หวั่นไหว ไม่รู้ว่าทำไม
แม้ว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอในครั้งนี้คือไห่ลี่หมินไม่ใช่เย่เชินหลิน
แต่ในใจของเธอดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณทั้งสองคนอย่างเท่าเทียมกัน
แต่ยังไงการขอบคุณทั้งสองแบบนี้ยังคงแตกต่างกัน สำหรับไห่ลี่หมิน เธอต้องการที่จะตอบแทนเขา
　
สำหรับเย่เชินหลิน ดูเหมือนว่าจะสามารถลบความทรงจำเหล่านั้นที่เขาจงใจทำให้เธอหงุดหงิด
และความเกลียดชังดูเหมือนจะลดหายไป แค่นึกถึงเขา ก็มีความรู้สึกสงบ และหวานชื่น
เธอไม่กล้าที่จะมองว่านี่คือความรักอยู่ดี ทันทีที่เธอนึกถึงคำว่ารัก เธอก็รู้สึกเสียใจกับโม่เสี่ยวจุน