สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่294 สาวใช้ตัวแสบ 198

ตอนที่294 สาวใช้ตัวแสบ198
เย่เชินหลิน คุณกำลังกลัวว่าฉันจะอยู่ข้างกายคุณ แล้วแอบตั้งครรภ์หรือ? ฉันไม่ทำหรอก
ฉันจะไปคลอดลูกที่ไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ เด็กที่ไม่สามารถมีชีวิตได้อย่างปกติได้อย่างไร สำหรับฉันแล้ว เด็กคนหนึ่งอาศัยอยู่กับพ่อแม่และเติบโตมาด้วยกัน เป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุด
เธอจะไปรู้ได้อย่างไร เขาเพียงแค่รักศักดิ์ศรีมากเกินไป ไม่อยากให้เธอรู้ว่า ภายในใจของเขาหวังอยากให้เธอยินยอมที่จะมีลูกให้เขา
หลังจากที่ร่างกายเซี่ยชีหรั่นแข็งไปพักหนึ่ง แล้วก็ตอบเขาว่า “ฉันทราบแล้วค่ะ คุณชายเย่”
เธอก็มีศักดิ์ศรีของตัวเองเหมือนกัน เธอก็ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอก็เคยหวั่นไหว
คุณชายเย่ คุณชายเย่ที่สมควรตาย มือของเย่เชินหลินค่อยๆกำอย่างแน่น แล้วน้ำเสียงก็เย็นชาลง
“ออกไป”
เหมือนกับความรู้สึกที่หอมหวานลับหายไปแล้วในทันที เคยหวานแล้วถึงจะรู้ว่า ขมขื่นสามารถกลายเป็นยิ่งขม ใจของเธอตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น
เธอหลับตาลง อดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา หายใจเข้าลึกๆ บิดประตูแล้วเดินออกไป
เย่เชินหลินกดโทรศัพท์บนโต๊ะคอม โทรไปหาพ่อบ้าน แล้วสั่งเขาว่า “เรียกจิ่วจิ่วให้มาพบผมหน่อย”
“ครับ คุณชายเย่” น้ำเสียงของพ่อบ้านฟังดูสุภาพและจริงใจขึ้นกว่าแต่ก่อน
ไม่นานจิ่วจิ่วก็มาเคาะประตูของเย่เชินหลิน รอหลังจากเขาอนุญาตแล้วจึงเข้าไป
ภายในห้องเหมือนมีกลิ่นบุหรี่ เธอมองเห็นในมือของเย่เชินหลินคีบบุหรี่ไว้ กำลังออกแรงสูบอยู่ ท่าทางดูไม่ดูดีเลย
“คุณชายเย่ ไม่ทราบว่ามีอะไรจะสั่งหรือคะ?” จิ่วจิ่วถามขึ้นด้วยเสียงเบา เพราะบนใบหน้าเขาเหมือนเขียนไว้ว่าคนเป็นห้ามใกล้ เธอค่อนข้างกลัว
“ต่อไปให้คุณถามเซี่ยชีหรั่นทุกวันว่า ได้ขึ้นเตียงกับผมไหม หากมี คุณก็ไปหาหมอห่าว ให้เขาต้มยาคุมมาให้เธอดื่ม คุณกับหมอห่าวสองคน ต้องดูเธอดื่มลงไปพร้อมกัน” เย่เชินหลินพูดอย่างเคร่งขรึมที่สุด
จิ่วจิ่วตกใจ เธอไม่เคยคิดเลยว่านั่นคือยาคุม คิดว่าเย่เชินหลินสั่งให้หมอห่าวต้มยาบำรุงให้เซี่ยชีหรั่นเสียอีก หมอห่าวยิ่งเป็นคนเก็บความลับเก่ง ไม่ค่อยแอบพูดให้เธอฟังแม้แต่คำเดียวเลย
“คุณชายเย่ คุณไม่ได้รักชีหรั่นหรือ? ทำไมต้องให้เธอทานยา ทำไมไม่ให้เธอคลอดลูกให้คุณ” ถึงแม้จิ่วจิ่วจะกลัว เพื่อเพื่อนสนิทของเธอ เธอไม่คิดอะไรแล้ว ยังไงก็จะพูดคำพวกนี้ออกมา
นั่นก็ต้องให้เธอยินยอมที่จะคลอดให้เขา
เย่เชินหลินสูบบุหรี่เข้าไปลึกๆ พูดขึ้นอย่างเยือกเย็นว่า “คุณพูดมากไปแล้ว ทำตามที่ผมสั่งก็พอ ออกไปได้แล้ว”
“คุณ….คุณชายเย่ คุณยังจำเซียมซีของเซี่ยชีหรั่นได้ไหม? บอกว่าคลอดลูกชาย นี่เป็นพรหมลิขิตไว้แล้ว เธอจะต้องคลอดลูกให้คุณ ในเมื่อพวกคุณรักกัน ก็ต้องเปิดใจซึ่งกันและกัน ทำไมต้องระแวงกันทรมานกัน? ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่รักเธอ ในขณะที่เธอตกอยู่ในอันตราย คุณยังต้องกลับมาทั้งคืน ใช้เฮลิคอปเตอร์ไปรับเธอ พาเธอมาอยู่ข้างกาย กับคุณหนูส้งคุณไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ คุณอย่าโกหกตัวเอง ไม่ต้องให้เธอทานยาคุมแล้ว ดีไหม?”
จิ่วจิ่วเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างกล้าหาญ พูดขึ้นอย่างดื้อรั้นว่า “ฉันจะไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ได้คุณชายเย่ แต่คำพวกนี้ฉันจะต้องพูด ชีหรั่นรักคุณ คุณก็รักเธอ ฉันก็อยากเห็นพวกคุณที่รักกันได้ครองรักกัน ต่อให้คุณจะไล่ฉันออกไป ก็จะสามารถยืนยันได้ว่าคุณขี้ขลาด เป็นถึงองค์ชายที่ทุกคนต่างก็ยกย่อง แค่หลงรักผู้หญิงคนหนึ่งยังไม่กล้าพูดออกไป ต่อไปฉันจะไม่นับถือคุณแล้ว”
เย่เชินหลินอยากที่จะไล่เด็กที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนี้ออกไปจริงๆ แต่เขาเป็นเพื่อนสนิทของเซี่ยชีหรั่น ยังรู้จักคิดเผื่อเซี่ยชีหรั่น มาล่วงเกินเขา เขาจะไม่ทำอะไรเธอ
เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจากลิ้นชักอีก จุดไฟแช็ค แล้วก็สูบอีก
ท่าทางเขาค่อยๆสงบและเยือกเย็น พูดกับจิ่วจิ่วอย่างเรียบเฉยว่า “เรื่องนี้ผมสามารถมอบให้คุณทำได้ ผมก็สามารถมอบให้คนอื่นทำได้เหมือนกัน มอบให้คุณสามารถรับประกันได้ว่าที่เธอดื่มเป็นยาคุมจริงๆ หากมอบหมายให้คนอื่นทำ บางทีที่เธอดื่มเข้าไปอาจจะเป็นยาพิษก็ได้ หากคุณคิดอยากไปจริงๆ ก็ไป ตระกูลเย่จะไม่บีบบังคับใครให้อยู่ หากคุณยังอยากที่จะอยู่ต่อ ปกป้องให้เพื่อนสนิทของคุณปลอดภัย คำพูดที่มากกว่านั้นก็ไม่ต้องพูดแล้ว คุณมีเวลาคิดแค่สามวิ จะไป จะอยู่ ให้คำตอบผมมา”
ที่จริงจิ่วจิ่วเลือดลมขึ้นมาอย่างแรงแล้ว ยังนักเลงพูดเรื่องทฤษฎีกับเย่เชินหลินอย่างเผ็ดร้อน สุดท้ายเขาใช้เหตุผลและท่าทางที่เยือกเย็นทำให้เธออึ้งไปเลย
เธอทำปากบูดเบี้ยว และก็ทำอะไรไม่ได้ จะไปจริงๆได้ยังไง ทิ้งเซี่ยชีหรั่นให้พวกเสือสิงห์กระทิงแรดหรือ
“ฉันจะอยู่ต่อค่ะ คุณชายเย่” เธอรู้สึกโกรธ คุณชายเย่สามคำนี้กัดฟันพูดออกมา
“ไปหาหมอห่าวตอนนี้เลย จำไว้ เธอดื่มคือยาคุม มีเพียงคุณกับหมอห่าวเท่านั้นที่รู้เรื่อง”
“จำไว้แล้วค่ะ คุณชายเย่” จิ่วจิ่วตอบเสร็จ แล้วก็ออกมาจากห้องเย่เชินหลิน เดินมาถึงระเบียง เธอยังไม่ลืมบ่นพึมพำ องค์ชายชั่ว องค์ชายเลว ไม่มีความกล้าหาญสักนิด
ก็แค่พูดกับเธอว่า จะต้องมีลูกให้ผม เธอจะต้องรับปากแน่ ช่างน่าโมโหจริงๆ
ตอนที่จิ่วจิ่วก้มหน้าบ่นพึมพำอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่าส้งหลิงหลิงตามมาอยู่ข้างหลังเธอ เธอพูดเสียงเบา ส้งหลิงหลิงฟังไม่รู้เรื่องว่ากำลังพูดอะไร แต่ดูท่าทางเธอแล้วเหมือนไม่พอใจ เธอไม่พอใจ ก็แสดงว่าเซี่ยชีหรั่นก็ไม่สบายใจ ดังนั้นเธอส้งหลิงหลิงสบายใจและมีความสุข