สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่307 สาวใช้ตัวแสบ211

ตอนที่307 สาวใช้ตัวแสบ211
นี่มันไม่ใช่การโทรหาแบบปกติ แต่มันเป็นการโทรที่เธอต้องการความช่วยเหลือจากเขา และถ้าหากว่าเธอยังตกอยู่ในอันตราย การที่เขาไม่ตอบกลับมานั้นมันทำให้เธอตกอยู่ในสภาวะที่สิ้นหวังและหมดหนทาง
“มาแล้วค่ะ！”จิ่วจิ่วตอบรับแทนเซี่ยชีหรั่น จางหลัวพูดต่อทันที“ชีหรั่นคาดว่าคุณเย่จะหายโกรธเธอแล้วล่ะ เธอรีบเปลี่ยนเป็นชุดสวยๆออกไป พอเขาดีใจมีความสุข พวกเธอก็จะได้ไม่ต้องมีอะไรมากั้นอีกแล้ว”
“ไม่ต้องหรอก ก็แค่ทานข้าวกลางวันเอง อย่าให้เขาต้องรอนานเลย”เซี่ยชีหรั่นลงมาจากเตียง ใส่รองเท้า เอามือสางผมทีสองทีก็จะออกไป
“เดี๋ยวนะ ชีหรั่นเธออย่ามองว่ามันเป็นแค่มื้อกลางวัน เธอจะต้องให้ควาสำคัญกับมัน เธอไม่เห็นส้งหลิงหลิงหรอ ทุกครั้งที่ทานข้าวเธอจะตั้งใจแต่งหน้ามากเลยนะ？”
จิ่วจิ่วพูดอยู่ด้านหลังเซี่ยชีหรั่น ตั้งใจจะเตือนให้เธอเปลี่ยนชุด เซี่ยชีหรั่นแสยะยิ้ม “บรรจงไปขนาดนั้น ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะชอบหนิ ถ้าเขาสนใจจริงๆ ไม่ว่าอีกคนจะไม่ทำอะไรเลย เขาก็สนใจ แต่ถ้าเขาจะมองข้าม ไม่ว่าจะทำอะไรไป ก็เท่านั้นแหละ เปล่าประโยชน์ และอาจจะทำให้รู้สึกรำคาญหนักกว่าเดิมอีก”
เขาพูดแล้วไม่ใช่หรอ？ว่าที่เธอทำไปทั้งหมดนั้นเป็นแผนของเธอ เรื่องที่เธอไปหาเขาที่ห้อง ไปปลอบเขาทำให้เขามีความสุขเธอคิดว่าทั้งหมดนี้มันช่างน่าเศร้า จะเป็นการมองว่าเธอเป็นฝ่ายรุกมากเกินไปหรือเปล่านะ เรื่องที่ดูรุกเขาจนเกินไปนั้นลืมมันไปหมดแล้วเป็นผู้หญิงก็ควรรู้จักระงับอารมณ์ การที่มาแลกกับรอยยิ้มของเขา มันก็อาจจะทำให้เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มีค่า ไม่แม้แต่จะเห็นคุณค่าของตัวเอง
เธอจะไม่ทำเรื่องพวกนั้นอีก！
เซี่ยชีหรั่นและจิ่วจิ่วพบกับส้งหลิงหลิงและฟางลี่น่าตรงทางเดินโดยบังเอิญ สายตาของทั้งคู่ก็ประสานกัน
ส้งหลิงหลิงไม่มีท่าทีที่จะดูถูกเย้ยหยันเธอ แต่กลับดูร้อนลนนิดหน่อย เธอคงกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะบอกเรื่องนั้นกับเย่เชินหลิน
ฟางลี่น่ากลับใช้สายตาโกรธแค้นมองมาที่เธอ พวกเธอทำไมสำเร็จ เธอก็คงจะไม่พอใจและไม่ยอมแพ้
เซี่ยชีหรั่นแบนหลีกตัวหนีเล็กน้อย ให้ทางพวกเธอ จิ่วจิ่วอดเห็นไม่ได้จึงพูดขึ้น “ชีหรั่นทำไมเธอต้องหลบพวกเขาด้วย พวกเราออกมาก่อนนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ใครเดินไปก่อนก็เหมือนกัน คงไม่ขาดแค่นาทีสองนาทีนี้หรอก”เซี่ยชีหรั่นพูดนิ่งๆ
เย่เชินหลินนั่งตัวตรงอยู่ที่โต๊ะอาหาร ยังมองไม่เห็นผู้หญิงที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคนนั้น ในใจของเขาว่างเปล่า เขาที่กำลังเม้มปากหน้านิ่งเฉย ไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าเขากำลังจะรออะไรอยู่
ได้ยินเสียงฝีเท้า เขามองตรงไปข้างหน้า รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เป็นส้งหลิงหลิงและฟางลี่น่า
แต่ว่าไม่นักเขาก็เห็นเซี่ยชีหรั่นค่อยๆเดินเข้า เขารีบเปลี่ยนทิศทางสายตาไปทางอื่น เขาจงใจออกคำสั่งคนรับใช้ “เติมซุปสิ ฉันจะกินข้าวแล้ว”
เขาทำเหมือนกับว่าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่เมื่อเซี่ยชีหรั่นมาถึงทำอย่างกับไม่อยากที่ให้เธอมาทานข้าวด้วยยังไงยังงั้น
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงที่ชอบทำให้เธอตกใจ เธอหับไปมองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจคิ้วของเขาขมวดเล็กน้อย เหมือนกับว่าไม่ค่อยมีความสุขนัก
จู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ว่าที่เธอคิดเอาไว้เมื่อครู่ ว่าจะไม่เป็นฝ่ายปลอบเขาง้อเขาหรือทำให้เขามีความสุขก่อนเด็ดขาด แต่ผ่านไปแค่แวบเดียวเธอก็เริ่มมีความคิดที่จะทำให้เขาหายทุกข์ใจ นี่มันคือความรักหรือเปล่า？หรือว่าเป็นแค่อารมณ์บางอย่างเท่านั้น？เธอเคยมีบางเวลาที่เกิดมีความห่วงใยแบบนี้กับโม่เสี่ยวจุนด้วยใช่ไหม？
ไม่ เซี่ยชีหรั่น อย่าคิดอะไรไปไกล เธอหวั่นไหวได้ เธอชอบเขาได้ แต่อย่าให้ความรู้สึกที่เธอมีต่อเขานั้นมากเกินกว่าที่มีต่อโม่เสี่ยวจุน
อย่าลืมว่า ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ทำอะไรเสี่ยวจุนจะคอยให้อภัย สนับสนุน ใจดีและอ่อนโยนกับเธอเสมอ ความรู้สึกที่ตลอด20ปีนี้ไม่เคยมีที่ไหน มันลึกซึ้งยิ่งกว่าทะเลซะอีก จะไม่สามารถเกินกว่าผู้ชายที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อารมณ์ไม่ปกติแบบนี้ไปได้อย่างไง พอนึกถึงเสี่ยวจุนก็ดูเหมือนว่าเธอนิ่งไปกว่าเดิมเสียอีก เธอนั่งก้มหน้านิ่ง
พอเซี่ยชีหรั่นนั่งลง ใบหน้าของส้งหลิงหลิงก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม พูดกับเย่เชินหลินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน “แบบนี้ก็ดีนะคะเชินหลิน จะไม่ให้น้องหรั่นทานอะไรเลยได้ยังไงกัน？ไม่ปิดคุณหรอกนะคะว่าฉันกลัวว่าน้องหรั่นจะหิว เมื่อเช้านี้เลยให้พ่อครัวเตรียมอาหารรสเลิศไว้ให้ ส่วนฉันกับน่าน่าก็เอาไปให้ด้วยค่ะ”
จิ่วจิ่วที่ยืนอยู่ข้างหลังเซี่ยชีหรั่นถึงกับงง มองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างสงสัยและก็หันไปมองส้งหลิงหลิงด้วยสายตาที่เย็นชา　　
เวลาที่ส้งหลิงหลิงเธอพูดโกหกนั้น หน้านิ่งหน้าตายได้เสมอ ช่างน่าชื่นชมจริงๆ แต่ที่จริงแล้วเธอจะรีบอธิบายทำไม เธอคิดจะลงมือก่อนทำให้เซี่ยชีหรั่นไม่มีโอกาสฟ้องได้อีกงั้นหรอ？
ตกลงว่าคนที่คิดจะทำร้านคนอื่น ตัวเองคงจะทำเป็นฉลาดได้ไม่นานหรอก เธอไม่จำเป็นจะต้องพูดอะไรมาก ในใจเธอตอนนี้ก็เหมือนโดนลงโทษอยู่แล้ว　　ส้งหลิงหลิงยิ้มและมองไปยังเซี่ยชีหรั่นในใจพลางคิดว่า ครั้งนี้ต่อให้เธอจะฟ้องเขาก็ไม่มีประโยชน์ ถึงจะมีภาพวงจรปิด แต่เย่เชินหลินก็จะคิดว่าฉันหวังดีเอาอาหารมาให้เธอ
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มองหลิงหลิงอยู่แล้ว เธอมัวแต่นั่งก้มหน้าทานอาหารที่จิ่วจิ่วคีบใส่จานไว้ให้เธออย่างเงียบๆ
“ขอบคุณที่ลำบาก”เย่เชินหลินพูดกับส้งหลิงหลิงอย่าเฉยชา
ส้งหลิงหลิงรู้สึกดีใจมาก เธอรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นคงจะโดนเธอขู่จนกลัวหัวหด ไม่กล้าที่จะบอกเรื่องนี้กับเย่เชินหลิน ที่เธอทำไปทั้งหมดวันนี้ ไม่เพียงแค่ไม่โดนลงโทษ แต่ยังทำให้เธอได้รับความเชื่อมั่นจากเย่เชินหลินอีกด้วย และทั้งหมดนี้จะไม่ให้เธอดีใจได้ยังไง　　
แต่ในฝั่งของเซี่ยชีหรั่นเธอรู้จักนิสัยเย่เชินหลินดี ว่าที่เขาชื่นผู้หญิงอื่นเป็นเพราะว่าเขายังโกรธเธออยู่
เย่เชินหลิน คุณรู้ดีว่าถ้าคุณยิ่งเป็นแบบนี้ พวกเขาจะยิ่งได้ใจและกระทำต่อเธอรุนแรงขึ้นกว่าเดิม
เขารู้ เขาจะไม่รู้ได้ยังไงเพราะครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน เขาก็ลากเธอลงไปในน้ำ แล้วบอกกับทุกคนว่าเธอตั้งใจที่จะอ่อยเขา หลังจากนั้นเธอก็กลายเป็นศัตรูของผู้หญิงทุกคนทันที
ถ้าหากวันนี้เขาใช้วิธีนั้นอีกนะ ก็จะยิ่งสมบูรณ์แบบเข้าไปอีก
ไม่เป็นไร เย่เชินหลิน ฉันจะไม่เสียใจ ยังไงซะคุณก็ไม่ได้รักฉัน และฉันก็ไม่ได้รักคุณ ความสัมพันธ์ของพวกเรามันก็แค่ฉันกอบโกยความสุขจากคุณ ส่วนคุณก็จะทำอะไรกับฉันก็ได้
แน่นอน ว่ารวบไปถึงให้ผู้หญิงของคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้
ส้งหลิงหลิงหัวเราะคิกคัก เธอหยิบตะเกียบกลางคีบอาหารให้เย่เชินหลิน สีหน้าของเขาเหมือนเดิม แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ
เขาจงใจให้เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าอย่ามาท้าทายความน่าเชื่อถือของเขา ในฐานะผู้หญิงของเขาต้องเป็นแบบส้งหลิงหลิง รู้งาน รู้จักประจบเขา และจะต้องรู้จักไว้หน้าผู้ชายด้วย
เขาทำสำเร็จ ในใจเซี่ยชีหรั่นขมขื่น เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอกินเข้าไปทุกอย่างมันล้วนแต่มีรสขม
ยิ่งรู้สึกขมขื่น เธอยิ่งชนไปทางของที่ขม โดยเฉพาะมะระ เหมือนกับว่ากินอยู่แต่แค่มะระ
คิ้วของเย่เชินหลินเริ่มขมวดอีก เขาหันหน้าไปมองจิ่วจิ่ว จิ่วจิ่วถึงได้รีบเติมซุปพุทธาจีนและเห็ดหูหนูขาวให้กับเซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่น ทานนี่สิ”เธอพูดเบาๆอยู่ข้างๆชีหรั่น
“จ่ะ ขอบใจนะ”
“เชินหลิน！”ส้งหลิงหลิงเห็นว่าสายตาของเย่เชินหลินกวาดไปทางเซี่ยชีหรั่น เธอจึงเรียกเขาได้ถูกจังหวะพอดี
“ห๊ะ？”
“ตอนที่อยู่บนเขา คุณบอกให้ฉันกลับไปอยู่บ้านสักสองวัน？วันนี้ฉันจะต้องไปแล้ว？”ส้งหลิงหลิงลองแกล้งถาม
อย่างน้อยเธอก็พอจะรู้นิสัยเย่เชินหลิน รู้ว่าครั้งที่แล้วที่เขาให้เธอไป แต่เธอไม่ยอมไป ตอนนี้ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่อยู่แล้วเธอจะทนอยู่ต่อก็คงไม่ใช่ที่ ถ้าเขาถามขึ้นมาและไล่เธอออกไปล่ะก็ เธอก็จะไม่เหลือที่ว่างพอที่จะกลับมาอีก
แน่นอนว่าเย่เชินหลินไม่ได้ขอให้เธออยู่ เขาอือออกมาอย่างเฉยชาแสดงออกว่าแล้วแต่
ส้งหลิงหลิงรู้สึกผิดหวัง เขาคิดว่าเขาคงจะไม่ชอบเซี่ยชีหรั่น เธอถึงมีโอกาสอยู่ข้างกายเขา เวลาก็นานมากแล้ว หลังจากที่เขามีเซี่ยชีหรั่น เหมือนว่าเขาและเธอจะมีอะไรกันอยู่ครั้งหนึ่ง
ทุกทีที่ตกดึก เธอหวังแบบอย่างยิ่งว่าเย่เชินหลินจะอยู่ข้างๆกายเธอ ความแข็งแกร่งของเขาและทักษะเขานั้นไม่มีผู้ชายคนไหนที่จะเทียบเขาได้เลย บางครั้งเธอก็คิดถึงเขา จนถึงขั้นแทบบ้า
ถ้าไม่ใช่เพราะคิดว่าคงต้องมีสักวันที่จะเอาชนะผู้หญิงข้างกายเขาทั้งหมดได้ และได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเขา แต่แท้จริงแล้วเธอก็เอาไม่อยู่　　
เธอบอกว่าจะไป จิ่วจิ่วกลับดีใจมากจริงๆ แต่ก็ยังคีบอาหารให้ชีหรั่นต่อ และกะพริบตาให้เธออย่างทะเล้น
เซี่ยชีหรั่นยังคงนิ่งเฉย แต่ว่าลึกๆก็ดีใจ ในเมื่อเธอไปแล้ว ก็คงจะไม่มาหาเรื่องก่อกวนเธอสักระยะ ชีวิตของเธอก็คงจะสงบลงได้สักที
ส้งหลิงหลิงจำเป็นที่จะต้องจากไป หลังจากที่เธอดื่มน้ำซุปเสร็จเธอก็เงยหน้าขึ้นมา ใช้น้ำเสียงที่ลองเชิง ถามเย่เชินหลินเสียงอ่อน “เชินหลินคะ เหลืออีก2วันก็จะเป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว ฉันคิดว่าจะให้ซูเหากลับมาฉลองด้วยกันที่บ้านได้ไหมคะ？คุณพ่อคุณแม่ฉันก็อายุมากแล้ว ……เทศกาลแบบนี้ฉลองทีก็หายไปคน”เย่เชินหลินวางตะเกียบลง หันไปมองส้งหลิงหลิงอย่างเงียบๆ เธอถนัดที่จะใช่มารยาเสแสร้งในเรื่องต่างๆ แต่สำหรับเรื่องครอบครัวเองแล้วเฮมีความเป็นห่วงที่แท้จริง
สายตาของเขากวาดไปยังใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น ไม่มีอะไรผิดปกติเขาจึงรีบหันกลับมา และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา หลินต้าฮุย
“ครับคุณเย่！”หลินต้าฮุยรับโทรศัพท์
“หยุดเรื่องคดีความของส้งซูเหาซะ จัดการให้หน่อยนะ ให้เขากลับบ้านไปฉลองวันไหว้พระจันทร์”
เขาพูดจบ ก็กดวางสายส้งหลิงหลิงรีบลุกขึ้น มองเย่เชินหลินด้วยความประหลาดใจน้ำก็พลางไหลออกมาจนทำเอาแป้งและบลัชออนบนแก้มเธอโดนชะล้างออกมาเล็กน้อย
“ขอบคุณค่ะ！ขอบคุณนะคะเย่เชินหลิน ขอบคุณ”
นานมากแล้วในที่สุดเธอก็จะได้เจอซูหาวแล้ว เธออยากจะรีบกลับบ้านไปเพื่อที่จะบอกข่าวดีนี้ให้กับพ่อแม่ของเธอฟัง
ส้งหลิงหลิงตื่นเต้นและดีใจมาก ใบหน้าของเย่เชินหลินไร้ซึ่งความรู้สึก พูดเพียงว่า “ต่อไปก็ให้เขาทำตัวดีดีล่ะ”ตัวเธอเองก็ด้วย ต่อประโยคนี้เย่เชินหลินไม่ได้พูดออกมา ปกติบนโต๊ะอาหารเขาจะไว้หน้าเธอ
“คะ เชินหลิน ฉันจะบอกเขานะคะ ต่อไปจะให้เขาระวังคำพูดและการกระทำให้มากๆค่ะ งั้นฉันขอตัวกลับเลยนะคะ！”
“อืม”
ก่อนที่ส้งหลิงลหิงจะกลับเธอยังหันไปมองเซี่ยชีหรั่นอีกแว๊บนึง
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร เรื่องที่เธอทำวันนี้นั้น กลับไม่ได้รับการลงโทษอะไรเลยแต่ในทางกลับกันน้องชายของเธอกลับได้รับการปล่อยตัว ตอนนั้นคนที่น้องชายของเธอดูหมิ่นนั้นคือเซี่ยชีหรั่น พอมาวันนี้เขากลับถูกปล่อยตัวออกมา นี่ก็แสดงว่าเย่เชินหลินเริ่มจะเกลียดเธอแล้วใช่ไหม？
และที่ชีหรั่นบอกว่าเย่เชินหลินอาจจะโทรศัพท์หาพ่อบ้าน และจะมาเอาเรื่องเธอกับลี่น่า เธอรู้สึกกระวนกระวายมาตลอดทั้งเช้าแต่เธอก็ผ่านมาได้ แสดงว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น