สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 267 สาวใช้ตัวแสบ 171

ตอนที่ 267 สาวใช้ตัวแสบ 171
ไม่ว่าเขาจะโกรธแค่ไหน เขาก็จะไม่ทำร้ายเธอ เธอเชื่อในสิ่งนี้
ในตอนเช้าประมาณตีห้า และดูเหมือนว่าครอบครัวของ ไห่ลี่หมินยังไม่ตื่นกัน
แน่นอนปู่และพ่อของเขาออกไปออกกำลังกายตอนเช้า แต่เซี่ยชีหรั่นไม่รู้
ดูเหมือนว่าบ้านจะเงียบมาก เธอไม่กล้าพูดเสียงดัง เธอกลัวที่จะปลุกพวกเขา ดังนั้นเธอจึงพูดกับ
ไห่ลี่หมินเบา ๆ “ คุณไห่ คุณให้ฉันลงไปคุยกับคุณเย่ก่อนได้ไหม?
“เป็นห่วงว่าพวกเราจะมีเรื่องชกต่อยเหรอ?” ไห่ลี่หมินถามกลับ
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แล้วพูดว่า “ใช่ฉันเป็นห่วงมาก คุณเห็นไหมว่ามีคนชราในครอบครัวของคุณ
ถ้าคุณทะเลาะกันคนชราจะตกใจ ฉันไม่ได้กังวลเกี่ยวกับคุณ
คุณเย่ต่างหากที่น่าเป็นห่วงเขาใจร้อนเกินไป
“ไม่เป็นไร ฉันสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องกับเขาโอเค? ถ้าคุณลงไปเขาจะพาคุณออกไปโดยเร็วที่สุด
ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณตกอยู่ในอันตรายอีกครั้ง คุณรอฉันก่อน ฉันจะแก้ปัญหานี้
และจะต้องไม่มีการต่อสู้! “ไห่ลี่หมินดูเหมือนจะไม่ต้องการพูดอะไรมาก ขึ้นหลังจากพูดจบ
เขาก็เปิดประตูอีกครั้งขมวดคิ้วทำได้เพียงยืนมือไปจับแขน และขวางหน้าเขาไว้
ดวงตาของเธอดื้อดึงมาก มองไปที่ไห่ลี่หมินอย่างจริงจัง และกล่าวอย่างจริงใจว่า: “ขอบคุณมาก!
แต่ยังไงฉันก็ต้องไปกับเขา แม้ว่าคุณจะสามารถช่วยฉันแก้ปัญหานี้ได้ แต่ฉันมีข้อตกลงกับเขาก่อน
ฉันจะไม่สามารถฝ่าฝืนได้ คุณอย่าออกไป ให้ฉันออกไปข้างนอก และคุยกับเขา”
“คุณจะพูดอะไรกับเขา เขาก็จะปฏิบัติต่อคุณอย่างหยาบคาย
และฉันจะไม่อนุญาตให้คุณตกอยู่ในมือของเขาอีกครั้ง ฉันจะแต่งงานกับคุณ
และให้คุณเป็นภรรยาของฉัน และฉันจะกับคุณดีกว่าเขา 10000 เท่า!”
ทันทีที่เธอบอกว่าเธอต้องการไปกับเย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
และเสียงก็สูงขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
เซี่ยชีหรั่นรีบจ้องมองเข้าไปในห้องนอนแล้วกระซิบ: “คุณเสียงเบาหน่อย
ฟังฉันแม้ว่านายเย่จะไม่ค่อยมีเหตุผล … ”
เธอเพิ่งพูดถึงตรงนี้ ประตูบ้านไห่ลี่หมินก็ถูกเปิดออกมาจากด้านนอก
และมีชายชราหน้าแดงก่ำปรากฏที่ประตูพูดว่า “หมิน ตื่นละเหรอ ดูสิใครมา?
ในพริบตาขมวดคิ้วรู้สึกตกใจที่เห็นเย่เชินหลินยืนอยู่ที่นั่น บีบริมฝีปากแน่น
และดวงตาอันเยือกเย็นมองไปที่มือของเธอ
ทำไมเขาถึงมองดูที่มือของเธอด้วยสายตาแบบนั้นขมวดคิ้วมองลง
และพบว่าเธอดึงแขนของไห่ลี่หมินด้วยความกังวล และไม่ยอมปล่อย
เธอดึงมือของเธอด้วยความตื่นตระหนก
และชายชราเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีเด็กสาวสวยคนหนึ่งสวยราวกับว่าออกมาจากภาพวาด
ยืนอยู่ข้างๆไห่ลี่หมิน ในเวลานี้
เขามองเย่เชินหลินที่กำลังขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับเขาด้วยความตกใจ
ปู่ของไห่ลี่หมินสับสนในทันที
“ทำไมคุณมาที่นี่เร็วขนาดนี้?” ไห่ลี่หมินไม่อยากให้คุณปู่ยุ่ง
เขาอยากทำให้ปู่คิดว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์เรียบร้อย ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเย่เชินหลิน
“คุณพูดว่าทำไมฉันถึงมาได้?” เสียงของเย่เชินหลินค่อนข้างไม่น่าพอใจ เขาพูดกับไห่ลี่หมิน
โดยไม่มองที่หน้าของไห่ลี่หมิน กลับจ้องมองที่เซี่ยชีหรั่นด้วยสายตาที่เยือกเย็น
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นแรงจนไม่รู้ว่าแรงขนาดไหน และลนลานไปหมด
เธอเกือบมองย้อนกลับไปที่เย่เชินหลิน ด้วยตาที่มองหาความช่วยเหลือและพูดว่า:
“ได้โปรดอย่ายุ่งกับคุณที่นี่ คุณดูนี่น่าจะเป็นคุณปู่ของคุณไห่ อายุเท่าไหร่แล้ว ดูเหมือนว่าอายุ 80
หรือ 90 ปีแล้ว และหัวใจของคุณอาจไม่แข็งแรง ”
“คุณปู่คุณเข้ามา และฉันมีบางอย่างที่จะพูดคุยกับเชินหลิน ใช่แล้ว คุณปู่ นี่คือเพื่อนของฉัน
เซี่ยชีหรั่น ” ไห่ลี่หมิน แนะนำ
เย่เชินหลินยืนขึ้น และจ้องมองเธอเหมือนหมาป่าขมวดคิ้วรู้สึกอึดอัดใจมาก
เธอยังต้องการแนะนำอีกเหรอ เธอปรารถนาที่จะเข้าไปข้างในและหายไป
แต่ด้วยความสุภาพ เธอยังคงงอริมฝีปากของเธอ และยิ้มให้กับปู่ของไห่ลี่หมิน
และตะโกนอย่างหวานชื่นว่า “คุณปู่สวัสดีค่ะ!”
ใบหน้าของเย่เชินหลินนั้นยิ่งเข้มขึ้น ปู่ … ขอบคุณความสนิทสนมของคุณ
รู้สึกราวกับว่าเป็นปู่แท้ๆของเธอ!
เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางเลือก เธอรู้ว่าเพียงคำว่าคุณปู่เขาก็อิจฉาได้ แต่เขาแก่มากแล้ว
เธอจะไม่เรียกปู่จะสามารถเรียกว่าอะไรได้อีก?
แน่นอนว่า เธอเป็นคนที่ตลกขบขัน เรียกว่าปู่ไห่ไม่ได้เหรอ? อย่างไรก็ตามเธอรู้สึกประหม่ามา
“มีอะไรที่ต้องทำตั้งแต่เช้าตรู่ มากินอาหารเช้าก่อน เซวียนเอ๋อเอารองเท้าแตะมาให้เชินหลิน!
ฉางหลิงตื่นรึยัง? เชินหมินมาที่บ้านของเรา รีบไปเตียมอาหารเช้า!” จริงๆแล้วคุณปู่ไห่ก็พูดเสียงดัง
และเซี่ยชีหรั่นแปลกใจเล็กน้อย ทำไมตอนอยู่ชั้นล่างเขาไม่พูดเสียงดังกับเย่เชินหลิน
เธอจะได้เตรียมตัวได้
“พ่อ ตื่นแล้ว! จะรีบไปเดี๋ยวนี้!” มีเสียงจากในห้องนอนของคุณนายไห่ และแค่เพียงบทสนทนาสั้น ๆ
เท่านั้นก็สามารถรู้ได้ว่าครอบครัวมีความสามัคคีกันมาก
เพียงว่ามีส่วนเกินมาคนหนึ่งคนขมวดคิ้วรู้สึกทำอะไรไม่ถูก
ไห่ลี่หมินขยิบตาให้เย่เชินหลิน และเย่เชินหลินขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยังพูดอย่างใจเย็นว่า:
“คุณปู่ไห่ไม่ใช่ให้คุณไปเอารองเท้าแตะมาให้ฉันเหรอ? เช้านี้หูคุณมีปัญหาเหรอ? ”
　
คุณปู่ไห่เมิน กับการคาดคั้นของเย่เชินหลิน พวกเขาเล่นกันตั้งแต่เด็กยันโต
โดยปกติแล้วมองยังไงก็ยังคงเป็นเด็ก
เมื่อเจอกันพวกเขามักจะกัดกัน และคนชรามักจะคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้