สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 279 สาวใช้ตัวแสบ 183

ตอนที่ 279 สาวใช้ตัวแสบ 183
พวกเขาปีนขึ้นไปชั้นบน และมีเฮลิคอปเตอร์สีน้ำเงินอยู่ข้างหน้าพวกเขา
ลงจอดอย่างช้าๆที่ด้านบนของอาคาร
เซี่ยชีหรั่นมองไปรอบ ๆ และสามารถมองเห็นเมืองได้จากที่นี่ ตอนนี้เฮลิคอปเตอร์จอดอยู่ที่นี่
ทำให้รู้สึกว่าโลกอยู่ที่เท้าของพวกเขา
เธอไม่เคยชื่นชมความฟุ้งเฟ้อหรูหรา แต่ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะต้องตกใจกับฉากแบบนี้
ประตูเครื่องบินเปิดออก เย่เชินหลินจับมือเธอ พยุงเธอ และปล่อยให้เธอไปก่อน
ที่นั่งเป็นเบาะหนังที่สะดวกสบาย แต่เครื่องบินไม่ใหญ่ และมีที่นั่งผู้โดยสารเพียงสองที่นั่ง
หลังจากเย่เชินหลิน ขึ้นบนเครื่องบินแล้วประตูเครื่องบินก็ปิด เขาวางกระเป๋าเดินทางของขมวดคิ้ว
ไว้บนร่างกายของเขา แล้วช่วยเซี่ยชีหรั่นสวมหูฟัง และคาดเข็มขัดนิรภัย .
หลังจากนักบินตรวจสอบเครื่องบิน เครื่องบินก็ขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง และในระดับความสูงระดับหนึ่ง
ในขณะที่เครื่องบินเริ่มขึ้นจากพื้นมือของเย่เชินหลิน จับที่มือของเซี่ยชีหรั่นอย่างแน่นหนา
และยิ้มให้เธอราวกับพูดว่า “ไม่เป็นไรฉันอยู่เคียงข้างคุณ”
สายตาแบบนั้นทำให้เธอผ่อนคลายอย่างช้าๆ และในขณะที่เครื่องบินขึ้น
ทิวทัศน์ด้านล่างก็ดูแคบลงเล็กน้อย บินข้ามภูเขา และทะเลสาบ ทุกอย่างกลายเป็นภาพวาด
เธอไม่มีความกลัวได้อีกต่อไป แต่เหมือนเด็กกระตือรือร้นที่จะจ้องมองทิวทัศน์ด้านล่าง
ในระหว่างที่เธอมองทิวทัศน์ เขาก็มองเธอ นี่คือผู้หญิงที่พอใจได้ง่าย
ต้องบอกว่าบางครั้งเขารังแกเธอมันมากเกินไป
เช่นเดียวกับในขณะนี้เขาคิดว่าเธอไม่เคยได้นั่งบนเครื่องบิน และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเป็นทุกข์
เซี่ยชีหรั่นตราบใดที่คุณมีความสุข ไม่ต้องคิดถึงตอนที่ยังมีชีวิต ถึงตาย
ฉันจะดูแลคุณเป็นอย่างดีเข้าใจไหม?
ความเร็วของเครื่องบินไม่เร็วเกินไปมันสมดุลมาก และไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ
ในทิวทัศน์ที่ไกลออกไประยะหนึ่งขมวดคิ้ว รู้สึกว่ามีสายตาอบอุ่นที่มองเธออยู่ข้างๆ
เธอหันหน้าไปสบตากับเขา
ซึ่งทำให้เธอรู้ถึงว่าตอนเธอมองไปที่ทิวทัศน์เธออินกับมันมากจนเกินไปเธอรู้สึกอายเล็กน้อย
เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ที่ขี้อายของเธอ เขามีความต้องการที่จะจูบเธออีกครั้ง และกอดเธอ
ในเวลานี้เซี่ยชีหรั่นยังไม่ทราบว่า เขาจะพาเธอไปที่ไหน ทั้งสองมองหน้ากันมาพักหนึ่ง
แล้วเธอก็เริ่มตื่นตระหนกหวาดกลัวขึ้นมากอีก เธอจึงแกล้งทำเป็นมองเห็นทิวทัศน์ด้านล่าง
เวลาเที่ยวบินไม่นานมากประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง ต่อมาเครื่องบินลงจอดในจัตุรัสเล็ก ๆ ข้างภูเขา
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งรู้ตัวว่าเย่เชินหลินพาเธอมาที่ภูเขา เขาต้องให้เธอพบแม่ของเขา
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ หัวใจของเธอจึงรู้สึกขอบคุณเขามาก และรู้สึกชื่นชมเขา
เย่เชินหลินพยักหน้าขอบคุณลูกเรือ หลังจากเครื่องบินบินลงในสายตาของคนจำนวนมาก
“ไปกันเถอะ เวลากำลังดี” เย่เชินหลินมองดูนาฬิกาของเขา ในเวลานี้เป็นเวลาแปดสิบสี่สิบห้า
พอๆกับที่เขาคาดไว้ก่อนหน้านี้
　
เย่เชินหลินไม่ได้จับมือเซี่ยชีหรั่น แต่เดินไปข้างหน้าและเซี่ยชีหรั่นก็ตาม เขาไป
หลังจากเดินประมาณเจ็ดหรือแปดนาที ทั้งสองก็เข้ามาในโรงแรมที่ เย่เชินหลินพักเมื่อคืนนี้
“คุณเย่ … ชีหรั่น?” จิ่วจิ่วที่รออยู่ข้างนอกประตูตกตะลึงนิดหน่อย
คุณเย่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและไปที่เมืองใกล้เคียงเพื่อซื้ออาหารให้คุณผู้หญิงไม่ใช่เหรอ?
ทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงมาอยู่ที่นี่?
เขาส่งข้อความถึงเธอว่า: “แม่ไม่คุ้นเคยกับอาหารเช้าที่นี่ ฉันไปที่เมืองเพื่อซื้ออาหารให้เธอ
ถ้ากลับไปสายเกินไป คุณเตรียมสิ่งอื่น ๆ ให้เธอกินก่อน
ในขณะเดียวกันเขาก็ส่งข้อความที่คล้ายกันให้ส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงไม่ได้คิดมากนัก
ไม่มีใครคิดว่าเขาจะรีบกลับไปพบเซี่ยชีหรั่น ด้วยเฮลิคอปเตอร์ในชั่วข้ามคืน
แม้ว่าทุกคนจะได้ยินเสียงคำรามของเฮลิคอปเตอร์เมื่อเขาบินออก
แต่ทุกคนยังนอนอยู่จึงไม่ได้คิดอะไรมาก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งส้งหลิงหลิงยังได้รับข่าวจากหวีซานซานเมื่อเจ็ดโมงเช้า บอกว่าสำเร็จแล้ว!
เซี่ยชีหรั่นจะเสียชีวิตอย่างลึกลับ คนจะคิดว่าเธอเสียชีวิตเนื่องจากอวัยวะล้มเหลว
ถ้าเธอได้รับการติดต่อจากแม่บ้าน เธออาจยังคิดว่ามันเป็นการหลอกลวง
แต่นี่หวีซานซานเป็นคนบอกเธอ เธอจึงมั่นใจแล้ว
　
ในที่สุดก็จัดการเซี่ยชีหรั่นปัญหาหัวใจไปได้! ส้งหลิงหลิงมีความสุขมาก!
เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ หลังจากรู้เรื่องเซี่ยชีหรั่นและผลลัพธ์ที่น่าพอใจ เธอก็หลับไป
ในเวลานี้เธอยังคงครึ่งตื่นครึ่งหลับ และเธอได้ยินเรื่องที่จิ่วจิ่วบอก เธอก็รู้สึกมันไม่น่าเชื่อเลย
　
“คุณส้งยังไม่ตื่นอีกเหรอ?” เสียงของเย่เชินหลินเย็นชา
และส้งหลิงหลิงตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์หลังจากได้ยินเขาพูด
“ ดูเหมือนว่าจะยัง! แต่คุณผู้หญิงตื่นแล้ว!” จิ่วจิ่วได้พูดออกมาในที่สุด
เมื่อตอบคำพูดของเย่เชินหลิน ก็อดไม่ได้ที่จะมองเซี่ยชีหรั่น ด้วยความประหลาดใจ
เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อเธอเห็นคนสองคนอยู่ด้วยกัน เธอก็มีความสุขสำหรับพวกเขา
และมีความสุขอย่างมาก
เซี่ยชีหรั่นมองจิ่วจิ่วด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า